brak rozpoznania przez Państwa importu usług w związku z rozliczeniem podziału marży

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 stycznia 2022 r. za wpłynął Państwa wniosek z 5 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku rozpoznania przez Państwa importu usług w związku z rozliczeniem podziału marży.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką kapitałową, częścią międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Spółka jest producentem osprzętu do koparek używanego na całym świecie.

Podmioty funkcjonujące w strukturze Grupy są podzielone funkcjonalnie. W ramach każdego z segmentów funkcjonują podmioty prowadzące działalność produkcyjną, dystrybucyjną, usługową i holdingową, co zapewnia wysoki poziom specjalizacji i koncentrację na poszczególnych procesach tworzących łańcuch wartości dodanej.

Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność w zakresie produkcji osprzętu do koparek. Dystrybucją wyrobów gotowych wytwarzanych przez Wnioskodawcę zajmuje się Y z siedzibą w (…) w Holandii (dalej: Dystrybutor). Dystrybutor prowadzi działania dystrybucyjne w ramach dwóch modeli sprzedażowych:

• pierwszy z nich zakłada odsprzedaż towarów zakupionych uprzednio u Wnioskodawcy,
• drugi natomiast zakłada realizację przez Wnioskodawcę bezpośrednich dostaw na rzecz klientów pozyskanych przez Dystrybutora.

Wybór modelu determinowany jest przez odbiorcę wyrobów i uzależniony jest od preferencji odbiorcy.

W kontekście powyższego, w zakresie obrotu towarowego następujące transakcje realizowane są pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem:

• sprzedaż wyrobów gotowych przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora,
• rozliczenie marży pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem (tzw. rozliczenie marży na transakcjach).

Realizacja transakcji podziału marży wynika z podziału funkcjonalnego obowiązującego w Grupie, zgodnie z którym u Wnioskodawcy są skoncentrowane funkcje związane z działalnością wytwórczą oraz logistyczną obsługą kontrahentów, natomiast działalność Dystrybutora koncentruje się na opracowaniu, kontraktowaniu i dystrybucji produktów wytworzonych przez inne podmioty produkcyjne z Grupy na poszczególnych rynkach zbytu.

W ramach wskazanego podziału funkcji w Grupie Dystrybutor skupia następujące aktywności:

• dbałość o renomę i rozpoznawalność Grupy jako dostawcy wysokiej jakości osprzętu do koparek;
• rozwój nowego projektu klienta, obejmujący analizę wymagań technicznych i inżynieryjnych, ofertowanie, realizację fazy opracowania prototypów oraz finalne zatwierdzenie koncepcji produktu do masowej produkcji, działania techniczne i organizacyjne związane z zarządzaniem projektami, koordynacją i ewidencją nowych  projektów produktowych na poziomie wszystkich zakładów produkcyjnych oraz wdrażanie narzędzi do globalnego zarządzania projektami;
• uzgodnienie z klientami rodzaju materiałów i komponentów wykorzystywanych przy produkcji osprzętu, zgodnie z wymogami klienta;
• wskazanie preferowanych dostawców, którzy spełniają przewidziane normy oraz zapewniają dostawy komponentów (materiałów) zgodnych z wymogiem technicznym i jakościowym klienta;
• budowa kanałów dystrybucji, negocjowanie cen i zawieranie umów sprzedaży, utrzymywanie bezpośrednich kontaktów z klientami.

Dystrybucja osprzętu do koparek wytworzonego przez Wnioskodawcę prowadzona jest przez Dystrybutora w ramach dwóch modeli dystrybucyjnych, tj. poprzez:

• zakup wyrobów gotowych (osprzętu do koparek) od Wnioskodawcy oraz ich sprzedaż na rynkach zagranicznych (dalej: Model I),
• realizację dostaw wyrobów gotowych i towarów handlowych przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz klientów. Od sprzedaży zrealizowanej w ramach tego kanału dystrybucji dokonywane jest rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem w związku z podziałem marży z tytułu funkcji pełnionych przez Dystrybutora w łańcuchu wartości dodanej (dalej: Model II). Podkreślić należy, że podział marży, może się wiązać zarówno z jej obniżeniem u Wnioskodawcy, jak i powiększeniem.

W ramach obydwu modeli dystrybucji, Dystrybutor prowadzi aktywne działania związane z pozyskiwaniem nowych odbiorców oraz utrzymywaniem relacji z dotychczasowymi kontrahentami.

Wybór modelu dystrybucji zależny jest od preferencji kontrahentów pozyskanych przez spółkę Dystrybutora. Każdy z nich ma możliwość dokonania zakupu bezpośrednio od Wnioskodawcy lub nabycia asortymentu za pośrednictwem Dystrybutora. W sytuacji, kiedy zakup następuje od Dystrybutora, Dystrybutor nabywa towary od Wnioskodawcy oraz dokonuje ich odsprzedaży na poszczególnych rynkach terytorialnych. Zgodnie z modelem dystrybucji obowiązującym w Grupie, klienci mają również możliwość dokonania zakupu osprzętu do koparek bezpośrednio od Wnioskodawcy. W takiej sytuacji, Wnioskodawca oraz Dystrybutor dokonują rozliczenia marży (czyli jej korekty u Wnioskodawcy) w związku z zaangażowaniem się Dystrybutora w proces sprzedaży i inne funkcje pełnione w łańcuchu dostaw.

Zgodnie z ustaleniami stron (przyjętą polityką cen transferowych) niezależnie od modelu dostaw, ceny sprzedaży wyrobów gotowych w ramach transakcji wewnątrzgrupowych mają zapewnić Wnioskodawcy osiągnięcie narzutu zysku na średnim poziomie wpisującym się w przyjęty przez Wnioskodawcę i Dystrybutora przedział. Od strony metodologicznej, całe rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem odpowiada zastosowaniu metody marży transakcyjnej netto.

W związku z powyższym w Modelu II, w oparciu o przyjęte zasady rozliczeń, dochodzi do rozliczenia z tytułu podziału marży, który to podział może wiązać się z oddaniem części marży przez Wnioskodawcę do Dystrybutora albo może wiązać się z rekompensatą niedostatecznej marży przez Dystrybutora na rzecz Wnioskodawcy. To rozliczenie wynika przy realizacji wspólnego kontraktu na rzecz odbiorcy, na przypisaniu każdemu z podmiotów marży odpowiadającej pełnionym funkcjom w łańcuchu dostaw i wartościom dodanym w łańcuchu dostaw. Należy wskazać, że w obu modelach, pełnione funkcje przez podmioty nie ulegną zmianie, a osiągnięty poziom marży przez Wnioskodawcę i Dystrybutora jest ustalony według tych samych zasad.

Korekta marży dokonywana jest w rozliczeniach miesięcznych, obejmując wszelkie transakcje sprzedaży na rzecz podmiotów niepowiązanych dokonywane przez Wnioskodawcę. Tak więc poprzez korektę marża jest powiązana z konkretnymi fakturami. Mechanizm korekty marży polega na ustaleniu różnicy pomiędzy wartością faktur sprzedaży a kosztem wytworzenia zbywanych wyrobów.

Powyżej opisane rozliczenie pozostaje bez wpływu na cenę sprzedawanych produktów. Nie ma też wpływu na ceny zakupionych produktów.

Powyżej opisane rozliczenia będą miały miejsce również w przyszłości.

Pytanie

Czy w związku z rozliczeniem jakie ma miejsce pomiędzy Wnioskodawcę a Dystrybutorem, Wnioskodawca jest zobowiązany do rozpoznania importu usług zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z rozliczeniem jakie ma miejsce pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozpoznania importu usług zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zmianami; dalej: Ustawa VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)    przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2)    zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3)    świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. W przypadku więc świadczenia usług, dla których nie zastrzeżono stosowania szczególnych przepisów o ustaleniu miejsca świadczenia usług, zastosowanie znajduje reguła ogólna, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług jest miejsce siedziby usługobiorcy.

W takich okolicznościach to usługobiorca jest podatnikiem dla danego świadczenia, o czym stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a)  usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b)  usługobiorcą jest:

-    w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

-    w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

-    w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5 usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy VAT).

Na podstawie powyżej wskazanych przepisów, jeśli podmiot posiadający siedzibę na terytorium Polaki nabywa usługę od podmiotu zagranicznego, dla której miejsce świadczenia określone jest na zasadach ogólnych zgodnie z art. 28b Ustawy VAT, to podmiot ten jest podatnikiem z tytułu nabytej usługi (tzw. import usług). Podatnik taki zobowiązany jest do wykazania podatku należnego z tytułu tej usługi i jednocześnie uprawniony jest do odliczenia tego podatku, jeśli usługę nabył w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W ocenie Wnioskodawcy, wyżej wskazane przepisy nie znajdują zastosowania w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. Pomimo, że ustawowa definicja wyrażenia „odpłatnego świadczenia usług” jest szeroka, to jednak w orzecznictwie (w tym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, np. w sprawie C-16/93) i w interpretacjach indywidualnych podnosi się, że dla uznania danej czynności za podlegającą opodatkowaniu (odpłatne świadczenie usług), muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• istnienie stosunku prawnego będącego podstawą świadczenia usług,
• odpłatność świadczenia,
• możliwość wyrażenia wynagrodzenia za świadczoną usługę w pieniądzu,
• bezpośredni związek wynagrodzenia za świadczoną usługę (ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia),
• istnienie skonkretyzowanego beneficjenta świadczenia.

Powyższe potwierdzają miedzy innymi: interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.116.2020.1.RD, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 grudnia 2016 r. nr 2461-IBPP3.4512.581.2016.2.EJ, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 listopada 2016 r. nr 0461-ITPP1.4512.624.2016.1.DM czy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2014 r. nr IPPP1/443-607/14-2/MP. W tej ostatniej organ podatkowy wskazał, że: „Pod pojęciem usługi (świadczenia) w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT należy rozumieć każde zachowanie na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Nie oznacza to jednak, że powyższa definicja obejmuje swoim  zakresem wszystkie sytuacje gospodarcze zaistniałe pomiędzy kontrahentami, których efektem jest powstanie przysposobienia pieniężnego po jednej stronie na skutek określonego działania bądź zaniechania drugiej strony. Przesłanka dla uznania danego działania, powstrzymania się od działania bądź tolerowania czynności lub sytuacji za usługę w rozumieniu  przepisów ustawy o VAT, jest łączne spełnienie następujących warunków:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) ustawy jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba wyżej wymienione warunki winny być spełnione łącznie, aby dane świadczenie stanowiło usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Tak więc, dane czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, gdy:

• istnieje bezpośredni związek pomiędzy wykonaniem czynności a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że otrzymane kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego i są wypłacane w konsekwencji wykonywania świadczenia, lub
• dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

W związku z tym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.”

W analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie można mówić o świadczeniu usług przez dystrybutora na rzecz Wnioskodawcy. Dystrybutor w ramach ustalonych i przydzielonych w Grupie funkcji, angażuje się w szereg aktywności wspierających sprzedaż wyrobów, a aktywności te są częścią całego procesu sprzedaży wyrobów. W szczególności zaangażowanie w określone funkcje niesie korzyść Dystrybutorowi (będącemu spółką dystrybucyjną), którego celem jest budowanie silnej, rozpoznawalnej, konkurencyjnej marki na rynku dostawców osprzętu do koparek. Rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem nie są więc i nie mogą być utożsamiane z wynagrodzeniem za świadczenia na rzecz Wnioskodawcy ani też wynagrodzeniem odzwierciedlającym wartość świadczeń, które dotyczyłyby korzyści uzyskiwanych przez Wnioskodawcę. Nie istnieje więc stosunek zobowiązaniowy pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem, polegający na świadczeniu usług na rzecz Wnioskodawcy. Kwota rozliczenia de facto jest wypłatą tej części wartości kontraktu, która odpowiada wartości dodanej w łańcuchu dostaw, jaka wynika z pełnionych funkcji w tym procesie przez Dystrybutora. Takie rozliczenie prowadzi do korekty w zakresie narzutu zysku u Wnioskodawcy i nie wiąże się z jakimkolwiek świadczeniem ze strony Dystrybutora, w szczególności kwota wynagrodzenia należnego Dystrybutorowi nie jest wypłacana pod warunkiem określonych zachowań od niego wymaganych.

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu rozliczenia z Dystrybutorem Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT i nie jest zobowiązany do rozpoznania importu usług z uwagi na to, że rozliczenie to nie wiąże się ze świadczeniem usług przez Dystrybutora na rzecz Wnioskodawcy. Rozliczenie to odpowiada bowiem przepisaniu każdemu z podmiotów w całym łańcuchu dostaw takiej części zysku, która odpowiada pełnionym funkcjom w tym procesie przez Wnioskodawcę i Dystrybutora.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w związku z rozliczeniami z Dystrybutorem wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozpoznania importu usług.

Powyższe potwierdzają m.in.:

1. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 kwietnia 2019 r. nr 0112-KDIL1-3.4012.98.2019.2.KB, w której stwierdzono: „dokonywane rozliczenie marży pomiędzy Wnioskodawcą a A nie stanowi świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy w rozumieniu art. 8 ustawy. Opisane rozliczenie marży nie wiąże się z czynnością wzajemną, jak również nie wiąże się z jakimkolwiek świadczeniem ze strony A na rzecz Wnioskodawcy. Podkreślić należy, ze rozliczenie marży pomiędzy Wnioskodawcą a A jest związane z przypisaniem każdemu z podmiotów marży odpowiadającej pełnionym funkcjom w łańcuchu dostaw i wartościom dodanym w łańcuchu dostaw. Zatem w przedmiotowej sprawie nie występuje bezpośredni związek otrzymanej lub płaconej przez Wnioskodawcę marży a czynnością, która mogłaby być opodatkowana podatkiem od towarów i  usług. Tym samym rozliczenie marży nie stanowi wynagrodzenia za usługę w rozumieniu ustawy i nie podlega opodatkowaniu przez Wnioskodawcę jako import usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Reasumując, w związku z rozliczeniem, jakie ma miejsce pomiędzy Wnioskodawcą a A, Wnioskodawca nie jest/nie będzie zobowiązany do rozpoznania importu usług w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.”
2. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 lutego 2021 r. nr 0114-KDIP4-2.4012.660.2020.2.AS, w której za prawidłowe uznano stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „wyrównanie dochodowości do ustalonego poziomu nie wiąże się z jakimkolwiek świadczeniem ze strony drugiego podmiotu. Wyrównanie dochodowości za dany okres wynika/będzie wynikało jedynie z samego faktu osiągnięcia/nieosiągnięcia przez Spółkę w danym okresie czasu oczekiwanego poziomu dochodu. Opłata wyrównawcza nie jest/nie będzie wypłacana pod warunkiem podjęcia określonych działań przez drugą stronę. W trakcie danego okresu rozliczeniowego podmioty z Grupy nie wiedzą, czy w ogóle korekta dochodowości będzie dokonana i który z podmiotów będzie ewentualnie zobowiązany do dokonania opłaty wyrównawczej. Nie można więc wskazać określonych działań stanowiących usługę i jej ewentualnego beneficjenta. Nie sposób zatem twierdzić, że powyższe działania powodują wystąpienie obustronnych, wzajemnych świadczeń, które stanowią świadczenie usług. Biorąc po uwagę powyższe należy stwierdzić, że wyrównywanie dochodowości nie stanowi wynagrodzenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, przez co działania te nie powinny skutkować opodatkowaniem podatkiem VAT.”
3. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 sierpnia 2020 r. nr 0114-KDIP4-3.4012.232.2020.5.KM, w której za prawidłowe uznano stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „przeprowadzenie korekty marży nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. Pomiędzy Stronami nie dochodzi ani do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ani do jakiegokolwiek innego świadczenia, które należałoby uznać za świadczenie usług na gruncie VAT. Działania podejmowane przez Strony ograniczają się jedynie do zabiegów finansowo-księgowych mających na celu zapewnienie zgodności stosowanych w ramach Grupy warunków transakcji z zasadami ceny rynkowej. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego korekta dochodowości będzie działaniem ukierunkowanym wyłącznie na dostosowanie marż stosowanych w transakcjach między Stronami do ich rynkowego poziomu. Środki pieniężne, które w wyniku rozliczenia ww. korekty Spółka miałaby ewentualnie obowiązek zwrócić Podmiotom powiązanym tytułem wyrównania ceny, tj. marży stosowanej w transakcjach za 2019 r. do poziomu rynkowego, zdaniem Wnioskodawcy nie powinny być zatem uznane za świadczenie wzajemne i wynagrodzenie, które Spółka zobowiązana byłaby wykazać w ewidencji i deklaracji VAT jako podstawę opodatkowania.”

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że Dystrybutor nie wykazuje w swoich rozliczeniach podatku VAT kwot, dotyczących podziału marży, traktując to rozliczenie jako niepodlegające podatkowi od wartości dodanej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) zwanej dalej ustawą

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy –

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy 

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

I tak, stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1)  ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

a)  podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)  osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2)  podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy

przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy

podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy

podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a)  usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b)  usługobiorcą jest:

-    w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

-    w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

-    w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Jak stanowi art. 17 ust. 2 ustawy

w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Państwa Spółka prowadzi w Polsce działalność w zakresie produkcji osprzętu do koparek. Dystrybucją wyrobów gotowych wytwarzanych przez Państwa Spółkę zajmuje się Dystrybutor, podmiot z siedzibą w Holandii. Dystrybutor prowadzi działania dystrybucyjne w ramach dwóch modeli sprzedażowych: pierwszy z nich zakłada odsprzedaż towarów zakupionych uprzednio od Państwa Spółki, drugi natomiast zakłada realizację przez Państwa Spółkę bezpośrednich dostaw na rzecz klientów pozyskanych przez Dystrybutora. Wybór modelu determinowany jest przez odbiorcę wyrobów i uzależniony jest od preferencji odbiorcy.

W kontekście powyższego, w zakresie obrotu towarowego następujące transakcje są realizowane pomiędzy Państwa Spółką i Dystrybutorem:

• sprzedaż wyrobów gotowych przez Państwa Spółkę na rzecz Dystrybutora,
• rozliczenie marży pomiędzy Państwa Spółką a Dystrybutorem (tzw. rozliczenie marży na transakcji).

Realizacja transakcji podziału marży wynika z podziału funkcjonalnego obowiązującego w Grupie, zgodnie z którym u Państwa są skoncentrowane funkcje związane z działalnością wytwórczą oraz logistyczną obsługą kontrahentów, natomiast działalność Dystrybutora koncentruje się na opracowaniu, kontraktowaniu i dystrybucji produktów wytworzonych przez inne podmioty produkcyjne z Grupy na poszczególnych rynkach zbytu.

Dystrybucja osprzętu do koparek wytworzonego przez Państwa Spółkę prowadzona jest przez Dystrybutora w ramach dwóch modeli dystrybucyjnych, tj. poprzez:

• zakup wyrobów gotowych (osprzętu do koparek) od Państwa Spółki oraz ich sprzedaż na rynkach zagranicznych (Model I);
• realizację dostaw wyrobów gotowych i towarów handlowych przez Państwa Spółkę bezpośrednio na rzecz klientów. Od sprzedaży zrealizowanej w ramach tego kanału dystrybucji dokonywane jest rozliczenie pomiędzy Państwa Spółką i Dystrybutorem w związku z podziałem marży z tytułu funkcji pełnionych przez Dystrybutora w łańcuchu wartości dodanej (Model II). Podkreślić należy, że podział marży, może się wiązać zarówno z jej obniżeniem u Państwa, jak i powiększeniem.

W ramach obydwu modeli dystrybucji, Dystrybutor prowadzi aktywne działania związane z pozyskiwaniem nowych odbiorców oraz utrzymywaniem relacji z dotychczasowymi kontrahentami. Wybór modelu dystrybucji zależny jest od preferencji kontrahentów pozyskanych przez Dystrybutora. Każdy z nich ma możliwość dokonania zakupu bezpośrednio od Państwa lub nabycia asortymentu za pośrednictwem Dystrybutora. W sytuacji, kiedy zakup następuje od Dystrybutora, Dystrybutor nabywa towary od Państwa oraz dokonuje ich odsprzedaży na poszczególnych rynkach terytorialnych. Zgodnie z modelem dystrybucji obowiązującym w Grupie, klienci mają również możliwość dokonania zakupu osprzętu do koparek bezpośrednio od Państwa Spółki. W takiej sytuacji Państwa Spółka oraz Dystrybutor dokonują rozliczenia marży (czyli jej korekty u Państwa Spółki), w związku z zaangażowaniem się Dystrybutora w proces sprzedaży i inne funkcje pełnione w łańcuchu dostaw.

Zgodnie z ustaleniami stron (przyjętą polityką cen transferowych), niezależnie od modelu dostaw, ceny sprzedaży wyrobów gotowych w ramach transakcji wewnątrzgrupowych mają zapewnić Państwa Spółce osiągnięcie narzutu zysku na średnim poziomie wpisującym się w przyjęty przez Państwa Spółkę i Dystrybutora przedział. Od strony metodologicznej, całe rozliczenie pomiędzy Państwa Spółką i Dystrybutorem odpowiada zastosowaniu metody marży transakcyjnej netto.

W związku z powyższym w Modelu II, w oparciu o przyjęte zasady rozliczeń, dochodzi do rozliczenia z tytułu podziału marży, który to podział może wiązać się z oddaniem części marży przez Państwa Spółkę do Dystrybutora albo może się wiązać z rekompensatą niedostatecznej marży przez Dystrybutora na rzecz Państwa Spółki. To rozliczenie wynika, przy realizacji wspólnego kontraktu na rzecz odbiorcy, na przypisaniu każdemu z podmiotów marży, odpowiadającej pełnionym funkcjom w łańcuchu dostaw i wartościom dodanym w łańcuchu dostaw. Należy wskazać, że w obu modelach, pełnione funkcje przez podmioty nie ulegają zmianie, a ostateczny poziom marży osiągany przez państwa Spółkę i Dystrybutora jest ustalany według tych samych zasad.

Korekta marży dokonywana jest w rozliczeniach miesięcznych, obejmując wszystkie transakcje sprzedaży na rzecz podmiotów niepowiązanych, dokonywane przez Państwa Spółkę. Tak więc poprzez tę korektę marża jest powiązana z konkretnymi fakturami. Mechanizm korekty marży polega na ustaleniu różnicy pomiędzy wartością faktur sprzedaży a kosztem wytworzenia zbywanych wyrobów. Powyżej opisane rozliczenie pozostaje bez wpływu na cenę sprzedaży, nie ma też wpływu na ceny zakupu.

Państwa wątpliwości dotyczą określenia, czy w związku z rozliczeniem jakie ma miejsce pomiędzy Państwa Spółką a Dystrybutorem są Państwo zobowiązani do rozpoznania importu usług w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy zauważyć, że aby u Państwa wystąpił import usług, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, Dystrybutor musi świadczyć na Państwa rzecz usługę, zdefiniowaną zgodnie z art. 8 ustawy.

Należy podkreślić, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Pojęcie „świadczenia usług” ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieuczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z 15 lipca 1982 r. w sprawie C-89/91 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). TSUE wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto, TSUE przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał TSUE – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, że dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane są takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że dokonywane rozliczenie marży pomiędzy Państwa Spółką a Dystrybutorem nie stanowi świadczenia usług na Państwa rzecz w rozumieniu art. 8 ustawy. Opisane rozliczenie marży nie wiąże się z czynnością wzajemną, jak również nie wiąże się z jakimkolwiek świadczeniem ze strony Dystrybutora na rzecz Państwa Spółki. Podkreślić należy, że rozliczenie marży pomiędzy Państwa Spółką i  Dystrybutorem jest związane z przypisaniem każdemu z podmiotów marży odpowiadającej pełnionym funkcjom w łańcuchu dostaw i wartościom dodanym w łańcuchu dostaw. Zatem w przedmiotowej sprawie nie występuje bezpośredni związek otrzymywanej lub płaconej przez Państwa marży z czynnością, która miałaby być opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Tym samym rozliczenie marży nie stanowi wynagrodzenia za usługę w rozumieniu ustawy i nie podlega opodatkowaniu przez Państwa Spółkę jako import usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Reasumując, w związku z rozliczeniem jakie ma miejsce pomiędzy Państwa Spółką a Dystrybutorem, nie jesteście/nie będziecie Państwo zobowiązani do rozpoznania importu usług w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)    z zastosowaniem art. 119a;

2)    w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)    z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).