Zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% VAT dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek nadany za pośrednictwem platformy ePUAP o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wniosek uzupełniony został pismem z  7 lipca 2022 r. złożonym za pośrednictwem Poczty Polskiej  7 lipca 2022 r. (data wpływu 12 lipca 2022 r.), oraz pismem z 9 sierpnia 2022 r. złożonym za pośrednictwem platformy ePUAP będącym odpowiedzią na wezwanie z 21 lipca 2022 r. (skutecznie doręczone 3 sierpnia 2022 r.).  Treść wniosku jest następująca: 

Opis stanu faktycznego

A „Spółka” lub „Wnioskodawca” jest niemiecką spółką z siedzibą w Berlinie. Spółka jest firmą z branży  (…) założoną w 2012 roku z siedzibą w Berlinie. Spółka jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Polsce od listopada 2015 roku. Spółka jest również zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Hiszpanii, przy czym hiszpański numer VAT był nieważny w okresie od października 2017 do listopada 2020 r. Tymczasowa nieważność hiszpańskiego numeru VAT wynikała ze zmiany dostawcy usług odpowiedzialnego za hiszpańskie zobowiązania podatkowe Spółki. Biuro rachunkowe, które przejęło rozliczenia Spółki nie dopełniło formalnych obowiązków związanych z dopilnowaniem by hiszpański numer VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych był aktywny i ważny. Przy czym Spółka we wskazanym okresie aktywnie prowadziła swoją działalność gospodarczą w Hiszpanii, rozliczała się systematycznie z realizowanych transakcji, na potwierdzenie czego posiada odpowiednie certyfikaty.

Spółka dokonywała w latach 2017 do 2020 wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: „WDT”) z Polski do Hiszpanii, o jakich mowa w art. 13 ust. 3 Ustawy o VAT (tzw. przemieszczanie własnych towarów) związane z przenoszeniem towarów między magazynami. Transakcje te były rozliczane przez Spółkę początkowo z zastosowaniem preferencyjnej stawki 0%.

W roku 2022 Spółka otrzymała wezwanie od polskich organów podatkowych z prośbą o skorygowanie deklaracji VAT-7, JPK i VAT-UE za okres od października 2017 r. do listopada 2020 r., ponieważ jak wskazał naczelnik urzędu skarbowego właściwy dla podatnika, nie zostały spełnione warunki do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z uwagi na to, że według naczelnika urzędu skarbowego dostawa była realizowana do kontrahenta, który nie posiadał właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego przez państwo członkowskie nabywcy z uwagi na to, że początek aktywności nabywcy nastąpił od dnia 1 grudnia 2020 r.

W uzupełnieniu do wniosku na pytanie Organu „czy Państwa Spółka w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r. gdy dokonywała transakcji, o których mowa we wniosku była zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT UE” wskazano, że Spółka w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r., gdy dokonywała transakcji, o których mowa we wniosku była zarejestrowana w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych tj. jako podatnik VAT UE.

Na pytanie Organu „czy w związku z opisanymi transakcjami dokonywanymi od października 2017 r. do listopada 2020 r. Państwa Spółka spełniła warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 i ust. 1a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów  i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) w tym m.in. czy przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadała w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i przemieszczone na terytorium Hiszpanii” wskazano, że  w odniesieniu do warunków wskazanych w art. 42 ust 1 i 1a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Spółka wyjaśnia, że posiada dokumenty transportowe potwierdzające przemieszczenie towaru do Hiszpanii oraz była zarejestrowana jako podatnik VAT UE w Polsce.

Natomiast w odniesieniu do warunku dotyczącego dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi - podatnik we wskazanym okresie posiadał ważny numer VAT dla transakcji krajowych w Hiszpanii, ale jego hiszpański numer VAT UE był w tym okresie nieważny.

Na pytanie Organu „czy Państwa Spółka rozpoznawała i rozliczała począwszy od października 2017 r. do listopada 2020 r. transakcje przemieszczenia własnych towarów jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Hiszpanii, jeśli nie, należy wskazać czy, przez kogo i w jaki sposób towary – z tytułu ich przywozu z terytorium Polski – były opodatkowane na terytorium Hiszpanii”, wskazano, że Spółka wykazała przemieszczenia towarów, które miały miejsce pomiędzy październikiem 2017 a listopadem 2020 r. jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów w hiszpańskich lokalnych deklaracjach VAT (odpowiednikach polskich deklaracji VAT-7). Natomiast przemieszczenia te nie były wykazywane jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów w hiszpańskich informacjach podsumowujących.

Na pytanie Organu „czy Spółka w okresie dokonywania przemieszczeń z Polski do Hiszpanii była zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Hiszpanii i posiadała ważny nr identyfikacji podatkowej do dokonywania transakcji w tym państwie” wskazano, że  Spółka w okresie dokonywania przemieszczeń z Polski do Hiszpanii była zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Hiszpanii i posiadała ważny lokalny numer identyfikacji podatkowej do dokonywana transakcji w tym państwie.

Pytanie

Czy Spółka miała prawo zastosować w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (tj. opisanego w stanie faktycznym przemieszczania własnych towarów z terytorium Polski do Hiszpanii) realizowanej w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r., przewidzianą w art. 42 ust. 1 Ustawy o VAT 0% stawkę podatku VAT, w przypadku dokonania faktycznej dostawy towarów, pomimo tego, że hiszpański numer VAT Spółki dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych był w tym okresie nieważny?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki w przypadku faktycznego dokonania przemieszczania towarów własnych z Polski do Hiszpanii w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r., o jakim mowa w art. 13 ust. 3 Ustawy o VAT, jest ona uprawniona do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do ww. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie art. 42 ust. 1 Ustawy o VAT, pomimo, że jej hiszpański numer VAT Spółki dla transakcji wewnątrzwspólnotowych był w tym okresie nieaktywny, czego nie była on świadoma.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w latach 2017-1019 i w pierwszej połowie roku 2020 wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1.podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;

2.podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3.podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2020 r.  wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1.podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2.podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3.podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Jednocześnie zgodnie z art. 42 ust 1 Ustawy o VAT, która to regulacja obowiązuje od 1 lipca 2020 r., stawka podatku, o której mowa w ust. 1 (tj. stawka 0%), nie ma zastosowania, jeżeli:

1.podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2.złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 - chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zatem biorąc pod uwagę brzmienie polskiej Ustawy o VAT, posiadanie przez kontrahenta dostawcy właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych jest jednym z warunków formalnych do skutecznego i prawidłowego zastosowania stawki podatku VAT 0%. Opodatkowanie wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest również regulowane przez prawo wspólnotowe w art. 138 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1, dalej: „Dyrektywa VAT”). Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, państwa członkowskie zwalniają dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)towary są dostarczane innemu podatnikowi lub osobie prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

b)podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, na rzecz których dokonywana jest dostawa, są zidentyfikowani do celów VAT w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów oraz podali dostawcy ten numer identyfikacyjny VAT.

Zgodnie z tym ustępem Dyrektywy VAT obowiązek rejestracji jako podatnika VAT UE nie stanowi warunku wskazanego w Dyrektywie VAT do uznania transakcji za WDT, która może skorzystać ze zwolnienia lub stawki 0%.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 131 Dyrektywy VAT państwa członkowskie mogą wprowadzać dodatkowe regulacje w zakresie stosowania zwolnień, ale tylko te mające na celu zapewnienie prawidłowego i prostego stosowania zwolnień oraz zapobiegania przypadkom nadużyć i unikania opodatkowania. W tym zakresie formalne warunki zastosowania preferencyjnej stawki wskazane w polskiej Ustawie o VAT są surowsze niż wymagania wskazane przepisami Dyrektywy VAT. Co więcej uzależnienie zastosowania zwolnienia (stawki 0%) wyłącznie od spełnienia dodatkowych warunków formalnych stanowi naruszenie art. 131 oraz art. 138 ust. 1 i 2 Dyrektywy VAT.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) wskazuje w swoich orzeczeniach, że co prawda polski ustawodawca miał prawo do wprowadzenia tego rodzaju dodatkowego warunku zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT 0%, jednak wyłącznie brak rejestracji nabywcy na potrzeby podatku VAT w momencie dokonania dostawy nie może naruszać słusznego interesu dostawcy działającego w dobrej wierze w przypadku, gdy dostawa rzeczywiście miała miejsce. Przykładowo w wyroku z dnia 27 września 2007 r., C-146/05 Albert Collee, wskazano, że: „(...) przepis krajowy, który uzależnia w istocie prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku. (...); (...) zasada neutralności podatkowej wymaga (...) by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne, inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych”.

Podobne stanowisko zajął TSUE w wyroku z dnia 6 września 2012 r., C-273/11, Mecsek-Gabona Kft przeciwko Nemzeti Adó-es Vamhivatal Del-dunantuli Regionalis Adó Foigazgatósag, gdzie wskazał, że regulacje art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT nie wzmiankują wśród materialnych przesłanek zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zostały wymienione w sposób wyczerpujący, obowiązku dysponowania numerem identyfikacyjnym VAT.

Co więcej w wyroku TSUE z dnia 9 lutego 2017 r., C-21/16, Euro Tyre, TSUE wskazał, że „ani uzyskanie przez nabywcę ważnego numeru identyfikacyjnego VAT w celu dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowych, ani rejestracja nabywcy w systemie VIES nie stanowią materialnych przesłanek zwolnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej z VAT. Są to wyłącznie wymogi formalne, które nie mogą podważać prawa sprzedawcy do zwolnienia z VAT, ponieważ materialne przesłanki w zakresie dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione (analogicznie wyroki: EU:C:2012:547, pkt 60; z dnia 27 września 2012 r., VSTR, C-587/10, EU:C:2012:592, pkt 51; z dnia 20 października 2016 r., Plockl, C-24/15, EU:C:2016:791, pkt 40). W przeciwieństwie do podniesionych zasadniczo przed Trybunałem twierdzeń (...) takich obowiązków nie można wywieść z przesłanki, zgodnie z którą nabywca musi być podatnikiem działającym w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 września 2012 r., VSTR, C-587/10, EU:C:2012:592, pkt 40).”

Tym samym orzecznictwo TSUE wskazuje, że celem sformułowania określonych przez państwo członkowskie wymagań formalnych dla zastosowania zwolnienia od podatku WDT (stawki 0%) jest udowodnienie przez podatnika, że spełnił on warunki merytoryczne, głównie w zakresie wywozu towarów do innego państwa członkowskiego, lecz ich niespełnienie w całości, gdy okoliczność ta zostanie jednak wykazana innymi dowodami, nie może uniemożliwiać stosowania tego zwolnienia (stawki 0%). Przepisy te bowiem należy stosować z uwzględnieniem zasady proporcjonalności, tak aby nie podważały neutralności VAT, co należy mieć na uwadze przy pro-wspólnotowej wykładni ustanowionych w tym zakresie przepisów krajowych. Jeżeli bowiem fakt dokonania WDT jest bezsporny to zasada neutralności podatkowej wymaga, aby zwolnienie zostało przyznane w przypadku spełnienia przesłanek merytorycznych. Powyższe stanowisko potwierdzają również sądy administracyjne w Polsce, które o drugorzędności przesłanek formalnych nad merytorycznymi wypowiadały się wielokrotnie. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 marca 2011 r. (sygn. I FSK 1579/10) wskazał, że cyt.: „Stanowisko takie nie przeczy regulacjom nakładającym na podatnika określone obowiązki i warunki, jak dokonanie rejestracji czy posiadanie określonych dokumentów. Państwo członkowskie jest do takich działań upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy. Jednakże w myśl powołanych orzeczeń pierwszeństwo należy dać faktowi rzeczywistego wykonania czynności, przed wymogami formalnymi. Inaczej rzecz ujmując, w sytuacji, gdy dokonanie czynności jest oczywiste i nie budzi wątpliwości, stosowanie mechaniczne skutków w postaci nie uznania danej dostawy za WDT tylko i wyłącznie z powodu niewypełnienia wymogu formalnego, ustalonego przez przepisy prawa, sprzeciwia się jednej z podstawowych zasad tj. neutralności podatku od towarów i usług, eksponowanej przez ETS. W przypadku zderzenia się tych dwóch kwestii przesądzającą jest materialna strona transakcji, jej rzeczywiste wystąpienie”.

Stanowisko takie zajął również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 marca 2010 r. sygn. I FSK 1941/08, oraz w wyroku z dnia 6 października 2010 r. sygn. I FSK 1710/09.

Do wyroku TSUE sygn. C-21/16 odwołuje się również WSA w Opolu w wyroku z dnia 18 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Op 32/21, w którym stwierdza, że: „Wprawdzie w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług definicja WDT niewątpliwie wprost zawiera wymóg dokonania dostawy na rzecz podmiotu zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, to jednakże - na co słusznie zwróciły uwagę obie strony postępowania sądowego - stosowanie tej regulacji musi pozostawać w zgodności z podstawowymi zasadami unijnych regulacji dotyczących podatku od wartości dodanej. Na gruncie regulacji unijnych, a mianowicie art. 131 oraz 138 ust. 1 Dyrektywy VAT, ocenę charakteru krajowego wymogu dokonania dostawy na rzecz podmiotu zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawarł TSUE w wyroku z 9 lutego 2017 r. w sprawie C-21/16, stwierdzając, że interpretacja obu tych regulacji stoi na przeszkodzie aby organ podatkowy danego państwa członkowskiego odmawiał zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy z podatku od wartości dodanej z tego tylko względu, że w momencie tej dostawy nabywca, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim przeznaczenia i posiadający numer identyfikacji do celów podatku od wartości dodanej ważny do dokonywania transakcji w tym państwie, nie jest ani zarejestrowany w systemie VIES, ani objęty systemem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia, chociaż nie istnieje żadna konkretna przesłanka wskazująca na popełnienie oszustwa podatkowego oraz ustalono, że przesłanki materialnoprawne zwolnienia z podatku od wartości dodanej zostały spełnione.”

Również organy podatkowe przychylają się do stanowiska prezentowanego przez TSUE i sądy administracyjne. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 stycznia 2015 r., znak IPPP3/443-1049/14-2/KB wskazano, że: "W związku z powyższym można wysnuć wniosek, że prawo Wnioskodawcy do stosowania stawki 0% zależy, od tego czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów prawa wspólnotowego. Uznanie danej dostawy za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami, a nie wyłącznie od spełnienia obowiązków formalnych. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, że do uznania dostawy, która wystąpiła w rzeczywistości jako WDT, konieczne jest przejście prawa do rozporządzania towarem jako właściciel, przemieszczenie towaru pomiędzy dwoma państwami członkowskimi oraz posiadania statusu podatnika przez strony transakcji. Prawo Spółki do zastosowania stawki preferencyjnej 0% zależy przede wszystkim od tego, czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów prawa. (...) W związku z tym, o ile zgodne z prawem jest wymaganie, by dostawca działał w dobrej wierze i podjął wszelkie rozsądne środki, aby zapewnić, że operacja w której uczestniczy, nie prowadzi do oszustwa podatkowego, o tyle jednak państwa członkowskie wychodzą poza środki niezbędne konieczne dla prawidłowego zapewnienia poboru podatków, jeżeli odmawiają korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej na tej tylko podstawie, że numer identyfikacji dla celów podatku VAT nie został przekazany przez dostawcę (...)”.

W opisanym stanie faktycznym spełnione zostały przesłanki merytoryczne skorzystania ze stawki podatku VAT 0%. Towary zostały przetransportowane z Polski do Hiszpanii, Spółka posiada odpowiednie dowody dokumentujące dokonanie WDT, ponadto posiada certyfikaty potwierdzające, że prowadziła działalność w dobrej wierze i rozliczała się na potrzeby podatku VAT w Hiszpanii. Brak ważnego numeru VAT na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych nie wynikał również z próby uniknięcia opodatkowania lub uczestnictwa w próbie oszustwa, a jedynie wynikał z niedopatrzenia biura rachunkowego, które prowadziło księgi Spółki, która powierzając prowadzenie ksiąg profesjonalnemu podmiotowi oczekiwała, iż wszelkie odpowiednie zgłoszenia zostaną złożone na czas. Co więcej Spółka dokonała rejestracji dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych jak najszybciej po powzięciu informacji o tym braku formalnym. Spółka w całym ww. okresie działała w dobrej wierze w zakresie dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (przesunięć towarów własnych z Polski do Hiszpanii) co potwierdza m.in. fakt dokonywania zgłoszeń ww. transakcji w polskiej informacji podsumowującej VAT-UE.

Reasumując, zdaniem Spółki, jej stanowisko co do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług w przypadku dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz Spółki, której hiszpański numer VAT UE był nieaktywny w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r. kiedy to dokonywała przemieszczenia towarów z Polski do Hiszpanii, co nie było działaniem zamierzonym i wynikało z błędu podmiotu trzeciego (biura rachunkowego), jest prawidłowe. W przedmiotowym przypadku wszystkie merytoryczne przesłanki do zastosowania stawki podatku 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów zostały spełnione, natomiast brak aktywnego numeru VAT UE będącego wymogiem jedynie formalnym został uzupełniony w późniejszym czasie. Z przepisów Dyrektywy VAT nie wynika bowiem, że warunkiem skorzystania ze zwolnienia z VAT (w Polsce stawki 0%) jest obowiązek rejestracji nabywcy towarów, jako podatnika VAT. Państwa członkowskie mają prawo określić dodatkowe regulacje w zakresie zwolnienia WDT z VAT, ale dodatkowe warunki nie mogą prowadzić do naruszenia zasady neutralności podatku VAT, gdy rzeczywiście doszło do transakcji WDT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwa Spółka przedstawiła we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają,

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem jej świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy,

Natomiast przez terytorium państwa członkowskiego - stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy,

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy,

Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy,

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5,

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest,

Ponadto stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy,

Zatem, co do zasady, przy spełnieniu warunków dotyczących podmiotów biorących udział w transakcji, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Ponadto, stosownie do art. 13 ust. 3 ustawy,

Powołany przepis rozszerza więc pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przy tym należy zaznaczyć, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku, gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy,

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2020 r.   wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2020 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy, obowiązującym od 1 lipca 2020 r.  stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

Jak stanowi art. 42 ust. 2 ustawy, warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie:

Stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy,

Natomiast art. 42 ust. 4 ustawy stanowi, że

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy,

Zgodnie z art. 42 ust. 12 ustawy,

Jak stanowi art. 42 ust. 14 ustawy,

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Ten ostatni warunek, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru z terytorium kraju oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Ponadto, jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-587/10, „o ile numer identyfikacji dla celów podatku VAT stanowi dowód statusu podatkowego podatnika oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, to jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione”.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy,

W myśl art. 99 ust. 7c ustawy,

Stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy,

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy,

Z opisu sprawy wynika, że  Państwa Spółka jest niemiecką spółką z siedzibą w Berlinie. Spółka jest firmą z branży  (…) założoną w 2012 roku z siedzibą w Berlinie. Spółka jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Polsce od listopada 2015 roku. Spółka jest również zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Hiszpanii, przy czym hiszpański numer VAT był nieważny w okresie od października 2017 do listopada 2020. Tymczasowa nieważność hiszpańskiego numeru VAT wynikała ze zmiany dostawcy usług odpowiedzialnego za hiszpańskie zobowiązania podatkowe Spółki. Biuro rachunkowe, które przejęło rozliczenia Spółki nie dopełniło formalnych obowiązków związanych z dopilnowaniem by hiszpański numer VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych był aktywny i ważny. Przy czym Spółka we wskazanym okresie aktywnie prowadziła swoją działalność gospodarczą w Hiszpanii, rozliczała się systematycznie z realizowanych transakcji, na potwierdzenie czego posiada odpowiednie certyfikaty. Spółka dokonywała w latach 2017 do 2020 wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: „WDT”) z Polski do Hiszpanii, o jakich mowa w art. 13 ust. 3 Ustawy o VAT (tzw. przemieszczanie własnych towarów) związane z przenoszeniem towarów między magazynami.  Spółka w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r., gdy dokonywała transakcji, o których mowa we wniosku była zarejestrowana w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych tj. jako podatnik VAT UE. W odniesieniu do warunków wskazanych w art. 42 ust. 1 i 1a ustawy Spółka posiadała dokumenty transportowe potwierdzające przemieszczenie towaru do Hiszpanii. Państwa Spółka wykazała przemieszczenia towarów, które miały miejsce pomiędzy październikiem 2017 a listopadem 2020 r. jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów w hiszpańskich lokalnych deklaracjach VAT (odpowiednikach polskich deklaracji VAT-7). Natomiast przemieszczenia te nie były wykazywane jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów w hiszpańskich informacjach podsumowujących. Spółka w okresie dokonywania przemieszczeń z Polski do Hiszpanii była zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Hiszpanii i posiadała ważny lokalny numer identyfikacji podatkowej do dokonywana transakcji w tym państwie. Transakcje te były rozliczane przez Spółkę początkowo z zastosowaniem preferencyjnej stawki 0%.

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii czy Spółka miała prawo zastosować, w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (przemieszczania własnych towarów z terytorium Polski do Hiszpanii) realizowanej w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r. przewidzianą w art. 42 ust. 1 ustawy stawkę podatku 0% VAT, pomimo tego, że hiszpański numer VAT Spółki dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych był w tym okresie nieważny.  

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa wskazać należy, że w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy w okresie od października 2017 r. do listopada 2020 r. Państwa Spółka miała prawo zastosować stawkę 0 % na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy. Należy zauważyć, że Spółka zarejestrowana w Polsce dla transakcji wewnątrzwspólnotowych przemieszczała towary własne z Polski do  Hiszpanii, gdzie w Hiszpanii Państwa Spółka była zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej.  Jak wskazaliście Państwo w opisie sprawy posiadaliście dokumenty transportowe potwierdzające przemieszczenie towarów do Hiszpanii. Zatem doszło do rzeczywistego przemieszczenia towarów z terytorium Polski na terytorium Hiszpanii i co istotne przedmiotowe przemieszczenia towarów, które miały miejsce pomiędzy październikiem 2017 r. a listopadem 2020 r. były wykazane jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w hiszpańskich lokalnych deklaracjach VAT (odpowiedników polskich deklaracji VAT-7). Spełniona została zatem materialna przesłanka aby potraktować przesunięcie towarów jako wewnątrzwspólnotowe (wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów z Polski towarzyszyło opodatkowanie opisanej transakcji w Hiszpanii jako wewnątrzwspólnotowe nabycie tego towaru).

Tym samym w kontekście przedstawionego stanu faktycznego mając na uwadze wnioski płynące z cytowanych orzeczeń TSUE należy stwierdzić, że pomimo tego iż w okresie dokonywania przemieszczenia towarów z Polski do Hiszpanii, które miało miejsce od października 2017 r. do listopada 2020 r., choć hiszpański numer VAT Państwa Spółki dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych był w tym okresie nieważny, to Spółka dokonując rzeczywistych przemieszczeń towarów, wykazując w Hiszpanii te transakcje jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów miała prawo zastosować stawkę 0 % VAT na podstawie art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Państwa Spółki należy uznać za prawidłowe.        

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W interpretacji organ odniósł się wyłącznie do spełnienia przesłanek prawa materialnego w zakresie rozliczeń transakcji wewnątrzwspólnotowych. Przyjęto, że Spółka wykazywała wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów na własną rzecz w Hiszpanii, pomimo braku ważności w tym czasie numeru VAT UE, jednakże prawidłowość tego postępowania nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia w drodze interpretacji indywidulanej. Ocena prawidłowości postępowania podatnika w okolicznościach opisanych powyżej może być weryfikowana przez właściwe organy podatkowe.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).