Obowiązek złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu będących przedmiotem leasingu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w zakresie braku obowiązku złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu (VAT-23) oraz obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego  w przypadku Przedmiotów leasingu w postaci teleskopowych żurawi gąsienicowych, teleskopowych żurawi samochodowych, żurawi wieżowych, pogłębiarki głębinowej, podnośników koszowych oraz podnośników nożycowych, minikoparki gąsienicowej, gruntomieszarki, równiarki drogowej, koparki łańcuchowej, naczep i przyczep oraz nieprawidłowe w zakresie braku  obowiązku złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu (VAT-23) oraz obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego  w przypadku Przedmiotów leasingu w postaci, betonomieszarki i pompo-gruszki do betonu.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu będących przedmiotem leasingu. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 20 kwietnia 2022 r. (data wpływu 26 kwietnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. spółka z o.o. Państwa Spółka (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Działalność gospodarcza Państwa Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w ramach których Państwa Spółka występuje w roli finansującego (leasingodawcy). Na podstawie zawieranych ze swoimi klientami umów leasingu Państwa Spółka oddaje do odpłatnego korzystania klientom (korzystającym) m.in.:

I. żurawie, w tym m.in.:

‒teleskopowe żurawie gąsienicowe, (np.(…))

‒teleskopowe żurawie samochodowe, (np. (…))

‒żurawie wieżowe (np. (…)[dalej łącznie: Żurawie].

Pojazdy te składają się z wciągarek i wychylnego wysięgnika osadzonego na obrotowym pomoście (kolumnie), co zapewnia podnoszenie i opuszczanie ciężaru oraz jego przemieszczanie przez obrót pomostu i zmianę wysięgu. W przypadku żurawi gąsienicowych, są to pojazdy na podwoziu gąsienicowym, które umożliwia manewrowanie w trudnym terenie. W przypadku żurawi samochodowych i wieżowych, są to pojazdy na podwoziu samochodowym. Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych wszystkie Żurawie są klasyfikowane do kodu 743, tj. samochody specjalne — żurawie samochodowe (dźwigi samojezdne). Jak wskazuje opis kodu KŚT 743 w zakresie dotyczącym m.in. dźwigów samojezdnych, obejmuje on pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób.

Żurawie mogą wykonywać pracę, do której są przeznaczone, wyłącznie po ich ustabilizowaniu i unieruchomieniu. Natomiast nie wykonują one swojej głównej funkcjonalności w trakcie przemieszczania się.

II.         pogłębiarki głębinowe (np. (…)), służące m.in. do wydobywania piasku i żwiru z obszaru żwirowni lub do pogłębiania szlaków żeglugowych.

Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych pogłębiarki klasyfikowane są do kodu 774, tj. jako tabor techniczny i ratowniczy śródlądowy. Podstawową funkcją pogłębiarki nie jest poruszanie się po drogach wodnych, ani transport ludzi bądź towarów po tych szlakach wodnych, lecz wykonywanie specjalistycznych zadań w określonym miejscu. Co do zasady, pogłębiarki mogą się samodzielnie przemieszczać, ale w trakcie przemieszczania się nie wykonują funkcji, które polegałyby na przewozie towarów bądź osób. Pogłębiarki swoje nadrzędne funkcje polegające na wydobywaniu żwiru bądź piasku wykonują stacjonarnie.

III.        betonomieszarki (np. (…)) i pompo-gruszki do betonu (np. (…))

Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych pojazdy te klasyfikowane są do kodu 743 (samochody specjalne), obejmującego pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób. Zgodnie z opisem tej pozycji obejmuje ona m.in. piaskarki, betoniarki samochodowe, pojazdy przepompowujące beton. Służą one do mieszania cementu, wody, piasku i żwiru w celu utworzenia jednorodnej masy, a więc mieszanki betonowej. Urządzenia służące do mieszania betonu umieszczone są na podwoziu samochodowym służącym do przemieszczania całości do miejsca przeznaczenia. Główna funkcja zarówno betonomieszarki jak i pompo-gruszki realizowana jest stacjonarnie, po ich unieruchomieniu i ustabilizowaniu — podobnie jak w przypadku Żurawi. Ponadto, w obu tych urządzeniach podczas jazdy realizowana jest funkcja mieszania betonu. Ponadto, pojazdy typu pompo-gruszka mogą realizować pojedynczą (samodzielną) funkcję pompowania betonu.

IV.       podnośniki koszowe (np.  (…) wraz z podnośnikiem koszowym) oraz podnośniki nożycowe (np. (…).

Podnośniki nożycowe i podnośniki koszowe stanowią pojazdy (np. podnośniki koszowe zainstalowane na podwoziu samochodowym) bądź urządzenia techniczne (np. podnośniki nożycowe na wózku elektrycznym), których funkcjonalność przejawia się w momencie unieruchomienia i ustabilizowania (jako że wyłącznie wtedy realizowana jest funkcja, której urządzenia te służą). Ich zasadniczym przeznaczeniem jest wyłącznie wsparcie pracowników w pracach na wysokościach, poprzez ich transport („podnoszenie do góry”) wraz z narzędziami we wskazane miejsce na wysokości, gdzie mają być wykonywane prace. Natomiast transport ten nie może być rozumiany poprzez przemieszczanie się całości pojazdu (bądź wózka), bowiem w trakcie przemieszczania się pojazdu niemożliwe jest wykonywanie głównej funkcji podnośnika. Podnośnik koszowy umieszczony jest na podwoziu samochodowym służącym nie do transportu osób bądź towarów, lecz do przemieszczania samego urządzenia w miejsce, w którym będzie realizowana jego podstawowa i jedyna funkcja (w stanie unieruchomienia).

Podnośniki podlegają różnej klasyfikacji w ramach KŚT, w zależności od ich budowy. Przykładowo, podnośniki koszowe na podwoziu samochodowym klasyfikowane są w ramach grupy KŚT 743 (samochody specjalne), obejmującego pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób. Ewentualnie — w przypadku podnośników koszowych na innym nośniku niż podwozie samochodowe - klasyfikowane są one jako urządzenia techniczne w ramach grupy KŚT 641 (Dźwigniki, wciągarki i wciągniki przejezdne i nieprzejezdne, kołowroty, wyciągniki, itp.). Do grupy tej zaliczane są m.in. pozostałe maszyny i urządzenia do podnoszenia lub przeciągania ciężarów, jak wynika z opisu tej grupy, obiektem jest poszczególny, stanowiący odrębną techniczną całość, dźwignik przenośny lub kołowrót kopalniany wraz z normalnym wyposażeniem - wciągarką nieprzejezdną i przejezdną podwieszoną, wyciąg kolei linowych górskich oraz inna maszyna lub urządzenie służące do podnoszenia czy też przeciągania i ciężarów. W skład poszczególnego kompletnego obiektu wchodzi normalne wyposażenie, którego ilość elementów jest uzależniona od rodzaju lub typu danego urządzenia. Ponadto w skład ww. maszyn i urządzeń wchodzi napęd (silnik lub pompa).

Natomiast podnośniki nożycowe mogą być klasyfikowane w ramach grupy KŚT 768 (pozostałe wózki jezdniowe).

V.        minikoparka gąsienicowa (np. (…),

Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych minikoparki klasyfikowane są do kodu 580, tj. jako maszyny do robót ziemnych i fundamentowych. Minikoparka gąsienicowa jest maszyną, która służy do kopania, a posiadane przez nią gąsienice pozwalają jedynie na przemieszczanie zasadniczej części urządzenia jakim jest koparka z miejsca na miejsce. Wykonuje ona swoją pracę stacjonarnie, a jej samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że dzięki gąsienicom może się ona przemieszczać z miejsca na miejsce. Natomiast sam transport tego urządzenia do różnych punktów wykonywania prac odbywa się na specjalistycznych przyczepach, ponieważ nie może ona samodzielnie poruszać się w ruchu drogowym.

VI.       gruntomieszarkę, równiarkę drogową, którą Państwa Spółka klasyfikuje na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych do kodu 582, tj. jako maszyny do robót drogowych oraz koparkę łańcuchową, którą Spółka klasyfikuje do kodu KŚT 580, tj. jako maszynę do robót ziemnych i fundamentowych.

Z perspektywy funkcji i zadań pełnionych przez te urządzenia, należy wskazać, że:

(i)        równiarka jest narzędziem do równania i naprawy dróg szutrowych oraz innych prac przygotowawczych otoczenia ciągów komunikacyjnych i terenów użytkowych. Urządzenia te przeznaczone są do robót ziemnych, wykonywania wykopów i ubijania ziemi, a ich cechą wspólną jest własny napęd i służą do dokładnego wygładzania gruntu (powierzchni płaskich lub nasypów) za pomocą ostrza niwelującego o zmiennym kącie nachylenia do poziomu, zazwyczaj zamontowanego w obrębie podstawy kół.

(ii)       gruntomieszarka, podobnie jak równiarka wykorzystywana jest przy robotach drogowych/ziemnych. Jest ona przeznaczona do stabilizacji gruntu cementem poprzez rozdrobnienie cementu i wymieszanie go z gruntem. Dlatego też, podobnie jak w przypadku równiarki, jej główną funkcją jest wykonywanie specjalistycznych robót drogowych, a nie transport towarów lub osób.

(iii)      koparka łańcuchowa także przeznaczona jest do robót ziemnych. Jest to pojazd na podwoziu kołowym. Jej główną funkcją jest drążenie rowów i nie służy ona do przemieszczania (transportu) towarów bądź osób. Samo urządzenie do drążenia umieszone jest w przedniej części pojazdu.

VII. naczepy i przyczepy - a więc urządzenia służące do transportu towarów, jednak nie wyposażone w silnik. Urządzenia te nie mogą więc samodzielnie (bez dołączenia ich do ciągnika) realizować funkcji transportowych.

Pojazdy i urządzenia opisane powyżej w pkt I-VII są łącznie dalej określane jako Przedmioty leasingu.

Przedmiotowy wniosek o interpretację dotyczy sytuacji, w której wszystkie powyższe przedmioty leasingu nabywane są przez Państwa Spółkę w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów [WNT].

Przedmioty leasingu, za wyjątkiem równiarki, gruntomieszarki, koparki łańcuchowej, minikoparki gąsienicowej, podnośników nożycowych oraz koszowych na podwoziu innym niż samochodowe, po ich nabyciu w ramach WNT są rejestrowane przez Spółkę zgodnie z przepisami ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

W uzupełnieniu do wniosku, na pytanie „czy będące przedmiotem wniosku przedmioty leasingu (żurawie, pogłębiarki głębinowe, betonomieszarki i pompo-gruszki do betonu, podnośniki koszowe i podnośniki nożycowe, minikoparka gąsiennicowa, gruntomieszarka, równiarka drogowa, koparka łańcuchowa, naczepy i przyczepy)  są nabywane wewnątrzwspólnotowo w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów   i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” wskazano, że będące przedmiotem wniosku przedmioty leasingu (żurawie, pogłębiarki głębinowe, betonomieszarki i pompogruszki do betonu, podnośniki koszowe i podnośniki nożycowe, minikoparka gąsiennicowa, gruntomieszarka, równiarka drogowa, koparka łańcuchowa, naczepy i przyczepy) są nabywane przez Spółkę w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT.

Na pytanie „czy przedmioty leasingu, o których mowa we wniosku, które nie będą rejestrowane na terytorium Polski przez Państwa Spółkę zgodnie z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym będą użytkowane na terytorium kraju”, wskazano, że przedmioty leasingu, o których mowa we wniosku, które nie będą rejestrowane na terytorium Polski przez  Spółkę zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie są użytkowane przez Spółkę, lecz przez leasingobiorców. Leasingobiorcy są, co do zasady podmiotami polskimi i użytkują przedmioty leasingu na terytorium kraju, jednak nie można wykluczyć, iż leasingobiorcy będący np. firmami budowlanymi, użytkują okresowo leasingowane przedmioty również poza granicami Polski. Jak wskazała Spółka w złożonym wniosku, przedmioty leasingu, po nabyciu tych przedmiotów w ramach WNT są rejestrowane przez Spółkę zgodnie z przepisami ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, co jednak nie dotyczy: równiarki, gruntomieszarki, koparki łańcuchowej, minikoparki gąsienicowej, podnośników nożycowych oraz koszowych na podwoziu innym niż samochodowe. Wskazane przedmioty nie są bowiem objęte obowiązkiem rejestracji.

Na pytanie „czy przedmioty leasingu (pojazdy lądowe) będące przedmiotem wątpliwości napędzane są silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata” wskazano, że  w przypadku pojazdów lądowych, przedmioty leasingu będące przedmiotem wątpliwości Spółki, mogą być wyposażone zarówno w silnik o pojemności skokowej większej niż 48 cm³ bądź o mocy większej niż 7,2 kilowata, jak również w silnik niespełniający tych wymogów (tj. silnik o pojemności skokowej nieprzekraczającej 48 cm³, ani też nieprzekraczający mocy 7,2 kilowata).

Na pytanie „czy przedmioty leasingu (pojazdy lądowe) przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy, przy czym za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza.  Jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta”, wskazano, że w przypadku pojazdów lądowych, nabywane przez Spółkę przedmioty leasingu mogą występować w różnych wariantach, tj.:

·nabywane są zarówno tzw. nowe środki transportu, tj. takie, które przejechały nie więcej niż 6.000 km lub też od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy,

·a także takie, które nie spełniają powyższych warunków, tj. przejechały więcej niż 6.000 km oraz od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło więcej niż 6 miesięcy.

Na pytanie „czy przedmiot leasingu w postaci pogłębiarki głębinowej jest jednostką pływającą o długości większej niż 7,5 metra i czy pogłębiarka głębinowa  była używana nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie lub od momentu jej dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące, z wyjątkiem statków morskich, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy, przy czym  za moment dopuszczenia do użytku jednostki pływającej uznaje się dzień, w którym została ona wydana przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym została po raz pierwszy użyta dla celów demonstracyjnych przez producenta”, wskazano, że pogłębiarka głębinowa, służąca m.in. do wydobywania piasku i żwiru z obszaru żwirowni lub do pogłębiania szlaków żeglugowych ma długość 32,32 m. Została zakupiona przez Spółkę jako fabrycznie nowa, tj. była używana nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie, a jednocześnie od momentu jej dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące. Zgodnie z Dokumentem rejestracyjnym statek żeglugi śródlądowej, wydany przez Urząd Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy, który Spółka załączyła, pogłębiarka 15 czerwca 2021 r. została wpisana do rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej. Zgodnie z powyższym dokumentem stanowi ona urządzenie pływające. Jego przeznaczeniem jest prowadzenie prac pogłębiarskich, przy czym nie posiada ono napędu. Spółka przedstawiła także zdjęcie ww. pogłębiarki oraz rysunek techniczny obrazujący jej konstrukcję umożliwiającą wykonywanie specjalistycznych zadań związanych m.in. z pogłębianiem akwenów wodnych.

Na pytanie „czy przedmiot leasingu w postaci gruntomieszarki, równiarki drogowej oraz koparki łańcuchowej oparte są na podwoziu samochodowym, czy też podwoziu gąsienicowym. Czy do przemieszczania każdego z wymienionych przedmiotu leasingu wykorzystywane są koła, czy też gąsienice, bądź w jakiś inny sposób, należy opisać jak przemieszczają się gruntomieszarka, równiarka drogowa oraz koparka łańcuchowa” wskazano, że równiarka Grader HBM BG 190TA-5 jest maszyną o wadze 19.000 kg na podwoziu kołowym. Gruntomieszarka Bomag RS 460 także jest oparta na podwoziu kołowym i jest maszyną wykorzystywaną przy specjalistycznych robotach drogowych/ziemnych. Jest ona przeznaczona do stabilizacji gruntu cementem poprzez rozdrobnienie cementu i wymieszanie go z gruntem. Koparka łańcuchowa, która także przeznaczona jest do robót ziemnych, jest oparta na podwoziu gąsienicowym. Jej główną funkcją jest drążenie rowów i nie służy ona do przemieszczania (transportu) towarów bądź osób. Samo urządzenie do drążenia umieszone jest w przedniej części pojazdu. Niemniej, Spółka pragnie wskazać, iż w praktyce mogą być nabywane również koparki łańcuchowe na podwoziu kołowym, które jednak spełniają te same funkcje, co koparki łańcuchowe na podłożu gąsienicowym. Przykładowo Koparka łańcuchowa (…) czy Koparka łańcuchowa (…). Do opisanych przedmiotów leasingu w odpowiedzi na powyższe pytanie Spóła również dołączyła zdjęcia ilustrujące opisane przedmioty leasingu. 

Pytanie

Czy w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem wskazanych w stanie faktycznym Przedmiotów leasingu (pkt I — VII powyżej) Państwa Spółka jest zobowiązana do złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz do obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Państwa Spółki, w związku z dokonanym przez Spółkę WNT wymienionych w stanie faktycznym Przedmiotów leasingu (pkt I —VII powyżej), Państwa Spółka nie jest zobowiązana do złożenia Informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz do obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. W Państwa ocenie wymienione powyżej przedmioty leasingu, tj. żurawie (gąsienicowe, samochodowe, wieżowe), pogłębiarka głębinowa, betonomieszarki i pompo-gruszki, podnośniki koszowe, podnośniki nożycowe, minikoparka gąsienicowa, gruntomieszarka, równiarka drogowa, koparka łańcuchowa oraz naczepy i przyczepy nie stanowią nowych środków transportu w rozumieniu art. 2 ust. 10 ustawy o VAT, czy też innych środków transportu.

W związku z powyższym, w ocenie Państwa Spółki, dokonane przez Spółkę WNT powyższych przedmiotów leasingu nie podlega przepisom art. 103 ust. 3-5 ustawy o VAT, które przewidują obowiązek złożenia informacji VAT-23 oraz obliczenia i zapłaty podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego „w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy o VAT w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. Art. 103 ust. 4 ustawy o VAT stanowi, iż przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju. Zgodnie zaś z art. 103 ust. 5 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Zgodnie z powyższymi przepisami, w przypadku WNT nowych środków transportu bądź innych środków transportu nabywca zobowiązany jest do samodzielnego obliczenia i wpłacenia należnego VAT z tytułu nabycia przedmiotowych środków transportu oraz złożenia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego Informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

W celu prawidłowego zaklasyfikowania nabytych przez Państwa Spółkę w ramach WNT Przedmiotów leasingu należy przeanalizować jak na gruncie VAT definiowane są środki transportu. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „środek transportu”.  Jedynie w art. 2 pkt 10 ustawy o VAT została zawarta definicja „nowych środków transportu”, gdzie zostały wskazane trzy grupy (pojazdy lądowe, jednostki pływające oraz statki powietrzne) spełniające kryterium przeznaczenia do transportu osób lub towarów. Natomiast, jeśli chodzi o inne środki transportu, ustawodawca wymienia je (nie definiując) w art. 103 ust. 3 ustawy o VAT (Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu (.. .)). Powszechnie jednak uznaje się, że przez te inne środki transportu należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi środkami transportu, ale nie spełniające kryteriów do uznania ich za „nowe”. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 17 listopada 2014 r., sygn. IPPP3/443-808/14-5/KB wskazał, że: „(...) przez inne środki transportu, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za nowe środki transportu w postaci przebiegu lub okresu który upłynął od dopuszczenia ich do użytku”. Zatem przez inne środki transportu należy rozumieć środki transportu tożsame z „nowymi środkami transportu”, które jednak nie spełniają kryteriów dotyczących przebiegu oraz okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Zgodnie z definicją ustawowy zawartą w art. 2 pkt 10 ustawy o VAT przez nowe środki transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów:

a. pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

b. jednostki pływające o długości większej niż 7,5 metra, jeżeli były używane nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie lub od momentu ich dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące, z wyjątkiem statków morskich, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 za moment dopuszczenia do użytku jednostki pływającej uznaje się dzień, w którym została ona wydana przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym została po raz pierwszy użyta dla celów demonstracyjnych przez producenta,

c. statki powietrzne o maksymalnej masie startowej większej niż 1 550 kilogramów, jeżeli były używane nie dłużej niż 40 godzin roboczych lub od momentu ich dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące, z wyjątkiem środków transportu lotniczego, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 6; za moment dopuszczenia do użytku statku powietrznego uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Należy także zwrócić uwagę, że „środek transportu” został zdefiniowany w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [Rozporządzenie]. Zgodnie z art. 38 ust. 1 Rozporządzenia „Środek transportu”, (...), obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.”

Zatem, zgodnie z Rozporządzeniem, w celu ustalenia, czy mamy do czynienia ze środkiem transportu, istotne jest określenie zasadniczego charakteru pojazdu oraz jego nadrzędnego przeznaczenia. Zgodnie z powyższym przepisem, elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Dodatkowo, nakładając na definicję środków transportu zawartą w powyższym przepisie Rozporządzenia, definicję zawartą w art. 2 pkt 10) ustawy o VAT, należy wskazać, że środkiem transportu lądowego będzie pojazd silnikowy — zgodnie z tą definicją środkami transportu są bowiem pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej nip 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 72 kilowata. Podsumowując, za lądowe środki transportu należy uznać pojazdy silnikowe przeznaczone do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Środkami transportu nie będą więc pojazdy, które nie są w ogóle wyposażone w silnik, bądź, nawet jeśli są wyposażone w silnik, to nie służą do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce.

W ocenie Państwa Spółki, żaden z Przedmiotów leasingu nie stanowi ani nowego środka transportu, ani też innego środka transportu, w związku z czym w ocenie Państwa Spółki nie jest ona zobowiązana do złożenia VAT-23 oraz obliczenia i zapłaty podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Poniżej  Państwa Spółka odniesie się do poszczególnych Przedmiotów leasingu (ad. pkt I — VII), wskazując dlaczego, zgodnie ze stanowiskiem Państwa Spółki, nie stanowią one nowych środków transportu bądź innych środków transportu.

Dokonując analizy nabywanych przez Spółkę w ramach WNT Przedmiotów leasingu, w ocenie Państwa Spółki:

Ad I. Żurawie

Żurawie nie stanowią nowych środków transportu ani innych środków transportu, ponieważ nie są one przeznaczone do transportu towarów i / lub osób. W ramach pkt I dotyczącego Żurawi Państwa Spółka wyszczególniła: (i) teleskopowe żurawie gąsienicowe, (ii) teleskopowe żurawie samochodowe oraz (iii) żurawie wieżowe, przy czym poniższe uwagi będą odnosić się do wszystkich wskazanych rodzajów żurawi.

Prawidłowość stanowiska Spółki, zgodnie z którym Żurawie nie stanowią nowego środka transportu / innego środka transportu, potwierdza wyrok WSA w Warszawie z 20 marca 2018 r. (sygn. III SA/Wa 1833/17), w którym Sąd odnosząc się do samojezdnego żurawia samochodowego, wskazał, że: nie da się z konstrukcji dźwigu samojezdnego wyodrębnić obiektu, przedmiotu, którym jest dźwig. Całe to urządzenie techniczne jest dźwigiem, który ma własny napęd i może przemieszczać się samodzielnie. Konstrukcja części jezdnej, z uwagi na swoje gabaryty, balans ciężaru, posiadanie funkcji wysuwanych dźwigarów do osadzenia i stabilizacji jest częścią (podstawą) dźwigu, która warunkuje jego prawidłowe i bezpieczne działanie. Nie można więc zidentyfikować części dźwigowej funkcjonującej jako autonomiczny obiekt oraz części jezdnej, która ten obiekt transportuje - jak to błędnie czyni organ. (..) W argumentacji organu tkwi błąd logiczny. Jeżeli bowiem uznać, że dźwig samojezdny jest przeznaczony do transportowania dźwigu, to musiałaby istnieć też możliwość, w której dźwig samojezdny nie transportuje dźwigu obrotowego ale transportuje coś innego. Innymi słowy, skoro dźwig jest jedynie obiektem, przedmiotem przewożonym przez część samojezdną, to ta część samojezdna powinna więc zachować swoją funkcję transportową także bez dźwigu. Z drugiej strony, ów transportowany obiekt (dźwig obrotowy) powinien być wyposażony w funkcję pozwalającą na jego używanie samodzielne, po odłączeniu od podstawy jezdnej. Opis urządzenia będącego przedmiotem interpretacji nie wskazuje, aby było to możliwe. Część samojezdna, ale bez dźwigu oraz dźwig obrotowy bez podstawy jezdnej przestaje spełniać swoje konstrukcyjne przeznaczenia jako jedno i nierozłączne urządzenie techniczne. (...) Mając na względzie funkcjonalność dźwigu (żurawia) samojezdnego, klasyfikacje statystyczne tego urządzenia, Prawo o ruchu drogowym oraz ustawę o dozorze technicznym należy uznać, że dźwig (żuraw) samojezdny nie jest środkiem transportu, o którym mowa w art. 103 ust. 3-5 u.p.t.u.

Powyższe stanowisko WSA w Warszawie zostało podtrzymane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 maja 2021 (sygn. I FSK 2059/18), w którym Sąd stwierdził, że: Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w zaskarżonym  wyroku Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że opisany w stanie faktycznym wniosku żuraw samojezdny nie jest środkiem transportu, jak argumentował organ podatkowy w zaskarżonej interpretacji. Jest to urządzenie, które pracuje stacjonarnie, a jego samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest (dzięki kołom) przemieszczenie zasadniczej części urządzenia (dźwigu) z miejsca na miejsce. Podstawowa funkcja tego urządzenia jest realizowana stacjonarnie, po wykluczeniu możliwości mobilności (po unieruchomieniu i ustabilizowaniu). Mobilność tego pojazdu przejawia się wyłącznie tym, że możliwe jest (dzięki podwoziu samochodowemu) przemieszczanie go z miejsca na miejsce, ale w trakcie jego przemieszczania nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób lub towarów, a także nie może być realizowana podstawowa funkcja, dla której tego typu maszyny były zaprojektowane i wykonane. W trakcie przemieszczania opisywany żuraw nie posiada funkcji przewozu towarów ani ludzi.

NSA podzielił pogląd wyrażony przez Sąd pierwszej instancji, który uznał, iż żuraw samojezdny to urządzenie techniczne na specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym, używane stacjonarnie do przenoszenia ładunków w bezpośrednim zasięgu ramienia tego urządzenia. Dźwig samojezdny jest sam w sobie maszyną (dźwigiem), tyle że posiada możliwość samodzielnego przemieszczenia się z miejsca na miejsce bez pomocy innych urządzeń.

Zatem skoro NSA w wyroku z 14 maja 2021, sygn. I FSK 2059/18 uznał, iż samojezdny żuraw samochodowy (kołowy) nie stanowi nowego środka transportu / innego środka transportu, to tym bardziej argumentacja taka znajdzie zastosowanie w przypadku żurawia gąsienicowego, czy też wieżowego, które w ocenie Wnioskodawcy także nie stanowią środków transportu.

W związku z powyższym, Państwa Spółka uważa, że ww. wyroki znajdą również zastosowanie do dwóch pozostałych grup Żurawi. Oceniając, czy dane urządzenie stanowi środek transportu bez znaczenia pozostaje fakt, czy posiada ono koła czy też gąsienice. Istotne jest określenie jego podstawowej funkcji, którą jest praca realizowana stacjonarnie. Samojezdność takiego urządzenia przejawia się wyłącznie w momencie przemieszenia go z jednego miejsca wykonywania pracy do drugiego. Żurawie mogą wykonywać pracę wyłącznie po ich ustabilizowaniu i unieruchomieniu, a w trakcie wykonywania głównej ich funkcji nie jest realizowany przewóz towarów lub osób, w związku z czym zgodnie ze stanowiskiem Spółki, nie stanowią one środków transportu.

Ad II. Pogłębiarka głębinowa

Pogłębiarka głębinowa nie stanowi nowego środka transportu lub innego środka transportu, ponieważ nie jest ona przeznaczona do transportu towarów i / lub osób, a jej głównym, nadrzędnym celem jest praca w bezruchu polegająca na pogłębianiu akwenu wodnego.

W ocenie Państwa Spółki, odnosząc się do pogłębiarki głębinowej na zasadzie analogii można posłużyć się argumentacją mającą zastosowanie do Żurawi i zawartą w przywołanych wyrokach NSA i WSA (ad I. powyżej). Tak jak w przypadku żurawi samojezdnych / samobieżnych Spółka uważa, iż pogłębiarka głębinowa nie stanowi nowego środka transportu lub innego środka transportu. Zgodnie z art. 38 Rozporządzenia, ze środkiem transportu mamy do czynienia w przypadku, gdy dany pojazd / urządzenie:

•          zostało zaprojektowane do wykorzystania w celu transportu, oraz

•          jego główną funkcją jest transport osób lub rzeczy.

Zatem przy dokonywaniu klasyfikacji danego pojazdu jako środka transportu istotne są faktyczne jego wykorzystanie (przeznaczenie) i funkcje. Potwierdził to także TSUE w wyroku z 15 listopada 2021 r. w sprawie C-532 Leichenich, w którym stwierdził, że wynajem barki mieszkalnej stanowił wynajem nieruchomości oraz, że przedmiotowa barka nie stanowiła pojazdu w rozumieniu art. 13 ust. B lit. b punkt 2 szóstej dyrektywy 77/388, ponieważ - nawet jeśli początkowo miała być w zamierzeniu wykorzystywana jako środek transportu - nie była wykorzystywana w tym celu (intencją stron umowy było przeznaczenie jej na restaurację i dyskotekę). Ponadto TSUE wskazał, że pojęcie pojazdu musi być oparte o faktyczne wykorzystanie i funkcję danego przedmiotu. Zatem, aby urządzenie mogło zostać uznane za jednostkę pływającą, która na mocy Dyrektywy 2006/112/WE Rady jest szczególnym typem środków transportu, musi ono być wykorzystywane do transportu osób lub przedmiotów z jednego miejsca w inne i taki transport musi być jego główną funkcją. Założeń tych nie spełnia natomiast pogłębiarka głębinowa, która, mimo iż jest pojazdem, nie służy i nie posiada funkcji służących ani do przewozu osób, ani towarów.

Potwierdzenia w tym zakresie dostarczają zasady klasyfikowania pogłębiarek na gruncie Nomenklatury scalonej. Zgodnie z klasyfikacją wynikającą z Nomenklatury scalonej, pogłębiarki klasyfikowane są do kodu CN 8905: Latarniowce, statki pożarnicze, pogłębiarki, dźwigi pływające i pozostałe jednostki pływające, których zdolność żeglugowa ma drugorzędne znaczenie wobec ich podstawowej funkcji; pływające doki; platformy wiertnicze lub produkcyjne, pływające lub podwodne. Zgodnie z Notami wyjaśniającymi do pozycji 8905: Zwykle wykonują one swoje główne zadanie w bezruchu. Są to: latarniowce; statki wiertnicze; statki pożarnicze; pogłębiarki wszelkiego rodzaju (np. chwytakowe albo ssące) (...).

Należy podkreślić, że podstawkową funkcją pogłębiarki nie jest poruszanie się po drogach wodnych (czy też transport ludzi / towarów), a wykonywanie specjalistycznych zadań w miejscu, podobnie jak w przypadku Żurawia, który co do zasady może się samodzielnie przemieszczać, ale ma do wypełnienia szczególne, nadrzędne funkcje, których nie pełni w trakcie przedmiotowego przemieszczania (wręcz przeciwnie, podstawowe funkcje i żurawi, i pogłębiarki wykonywane są stacjonarnie).

W związku z powyższym, w ocenie Państwa Spółki, pogłębiarka głębinowa nie stanowi nowego środka transportu ani innego środka transportu, nie jest ona bowiem klasyfikowana jako jednostka pływająca określona w art. 2 pkt 10 lit. b) ustawy o VAT. Zasadniczym przeznaczeniem pogłębiarki — jak również żurawia — jest wykonywanie pracy stacjonarnie. Ponadto, biorąc pod uwagę przywołany powyżej wyrok TSUE i klasyfikację CN oraz Noty wyjaśniające do Nomenklatury scalonej (do pozycji CN 8905), pogłębiarka nie spełnia przesłanek, które pozwoliłyby uznać ją za jednostkę pływającą, jako że jej główną funkcją jest wykonywanie prac w miejscu (stacjonarnie), natomiast nie jest ona zaprojektowana do wykorzystywania w celu transportu osób i rzeczy (nie stanowi to jej głównej, ani nawet pomocniczej funkcji).

Ad III. Betonomieszarki i pompo-gruszki

W ocenie Państwa  Spółki, betonomieszarki oraz pompo-gruszki nie stanowią nowych środków transportu czy innych środków transportu, ponieważ nie są one przeznaczone do transportu towarów i / lub osób.

Spółka pragnie wskazać, że zarówno betonomieszarki jak i pompo — gruszki na gruncie Nomenklatury scalonej klasyfikowane są do pozycji 8705: Pojazdy silnikowe specjalnego przeznaczenia, inne niż te zasadniczo przeznaczone do przewozu osób lub towarów (na przykład pojazdy pogotowia technicznego, dźwigi samochodowe, pojazdy strażackie, betoniarki samochodowe, zamiatarki, polewaczki, przewoźne warsztaty, ruchome stacje radiologiczne). Niniejsza pozycja obejmuje pojazdy silnikowe, specjalnie skonstruowane albo przystosowane, wyposażone w różne urządzenia umożliwiające wykonywanie pewnych funkcji nie transportowych, co oznacza, iż głównym przeznaczeniem pojazdu z niniejszej pozycji nie jest przewóz osób albo towarów. Do powyższego kodu można zaliczyć m.in. (i) betoniarki (samochody ciężarowe) składające się z kabiny i podwozia pojazdu silnikowego, na którym na stałe zamontowano urządzenie do mieszania betonu, umożliwiające wytwarzanie i przewóz betonu oraz (ii) pojazdy wyposażone w pompy, w których to pojazdach pompa jest zwykle napędzana silnikiem pojazdu. Brak przeznaczenia przedmiotowych pojazdów do transportu towarów potwierdza również ich klasyfikacja na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych - pojazdy te klasyfikowane są do kodu 743 (samochody specjalne), obejmującego pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób. Pojazdy te służą bowiem przede wszystkim do mieszania cementu, wody, piasku i żwiru w celu utworzenia jednorodnej masy, a więc mieszanki betonowej.

Ponadto, odnosząc się do argumentacji wynikającej z przywołanych wyroków NSA i WSA, dotyczących żurawia samojezdnego (kołowego) (ad I. powyżej) należy podkreślić, że główna funkcja zarówno betonomieszarki jak i pompo-gruszki realizowana jest stacjonarnie, po ich unieruchomieniu i ustabilizowaniu - podobnie jak w przypadku Żurawi. Ponadto, w obu tych urządzeniach podczas jazdy realizowana jest funkcja mieszania betonu. Należy również podkreślić, że pompo-gruszka może realizować pojedynczą (samodzielną) funkcję pompowania betonu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Państwa Spółki, zarówno betonomieszarka oraz pompo-gruszka nie stanowią środków transportu, ponieważ ich zasadniczym przeznaczeniem nie jest przewóz osób lub towarów.

Ad IV. Podnośniki

Podnośniki nożycowe i podnośniki koszowe nie stanowią nowych środków transportu ani innych środków transportu, ponieważ nie są one przeznaczone do transportu towarów i / lub osób.

W ocenie Państwa Spółki, podnośniki nożycowe i podnośniki koszowe stanowią albo pojazdy specjalne, albo wózki jezdniowe lub urządzenia techniczne, przy czym ta klasyfikacja nie jest kluczowa, jako że w każdym z tych przypadków ich funkcjonalność przejawia się w momencie unieruchomienia i ustabilizowania (jako że wyłącznie wtedy realizowana jest funkcja, której urządzenia te służą). Ich zasadniczym przeznaczeniem jest wyłącznie wsparcie pracowników w pracach na wysokościach, poprzez ich transport („podnoszenie do góry”) wraz z narzędziami we wskazane miejsce na wysokości, gdzie mają być wykonywane prace. Natomiast transport ten nie może być rozumiany poprzez przemieszczanie się całości pojazdu, bowiem w trakcie przemieszczania się pojazdu niemożliwe jest wykonywanie głównej funkcji podnośnika. W szczególności, nawet jeśli podnośnik zainstalowany jest na podwoziu samochodowym, co umożliwia mu poruszanie się po drogach publicznych, pojazd taki nie realizuje w trakcie przemieszczania się żadnej funkcji transportowej — ani w odniesieniu do towarów, ani osób. Konsekwentnie, nie można uznać, by pojazdy i urządzenia te, mogły być kwalifikowane jako środki transportu, skoro nie służą zasadniczo do transportu towarów, nawet wtedy, gdy mogą — jak podnośniki koszowe na podwoziu samochodowym, poruszać się po drogach publicznych.

Ad V. Minikoparki

Minikoparka gąsienicowa nie stanowi nowego środka transportu ani innego środka transportu, ponieważ nie jest ona przeznaczona do transportu towarów i / lub osób.

W ocenie Państwa Spółki, minikoparka gąsienicowa także nie stanowi nowego środka transportu czy też innego środka transportu, ponieważ zgodnie z Nomenklaturą scaloną klasyfikowana jest do pozycji CN 8429, która obejmuje urządzenia przeznaczone do robót ziemnych. Także w tym przypadku, w ocenie Państwa Spółki, zasadne jest odniesienie się do argumentacji z wyroków I i II instancji dotyczących żurawia samojezdnego. Skoro NSA uznało, że samojezdny żuraw (samochodowy) nie stanowi środka transportu, to tym bardziej nie będzie nim minikoparka gąsienicowa (urządzenie posiadające gąsienice).

Minikoparka gąsienicowa jest maszyną, która służy do kopania, a posiadane przez nią gąsienice jedynie pozwalają na przemieszczanie zasadniczej części urządzenia jakim jest koparka z miejsca na miejsce. Wykonuje ona swoją pracę stacjonarnie, a jej samojezdność przejawia się wyłącznie przez to, że dzięki gąsienicom może się przemieszczać z miejsca na miejsce. Natomiast sam transport tego urządzenia odbywa się na specjalistycznych przyczepach, ponieważ nie może ona samodzielnie poruszać się w ruchu drogowym.

Takie podejście do urządzeń będących koparkami potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 czerwca 2011 r. nr ILPP4/443-314/11-2/ISN, zgodnie z którą koparka, będąca maszyną budowlaną, nie stanowi środka transportu i w związku z tym podatnik nie jest zobowiązany do złożenia VAT-23 i zapłaty VAT. Jak wskazał Organ: Środki transportu to maszyny transportowe lub istoty żywe, dzięki którym możliwe jest przemieszanie ludzi lub ładunków, czyli transport (http://pl.wikipedia.org/ wiki/ Środki transportu). Uwzględniając powyższe należy wskazać, że koparka - maszyna budowlana nie jest środkiem transportu. Tym samym, Zainteresowany w związku z jej nabyciem nie był zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu, na podstawie art. 103 ust. 4 ustawy, w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, jak i złożenia informacji VAT- 23, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy. Wnioskodawca zobowiązany był natomiast do rozliczania przeprowadzonej transakcji nabycia koparki kołowej jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym Dyrektor IS w Poznaniu potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że nie jest on obowiązany do złożenia VAT-23 i zapłaty VAT.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że minikoparka jest co do zasady maszyną służącą do kopania, a gąsienice, w które jest wyposażona jedynie pozwalają na przemieszczanie zasadniczej części urządzenia — koparki — z miejsca na miejsce, w ocenie Państwa Spółki nie stanowi ona środka transportu.

Ad VI. Równiarki drogowe, gruntomieszarki, koparki łańcuchowe

W ocenie Państwa Spółki, równiarki drogowe, gruntomieszarki oraz koparki łańcuchowe nie stanowią nowych środków transportu ani innych środków transportu, ponieważ nie są one przeznaczone do transportu towarów i / lub osób. W ocenie Państwa Spółki równiarki drogowe, gruntomieszarki oraz koparki łańcuchowe nie stanowią nowych środków transportu ani innych środków transportu, z uwagi na fakt, że ich głównym zadaniem nie jest przewóz towarów jak i osób z miejsca na miejsce.

Równiarka jest narzędziem do równania i naprawy dróg szutrowych oraz innych prac przygotowawczych otoczenia ciągów komunikacyjnych i terenów użytkowych. Na gruncie Nomenklatury scalonej jest ona klasyfikowana do kodu CN 8429. Pozycja ta obejmuje spycharki czołowe, spycharki skośne, równiarki, niwelatory, zgarniarki, koparki, czerparki, ładowarki, podbijarki mechaniczne i walce drogowe, samobieżne. Urządzenia te przeznaczone są do robót ziemnych, wykonywania wykopów i ubijania ziemi, a ich cechą wspólną jest własny napęd. Należą do nich m.in. równiarki i zgarniarki niwelujące, przeznaczone do niwelacji lub dokładnego wygładzania gruntu (powierzchni płaskich lub nasypów) za pomocą ostrza niwelującego o zmiennym kącie nachylenia do poziomu, zazwyczaj zamontowanego w obrębie podstawy kół.

Gruntomieszarka, podobnie jak równiarka — choć nie jest wymieniona w pozycji CN 8429 — wykorzystywana jest przy robotach drogowych/ziemnych. Jest ona przeznaczona do stabilizacji gruntu cementem poprzez rozdrobnienie cementu i wymieszanie go z gruntem. Dlatego też, podobnie jak w przypadku równiarki, jej główną funkcją jest wykonywanie specjalistycznych robót drogowych, a nie transport towarów lub osób.

Koparka łańcuchowa także przeznaczona jest do robót ziemnych. Jej główną funkcją jest drążenie rowów i nie służy ona do przemieszczania (transportu) towarów bądź osób.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Państwa Spółki powyższe urządzenia nie stanowią środków transportu w rozumieniu ustawy o VAT.

Ad VII. Przyczepy i naczepy

W ocenie Państwa Spółki, przyczepy i naczepy nie stanowią nowych środków transportu ani innych środków transportu.

Zarówno przyczepy jak i naczepy nie stanowią środków transportu, o których mowa w art. 2 ust. 10 ustawy o VAT, ani też innych środków transportu z uwagi na fakt, iż — jak wskazała uprzednio Państwa Spółka - w przypadku pojazdów lądowych kluczowym elementem ich definicji jako środków transportu jest wyposażenie w silnik (na gruncie art. 2 pkt 10 ustawy o VAT są to pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata,  jako że ani przyczepy, ani naczepy nie są wyposażone w silnik, a tym samym nie mogą nawet samodzielnie poruszać się po drogach, nie spełniają podstawowego kryterium uznania ich za środki transportu.

Powyższe potwierdzają również jednoznacznie organy podatkowe, przykładowo:

‒interpretacja Dyrektora IS w Poznaniu z 18 czerwca 2009 r., sygn. ILPP2/443-498/09-2/MN, odpowiadająca na pytanie: „Czy w związku z nabyciem przyczep i naczep, rejestrowanych na potrzeby Wnioskodawcy, jest on zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środków transportu w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.” Organ uznał za prawidłowe przedstawione przez wnioskodawcę stanowisko, zgodnie z którym: „Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględnić należy przepis art. 103 ust. 4, w którym dokonano rozróżnienia środków transportu na nowe środki transportu oraz inne środki transportu, przy czym za inne środki transportu winny być uznane pojazdy tożsame z nowymi środkami transportu (w przypadku pojazdów lądowych są to pojazdy wymienione w poz: 1-4, 9-10, 15-20 załącznika nr 1 do ustawy, napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów), które jednakże nie spełniają warunków uznania ich za nowy środek transportu, dotyczących przebiegu bądź okresu który upłynął od dopuszczenia takiego środka do użytku. Uwzględniając powyższe, przyczepa i naczepa nie spełnia warunków niezbędnych do uznania jej za środek transportu, o którym mowa w art. 2 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, tzn. nie jest napędzana silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub mocy większej niż 7,2 kilowatów. Zatem w przypadku przyczepy i naczepy, której nie można uznać za nowy środek transportu ani za inny środek transportu, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, nie występuje obowiązek uiszczenia przez Spółkę podatku, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy.”

‒interpretacja Dyrektora IS w Katowicach z 18 grudnia 2015 r., sygn. IBPP2/4512-874/15/KO, w której Organ także uznał, że dokonane WNT naczepy należy rozliczyć na zasadach ogólnych, a więc bez wpłacania w terminie 14 dni podatku należnego z tytułu tego nabycia oraz składania formularza VAT-23.

Reasumując, w ocenie Państwa Spółki, żaden z przedstawionych w niniejszym wniosku Przedmiotów leasingu (pkt I — VII) nie stanowi nowego środka transportu / innego środka transportu, ponieważ przede wszystkim ich zasadniczym przeznaczeniem nie jest przewóz osób ani towarów, a wykonywanie specjalistycznych prac poprzez czy to pogłębianie zbiorników wodnych w przypadku pogłębiarki głębinowej, czy też dokonywanie wykopów w przypadku np. minikoparki gąsienicowej, czy też wyrównywanie terenu w przypadku równiarki drogowej. W związku z powyższym, w ocenie Państwa Spółki nie będzie ona zobowiązana do złożenia informacji VAT- 23 i zapłaty VAT z tytułu ich WNT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawiliście jest prawidłowe w zakresie braku obowiązku złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu (VAT-23) oraz obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego  w przypadku Przedmiotów leasingu w postaci teleskopowych żurawi gąsienicowych, teleskopowych żurawi samochodowych, żurawi wieżowych, pogłębiarki głębinowej, podnośników koszowych oraz podnośników nożycowych, minikoparki gąsienicowej, gruntomieszarki, równiarki drogowej, koparki łańcuchowej, naczep i przyczep oraz nieprawidłowe w zakresie braku  obowiązku złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu (VAT-23) oraz obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego  w przypadku Przedmiotów leasingu w postaci, betonomieszarki i pompo-gruszki do betonu.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931), zwanej dalej ustawą,

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy,

Przy czym w myśl art. 9 ust. 2 ustawy,

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy,

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że działalność gospodarcza Państwa Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w ramach których Państwa Spółka występuje w roli finansującego (leasingodawcy). Na podstawie zawieranych ze swoimi klientami umów leasingu Państwa Spółka oddaje do odpłatnego korzystania klientom (korzystającym) m.in.: . żurawie, pogłębiarki głębinowe, betonomieszarki, pompo-gruszki do betonu, podnośniki koszowe, podnośniki nożycowe, minikoparka gąsienicowa, gruntomieszarka, równiarka drogowa, koparka łańcuchowa, naczepy i przyczepy (Przedmioty leasingu).  Przedmioty leasingu, za wyjątkiem równiarki, gruntomieszarki, koparki łańcuchowej, minikoparki gąsienicowej, podnośników nożycowych oraz koszowych na podwoziu innym niż samochodowe, po ich nabyciu w ramach WNT są rejestrowane przez Państwa Spółkę zgodnie z przepisami ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Przedmioty leasingu, o których mowa we wniosku, które nie będą rejestrowane na terytorium Polski przez Państwa Spółkę zgodnie z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym, nie są użytkowane przez Spółkę, lecz przez leasingobiorców. Leasingobiorcy są, co do zasady podmiotami polskimi i użytkują przedmioty leasingu na terytorium kraju, jednak nie można wykluczyć, iż leasingobiorcy będący np. firmami budowlanymi, użytkują okresowo leasingowane przedmioty również poza granicami Polski. Przedmioty leasingu (żurawie, pogłębiarki głębinowe, betonomieszarki i pompo-gruszki do betonu, podnośniki koszowe i podnośniki nożycowe, minikoparka gąsiennicowa, gruntomieszarka, równiarka drogowa, koparka łańcuchowa, naczepy i przyczepy) są nabywane przez Państwa Spółkę w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT. W przypadku pojazdów lądowych, przedmioty leasingu będące przedmiotem wątpliwości Spółki, mogą być wyposażone zarówno w silnik o pojemności skokowej większej niż 48 cm³ bądź o mocy większej niż 7,2 kilowata, jak również w silnik niespełniający tych wymogów (tj. silnik o pojemności skokowej nieprzekraczającej 48 cm³, ani też nieprzekraczający mocy 7,2 kilowata). W przypadku pojazdów lądowych, nabywane przez Spółkę przedmioty leasingu mogą występować w różnych wariantach, tj.: nabywane są zarówno tzw. nowe środki transportu, tj. takie, które przejechały nie więcej niż 6.000 km lub też od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy,  a także takie, które nie spełniają powyższych warunków, tj. przejechały więcej niż 6.000 km oraz od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło więcej niż 6 miesięcy.

Zatem jak wskazaliście Państwo we wniosku nabycia przez Spółkę Przedmiotów leasingu spełniają definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy i Państwa Spółka powinna z ich tytułu rozliczyć podatek VAT w Polsce.  

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy,

Z kolei w art. 103 ust. 4 ustawy, stwierdza się, że

Art. 103 ust. 5 ustawy stanowi, że

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 105 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z 27 maja 2019 r. w sprawie wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2019 r., poz. 1007) określił wzór takiej informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do ww. rozporządzenia.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu” jak i „innych środków transportu”.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a i b  ustawy, gdzie stwierdza się,

Powołując się na definicję zawartą w ww. przepisie ustawy, za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę, urządzenie czy pojazd za „nowy środek transportu” lub „inny środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie się ona zawierała w zakresie pojęciowym „środka transportu”.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, z późn. zm.) brzmi:

I tak, zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 –

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu i zgodnie z tym przepisem – środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny, urządzenia czy pojazdu za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Państwo wskazaliście, że Przedmioty leasingu, które są nabywane wewnątrzwspólnotowo to : 

I. żurawie, w tym m.in.: teleskopowe żurawie gąsienicowe (np.(…)), teleskopowe żurawie samochodowe (np.(…)), żurawie wieżowe (np.(…)) (Żurawie). Pojazdy te składają się z wciągarek i wychylnego wysięgnika osadzonego na obrotowym pomoście (kolumnie), co zapewnia podnoszenie i opuszczanie ciężaru oraz jego przemieszczanie przez obrót pomostu i zmianę wysięgu. W przypadku żurawi gąsienicowych, są to pojazdy na podwoziu gąsienicowym, które umożliwia manewrowanie w trudnym terenie. W przypadku żurawi samochodowych i wieżowych, są to pojazdy na podwoziu samochodowym. Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych wszystkie Żurawie są klasyfikowane do kodu 743, tj. samochody specjalne — żurawie samochodowe (dźwigi samojezdne). Jak wskazuje opis kodu KŚT 743 w zakresie dotyczącym m.in. dźwigów samojezdnych, obejmuje on pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób.

Żurawie mogą wykonywać pracę, do której są przeznaczone, wyłącznie po ich ustabilizowaniu i unieruchomieniu. Natomiast nie wykonują one swojej głównej funkcjonalności w trakcie przemieszczania się.

II. pogłębiarki głębinowe (np.(…)), służące m.in. do wydobywania piasku i żwiru z obszaru żwirowni lub do pogłębiania szlaków żeglugowych. Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych pogłębiarki klasyfikowane są do kodu 774, tj. jako tabor techniczny i ratowniczy śródlądowy. Podstawową funkcją pogłębiarki nie jest poruszanie się po drogach wodnych, ani transport ludzi bądź towarów po tych szlakach wodnych, lecz wykonywanie specjalistycznych zadań w określonym miejscu. Co do zasady, pogłębiarki mogą się samodzielnie przemieszczać, ale w trakcie przemieszczania się nie wykonują funkcji, które polegałyby na przewozie towarów bądź osób. Pogłębiarki swoje nadrzędne funkcje polegające na wydobywaniu żwiru bądź piasku wykonują stacjonarnie. Pogłębiarka głębinowa ma długość 32,32 m. Została zakupiona przez Państwa  Spółkę jako fabrycznie nowa, tj. była używana nie dłużej niż 100 godzin roboczych na wodzie, a jednocześnie od momentu jej dopuszczenia do użytku upłynęło nie więcej niż 3 miesiące. Zgodnie z Dokumentem rejestracyjnym statek żeglugi śródlądowej, wydany przez Urząd Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy, pogłębiarka 15 czerwca 2021 r. została wpisana do rejestru administracyjnego polskich statków żeglugi śródlądowej. Zgodnie z powyższym dokumentem stanowi ona urządzenie pływające. Jego przeznaczeniem jest prowadzenie prac pogłębiarskich, przy czym nie posiada ono napędu.

III. betonomieszarki (np. (…) i pompo-gruszki do betonu (np. (…) Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych pojazdy te klasyfikowane są do kodu 743 (samochody specjalne), obejmującego pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób. Zgodnie z opisem tej pozycji obejmuje ona m.in. piaskarki, betoniarki samochodowe, pojazdy przepompowujące beton. Służą one do mieszania cementu, wody, piasku i żwiru w celu utworzenia jednorodnej masy, a więc mieszanki betonowej. Urządzenia służące do mieszania betonu umieszczone są na podwoziu samochodowym służącym do przemieszczania całości do miejsca przeznaczenia. Główna funkcja zarówno betonomieszarki jak i pompo-gruszki realizowana jest stacjonarnie, po ich unieruchomieniu i ustabilizowaniu — podobnie jak w przypadku Żurawi. Ponadto, w obu tych urządzeniach podczas jazdy realizowana jest funkcja mieszania betonu. Ponadto, pojazdy typu pompo-gruszka mogą realizować pojedynczą (samodzielną) funkcję pompowania betonu.

IV.       podnośniki koszowe (np. (…) wraz z podnośnikiem koszowym) oraz podnośniki nożycowe (np. (…)).

Podnośniki nożycowe i podnośniki koszowe stanowią pojazdy (np. podnośniki koszowe zainstalowane na podwoziu samochodowym) bądź urządzenia techniczne (np. podnośniki nożycowe na wózku elektrycznym), których funkcjonalność przejawia się w momencie unieruchomienia i ustabilizowania (jako że wyłącznie wtedy realizowana jest funkcja, której urządzenia te służą). Ich zasadniczym przeznaczeniem jest wyłącznie wsparcie pracowników w pracach na wysokościach, poprzez ich transport („podnoszenie do góry”) wraz z narzędziami we wskazane miejsce na wysokości, gdzie mają być wykonywane prace. Natomiast transport ten nie może być rozumiany poprzez przemieszczanie się całości pojazdu (bądź wózka), bowiem w trakcie przemieszczania się pojazdu niemożliwe jest wykonywanie głównej funkcji podnośnika. Podnośnik koszowy umieszczony jest na podwoziu samochodowym służącym nie do transportu osób bądź towarów, lecz do przemieszczania samego urządzenia w miejsce, w którym będzie realizowana jego podstawowa i jedyna funkcja (w stanie unieruchomienia).

Podnośniki podlegają różnej klasyfikacji w ramach KŚT, w zależności od ich budowy. Przykładowo, podnośniki koszowe na podwoziu samochodowym klasyfikowane są w ramach grupy KŚT 743 (samochody specjalne), obejmującego pojazdy samochodowe, które ze względu na swą konstrukcję przeznaczone są do wykonywania innych prac niż transport towarów i przewóz osób. Ewentualnie — w przypadku podnośników koszowych na innym nośniku niż podwozie samochodowe - klasyfikowane są one jako urządzenia techniczne w ramach grupy KŚT 641 (Dźwigniki, wciągarki i wciągniki przejezdne i nieprzejezdne, kołowroty, wyciągniki, itp.). Do grupy tej zaliczane są m.in. pozostałe maszyny i urządzenia do podnoszenia lub przeciągania ciężarów, jak wynika z opisu tej grupy, obiektem jest poszczególny, stanowiący odrębną techniczną całość, dźwignik przenośny lub kołowrót kopalniany wraz z normalnym wyposażeniem - wciągarką nieprzejezdną i przejezdną podwieszoną, wyciąg kolei linowych górskich oraz inna maszyna lub urządzenie służące do podnoszenia czy też przeciągania i ciężarów. W skład poszczególnego kompletnego obiektu wchodzi normalne wyposażenie, którego ilość elementów jest uzależniona od rodzaju lub typu danego urządzenia. Ponadto w skład ww. maszyn i urządzeń wchodzi napęd (silnik lub pompa).

Natomiast podnośniki nożycowe mogą być klasyfikowane w ramach grupy KŚT 768 (pozostałe wózki jezdniowe).

V.        minikoparka gąsienicowa (np. (…),

Na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych minikoparki klasyfikowane są do kodu 580, tj. jako maszyny do robót ziemnych i fundamentowych. Minikoparka gąsienicowa jest maszyną, która służy do kopania, a posiadane przez nią gąsienice pozwalają jedynie na przemieszczanie zasadniczej części urządzenia jakim jest koparka z miejsca na miejsce. Wykonuje ona swoją pracę stacjonarnie, a jej samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że dzięki gąsienicom może się ona przemieszczać z miejsca na miejsce. Natomiast sam transport tego urządzenia do różnych punktów wykonywania prac odbywa się na specjalistycznych przyczepach, ponieważ nie może ona samodzielnie poruszać się w ruchu drogowym.

VI.       gruntomieszarkę, równiarkę drogową, którą Państwa Spółka klasyfikuje na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych do kodu 582, tj. jako maszyny do robót drogowych oraz koparkę łańcuchową, którą Spółka klasyfikuje do kodu KŚT 580, tj. jako maszynę do robót ziemnych i fundamentowych.

Z perspektywy funkcji i zadań pełnionych przez te urządzenia, należy wskazać, że:

(i)        równiarka jest narzędziem do równania i naprawy dróg szutrowych oraz innych prac przygotowawczych otoczenia ciągów komunikacyjnych i terenów użytkowych. Urządzenia te przeznaczone są do robót ziemnych, wykonywania wykopów i ubijania ziemi, a ich cechą wspólną jest własny napęd i służą do dokładnego wygładzania gruntu (powierzchni płaskich lub nasypów) za pomocą ostrza niwelującego o zmiennym kącie nachylenia do poziomu, zazwyczaj zamontowanego w obrębie podstawy kół.

(ii)       gruntomieszarka, podobnie jak równiarka wykorzystywana jest przy robotach drogowych/ziemnych. Jest ona przeznaczona do stabilizacji gruntu cementem poprzez rozdrobnienie cementu i wymieszanie go z gruntem. Dlatego też, podobnie jak w przypadku równiarki, jej główną funkcją jest wykonywanie specjalistycznych robót drogowych, a nie transport towarów lub osób.

(iii)      koparka łańcuchowa także przeznaczona jest do robót ziemnych. Jest to pojazd na podwoziu kołowym. Jej główną funkcją jest drążenie rowów i nie służy ona do przemieszczania (transportu) towarów bądź osób. Samo urządzenie do drążenia umieszone jest w przedniej części pojazdu.

Państwa Spółka wskazuje, że równiarka  (…) jest maszyną o wadze 19.000 kg na podwoziu kołowym. Gruntomieszarka Bomag  (…) także jest oparta na podwoziu kołowym i jest maszyną wykorzystywaną przy specjalistycznych robotach drogowych/ziemnych. Jest ona przeznaczona do stabilizacji gruntu cementem poprzez rozdrobnienie cementu i wymieszanie go z gruntem. Koparka łańcuchowa (…), która także przeznaczona jest do robót ziemnych, jest oparta na podwoziu gąsienicowym. Jej główną funkcją jest drążenie rowów i nie służy ona do przemieszczania (transportu) towarów bądź osób. Samo urządzenie do drążenia umieszone jest w przedniej części pojazdu. Niemniej, Spółka pragnie wskazać, iż w praktyce mogą być nabywane również koparki łańcuchowe na podwoziu kołowym, które jednak spełniają te same funkcje, co koparki łańcuchowe na podłożu gąsienicowym.

VII. naczepy i przyczepy - a więc urządzenia służące do transportu towarów, jednak nie wyposażone w silnik. Urządzenia te nie mogą więc samodzielnie (bez dołączenia ich do ciągnika) realizować funkcji transportowych.

Wątpliwości Państwa Spółki dotyczą kwestii czy w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem wskazanych w stanie faktycznym Przedmiotów leasingu, o których mowa w punkcie I –VII są Państwo zobowiązani do złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz do obliczenia i wpłacenia podatku VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że jak wskazaliście Państwo we wniosku Przedmioty leasingu, o których mowa we wniosku będące przedmiotem wątpliwości mogą być wyposażone zarówno w silnik o pojemności skokowej większej niż 48 cm³ bądź o mocy większej niż 7,2 kilowata, jak również w silnik niespełniający tych wymogów (tj. silnik o pojemności skokowej nieprzekraczającej 48 cm³, ani też nieprzekraczający mocy 7,2 kilowata). Należy więc stwierdzić, że Przedmioty leasingu wyposażone w silnik  o pojemności skokowej nieprzekraczającej 48 cm³, ani też nieprzekraczający mocy 7,2 kilowata nie będą spełniały definicji nowego środka transportu w myśl art. 2 pkt 10 lit. a ustawy. Zatem w odniesieniu do tych Przedmiotów leasingu Państwa Spółka nie jest zobowiązana do złożenia informacji na druku VAT- 23 oraz do obliczenia i wpłacenia podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Wskazywaliście Państwo również, że nie wszystkie nabyte przez Państwa Spółkę Przedmioty leasingu będą rejestrowane, zgodnie z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym. Dotyczy to równiarki, gruntomieszarki, koparki łańcuchowej, minikoparki gąsienicowej, podnośników nożycowych oraz koszowych na podwoziu innym niż samochodowe.  Wskazane Przedmioty leasingu nie są bowiem objęte obowiązkiem rejestracji. Ponadto wskazaliście Państwo, że te Przedmioty leasingu, które  nie będą rejestrowane na terytorium Polski zgodnie z przepisami ustawy prawo o ruchu drogowym, nie są użytkowane przez Państwa Spółkę, lecz przez leasingobiorców. Leasingobiorcy są, co do zasady podmiotami polskimi i użytkują przedmioty leasingu na terytorium kraju, jednak nie można wykluczyć, iż leasingobiorcy będący np. firmami budowlanymi, użytkują okresowo leasingowane przedmioty również poza granicami Polski. Jak wynika z art. 103 ust. 4 ustawy w zw. z art. 103 ust. 3 ustawy podatnicy, którzy nabywają wewnątrzwspólnotowo nowe środki transportu lub inne środki transportu jeżeli mają być zarejestrowane przez nabywcę  na terytorium kraju lub jeżeli nie podlegają rejestracji, a są użytkowane na terytorium kraju zobowiązani są do wpłacenia podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. Zatem pomimo tego, że wymienione Przedmioty leasingu, nie będą rejestrowane, a będą użytkowane przez leasingobiorców okresowo również poza granicami Polski nie zmienia faktu, iż przepis art. 103 ustawy w zw. art. 104 ustawy tylko z tego powodu nie będzie mieć zastosowania. Należy bowiem zauważyć, że Państwa Spółka jest leasingodawcą, wykorzystującą nabyte Przedmioty leasingu w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Dlatego nawet w sytuacji, gdyby Przedmioty leasingu okresowo użytkowane były przez leasingobiorców poza granicami Polski, nie wpływa to na sytuację prawnopodatkową Państwa Spółki i nie będzie przesądzało o tym, że w odniesieniu do tych Przedmiotów leasingu które nie podlegają rejestracji na terytorium Polski  (równiarki, gruntomieszarki, koparki łańcuchowej, minikoparki gąsienicowej, podnośników nożycowych oraz koszowych na podwoziu innym niż samochodowe) nie będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 3 ustawy w zw. z art. 103 ust. 4 ustawy.

Odnosząc się do opisywanych we wniosku Przedmiotów leasingu elementem przesądzającym czy dany  Przedmiot leasingu stanowi nowy środek transportu lub inny środek transportu  jest fakt przeznaczenia danego Przedmiotu leasingu do transportu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Mając na uwadze funkcjonalność opisywanych Przedmiotów leasingu należy stwierdzić, że teleskopowe żurawie gąsienicowe, teleskopowe żurawie samochodowe, żurawie wieżowe, pogłębiarka głębinowa, podnośniki koszowe oraz podnośników nożycowe, minikoparka gąsienicowa, gruntomieszarka, równiarka drogowa, koparka łańcuchowa, naczepy i przyczepy nie spełniają warunków przewidzianych w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011. Wymienione Przedmioty leasingu nie są nowymi środkami transportu bądź innymi środkami transportu wobec których Państwa Spółka zobligowana byłaby do złożenia deklaracji VAT-23 i zapłaty podatku na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z  art. 103 ust. 3 i 4 ustawy (w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego).

Należy bowiem zauważyć, że żurawie będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia w tym m.in. teleskopowe żurawie gąsienicowe, teleskopowe żurawie samochodowe, czy żurawie wieżowe mogą wykonywać pracę do której są przeznaczone, wyłącznie po ich ustabilizowaniu i unieruchomieniu, natomiast nie wykonują one swojej głównej funkcjonalności w trakcie przemieszczania się. Choć żurawie samochodowe, czy też żurawie wieżowe osadzone są na kołach (podwozie samochodowe) to nie służą one do przewożenia osób ani rzeczy. Mobilność żurawi (Przedmiotu leasingu) przejawia się wyłącznie w  tym, że możliwe jest przemieszczanie się z miejsca na miejsce, ale w trakcie przemieszczania nie może być realizowana funkcja dla której tego typu maszyny zostały zaprojektowane i wykonane.  

W przypadku zaś pogłębiarki głębinowej, należy zauważyć że pogłębiarka była fabrycznie nowa tj. nie była używana dłużej niż 100 godzin a jej długość to 32,32 m. Zgodnie z Dokumentem rejestracyjnym wydanym przez Urząd Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy stanowi urządzenie pływające. Przeznaczeniem jest prowadzenie prac pogłębiarskich, przy czym nie posiada ono napędu. Mimo, że ta zakupiona wewnątrzwspólnotowo pogłębiarka głębinowa była fabrycznie nowa, a jej długość to 32,32 m to nie stanowi ona nowego środka transportu w myśl art. 2 pkt 10 lit. b ustawy. Wynika to z faktu, że pogłębiarka głębinowa nie jest przeznaczona do transportu osób lub towarów. Konstrukcja pogłębiarki głębinowej umożliwia jej wykonywanie specjalistycznych zadań związanych m.in. z pogłębianiem akwenów wodnych i jak wskazywaliście Państwo  podstawową funkcją nie jest poruszanie się po drogach wodnych, ani transport ludzi bądź towarów po szlakach wodnych. Zatem należy stwierdzić, że pogłębiarka głębinowa nie posiadająca napędu  jako urządzenie pływające wykorzystywane do specjalistycznych prac nie będzie nowym środkiem transportu gdyż nie służy do transportu osób lub rzeczy.  W konsekwencji zgadzamy się z Państwa Spółką że w odniesieniu do  wewnątrzwspólnotowego nabycia Przedmiotu leasingu w postaci pogłębiarki głębinowej nie jesteście Państwo zobligowani do złożenia deklaracji VAT-23 i zapłaty podatku na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy (w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego).

Również nie będziecie Państwo zobowiązani do składania deklaracji VAT-23 i zapłaty podatku na zasadach szczególnych wynikających z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w przypadku podnośników koszowych i podnośników nożycowych. Są to pojazdy (podnośnik koszowy zainstalowany na podwoziu samochodowym) bądź urządzenia techniczne (podnośnik nożycowy na wózku elektrycznym), których funkcjonalność przejawia się w momencie unieruchomienia i ustabilizowania, gdyż wyłącznie wtedy jak wskazujcie Państwo realizowana jest funkcja, której urządzenia te służą. Podnośniki koszowe i nożycowe nie służą do transportu osób lub rzeczy, a ich zasadniczym przeznaczeniem jest wyłącznie wsparcie pracowników w pracach na wysokościach.

Minikoparka także nie będzie wpisywała się w definicję nowego środka transportu lub innego środka transportu, gdyż jest maszyną służącą do kopania, nie jest przeznaczona to transportu osób lub towarów. Minikoparka posiada gąsiennice pozwalające na przemieszczanie z miejsca na miejsce zaś sam transport tego urządzenia do różnych punktów wykonywania prac odbywa się na specjalistycznych przyczepach, gdyż minikoparka nie może samodzielnie poruszać się w ruchu drogowym. Minikoparka nie stanowi więc nowego środka transportu lub innego środka transportu w myśl przepisów ustawy i nie będzie Państwo zobowiązani do składania deklaracji VAT -23 oraz zapłaty podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Obowiązek rozliczenia podatku w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy nie będzie również dotyczył w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia Przedmiotu leasingu w postaci gruntomieszarki, równiarki drogowej oraz koparki łańcuchowej. Powyższe wynika z funkcjonalności do jakich te Przedmioty leasingu są przeznaczone. Równiarka jest narzędziem do równania i naprawy dróg szutrowych oraz innych prac przygotowawczych otoczenia ciągów komunikacyjnych i terenów użytkowych. Gruntomieszarka podobnie jak równiarka wykorzystywana jest przy robotach drogowych/ziemnych, stabilizuje ona grunt poprzez rozdrobnienie cementu i wymieszanie go z gruntem, zaś główną funkcją koparki łańcuchowej jest drążenie rowów, a urządzenie do drążenia umieszczone jest w przedniej części pojazdu. Opisane Przedmioty leasingu w postaci równiarki, gruntomieszarki oraz koparki łańcuchowej nie służą więc do transportu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, co jest elementem przesądzającym aby dany Przedmiot leasingu mógł zostać uznany za nowy środek transportu lub inny środek transportu.   

Odnośnie zaś do przyczep i naczep, które również nabywacie Państwo wewnątrzwspólnotowo należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 50 i pkt 52 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 450 ze zm),

Zatem należy stwierdzić, że przyczepy/naczepy nie stanowią środka transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie posiadają własnego silnika, co jest warunkiem niezbędnym dla uznania danego pojazdu za środek transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowego nabycia Przedmiotów leasingu w postaci naczepy i przyczepy Państwa Spółka również nie jest zobligowana do złożenia deklaracji VAT-23 i zapłaty podatku na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy (w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego).

Tym samym stanowisko Państwa Spółki w zakresie wewnątrzwspólnotowego nabycia  Przedmiotów leasingu w postaci teleskopowych żurawi gąsienicowych, teleskopowych żurawi samochodowych, żurawi wieżowych, pogłębiarki głębinowej, podnośników koszowych oraz podnośników nożycowych, minikoparki gąsienicowej, gruntomieszarki, równiarki drogowej, koparki łańcuchowej, naczep i przyczep należy uznać za prawidłowe.

Nie możemy jednak zgodzić się z Państwa stanowiskiem że również betonomieszarki oraz pompo-gruszki nie stanowią nowych środków transportu czy innych środków transportu gdyż nie są one przeznaczone do transportu towarów lub osób.  Mimo że główna funkcja jak wskazujecie Państwo we wniosku betonomieszarki jak i pompo-gruszki realizowana jest stacjonarnie, po unieruchomieniu i ustabilizowaniu to należy zauważyć, że funkcja obydwu pojazdów sprowadza się do dwojakiej roli, przewozu betonu z miejsca na miejsce oraz pracy po ustabilizowaniu. Realizowana jest więc funkcja transportu rzeczy z jednego miejsca na drugie. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że pompo-gruszka może realizować pojedynczą (samodzielną funkcję) pompowania betonu, skoro co do zasady może być ona wykorzystana również do transportu betonu, gdyż jak wynika z opisu sprawy w obu typach pojazdu (tj. w betonomieszarce i pompo-gruszce)  urządzenia służące do mieszania betonu umieszczone są na podwoziu samochodowym służącym do przemieszczania całości do miejsca przeznaczenia oraz podczas jazdy realizowana jest funkcja mieszania betonu. Tak więc wymienione Przedmioty leasingu jako pojazdy na podwoziu samochodowym są samojezdnymi maszynami roboczymi poruszającymi się po drogach publicznych, umożliwiającymi przemieszczanie się betonu z jednego miejsca na drugie.

W konsekwencji opisane we wniosku nabycia Przedmiotów leasingu w postaci betonomieszarki jak i pompo-gruszki spełniają warunki przewidziane w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 i dlatego powinny być traktowane jako środek transportu (również nowy środek transportu, jeśli spełniają odpowiednie warunki, o których mowa w art. 2 pkt 10 lit a ustawy dotyczące przejechania odpowiedniej ilości kilometrów nie więcej niż 6.000 km lub też czasu użytkowania aby nie upłynęło więcej niż 6 miesięcy).

Zatem do czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia Przedmiotów leasingu w postaci betonomieszarki jak i pompo – gruszki na podwoziu samochodowym  ma zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Państwa Spółka będzie miała obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Wobec powyższe stanowisko Państwa Spółki w zakresie  wewnątrzwspólnotowego nabycia  betonomieszarki oraz pompo-gruszki należy uznać za nieprawidłowe.

Należy ponadto wskazać, że na ocenę prawidłowości ww. kwestii będących przedmiotem wątpliwości nie mogą wpłynąć powołane przez Państwa wyroki WSA z 20 marca 2018 r. sygn. III SA/Wa 1833/17 oraz wyrok NSA z 14 maja 2021 r., który podtrzymał stanowisko WSA w Warszawie, bowiem zapadły one w odniesieniu do indywidualnego i właściwego tylko im stanie faktycznym. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca tych wyroków zamyka się w obrębie sprawy, w której zostały wydane. Ponadto należy zauważyć, że wyroki powołane przez Państwa Spółkę odnosiły się do dźwigu (żurawia) samojednego, gdzie w tym zakresie zgodziliśmy się z Państwa stanowiskiem. Przytoczone wyroki nie dotyczyły betonomieszarki oraz pompo-gruszki gdzie w odniesieniu do tych pojazdów nie zgodziliśmy się z Państwa stanowiskiem.  W odniesieniu zaś do interpretacji z 18 czerwca 2009 r. sygn. ILPP2/443-498/09-02/MN oraz interpretacji z 18 grudnia 2015 r. sygn. IBPP2/4512-874/15/KO, które Państwa Spółka wskazała na poparcie własnego stanowiska odnośnie przyczepy  i naczepy należy zauważyć, że Organ zgodził się z przedstawionym przez Państwa stanowiskiem i powołane interpretacje są zbieżne z wydanym rozstrzygnięciem w tym zakresie (dotyczącym naczepy i przyczepy).      

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego  w (…).  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).