Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 września 2022 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest spółką prawa belgijskiego z siedzibą oraz miejscem faktycznego zarządu w Belgii. Spółka należy do Grupy (…), która jest jednym z liderów w inżynierii, budowie, dostawach i montażu konstrukcji stalowych. Grupa (…) realizuje projekty konstrukcji stalowych dla trzech różnych segmentów rynkowych: pozyskiwanie energii odnawialnej z wiatru, pozyskiwanie ropy i gazu oraz inżynierii lądowej i przemysłu.

Działalność Spółki skoncentrowana jest m.in. na budowie stalowych platform (tzw. (…) będących elementem wież dla turbin wiatrowych wykorzystywanych w morskich farmach wiatrowych (dalej: Platformy).

Dotychczas Spółka dokonywała ostatecznego montażu konstrukcji Platform poza terytorium Polski. W tym celu Spółka nabywała elementy Platform od różnych dostawców, w tym od podmiotów powiązanych na terytorium Polski, a następnie dokonywała ich ostatecznego montażu w jednej ze stoczni znajdujących się poza Polską, skąd następnie gotowa konstrukcja była wysyłana już w miejsce wskazane przez ostatecznego klienta.

Obecnie w związku z zamówieniem jednego z klientów Spółka zdecydowała się przeprowadzić montaż części z zamówionych przez klienta Platform już na terenie Polski (dalej: Projekt). W ramach powyższego Projektu Spółka dokona montażu Platform z nabytych elementów na terenie jednej ze stoczni w Polsce, a następnie gotowe konstrukcje Platform będą wysyłane z terenu Polski do stoczni wybranej przez ostatecznego klienta na terenie Holandii (dalej: Klient). Klient następnie już we własnym zakresie będzie dokonywał inspekcji Platform w stoczni na terenie Holandii, skąd Platformy zostaną w dalszej kolejności przetransportowane przez tego Klienta na teren morskiej wyłącznej strefy ekonomicznej znajdującej się przy morskich wodach terytorialnych Niemiec. Wywóz Platform z terytorium Polski nastąpi w wykonaniu dostawy realizowanej przez Spółkę na rzecz Klienta, przy czym to Klient będzie organizatorem transportu Platform na teren Holandii. Klient jest zarejestrowany na VAT dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Holandii. Powyższy Projekt będzie realizowany przez Spółkę w Polsce w następujących okolicznościach:

‒Spółka podnajęła teren jednej ze stoczni znajdujących się w Polsce. W początkowym okresie organizacji działalności w Polsce, powyższy teren jest podnajmowany od spółki powiązanej, która zawarła umowę najmu z polską stocznią. Następnie przewidywane jest, że wszelkie prawa i obowiązki wynikające z powyższej umowy najmu zostaną przeniesione bezpośrednio na Spółkę. W ten sposób Spółka stanie się bezpośrednią stroną umowy najmu terenu stoczni zawartej z polską stocznią. W każdym wypadku Wnioskodawca dysponuje co do zasady nieograniczonym, bieżącym dostępem do wynajmowanych powierzchni z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z bezpieczeństwa przyjętych przez stocznię;

‒umowa podnajmu, jak i w przyszłości umowa najmu, upoważnia Spółkę do korzystania z hali produkcyjnej o łącznej powierzchni użytkowej ok. 2633 m² wraz z terenem zewnętrznym stanowiącym nośny, utwardzony plac montażowy w bezpośredniej bliskości nabrzeża portowego o powierzchni ok. 5000 m², oraz plac montażowy o numerze o powierzchni ok. 2000 m² położonych w (…). Na przedmiot najmu składają się również suwnice znajdujące się na powyższym terenie;

‒Spółka nabyła dodatkowo hale namiotowe, które zamierza rozstawić na powyższym terenie - hale będą wykorzystywane przez Spółkę do przechowywania elementów służących do konstrukcji;

‒Spółka będzie nabywać komponenty do wytworzenia konstrukcji stalowych zarówno od dostawców krajowych (w tym od podmiotów powiązanych), jak i dostawców zagranicznych (zasadniczo w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów). Towary nabywane od podmiotów zagranicznych będą dostarczane zarówno bezpośrednio na teren stoczni wynajmowanej przez Spółkę, jak i bezpośrednio do podwykonawców Spółki, którym Spółka będzie powierzać powyższe materiały w celu wytworzenia komponentów służących do wytworzenia Platform;

‒głównym dostawcą komponentów do wytworzenia Platform będzie podmiot powiązany ze Spółką z siedzibą na terytorium Polski (dalej: Podmiot Powiązany). Podmiot Powiązany posiada zaplecze oraz niezbędną infrastrukturę na terytorium Polski, w tym powierzchnię produkcyjną oraz magazynową. Podmiot ten nie podlega bezpośrednim instrukcjom Spółki i samodzielnie decyduje o sposobie realizacji zleceń otrzymanych od Spółki, przy czym zarówno inżynierowie Spółki, jak i podmiotu powiązanego odbywają regularne konferencje za pośrednictwem środków porozumienia na odległość, w trakcie których omawiane jest zaawansowanie prac, problemy techniczne powstałe przy wytworzeniu komponentów, zmiany w projektach, czy też wyjaśniane są wątpliwości w zakresie dostarczonej dokumentacji. Podmiot Powiązany przekazuje informacje i sprawozdania na rzecz Spółki w zakresie realizacji standardów oraz przyjętych założeń, jak również wszelkich odstępstw lub innych występujących problemów, które mogą mieć znaczenie dla Spółki przy wytwarzaniu komponentów. Podmiot Powiązany nie jest uprawniony do działania w imieniu Spółki, w tym zwłaszcza nie jest uprawniony do zaciągania zobowiązań w imieniu Spółki. Podmiot Powiązany wykonuje komponenty zgodnie z dokumentacją przekazaną przez Spółkę. Spółka nie jest jedynym odbiorcą dla podmiotu powiązanego - Podmiot Powiązany dostarcza komponenty również do innych podmiotów powiązanych z Grupy (podmiot powiązany nie działa na zasadzie wyłączności na rzecz Spółki);

‒dodatkowo Spółka zaangażuje do wykonania czynności montażowych, w tym spawalniczych, galwanizacyjnych, podwykonawców z siedzibą na terytorium Polski, jak i spoza Polski, które nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką. Podmioty te będą realizować na terenie Polski czynności montażowe, w tym spawalnicze, galwanizacyjne, krycia materiału przy wykorzystaniu własnego personelu oraz sprzętu zgodnie z dokumentacją przedstawioną przez Spółkę, przy czym Spółka nie będzie wydawać bezpośrednio poleceń personelowi tych podmiotów. Podmioty te będą samodzielnie decydować o sposobie realizacji zleceń otrzymanych od Spółki, przy czym będą one zobowiązane do przekazywania Spółce informacji i sprawozdań w zakresie realizacji standardów oraz przyjętych założeń, jak również wszelkich odstępstw lub innych występujących problemów. Rolą Spółki jest więc dostarczenie niezbędnych informacji (w tym specyfikacji, dokumentacji projektowej), natomiast po ich otrzymaniu podwykonawca we własnym zakresie, bez udziału Spółki, dokona zarówno odpowiedniego rozplanowania, jak i finalnego wykonania omawianych usług. W tym zakresie Spółka posiada jedynie uprawnienia niemające charakteru władczego, tzn. jest uprawniona do kontroli finalnie wykonanej usługi;

‒zarówno w przypadku Podmiotu Powiązanego, jak i innych podwykonawców Spółka nie będzie sprawowała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi / osobowych tych podmiotów. Jednocześnie Spółka nie posiadała prawa do decydowania o zakresie zasobów technicznych / rzeczowych / osobowych tych podmiotów. Powyższe podmioty nie działają na wyłączność na rzecz Spółki, ale mogą świadczyć również swoje usługi/dostarczać towary na rzecz innych podmiotów bowiem Spółka nie zastrzegła klauzuli wyłączności na swoją rzecz;

‒Spółka wyznaczyła kierownika projektu, który jest odpowiedzialny za nadzór i koordynację prac związanychz realizacją Projektu (dalej: Kierownik). Kierownik jest pracownikiem Spółki i przez dominujący czas trwania Projektu będzie przebywał na terenie Polski, nadzorując prace na terytorium Polski. Spółka w celu zapewnienia zakwaterowania dla Kierownika Projektu wynajęła lokal mieszkalny na terytorium Polski. Obecność Kierownika wysłanego bezpośrednio z Belgii w okresie realizacji Projektu ma charakter czasowego pobytu - okres pobytu w Polsce uzależniony jest od długości realizacji Projektu;

‒Kierownik nie zawarł, jak i nie będzie zawierać kolejnych umów sprzedaży, bowiem zakres jego kompetencji ograniczony jest jedynie do nadzorowania Projektu oraz podejmowania bieżących decyzji dotyczących Projektu. Kierownik od czasu do czasu będzie prowadził w imieniu Spółki negocjacje z dostawcami w sprawie zakupu materiałów lub usług dodatkowych, przy czym Kierownik ma prawo do reprezentowania Spółki tylko do pewnego progu wartości umów zakupu. Jeżeli Kierownik nie będzie mógł być obecny w stoczni (przykładowo w związku z urlopem), do Polski zostanie wysłany inny pracownik Spółki w ramach tymczasowego zastępstwa;

‒Kierownik nie będzie wydawał bezpośrednich poleceń pracownikom podwykonawców. Kierownik będzie w kontakcie z ich przełożonymi, wyłącznie w celu śledzenia postępu wykonywanych przez nich prac, adresowania ewentualnych pytań oraz upewnienia się, że ich praca jest zgodna z założeniami;

‒w Polsce nie będą przebywać inni pracownicy Spółki, którzy byliby upoważnieni do zawierania lub aktywnego negocjowania umów w imieniu Spółki lub reprezentowania jej w jakikolwiek sposób na terytorium Polski. W Polsce nie przebywają na stałe przedstawiciele handlowi lub inne osoby pozyskujące nowych klientów dla Spółki;

‒czynności wykonywane w Polsce w stoczni będą obejmowały montaż polegający głównie na skręcaniu komponentów nabytych przez Spółkę od różnych dostawców zgodnie z dokumentacją techniczną opracowaną przez inżynierów Spółki z Belgii, przeprowadzenie wstępnych odbiorów oraz testowanie konstrukcji, przechowywanie Platform przed ich wysyłką oraz przygotowanie Platform do wysyłki;

‒Spółka nie zakłada przemieszczania na teren Polski innych własnych pracowników z terenu Belgii (poza wspomnianym kierownikiem projektu i ewentualnie jego zastępcami);

‒Spółka będzie również wynajmowała wózki widłowe na terytorium Polski;

‒Podmiot Powiązany, poza realizacją dostawy komponentów, może nabywać usługi/towary o charakterze przygotowawczym/pomocniczym dla potrzeb realizacji Projektu (np. wspomniane usługi najmu lokalu mieszkalnego dla Kierownika Projektu) najpierw we własnym imieniu a następnie obciążać Spółkę poniesionymi wydatkami;

‒Spółka w celu realizacji powyższego projektu zarejestrowała się dla potrzeb VAT w Polsce, w tym dla potrzeb realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych. Obowiązek rejestracji na VAT w Polsce wynikał z faktu dokonywania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce, a w przyszłości wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w postaci wytworzonych Platform z terytorium Polski;

‒Spółka zakłada, że realizacja omawianego Projektu zajmie ok. 12 miesięcy od momentu zarejestrowania Spółki dla potrzeb VAT w Polsce. Na ten moment Spółka nie zakłada realizacji kolejnych projektów na terytorium Polski;

‒wynagrodzenie Spółki jest zasadniczo oparte na płatnościach w formie zaliczek oraz tzw. płatności etapowych (ang. milestone payments). Celem Spółki nie jest dokonywanie innej sprzedaży z terytorium Polski poza sprzedażą Platform na rzecz Klienta. Spółka nie wyklucza jednak, że w przypadku powstania odpadów / złomu / zbędnych materiałów w procesie wytworzenia konstrukcji, Spółka dokona odsprzedaży powyższych towarów na terenie Polski. Powyższą sprzedaż Spółka rozpozna jako dostawę krajową na terytorium Polski;

‒Spółka w celu obsługi płatności dotyczących nabyć krajowych, w szczególności w przypadku konieczności uregulowania płatności w ramach mechanizmu podzielonej płatności, otworzy rachunek rozliczeniowy w Polsce;

‒Spółka wyznaczy w Polsce pełnomocnika w zakresie obsługi raportowania Spółki w systemie SENT, bazy danych o produktach i opakowaniach (BDO), rozliczeń VAT, rozliczeń w zakresie gospodarki odpadami;

‒Spółka nie będzie ustanawiać w Polsce żadnego pełnomocnika, który uprawniony byłyby do zawierania w imieniu Spółki umów sprzedaży, czy też negocjowania w imieniu Spółki umów sprzedaży;

‒Spółka nie będzie wynajmować odrębnego biura na terytorium Polski;

‒Spółka nie zakłada przemieszczania na terytorium Polski własnego sprzętu, poza wyposażeniem Kierownika Projektu w podstawowe narzędzia pracy (komputer, telefon). Spółka zakłada, że montaż Platform następować będzie w oparciu o infrastrukturę stoczni, sprzęt wynajmowany lub sprzęt należący do polskich podwykonawców.

Zasadniczym i stałym miejscem prowadzenia przez Spółkę działalności jest Belgia, gdzie Spółka posiada swoją główną siedzibę i w którym to kraju jest obecna od 2004 roku. Prócz zlokalizowania w Belgii centrum decyzyjnego w postaci kluczowej kadry zarządczej, Spółka posiada w tym kraju również szereg departamentów, w tym departamenty dedykowane koordynacji sprzedaży, zakupom, działaniom marketingowym, jak również departament projektowy, rozwoju technologicznego. Spółka posiada więc w Belgii własne zespoły sprzedażowe, księgowe, finansowe, zakupów czy też projektowe. Analizowany projekt został przez Spółkę uzyskany w wyniku pracy personelu sprzedażowego znajdującego się na terytorium Belgii. Umowa z Klientem nie była podpisywana, czy też negocjowana na terytorium Polski. Spółka nie posiada żadnego personelu sprzedażowego na terytorium Polski. Również wszelkie prace koncepcyjne, projektowe, były i będą realizowane przez zespół inżynierów z Belgii lub przez inne spółki powiązane ze Spółką na terenie Belgii i Holandii. Spółka nie prowadzi na terenie Polski prac projektowych. Również to zespół zakupów z Belgii negocjuje zasadnicze warunki z dostawcami, przy czym w zakresie niektórych wydatków o charakterze przygotowawczym, pomocniczym to Kierownik projektu może być również zaangażowany w organizację wybranych zakupów zgodnie z uwagami przedstawionymi powyżej.

To zespół księgowy z Belgii będzie ostatecznie odpowiedzialny za prowadzenie rozliczeń finansowych Projektu. Wreszcie to zespół finansowy w Belgii organizować będzie finansowanie dla realizacji Projektu. Kierownik projektu nadzorujący Projekt będzie raportował do swoich zwierzchników na terytorium Belgii. Również to personel Spółki w Belgii będzie odpowiedzialny za obsługę posprzedażową, jak i adresowanie wszelkich roszczeń gwarancyjnych Klienta.

Wnioskodawca zasadniczo dokona wszelkich czynności oraz dostarczy wszelkich komponentów potrzebnych do wydania Klientowi kompletnych Platform w ramach określonych parametrów określonych w umowie, jak również opracuje całość niezbędnej dokumentacji, w tym dokumentacji projektowej. Zaangażowanie Wnioskodawcy można podzielić na następujące części:

a.projektowanie i prace inżynieryjne;

b.negocjowanie warunków z dostawcami i podwykonawcami, składanie i nadzór nad zamówieniami i dostawami części/elementów konstrukcji na miejsce montażu;

c.wykonanie prac montażowych, także poprzez podwykonawców.

Niemniej jednak, prace te są komplementarne wobec siebie i jedynie wspólnie tworzą wartość gospodarczą dla Klienta, jaką jest odbiór kompletnej i zdatnej to użytkowania Platformy. W związku z tym Klient jest zainteresowany nabyciem kompletnych Platform, a nie tylko nabyciem niektórych etapów lub elementów objętych kontraktem, o których mowa powyżej. Tymczasem na terenie Polski będzie wykonywany jedynie montaż oraz tylko niektóre czynności związane z realizacją zakupów. Jak zostało wskazane powyżej, prace projektowe oraz większość czynności związanych z negocjowaniem warunków z dostawcami i podwykonawcami realizowanych będzie poza Polską.

Spółka wyjaśnia, że Klient z którym została zwarta umowa nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką oraz nie posiada siedziby w Polsce.

Dodatkowo Spółka wskazuje że konstrukcja Platformy nie jest przytwierdzona do gruntu lub innej nieruchomości w trakcie realizacji Projektu.

Obecnie w związku z realizacją powyższego Projektu, Spółka otrzymuje od swoich dostawców posiadających siedzibę na terytorium Polski prośby o złożenie oświadczenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.; dalej: Rozporządzenie 282/2011). W szczególności dotyczy to polskich podwykonawców świadczących usługi na rzecz Spółki związane bezpośrednio z Projektem, dla których miejsce świadczenia usług określa się na zasadach ogólnych zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, tj. w siedzibie usługobiorcy lub w kraju, w którym znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego są świadczone usługi (dalej: Usługi).

Spółka zwraca się o wydanie interpretacji przy założeniu, że nabywane przez Spółkę towary i usługi są związane z realizacją opisanego Projektu, w związku z czym Wnioskodawca będzie je wykorzystywał do czynności dostawy towarów dokonywanej na rzecz Klienta. Wnioskodawca nie wykonuje w Polsce czynności zwolnionych z podatku VAT. Nabywane towary i usługi nie będą wykorzystywane również do czynności zwolnionych z VAT poza terytorium Polski.

Przedmiotem niniejszego wniosku nie są usługi noclegowe, gastronomiczne, czy też usługi, do których stosuje się art. 86a ustawy o VAT.

Pytania

1.Czy realizacja Projektu w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym, nie rodzi dla Wnioskodawcy obowiązku rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu Rozporządzenia 282/2011?

2.W przypadku uznania, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie Usług (dla których miejsce świadczenia usług określa się na zasadach ogólnych zgodnie z art. 28b ustawy o VAT) wystawionych przez podwykonawców mających siedzibę na terytorium Polski, jeżeli takie Usługi nabywane będą w związku i dla potrzeb realizacji Projektu?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Państwa zdaniem, realizacja Projektu w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym, nie rodzi dla Spółki obowiązku rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu Rozporządzenia 282/2011.

Ad. 2

Jeżeli stanowisko Spółki w odniesieniu do pytania nr 1 zostanie uznane za nieprawidłowe, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie Usług, których miejsce świadczenia zostało określne na terytorium Polski przez polskich podwykonawców Spółki na postawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli nabycie Usług następować będzie w związku i dla potrzeb realizacji Projektu.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 1

Na wstępnie należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu 282/2011. Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego Rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że: aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011: na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011: na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a.art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b.począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c.do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d.art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011: fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011: na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego Rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura  w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

W Sprawozdaniu z 11. spotkania VAT Expert Group z 11 września 2015 r. Podgrupa dyskutująca w temacie - Welmory sp. z o.o., sprawa 605/12 (taxud.c.1(2015)3987442) - EN), wskazano - w ślad za opinią rzecznika generalnego w tej sprawie - że przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w jednym z państw członkowskich może zostać spełniona również w przypadku korzystania z pracowników, którzy nie są zatrudnieni przez tą spółkę. Niemniej jednak spółka powinna posiadać nad nimi „porównywalną kontrolę” aby można mówić, że spełniona jest przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w danym państwie członkowskim. Taka porównywalna kontrola oznacza poziom kontroli porównywalny z tym, jaki spółka posiada nad swoimi własnymi pracownikami.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast, w wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium) Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (...).

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej spraw, zdaniem Wnioskodawcy, można uznać, że działalność Spółki realizowana w Polsce nie spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem nie cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego.

Nie ulega wątpliwości, iż Wnioskodawca posiada w Polsce wystarczające zasoby techniczne do prowadzenia części działalności gospodarczej (Wnioskodawca wynajmuje bowiem teren stoczni obejmujący m.in. halę produkcyjną, teren zewnętrzny, plac montażowy, suwnice, wózki widłowe). Tym niemniej, Wnioskodawca nie posiada w Polsce wystarczających zasobów personalnych. Wszelka obecność pracowników Spółki w Polsce odbywa się wyłącznie w celu wykonania czynności związanych z nadzorem nad realizacją konkretnego Projektu, zaś zamiarem Spółki nie jest prowadzenie działalności z tego miejsca w sposób permanentny/długofalowy, a jedynie w związku z realizacją Projektu. Należy zauważyć, że fakt tymczasowego/okresowego utrzymywania zasobów technicznych, czy też osobowych na terytorium kraju nie jest wystarczający do stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zarówno w przypadku Podmiotu Powiązanego, jak i innych podwykonawców Spółka nie będzie sprawowała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi / osobowymi tych podmiotów. Jednocześnie Spółka nie posiadała prawa do decydowania o zakresie zasobów technicznych / rzeczowych / osobowych tych podmiotów. Powyższe podmioty nie działają na wyłączność na rzecz Spółki. Podmioty te będą realizować na terenie Polski czynności na zlecenie Spółki przy wykorzystaniu własnego personelu oraz sprzętu zgodnie z dokumentacją przedstawioną przez Spółkę, przy czym Spółka nie będzie wydawać bezpośrednio poleceń personelowi tych podmiotów. Podmioty te będą samodzielnie decydować o sposobie realizacji zleceń otrzymanych od Spółki. Rolą Spółki jest więc wyłącznie dostarczenie niezbędnych informacji, natomiast po ich otrzymaniu podwykonawcy we własnym zakresie, bez udziału Spółki, dokonają zarówno odpowiedniego rozplanowania, jak i finalnego wykonania omawianych zadań. W tym zakresie Spółka posiada jedynie uprawnienia niemające charakteru władczego, tzn. jest uprawniona do kontroli finalnie wykonanej usługi, dostarczonego komponentu. Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników, w szczególności w Polsce nie przebywają na stałe przedstawiciele handlowi lub inne osoby pozyskujące nowych klientów dla Spółki. To w kraju siedziby Spółka posiada wszelkie niezbędne zasoby osobowe i techniczne do prowadzenia działalności gospodarczej.

Tymczasem art. 11 oraz art. 53 Rozporządzenia 282/2011 wskazują, iż zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności w danym kraju powinny:

‒umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub umożliwić mu świadczenie określonych usług, które wykonuje;

‒umożliwić podatnikowi dokonanie dostawy towarów oraz świadczenie usług, w których uczestniczy.

Ponadto, w analizowanej sprawie istotne jest, że czynności realizowane na terenie stoczni stanowią jedynie kontynuację rozpoczętego już w kraju siedziby Spółki procesu, w ramach którego następuje produkcja Platform. W rozważanej sytuacji trudno bowiem uznać, aby Projekt był prowadzony w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego, zasadniczym i stałym miejscem prowadzenia przez Spółkę działalności jest Belgia, gdzie Spółka posiada swoją główną siedzibę. Prócz zlokalizowania w Belgii centrum decyzyjnego w postaci kluczowej kadry zarządczej, Spółka posiada w tym kraju również szereg departamentów, w tym departamenty dedykowane koordynacji sprzedaży, zakupom, działaniom marketingowym, jak również departament projektowy, rozwoju technologicznego. Spółka posiada więc w Belgii własne zespoły sprzedażowe, księgowe, finansowe, zakupów czy też projektowe. Analizowany projekt został przez Spółkę uzyskany w wyniku pracy personelu sprzedażowego znajdującego się na terytorium Belgii. Umowa z Klientem nie była podpisywana, czy też negocjowana na terytorium Polski. Spółka nie posiada żadnego personelu sprzedażowego na terytorium Polski. Również wszelkie prace koncepcyjne, projektowe, były i będą realizowane przez zespół inżynierów z Belgii lub przez inne spółki powiązane ze Spółką na terenie Belgii. Spółka nie prowadzi na terenie Polski prac projektowych. Również to zespół zakupów z Belgii negocjuje zasadnicze warunki z dostawcami. Mając na uwadze powyższe, bez zaangażowania zespołów z Belgii, w szczególności zespołu projektowego, czy też zespołu zakupów, realizacja Projektu nie byłaby możliwa.

Spółka nie jest obecnie bezpośrednio zaangażowana w działania sprzedażowe mające na celu przedłużenie produkcji Platform w wynajmowanej stoczni. Nie można zatem uznać, że działalność gospodarcza prowadzona w Polsce ma charakter stały, wyrażony w szczególności jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny/długofalowy. Dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej decydujący jest m.in. fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

W konsekwencji nie można zatem uznać, że cechy i skala posiadanego w Polsce zaplecza personalnego umożliwiają Spółce w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka nie zorganizowała bowiem zaplecza personalnego świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Powyższe potwierdza interpretacja DKIS z 6 lipca 2022 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.125.2022.2.PC, która została wydana w zbliżonym stanie faktycznym.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 2

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o VAT. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jeżeli więc stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 zostanie uznane za nieprawidłowe, wówczas podwykonawcy mający siedzibę na terytorium Polski świadcząc Usługi, do których ma zastosowanie zasada wyrażona w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, powinni naliczać VAT na wystawianych fakturach, jeżeli nabycie Usług następować będzie w związku i dla potrzeb realizacji Projektu.

Oceniając prawo Spółki do odliczenia VAT z takich faktur, należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści art. 86 ustawy o VAT, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Podkreślić należy, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zauważyć również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy w kontekście prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie Usług w ramach Projektu należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku spełnione będą przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego. W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, Usługi nabywane w ramach Projektu będą nabywane dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajdującego się w Polsce, które to stałe miejsce prowadzenia działalności będzie dokonywać czynności opodatkowanej VAT w postaci wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Spółka wysyłać będzie bowiem z terytorium Polski do Klienta na teren Holandii Platformy, gdzie wywóz Platform będzie następować w wykonaniu dostawy realizowanej przez Spółkę, przy czym transport Platform będzie organizowany przez Klienta. Zarówno Wnioskodawca, jak i Klient są zarejestrowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zatem w przypadku, gdy wykonywane przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czynności podlegają opodatkowaniu VAT na terytorium Polski spełnione będą warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym należy uznać, że przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, Wnioskodawcy na podstawie art. 86 ustawy będzie przysługiwać prawo do odliczenia kwoty podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie Usług w ramach Projektu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Jednocześnie mając na uwadze art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast uprawnienie wynikające z art. 86 ust. 8 odnosi się do podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium kraju, którzy dokonują dostaw towarów bądź świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju, a zakupy, jakich dokonują, są związane właśnie z tymi czynnościami. Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa belgijskiego z siedzibą oraz miejscem faktycznego zarządu w Belgii. Działalność Spółki skoncentrowana jest m.in. na budowie stalowych platform (tzw. (…)) będących elementem wież dla turbin wiatrowych wykorzystywanych w morskich farmach wiatrowych (dalej: Platformy). Dotychczas Spółka dokonywała ostatecznego montażu konstrukcji Platform poza terytorium Polski. Obecnie w związku z zamówieniem jednego z klientów Spółka zdecydowała się przeprowadzić montaż części z zamówionych przez klienta Platform już na terenie Polski (Projekt). W ramach powyższego Projektu Spółka dokona montażu Platform z nabytych elementów na terenie jednej ze stoczni w Polsce, a następnie gotowe konstrukcje Platform będą wysyłane z terenu Polski do stoczni wybranej przez ostatecznego klienta na terenie Holandii (dalej: Klient). Klient następnie już we własnym zakresie będzie dokonywał inspekcji Platform w stoczni na terenie Holandii, skąd Platformy zostaną w dalszej kolejności przetransportowane przez tego Klienta na teren morskiej wyłącznej strefy ekonomicznej znajdującej się przy morskich wodach terytorialnych Niemiec.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy realizacja Projektu w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym, nie rodzi dla Spółki obowiązku rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu Rozporządzenia 282/2011.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku w ramach Projektu Spółka dokona montażu Platform z nabytych elementów na terenie jednej ze stoczni w Polsce, a następnie gotowe konstrukcje Platform będą wysyłane z terenu Polski do stoczni wybranej przez ostatecznego Klienta na terenie Holandii. W tym celu Spółka podnajęła teren jednej ze stoczni znajdujących się w Polsce. W początkowym okresie organizacji działalności w Polsce, powyższy teren jest podnajmowany od spółki powiązanej, która zawarła umowę najmu z polską stocznią. Następnie przewidywane jest, że wszelkie prawa i obowiązki wynikające z powyższej umowy najmu zostaną przeniesione bezpośrednio na Spółkę. W każdym wypadku Wnioskodawca dysponuje co do zasady nieograniczonym, bieżącym dostępem do wynajmowanych powierzchni. Spółka nabyła także hale namiotowe, które zamierza rozstawić na powyższym terenie - hale będą wykorzystywane przez Spółkę do przechowywania elementów służących do konstrukcji. Dodatkowo Spółka będzie również wynajmowała wózki widłowe na terytorium Polski.

Głównym dostawcą komponentów do wytworzenia Platform będzie podmiot powiązany ze Spółką z siedzibą na terytorium Polski (Podmiot Powiązany). Podmiot Powiązany posiada zaplecze oraz niezbędną infrastrukturę na terytorium Polski, w tym powierzchnię produkcyjną oraz magazynową. Podmiot ten nie podlega bezpośrednim instrukcjom Spółki i samodzielnie decyduje o sposobie realizacji zleceń otrzymanych od Spółki. Dodatkowo Spółka zaangażuje do wykonania czynności montażowych, w tym spawalniczych, galwanizacyjnych, podwykonawców z siedzibą na terytorium Polski, jak i spoza Polski, które nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką. Podmioty te będą samodzielnie decydować o sposobie realizacji zleceń otrzymanych od Spółki, przy czym będą one zobowiązane do przekazywania Spółce informacji i sprawozdań w zakresie realizacji standardów oraz przyjętych założeń, jak również wszelkich odstępstw lub innych występujących problemów. Zarówno w przypadku Podmiotu Powiązanego, jak i innych podwykonawców Spółka nie będzie sprawowała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi / osobowych tych podmiotów. Jednocześnie Spółka nie będzie posiadała prawa do decydowania o zakresie zasobów technicznych / rzeczowych / osobowych tych podmiotów. Powyższe podmioty nie działają na wyłączność na rzecz Spółki, ale mogą świadczyć również swoje usługi/dostarczać towary na rzecz innych podmiotów bowiem Spółka nie zastrzegła klauzuli wyłączności na swoją rzecz.

Spółka wyznaczyła także Kierownika, który jest odpowiedzialny za nadzór i koordynację prac związanych z realizacją Projektu. Kierownik jest pracownikiem Spółki i przez dominujący czas trwania Projektu będzie przebywał na terenie Polski, nadzorując prace. Spółka w celu zapewnienia zakwaterowania dla Kierownika Projektu wynajęła lokal mieszkalny na terytorium Polski. Obecność Kierownika wysłanego bezpośrednio z Belgii w okresie realizacji Projektu ma charakter czasowego pobytu - okres pobytu w Polsce uzależniony jest od długości realizacji Projektu. Zatem, Kierownik nie będzie przebywał w Polsce na stałe, natomiast tymczasowe/okresowe utrzymywania zasobów personalnych nie jest wystarczające do stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Ponadto Kierownik nie zawarł, jak i nie będzie zawierać w imieniu Spółki kolejnych umów sprzedaży, bowiem zakres jego kompetencji ograniczony jest jedynie do nadzorowania Projektu oraz podejmowania bieżących decyzji dotyczących Projektu. Kierownik od czasu do czasu będzie prowadził w imieniu Spółki negocjacje z dostawcami w sprawie zakupu materiałów lub usług dodatkowych, przy czym Kierownik ma prawo do reprezentowania Spółki tylko do pewnego progu wartości umów zakupu. Kierownik nie będzie wydawał bezpośrednich poleceń pracownikom podwykonawców. Kierownik będzie w kontakcie z ich przełożonymi, wyłącznie w celu śledzenia postępu wykonywanych przez nich prac, adresowania ewentualnych pytań oraz upewnienia się, że ich praca jest zgodna z założeniami. Ponadto, w Polsce nie będą przebywać inni pracownicy Spółki, którzy byliby upoważnieni do zawierania lub aktywnego negocjowania umów w imieniu Spółki lub reprezentowania jej w jakikolwiek sposób na terytorium Polski. W Polsce nie przebywają na stałe przedstawiciele handlowi lub inne osoby pozyskujące nowych klientów dla Spółki.

Spółka obecnie realizuje Projekt tylko z jednym Klientem na terytorium kraju. Dotychczas Spółka dokonywała ostatecznego montażu konstrukcji Platform poza terytorium Polski. Ponadto na ten moment Spółka nie zakłada realizacji kolejnych projektów na terytorium Polski. Spółka zakłada, że realizacja omawianego Projektu zajmie ok. 12 miesięcy od momentu zarejestrowania Spółki dla potrzeb VAT w Polsce. Nie można zatem uznać, że działalność gospodarcza prowadzona w Polsce ma charakter stały, wyrażony w szczególności jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny / długofalowy. Dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej decydujący jest m.in. fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Zatem mimo, że Spółka dysponuje zasobami technicznymi w postaci podnajmowanej / wynajmowanej hali, hali namiotowej, wózków widłowych czy lokalu mieszkalnego na potrzeby realizacji Projektu, nie można uznać, że w analizowanym przypadku jest spełnione kryterium stałości prowadzonej działalności na terytorium kraju.

Ponadto istotne jest, że czynności realizowane na terenie stoczni w Polsce stanowią jedynie kontynuację rozpoczętego już w kraju siedziby Spółki procesu. Działalność Spółki można podzielić na następujące etapy: projektowanie i prace inżynieryjne, negocjowanie warunków z dostawcami i podwykonawcami, składanie i nadzór nad zamówieniami i dostawami części/elementów konstrukcji na miejsce montażu oraz wykonanie prac montażowych, także poprzez podwykonawców. Tymczasem na terenie Polski będzie wykonywany jedynie montaż oraz niektóre czynności związane realizacją zakupów. Natomiast prace projektowe oraz większość czynności związanych z negocjowaniem warunków z dostawcami i podwykonawcami realizowana będzie poza terytorium Polski. To na terytorium Belgii Spółka posiada centrum decyzyjne w postaci kluczowej kadry zarządczej, Spółka posiada w tym kraju również szereg departamentów, w tym departamenty dedykowane koordynacji sprzedaży, zakupom, działaniom marketingowym, jak również departament projektowy, rozwoju technologicznego. Spółka posiada więc w Belgii własne zespoły sprzedażowe, księgowe, finansowe, zakupów czy też projektowe. Analizowany projekt został przez Spółkę uzyskany w wyniku pracy personelu sprzedażowego znajdującego się na terytorium Belgii. Umowa z Klientem nie była podpisywana, czy też negocjowana na terytorium Polski. Spółka nie posiada żadnego personelu sprzedażowego na terytorium Polski. Również wszelkie prace koncepcyjne, projektowe, były i będą realizowane przez zespół inżynierów z Belgii lub przez inne spółki powiązane ze Spółką na terenie Belgii i Holandii. Spółka nie prowadzi na terenie Polski prac projektowych. Również to zespół zakupów z Belgii negocjuje zasadnicze warunki z dostawcami, przy czym w zakresie niektórych wydatków o charakterze przygotowawczym, pomocniczym to Kierownik projektu może być również zaangażowany w organizację wybranych zakupów.

Zatem, działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się stałością oraz samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Środki, które angażowane są w Polsce stanowią niezbędne minimum, aby zakończyć projekt rozpoczęty jeszcze w kraju siedziby, a nie mogą być traktowane jako wystarczające do samodzielnego świadczenia usług. W konsekwencji, Spółka nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Tym samym, skoro Organ uznał, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 2, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 tj. uznania przez Organ, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”. 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z  29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).