BRAK OODATKOWANIA KARY UMOWNEJ ZA BRAK BILETU

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania kary umownej w postaci opłaty dodatkowej za brak biletu parkomatowego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący braku opodatkowania kary umownej w postaci opłaty dodatkowej za brak biletu parkomatowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Firma Spółka z o.o Sp.k. czynny podatnik VAT, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania parkingami. Zleceniodawcami Spółki są duże sieci handlowe np. (...), właściciele obiektów handlowych oraz powierzchni parkingowych zlokalizowanych na terenie całego kraju. Sieci handlowe i właściciele parkingów (Zleceniodawcy) zawierają ze Spółką (...) (zwaną w umowach Zarządzającym lub Wynajmującym) umowy o zarządzanie parkingiem dla aut osobowych, stanowiącym własność Zleceniodawcy. W umowie o zarządzaniu parkingiem określone są między innymi obowiązki Zarządzającego (Wynajmującego) oraz jest określone miesięczne wynagrodzenie za zarządzanie.

Spółka (...) po zamontowaniu niezbędnego oprzyrządowania tj. parkomatów i tablic informacyjnych, ma obowiązek dbania o stan techniczny urządzeń i parkingu oraz ma obowiązek przeprowadzania okresowej kontroli nad prawidłowością korzystania z parkingów. Zleceniodawcom zależy na dużej przepustowości parkingów zlokalizowanych przeważnie w atrakcyjnych lokalizacjach miejskich, tak aby kierowcy - potencjalni klienci sklepów mogli bez problemów zaparkować samochód, zrobić zakupy a w przyszłości chcieli ponownie odwiedzić sklep. Obowiązkiem Zarządzającego parkingiem tj. Spółki (...) jest wywieszenie na parkingu w widocznym miejscu „Regulaminu Parkingu Niestrzeżonego” i „Cennika parkowania” a także egzekwowania przestrzegania zasad korzystania z parkingu, określonych w regulaminie. Regulaminy parkingów mają na wszystkich obiektach jednolitą treść, zaakceptowaną przez Zleceniodawców – właścicieli parkingów.

Poprzez wjazd na parking klient korzystający z parkingu zawiera z Zarządzającym umowę najmu miejsca parkingowego na określonych w regulaminie warunkach. Opłata parkingowa stanowi czynsz należny Zarządzającemu z tytułu zawarcia umowy najmu. Wysokość czynszu zależna jest od czasu postoju pojazdu na parkingu i umieszczona jest na parkomacie i cenniku parkowania. Przykładowy cennik parkowania (stanowiący integralną część Regulaminu) określa, że pierwsze 90 minut parkowania jest bezpłatne, kolejne 60 minut kosztuje 2 zł, a po tym czasie każde kolejne rozpoczęte 60 minut kosztuje 4 zł. Wartości te na różnych parkingach nieznacznie się różnią. Klient powinien przewidzieć czas pobytu na parkingu już z chwilą wjazdu na parking. W każdym przypadku niezwłocznie po zaparkowaniu samochodu na parkingu, klient powinien zgodnie z regulaminem pobrać z parkomatu bilet na cały czas postoju tj. od momentu zaparkowania do momentu zwolnienia miejsca parkingowego i powinien umieścić bilet w widocznym miejscu za przednią szybą wewnątrz pojazdu.

Przy założeniu, że pobyt na parkingu będzie dłuższy niż 90 minut, klient po wjeździe na parking powinien uiścić w parkomacie opłatę za parking, gotówką bądź przy użyciu karty kredytowej. Spółka nie zatrudnia parkingowych i nie pobiera żadnych opłat gotówkowych poza systemem parkomatu. Przy założeniu, że wszyscy klienci przestrzegają „Regulaminu Parkingu Niestrzeżonego” przychodem Spółki za świadczone usługi zarządzania jest należność od Zleceniodawcy określona w umowie oraz opłaty wniesione do parkomatu.

Spółka zatrudnia w ramach umów cywilnoprawnych zleceniobiorców pełniących funkcję kontrolerów, którzy kilka razy dziennie, w godzinach funkcjonowania sklepu, sprawdzają przestrzeganie przez parkujących, zasad określonych w „Regulaminie Parkingu Niestrzeżonego”. W przypadku stwierdzenia braku biletu za szybą pojazdu lub przekroczenia czasu parkowania, kontrolerzy wystawiają „Wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej” – na wezwaniu podaje się numer wezwania, numer rejestracyjny pojazdu, lokalizację parkingu, datę i czas stwierdzenia naruszenia reguł regulaminu, numer kontrolera oraz pouczenie o możliwości wniesienia odwołania.

W „Regulaminie Parkingu Niestrzeżonego” w paragrafie 7 „kary umowne i odszkodowania” Zarządzający parkingami Spółka (...) określiła, że za brak ważnego biletu parkingowego należy się Spółce kara umowna (zwana również opłatą dodatkową) w wysokości 150 zł (w zależności od parkingu). Kwota ta ulega obniżeniu do 90 zł (w zależności od parkingu) w przypadku uiszczenia opłaty przelewem bankowym w ciągu 7 dni od daty wystawienia wezwania. Oryginał wezwania do uiszczenia kary, kontroler pozostawia na pojeździe w miarę możliwości na przedniej szybie pojazdu. Kopię potwierdzenia naliczenia opłaty dodatkowej zachowuje Zarządzający. W momencie wystawienia dowodu naliczenia opłaty dodatkowej, zarządzającemu - Spółce (...) nieznana jest osoba fizyczna do której kierowane jest wezwanie - nie jest więc jednoznacznie określony nabywca świadczenia ani nie ma pewności, że kara zostanie uregulowana. Kara umowna nałożona na korzystającego z parkingu w sposób niezgodny z regulaminem, jest odszkodowaniem za nieuprawnione zajęcie miejsca parkingowego dla innego kierowcy, który chciałby zostać klientem sklepu czy parkingu i zastosować się do regulaminu parkowania. Opłata ta ma charakter sankcyjnoodszkodowawczy i jako taka Państwa zdaniem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Pytanie przedstawione we wniosku

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego kara umowna w postaci opłaty dodatkowej za brak biletu parkomatowego podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT?

Państwa stanowisko

Państwa zdaniem w wyżej przedstawionym stanie faktycznym, dodatkowa opłata karna stanowi odszkodowanie nie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Jak wynika z brzmienia z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (Dz. U. z 2021 poz. 685 ze zm), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Z kolei, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art.7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Nałożenie na kierowcę korzystającego z parkingu kary umownej w formie opłaty dodatkowej nie jest ani wynikiem przeniesienia przez Spółkę na rzecz osoby korzystającej z parkingu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (czyli nie jest wynikiem dostawy towarów) ani też wynikiem wykonania na rzecz osoby korzystającej z parkingu jakiegokolwiek innego świadczenia niestanowiącego dostawy towarów (a więc nie jest także wynikiem świadczenia usług). O dostawie towarów i świadczeniu usług za wynagrodzeniem można mówić w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie. Państwa zdaniem w opisanej sytuacji takiego związku nie ma gdyż wymierzenie przez Spółkę opłaty dodatkowej nie poprzedziła żadna umowa zobowiązaniowa i Spółce w momencie wymierzenia kary umownej nieznany jest beneficjent tej opłaty.

Ponadto, jak podnosi się w orzecznictwie (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 stycznia 2010 r., sygn. I FSK 1501/08), aby doszło do czynności opodatkowanej podatkiem VAT, między stronami tej czynności musi istnieć zgodne porozumienie, wyrażające się w tym, że jedna strona ma wolę wykonania na rzecz drugiej strony określonego świadczenia, a druga strona chce to świadczenie otrzymać. Innymi słowy, aby doszło do czynności opodatkowanej VAT, dostawca/usługodawca musi mieć zamiar i świadomość wykonania określonej czynności na rzecz drugiej strony. Tymczasem, w przedstawionym stanie faktycznym, nie występuje wola ani zamiar Spółki do wykonania na rzecz osoby korzystającej z parkingu jakiegokolwiek świadczenia, od którego zależałaby możliwość nałożenia opłaty dodatkowej. Wprost przeciwnie, opłata dodatkowa uzależniona jest wyłącznie od określonych działań osoby korzystającej z parkingu, na które Spółka nie ma żadnego wpływu. Państwa zdaniem nałożenie kary umownej w formie dodatkowej opłaty nie jest konsekwencją wykonania przez Spółkę (…) jakiejkolwiek czynności podlegającej opodatkowaniu VAT w związku z czym uważają Państwo, że przedmiotowe opłaty nie stanowią wynagrodzenia za świadczone na rzecz klientów usługi parkingowe.

Państwa stanowisko zostało ponadto potwierdzone w interpretacji podatkowej nr 0111-KDIB3-2.4012.716.2019.1.MGO z 31 grudnia 2019 r. na rzecz spółki (…) prowadzącej identyczną działalność w zakresie zarządzania parkingami, której wiceprezesem był wówczas (…) – obecny udziałowiec spółki (…).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz świadczącego usługę, oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem, w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 471 Kodeksu cywilnego:

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują natomiast przepisy Działu II Kodeksu cywilnego – „Skutki niewykonania zobowiązań”. Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych.

Z cytowanego wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008r., V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczoną redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo czynnym podatnikiem VAT, prowadzą Państwo działalność gospodarczą w zakresie zarządzania parkingami. Zleceniodawcami Państwa są duże sieci handlowe, właściciele obiektów handlowych oraz powierzchni parkingowych zlokalizowanych na terenie całego kraju. Sieci handlowe i właściciele parkingów (Zleceniodawcy) zawierają z Państwem (zwaną w umowach Zarządzającym lub Wynajmującym) umowy o zarządzanie parkingiem dla aut osobowych, stanowiącym własność Zleceniodawcy.

Obowiązkiem Państwa jest wywieszenie na parkingu w widocznym miejscu „Regulaminu Parkingu Niestrzeżonego” i „Cennika parkowania” a także egzekwowania przestrzegania zasad korzystania z parkingu, określonych w regulaminie. Opłata parkingowa stanowi czynsz należny Państwu z tytułu zawarcia umowy najmu. Wysokość czynszu zależna jest od czasu postoju pojazdu na parkingu i umieszczona jest na parkomacie i cenniku parkowania. Klient powinien przewidzieć czas pobytu na parkingu już z chwilą wjazdu na parking. W każdym przypadku niezwłocznie po zaparkowaniu samochodu na parkingu, klient powinien zgodnie z regulaminem pobrać z parkomatu bilet na cały czas postoju tj. od momentu zaparkowania do momentu zwolnienia miejsca parkingowego i powinien umieścić bilet w widocznym miejscu za przednią szybą wewnątrz pojazdu. Przy założeniu, że wszyscy klienci przestrzegają „Regulaminu Parkingu Niestrzeżonego” przychodem Państwa za świadczone usługi zarządzania jest należność od Zleceniodawcy określona w umowie oraz opłaty wniesione do parkomatu. Zatrudniają Państwo w ramach umów cywilnoprawnych zleceniobiorców pełniących funkcję kontrolerów, którzy kilka razy dziennie, w godzinach funkcjonowania sklepu, sprawdzają przestrzeganie przez parkujących, zasad określonych w „Regulaminie Parkingu Niestrzeżonego”. W przypadku stwierdzenia braku biletu za szybą pojazdu lub przekroczenia czasu parkowania, kontrolerzy wystawiają „Wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej” – na wezwaniu podaje się numer wezwania, numer rejestracyjny pojazdu, lokalizację parkingu, datę i czas stwierdzenia naruszenia reguł regulaminu, numer kontrolera oraz pouczenie o możliwości wniesienia odwołania. W „Regulaminie Parkingu Niestrzeżonego” w paragrafie 7 „kary umowne i odszkodowania” Zarządzający parkingami określiła, że za brak ważnego biletu parkingowego należy się Spółce kara umowna (zwana również opłatą dodatkową) w wysokości 150 zł (w zależności od parkingu). Kwota ta ulega obniżeniu do 90 zł (w zależności od parkingu) w przypadku uiszczenia opłaty przelewem bankowym w ciągu 7 dni od daty wystawienia wezwania. Oryginał wezwania do uiszczenia kary, kontroler pozostawia na pojeździe w miarę możliwości na przedniej szybie pojazdu. Kopię potwierdzenia naliczenia opłaty dodatkowej zachowują Państwo. W momencie wystawienia dowodu naliczenia opłaty dodatkowej, nieznana jest Państwu osoba fizyczna do której kierowane jest wezwanie - nie jest więc jednoznacznie określony nabywca świadczenia ani nie ma pewności, że kara zostanie uregulowana. Kara umowna nałożona na korzystającego z parkingu w sposób niezgodny z regulaminem, jest odszkodowaniem za nieuprawnione zajęcie miejsca parkingowego dla innego kierowcy, który chciałby zostać klientem sklepu czy parkingu i zastosować się do regulaminu parkowania. Opłata ta ma charakter sankcyjnoodszkodowawczy i jako taka Państwa zdaniem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wątpliwości Państwa dotyczą opodatkowania kary umownej w postaci opłaty dodatkowej za brak biletu parkomatowego.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że kara umowna w postaci opłaty dodatkowej za brak biletu parkomatowego nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju odszkodowanie, rekompensatę, karę umowną określoną zgodnie z regulaminem korzystania z parkingu.

Tym samym nie będzie spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy zapłatą przez korzystającego z parkingu określonej kwoty pieniężnej a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że zapłata tej kwoty będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, przedmiotowa kara umowna w postaci opłaty dodatkowej za brak biletu parkomatowego za wjazd na parking nie będzie stanowiła wynagrodzenia za dostawę towaru bądź świadczenie usług, o których mowa w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29  sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w  terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29  sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).