Możliwość zastosowania stawki 0% dla eksportu towarów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania stawki 0% dla eksportu towarów.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 kwietnia 2022 r. (wpływ 19 kwietnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A., zwana dalej Spółką lub Wnioskodawcą, prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym na terenie Polski. Głównym obszarem działalności jest sprzedaż produktów oświetleniowych, przede wszystkim lamp zewnętrznych oraz wewnętrznych.

Sprzedaż jest prowadzona na terenie Polski, państw UE, a także w ramach eksportu do krajów spoza Unii Europejskiej w formie eksportu pośredniego, który odbywa się następująco:

1.A. współpracuje z B. Firma B. jest zarejestrowanym płatnikiem VAT w następujących krajach: Niemcy, Irlandia, Francja, Dania, Austria, Polska, Zjednoczone Królestwo. Na platformie handlowej ww. podmiotu zamieszczane są produkty oferowane przez Spółkę.

2.Klient końcowy spoza UE, składa zamówienie (kupuje produkt od B.) na tejże platformie, której adres internetowy to (…). Zamówienie klienta trafia do panelu operacyjnego tzw. „(…)”, udostępnionego dla Spółki przez B. Zamówienie otrzymuje indywidualny numer zlecenia (zlecenie jest przyjęte i zarejestrowane przez operatora – B.).

3.Na podstawie przekazanych przez B. danych zlecenia, Spółka realizuje zamówienie towarowe, tj. przygotowuje towar do wysyłki bezpośrednio do klienta końcowego. Towar jest odbierany z magazynu Spółki przez kuriera organizowanego i opłaconego przez B., w tym celu Spółka z (…) pobiera dokumenty transportowe przygotowane przez B.: list przewozowy z numerem przewozowym (inaczej zw. etykietą), na którym znajduje się numer zlecenia będący jednocześnie numerem faktury wystawionej przez Spółkę oraz numer referencyjny towaru pozwalający na identyfikację towaru, (…) z numer VAT ID dla B oraz specyfikację towaru z adresem odbiorcy końcowego. Jako nadawcę przesyłki wskazuje się Spółkę.

4.Po odbiorze zamówienia/przesyłki przez firmę kurierską, Spółka poprzez panel operacyjny generuje fakturę dla B. Nadany przez system numer faktury jest tożsamy z numerem zlecenia nadanym przez B.

5.Po odebraniu paczki przez kuriera, towar po dokonaniu odprawy celnej, jest dostarczany przez firmę kurierską bezpośrednio do odbiorcy końcowego, tj. do Wielkiej Brytanii. Transport towaru ma charakter nieprzerwany.

6.Towar jest wysyłany metodą dropshipping. Wysyłka następuje za pośrednictwem kuriera (wysyłka małej paczki bezpośrednio z magazynu dostawcy). Jest to transakcja łańcuchowa (seria dostaw tego samego towaru między wieloma dostawcami, ale obejmująca pojedynczy transport) i posiada VAT ID dla B. Przesyłki realizowane są przez C.(odbiór z magazynu dostawcy, czyli w tym przypadku z magazynu A). Po wysłaniu towaru w ww. sposób, Spółka może skorzystać z systemu teleinformatycznego, który jest na bieżąco aktualizowany, udostępnionego przez B. do monitorowania przesyłki. W systemie tym na podstawie numeru przewozowego, znanego jedynie nadawcy, B. i odbiorcy, można śledzić przesyłkę. Spółka może również stworzyć sprawozdanie podatkowe tzw. Raport Dowodu Dostawy dotyczące VAT, wybierając zakres dat zamówień. Na wygenerowanym dokumencie tzw. Raporcie Dowodu Dostawy Wnioskodawca otrzymuje informacje zawierające poszczególne etapy realizacji przewozu, tj. adres magazynu, z którego kurier odebrał towar, datę wysłania towaru z magazynu, określenie przewoźnika, numer śledzenia, status śledzenia (informacja o dostarczeniu towaru), imię i nazwisko oraz adres odbiorcy końcowego, data dostarczenia przesyłki. Dokument ten stanowi potwierdzenie przez B., że dane zamówienie zostało dostarczone do miejsc docelowych przez danych przewoźników w konkretnych dniach. Dla przesyłek kurierskich jest to standardowe w branży rozwiązanie Track & Trace pokazujące odbiór przesyłki w Polsce oraz dostarczenie do Wielkiej Brytanii.

Z uwagi na detaliczny charakter sprzedaży (Wnioskodawca nie pracuje metodą przewozów frachtowych, czyli dostarczanie towaru poza terytorium UE za pomocą przewoźnika, przewożącego towar na paletach), Spółka nie uzyskuje od B. dokumentu IE-599. Na chwilę obecną dokument „IE-599” jest bowiem dostępny tylko dla całych ciężarówek.

Ponadto po wysłaniu towaru z siedziby, Spółka korzysta z systemu informatycznego Sp. z o.o. do śledzenia przesyłek międzynarodowych. Na stronie internetowej przewoźnika (https://www.(...)) po wpisaniu w aktywne okno „(…)” numeru przesyłki (paczki) wygenerowanego wcześniej w ramach zlecenia wyświetlane są poszczególne etapy realizacji przewozu w postaci: informacje o odprawie celnej, procedurze importowej/eksportowej wraz z datą i godziną oraz miejscem dokonania ww. procedur, kolejnych etapów podróży przesyłki oraz informacją o dacie i godzinie doręczenia przesyłki do klienta końcowego, a także danych osobowych i adresowych tego klienta.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż dokument wygenerowany z panelu operacyjnego B., tj. Raport Dowodu Dostawy, wraz z dokumentem uzyskanym ze strony przewoźnika, Sp. z o.o., opatrzony komunikatem, że dana przesyłka została doręczona do adresata wraz z datą, godziną, danymi osobowymi oraz adresowymi klienta końcowego, mającego miejsce zamieszkania poza terytorium UE, stanowią dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o VAT i tym samym tak zgromadzona przez Wnioskodawcę dokumentacja, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej w podatku VAT za dany okres rozliczeniowy, po spełnieniu reszty przesłanek, umożliwia Spółce zastosowanie stawki podatku 0% dla takiej sprzedaży stanowiącej eksport towarów?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, dokument wygenerowany z systemu teleinformatycznego udostępnionego przez B., tzw. Raport Dowodu Dostawy, zawierający informacje o poszczególnych etapach realizacji przewozu, tj. adres magazynu, z którego kurier odebrał towar, datę wysłania towaru z magazynu Spółki, określenie przewoźnika, numer śledzenia (nr przesyłki/paczki), status śledzenia (informacja o dostarczeniu towaru), imię i nazwisko oraz adres odbiorcy końcowego, datę dostarczenia przesyłki wraz z dokumentem wygenerowanym ze strony przewoźnika, tj. firmy Sp. z o.o. opatrzonym komunikatem, że dana przesyłka została doręczona do adresata wraz z datą, godziną, danymi osobowymi oraz adresowymi odbiorcy końcowego, a także zawierającym informację o dacie, godzinie i miejscu dokonania odprawy celnej stanowi dokument, o którym mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o VAT. Spółka posiadając ww. dokumenty, po spełnieniu reszty przesłanek, ma prawo zastosować dla całej wartości takiej sprzedaży stanowiącej eksport towarów stawkę podatku VAT 0%.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. a, przez eksport towarów – rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych,

jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, stawka podatku w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a wynosi 0%, pod warunkiem, zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast ust. 6a precyzuje, że dokumentem tym jest w szczególności:

1)dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2)dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3)zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych, albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Powyższy przepis posługuje się sformułowaniem „w szczególności”, co oznacza, że wskazany katalog dokumentów nie jest katalogiem zamkniętym. Z powyższego wynika, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Wskazany przez prawodawcę otwarty katalog dokumentów potwierdzających wywóz został zaproponowany z uwagi na to, iż w zależności od państwa, w którym nastąpi objęcie procedurą wywozu, mogą występować różne dokumenty. W efekcie, skoro przepisy ustawy o VAT nie wskazują wprost na dokument, którego posiadanie stanowi warunek konieczny zastosowania stawki 0%, podatnicy uprawnieni są dokumentować eksport towarów również za pomocą innych dowodów, jeżeli zgromadzenie tych wskazanych w przepisach jest niemożliwe. Kluczowe jest jednak to, aby z takich dowodów wynikało, iż dany towar opuścił terytorium Unii Europejskiej.

W konsekwencji uznać należy, że komunikat IE-599 nie jest jedynym akceptowalnym dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej oraz piśmiennictwo, z którego jednoznacznie wynika, iż zastosowanie preferencyjnej stawki w eksporcie nie powinno być uzależnione od spełnienia kwestii formalnych, lecz od dokonania faktycznej czynności wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty.

Powyższe potwierdza np. wyrok z 9 maja 2017 r., sygn. akt I GSK 975/15, w którym NSA uznał, że:

„Dokumenty, o których mowa w art. 796da RWKC, powinny w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać, że objęty konkretnym zgłoszeniem celnym wywozowym towar, w tym samym stanie opuścił obszar celny Wspólnoty. Zatem z dokumentów tych winno wynikać, że towar zgłoszony do procedury wywozu to ten sam towar i w takiej samej ilości, który następnie opuścił obszar celny Wspólnoty. To obowiązkiem strony jest wykazanie tych okoliczności. Może ona wykazać fakt wywozu towaru przedstawiając jeden z dokumentów, o którym mowa w przepisie art. 796da RWKC, może też przedstawić zupełnie inny dokument, niewymieniony w tym przepisie. Istotne jest by pozwalał on na identyfikację zgłoszonego do procedury wywozu towaru i potwierdzał wystąpienie tego samego towaru poza granicami Wspólnoty. Dokument ten powinien być wiarygodny, mieć postać oryginału lub potwierdzonej za zgodność kopii”.

W wyroku tym NSA dodatkowo wskazuje, że ocena mocy dowodowej i wiarygodności danego dokumentu (innego niż komunikat IE-599) należy do organu celnego, który – jeżeli jest przekonany, że dowody przedstawione są dostateczne – potwierdza wyprowadzenie towarów eksporterowi lub zgłaszającemu.

Stanowisko Spółki potwierdza także wyrok WSA w Poznaniu z 2 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Po 993/16, LEX nr 2226556, czy wyrok WSA w Łodzi z 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16, LEX nr 2079770, w którym czytamy, iż:

„Przepisy polskiego VATU wiążą skutek w postaci zastosowania stawki preferencyjnej z rzeczywistym zaistnieniem zdarzenia w postaci opuszczenia towaru poza granice UE (...). W ocenie sądu odwołanie się do potwierdzenia wywozu towarów poza obszar terytorium UE przez urząd celny określony w przepisach celnych – art. 2 ust. 8b VATU – nie oznacza, że ma być to potwierdzenie w jednej dopuszczalnej tylko formie, tak jak przyjmuje to organ. Cytowany przepis mówi o urzędzie celnym, który ma potwierdzić wywóz”.

Ponadto, w wyroku tym WSA w Łodzi wprost wskazał, iż: „podstawowe znaczenie związane z eksportem towarów, a tym samym możliwość zastosowania stawki preferencyjnej należy łączyć z wyprowadzeniem towaru poza granice UE, a potwierdzenie tego zdarzenia może mieć miejsce w każdej jednoznacznej i wiarygodnej formie (...)”.

A zatem przyjęcie, że tylko komunikat IE-599 (karta SAD) jest dokumentem uprawniającym do skorzystania z preferencyjnej stawki VAT naruszałoby zasadę neutralności (por. wyrok NSA z 10 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1304/13). Zasada neutralności wymaga bowiem, aby odliczenie podatku VAT naliczonego przysługiwało, jeżeli zostały spełnione wymogi materialne, nawet wówczas, gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatników.

Z powyższego wynika, że przewidziany przez art. 41 ust. 11 w zw. z ust. 6 i 6a ustawy o VAT, obowiązek dysponowania przez podatnika dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium UE, stanowi jedynie wymóg formalny zastosowania stawki 0%. A więc dla zastosowania stawki 0% najistotniejsze jest potwierdzenie faktycznego wywozu towaru do kraju trzeciego. Z uwagi na otwarty katalog dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza granice UE dla udowodnienia, że eksport towarów miał miejsce, wystarczy dowolny dokument i nie musi to być komunikat IE-599. Nie sposób bowiem odmówić wiarygodności dokumentom potwierdzającym rzeczywisty wywóz poza terytorium Unii Europejskiej tylko ze względu na fakt, iż ich forma nie odpowiadała w 100% wzorowi komunikatu IE-599 VAT.

Firma A. w związku z dokonanym eksportem pośrednim towarów, będzie posiadała dokument wygenerowany z panelu operacyjnego udostępnionego przez B., potwierdzający dostarczenie towaru do klienta końcowego, poza terytorium UE, z numerem śledzenia przesyłki, zawierający numer zamówienia (zlecenia), który jest jednocześnie numerem faktury wystawionej przez Spółkę, co pozwala na identyfikację, jaki konkretnie towar opuścił UE oraz datą dostarczenia przesyłki do klienta końcowego i jego adresem oraz dodatkowo dokument wygenerowany ze strony firmy kurierskiej, zawierający informację o dacie, godzinie i miejscu dokonania odprawy celnej, a także o dacie i godzinie doręczenia przesyłki do klienta końcowego, jego dane i adres zamieszkania.

Spółka dokonując wysyłki towarów poza terytorium Unii Europejskiej, będzie więc dysponowała dokumentami jednoznacznie potwierdzającymi, że przesyłka dotarła do kraju przeznaczenia. Co prawda dokumenty pochodzące z systemów elektronicznych, zawierające komunikat, że przesyłka została „doręczona” nie są dokumentami, które zostały literalnie wymienione w art. 41 ust. 6a ustawy, niemniej jednak może stanowić dokument, o którym mowa w art. 41 ust. 6 ustawy, tj. dokument jednoznacznie potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, posiadanie tego typu dokumentów będzie uprawniało Spółkę – po spełnieniu reszty przesłanek – do opodatkowania dokonywanych transakcji stawką 0%.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 stycznia 2021 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.603.2020.1.MAZ, wydanej w zbliżonym stanie faktycznym, w której Organ interpretacyjny uznał, iż posiadanie dokumentu z Elektronicznego Systemu (…) uprawniać będzie po spełnieniu reszty przesłanek do zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów. W interpretacji tej czytamy, iż: „Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania stawki opodatkowania 0% przewidzianej dla eksportu towarów, które są wysyłane za pośrednictwem (...) do osób fizycznych zamieszkałych poza terytorium Unii Europejskiej, nieprowadzących działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy Spółka posiada dokumenty pochodzące z Elektronicznego Systemu (...) opatrzone statusem »doręczenie«, a w przypadku statusów: »Przesyłka dotarła do kraju przeznaczenia« lub »Przesyłka wysłana z Polski« pod warunkiem posiadania odpowiedzi z (...) na zgłoszenie reklamacyjne potwierdzające doręczenie przesyłki do adresata wraz podaniem daty doręczenia”.

Podobnie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 sierpnia 2021 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.349.2021.1.RM organ uznał, iż: „Wnioskodawca, dokonując wysyłki towarów poza terytorium Unii Europejskiej będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi, że przesyłka dotarła do kraju przeznaczenia. Co prawda w wariancie I dokument pochodzący z systemu elektronicznego do śledzenia przesyłek firmy kurierskiej (...) »Proof of delivery« zawierający informację o odbiorze, w tym m.in. datę odbioru, imię i nazwisko odbierającego oraz jego podpis (faksymile) oraz w wariancie II pochodzący z systemu elektronicznego (...) »Proof of export« i Dowód odbioru z danymi odbierającego nie są dokumentami wymienionymi w art. 41 ust. 6a ustawy. Niemniej jednak mogą stanowić dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy, tj. dokumenty potwierdzające wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej uprawniające Wnioskodawcę – po spełnieniu reszty przesłanek – do opodatkowania dokonywanych transakcji stawką 0%, przewidzianą dla eksportu towarów. W konsekwencji dokumenty wygenerowane z systemów informatycznych firm transportowych dokumentujące dostawy i potwierdzenia eksportu do Wielkiej Brytanii, opisane w wariancie I: »Proof of delivery« i w Wariancie II: I. Dowód odbioru, 2. »Proof of export«, w powiązaniu z pozostałymi wskazanymi dokumentami jako podstawa zlecenia firmom transportowym przewozu, stanowiące potwierdzenie faktu wyprowadzenia towarów poza obszar celny Unii Europejskiej, spełniają wymogi określone w art. 41 ust. 6a ustawy i tym samym, tak zgromadzona dokumentacja przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, po spełnieniu reszty przesłanek, umożliwia zastosowanie stawki podatku 0% w eksporcie towarów, o których mowa ust. 4 i 11, zdefiniowanym w art. 2 pkt 8 ustawy”. Przy czym „pozostałe dokumenty”, o których mowa w powyższej interpretacji to m.in. faktura, list przewozowy i zlecenie.

Stanowisko Spółki, iż nie tylko dokumenty wymienione literalnie w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT uprawniają do zastosowania 0% stawki VAT w eksporcie towarów, potwierdza także wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 2019 r. w sprawie C-275/18 dotyczącej podatnika, który wysyłał pocztą poza terytorium Unii Europejskiej przedmioty kolekcjonerskie. TSUE wskazał, że: „(...) w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym brak poszanowania formalnego wymogu objęcia towarów przeznaczonych do wywozu procedurą wywozu nie może prowadzić do tego, że eksporter traci prawo do zwolnienia w eksporcie, o ile zostało wykazane faktyczne wyprowadzenie danych towarów z terytorium Unii” (pkt 38 wyroku).

Natomiast odpowiadając na pytanie prejudycjalne, TSUE stwierdził, że: „(...) art. 146 ust. 1 lit. a) w związku z art. 131 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego uzależniał zwolnienie z VAT przewidziane dla towarów przeznaczonych do wywozu poza terytorium Unii od przesłanki, aby towary te zostały objęte procedurą celną wywozu, w sytuacji, w której jest bezsporne, że zostały spełnione materialnoprawne przesłanki zwolnienia, w tym w szczególności przesłanka faktycznego wyprowadzenia danych towarów z terytorium Unii”.

Do wskazanego orzeczenia TSUE odwołał się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 2005/17. Sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia NSA dotyczyła podatnika, który dokonując sprzedaży za pośrednictwem (...) poza terytorium Unii Europejskiej, nie dopełnił wymagań formalnych w postaci zgłoszeń celnych wywozowych i nie posiadał w związku z tym dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. We wskazanym wyroku NSA stwierdził:

„Przenosząc te rozważania TSUE na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, co zaznaczono już wyżej, że organy uznały za bezsporne dokonywanie dostaw przez skarżącego na rzecz osób fizycznych spoza terytorium UE. W żadnym miejscu zaskarżonych decyzji nie ma mowy o tym, by organy kwestionowały faktyczny wywóz towarów poza obszar Unii. Jedynym powodem odmowy zastosowania do nich stawki 0% była okoliczność braku dokonywania przez podatnika zgłoszeń celnych wywozowych, a co za tym idzie braku dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza terytorium UE przez właściwy urząd celny. W ocenie organu odwoławczego (...) dla uznania – na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – danej dostawy towarów za eksport i w konsekwencji zastosowania stawki podatku 0% niezbędne jest potwierdzenie przez urząd celny określonego w przepisach celnych wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej i posiadanie przez Podatnika takiego potwierdzenia. W istocie więc organy nie kwestionowały wypełnienia wymogów materialnych eksportu, w tym wypadku faktycznego wyprowadzenia towarów z terytorium Unii, ale niedochowanie przez podatnika warunków formalnych (brak zgłoszenia do procedury celnej wywozu i brak stosownych dokumentów). Tymczasem, w świetle cytowanego szeroko wyżej orzeczenia TSUE, dla zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie kluczowy jest fakt wywozu poza terytorium UE (przesłanka materialna), a nie zgromadzenie określonych dokumentów w konkretnej procedurze (przesłanka formalna). W konsekwencji, nie można odmówić podatnikowi prawa do zastosowania stawki 0% VAT wyłącznie na tej podstawie, że nie posiada on określonego dokumentu potwierdzającego eksport towarów poza UE, jeśli eksport ten faktycznie nastąpił, która to okoliczność jak wskazano wyżej nie była przez organy kwestionowana. (...).

W tym miejscu przypomnieć również należy, że w orzecznictwie sądów krajowych już wcześniej podkreślano, że jeśli okoliczność wywozu poza UE zostanie wykazana innymi dowodami, w tym ustalona w sposób bezsporny w ramach toczącego się postępowania podatkowego, organy podatkowe nie mogą takiej okoliczności pomijać, stosując do takiego wywozu stawkę jak dla obrotu krajowego, gdyż takie działanie nie tylko narusza zasadę neutralności, lecz jest nieadekwatne do poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych i w konsekwencji przybiera formę sankcji podatkowej, a nie opodatkowania faktycznej czynności podlegającej VAT (por. wyroki NSA: z 10 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1304/13, z 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 828/12, czy z 20 grudnia 2017 r., sygn. akt I FSK 825/17)”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, dokumenty wygenerowane z systemów elektronicznych opatrzone komunikatem, że dana przesyłka została „doręczona”, wskazujące na dokładną datę i godzinę doręczenia przesyłki do adresata mogą stanowić dokumenty z katalogu z art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o VAT, które to dokumenty potwierdzają wywóz towarów poza UE, a tym samym dokonanie eksportu towarów poza UE. Ponadto, dokumenty te pozwalają na identyfikację, jakie konkretnie towary opuściły UE. Dokumenty te nie będą dokumentami, które zostały literalnie wymienione w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, będą to natomiast dowody, o których mowa w art. 41 ust. 6 ustawy, tj. dokumenty jednoznacznie potwierdzające wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji, zdaniem Spółki, posiadanie tego typu dokumentów będzie uprawniało Spółkę – po spełnieniu reszty przesłanek – do opodatkowania dokonywanych transakcji stawką 0%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju – zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, w myśl którego:

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy:

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający opodatkowaniu w Polsce – jako miejscu świadczenia (opodatkowania).

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy:

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy:

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy:

Art. 41 ust. 11 ustawy stwierdza natomiast, że:

Wskazać należy, że aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

·ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),

·wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej musi zostać potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych wyżej przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Z kolei aby możliwe było opodatkowanie eksportu towarów stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie warunku dotyczącego otrzymania przez podmiot potwierdzenia wywozu towarów przez organ celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpił wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny, potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Należy nadmienić, że poprzez zastosowanie stawki 0% w odniesieniu do eksportu towaru dochodzi do realizacji zasady neutralności podatku od towarów i usług. Na skutek zastosowania stawki 0% realizowane jest prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego związanego z eksportem towaru, który skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego po stronie importera. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zasada neutralności wymaga, aby odliczenie podatku VAT naliczonego przysługiwało, jeżeli zostały spełnione wymogi materialne, nawet wówczas, gdy niektóre wymogi formalne zostały pominięte przez podatników (np. wyrok TSUE z 28 lipca 2016 r. w sprawie C-332/15). Również z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że celem regulacji art. 41 ust. 6, 6a i 11 ustawy jest udowodnienie przez podatnika, że spełnione zostały warunki eksportu. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 2 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Po 993/16, „dla udowodnienia, że eksport miał miejsce, wystarczy dowolny dokument, a niekoniecznie pieczęć urzędu celnego na karcie SAD. Przyjęcie, że tylko karta SAD jest dokumentem uprawniającym do skorzystania z preferencyjnej stawki VAT naruszałoby zasadę neutralności (tak: wyrok NSA z 10 września 2014 r., I FSK 1304/13)”. Zdaniem Sądu również tezy uchwały NSA z 11 października 2010 r., I FPS 1/10, potwierdzają wniosek, że w imię zasady proporcjonalności i neutralności podatku VAT dla ustalenia, że w sprawie należy zastosować stawkę właściwą dla eksportu towarów, wystarczy posiadanie przez podatnika takich dowodów, które łącznie potwierdzają fakt wywiezienia towarów poza obszar UE. Generalnie w orzecznictwie sformułowany jest pogląd, zgodnie z którym podstawowe znaczenie związane z eksportem towarów, a tym samym możliwość zastosowania stawki preferencyjnej, należy łączyć z wyprowadzeniem towaru poza granice UE, a potwierdzenie tego zdarzenia może mieć miejsce w każdej jednoznacznej i wiarygodnej formie (np. wyrok WSA w Łodzi z 23 czerwca 2016 r., I SA/Łd 437/16).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym na terenie Polski. Głównym obszarem działalności jest sprzedaż produktów oświetleniowych, przede wszystkim lamp zewnętrznych oraz wewnętrznych.