Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

  1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 2 grudnia 2022 r. (data wpływu 2 grudnia 2022 r.), - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 listopada 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1633/23 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 marca 2025 r. sygn. akt I FSK 477/24,

  2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył m.in. podatku VAT w zakresie ustalenia czy rekompensata, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenia wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 r. stanowi dotację, subwencję lub inną dopłatę o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 10 maja 2022 r. (wpływ 10 maja 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

„Wnioskodawca”, „Spółka”) to spółka prawa handlowego, działająca na rynku od ... Głównym przedmiotem jej działalności jest handel energią elektryczną (35.14.Z), a także wytwarzanie energii elektrycznej (35.11.Z), przesyłanie energii elektrycznej (35.12.Z) oraz dystrybucja energii elektrycznej (35.13.Z). W 2014 roku Spółka uzyskała koncesję na obrót energią elektryczną, zaś w 2015 roku rozpoczęła nabywanie energii elektrycznej od wytwórców odnawialnych źródeł energii. Wnioskodawca jest spółką energetyczną, która specjalizuje się w handlu energią elektryczną. Wnioskodawca prowadzi handel energią elektryczną na terenie Polski jak i również na terenie krajów Unii Europejskiej. W dniu 4 listopada 2022 roku weszła w życie ustawa z dnia 27 października 2022 roku o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku. Ustawa ta określa maksymalne ceny energii elektrycznej, które stosowane są przy jej dostawach na rzecz określonych kręgów odbiorców. Do stosowania maksymalnych cen energii zobowiązane są przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną. Wnioskodawca posiada status przedsiębiorstwa energetycznego w rozumieniu ustawy o cenach maksymalnych, a kwestia jego posiadania nie jest przedmiotem niniejszego wniosku. Przedsiębiorstwa energetyczne - na podstawie ustawy o cenach maksymalnych - zobligowane są dokonywania odpisów na rzecz Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, przy czym jednocześnie przysługuje im prawo do otrzymywania odpowiednich rekompensat z tytułu stosowania maksymalnych cen energii. Zarówno obowiązek do dokonywania odpisów na rzecz Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny oraz prawo do otrzymania rekompensaty nie budzi wątpliwości Wnioskodawcy i sam fakt istnienia tak obowiązku, jak i uprawnienia nie stanowi przedmiotu niniejszego Wniosku.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług

Czy rekompensata, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2022 roku o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenia wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku (dalej: „ustawa o cenach maksymalnych”) stanowi dotację, subwencję lub inną dopłatę o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”), które opodatkowane są podatkiem od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”)?

Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług

Część wspólna

Na mocy ustawy o cenach maksymalnych ustawodawca określił (art. 1): cenę maksymalną sprzedaży energii elektrycznej stosowaną w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi; zasady i tryb przyznawania i wypłacania rekompensat dla podmiotów uprawnionych z tytułu wprowadzenia ceny maksymalnej; zasady i tryb wprowadzenia czasowego obowiązku przekazywania odpisu na Fundusz.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o cenach maksymalnych ustawodawca określił cenę maksymalną energii, która stosowana ma być w okresie od 1 grudnia 2022 roku do 31 grudnia 2023 roku. Jak wynika z art. 2 pkt 4 ustawy o cenach maksymalnych za wytwórcę energii elektrycznej uważa się przedsiębiorstwo energetyczne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej. Dodatkowo, jak wskazane zostało w art. 3 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną, jest „podmiotem uprawnionym” w rozumieniu przedmiotowej ustawy. Na tle powyższych przepisów nie budzi wątpliwości, że Spółka jest podmiotem uprawnionym w rozumieniu przepisów ustawy o cenach maksymalnych. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych „podmiotowi uprawnionemu przysługuje rekompensata z tytułu stosowania ceny maksymalnej”. Art. 8 ust. 21 ustawy o cenach maksymalnych stanowi, że rekompensata przysługuje za każdy miesiąc kalendarzowy od dnia rozpoczęcia stosowania przez podmiot uprawniony w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi ceny maksymalnej. W art. 10 ust. 2 ustawy o cenach maksymalnych wskazano, że kwoty rekompensat nie stanowią dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym jednocześnie rekompensata stanowi przychód podmiotu uprawnionego ze sprzedaży energii elektrycznej lub usług (art. 10 ust. 4 ustawy o cenach maksymalnych) w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 21 ustawy o cenach maksymalnych wytwórcy energii wykorzystujący do wytwarzania energii określone jej źródła, jak i przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną zobowiązane są do przekazywania odpisu na rzecz Funduszu. Art. 23 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych określa, że odpis na Fundusz przekazywany przez podmioty stanowi iloczyn wolumenu sprzedaży energii elektrycznej oraz dodatniej różnicy średniej ważonej wolumenem ceny rynkowej sprzedanej energii elektrycznej oraz średniej ważonej wolumenem limitu ceny sprzedanej energii elektrycznej, gdzie wszystkie wartości są określane na dzień obliczenia odpisu na Fundusz. Szczegółowe zasady ustalania limitu ceny określone zostały - na podstawie art. 23 ust. 3 ustawy o cenach maksymalnych - w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 8 listopada 2022 roku w sprawie obliczania limitu ceny (dalej: „Rozporządzenie”). Jednocześnie zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych sumę odpisów na Fundusz za dany miesiąc przekazuje się za dany miesiąc kalendarzowy w terminie do 5. dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu rozliczenia, w zakresie tych kwot, za które została zrealizowana płatność w miesiącu rozliczenia. Jak wynika natomiast z art. 24 ust. 3 ustawy o cenach maksymalnych odpisy, o których mowa w art. 21 przekazywane na rzecz Funduszu stanowią dla podmiotów uprawnionych (w tym Wnioskodawcy) koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 1.

Rekompensata jako dopłata wyłączona z podstawy opodatkowania VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniem podatkiem VAT podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; eksport towarów; import towarów na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika natomiast z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Art. 10 ust. 2 ustawy cenach maksymalnych, stanowi natomiast, że kwoty rekompensat, o których mowa w art. 8 ust. 1 przedmiotowej ustawy, nie stanowią dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Ustawodawca na mocy art. 10 ust. 2 ustawy o cenach maksymalnych wprost więc wyłączył rekompensaty, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych z podstawy opodatkowania podatkiem VAT.

Jednocześnie - nawet w przypadku, gdyby Ustawodawca nie wprowadził wyłączenia, o którym mowa powyżej - w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz stanowiskach organów podatkowych istnieje ugruntowana linii orzecznicza powstała na tle art. 29a ust. 1 ustawy o VAT odnosząca się do różnych form dotacji przyznawanych podmiotom celem równoważenia cen sztywnych narzucanych przez akty prawa krajowego bądź miejscowego. Przedmiotem wypowiedzi organów były przede wszystkim stany faktyczne związane z udzielaniem spółkom prowadzącym działalność z zakresu organizowania przewozów rekompensat za świadczenie usług transportu publicznego po cenach ustalanych w aktach prawa, a więc w sposób niezależny od tychże spółek oraz warunków rynkowych.

Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w Interpretacji Indywidualnej z dnia 9 maja 2019 roku (sygn. ITPP1/4512-1018/15//19-1/MN) „rekompensaty za świadczone usługi przewozowe w autobusach komunikacji miejskiej, przyznawane operatorom, takim jak P. Sp. z o.o., na podstawie przepisów rozdziału 6 u.p.t.z., nie mogą być uznane za dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, zaliczane do podstawy opodatkowania, o której mowa art. 29a ust. 1 u.p.t.u. Rekompensaty te nie mają bowiem bezpośredniego wpływu na ceny za usługi świadczone przez tych operatorów. Ceny te, zgodnie z art. 50a u.p.t.z, ustala Rada gminy w drodze aktów prawa miejscowego i nie mają one związku z rekompensatami. Przeciwnie, okoliczność, że Spółka świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej, a więc usługi po narzuconych jej w przepisach powszechnie obowiązujących cenach, w ramach których uwzględniane są różnego rodzaju społeczne preferencje znajdujące wyraz w uprawnieniach do ulgowych przejazdów, powoduje, że osiągnięte z tego tytułu przychody nie pokrywają jej kosztów działalności. Celem rekompensat przyznawanych na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.t.z. ma być, stosownie do art. 52 tej ustawy, przede wszystkim pokrycie strat związanych z tego rodzaju działalnością (ewentualnie uzyskanie rozsądnego zysku) i umożliwienie jej prowadzenia w tego rodzaju sytuacji. Także sposób przyznania tych rekompensat, wynikający z przepis w rozdziału 6 u.p.t.z. wskazuje, że stanowią one dopłatę o charakterze podmiotowym związaną z kosztami funkcjonowania Spółki w zakresie w jakim świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej, a nie z cenami usług przewozowych, na które rekompensata nie oddziaływuje.” Z tożsamą sytuacją mamy do czynienia również w zakresie rekompensat udzielanych przedsiębiorstwom energetycznym wykonującym działalność w zakresie obrotu energią elektryczną. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o cenie maksymalnej „Projektowana regulacja pozwoli na uruchomienie nadzwyczajnego instrumentu zwiększającego bezpieczeństwo energetyczne gospodarstw domowych, niektórych podmiotów świadczących usługi użyteczności publicznej oraz sektora mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw i zapewni im ceny energii elektrycznej na poziomie umożliwiającym opłacenie rachunków.” W związku z powyższym celem utrzymania cen energii elektrycznej na stabilnym dla odbiorców poziomie ustawodawca zdecydował się usztywnić ceny w tym zakresie, podobnie jak czynią to na poziomie regionalnym jednostki samorządu terytorialnego ustalając ceny przewozów, jakie stosować mogą spółki świadczące usługi transportu publicznego na rzecz pasażerów. Podobnie również zarówno spółki z dziedziny usług transportu publicznego jak i przedsiębiorstwa energetyczne świadczą co do zasady swoje usługi po cenach niższych, niż miałoby to miejsce w przypadku stosowania przez nie cen rynkowych, ze względu na wcześniej wskazane ograniczenia wynikających z aktów prawa krajowego czy też miejscowego. Jednakże dla zapewnienia obywatelom kluczowych z ich punktu widzenia usług o charakterze użyteczności publicznej - celem zachęcenia przedsiębiorców do świadczenia tych usług oraz zapewnienia rentowności prowadzonej przez nich działalności - ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie systemu rekompensat w związku z podejmowaniem działalności gospodarczej w tym zakresie. Podobne stanowisko wynika również z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 19 marca 2019 r. (sygn. akt I SA/Rz 18/19), który wskazał, iż „podziela w całej rozciągłości dominujące w orzecznictwie sądowoadministracyjnym stanowisko, zgodnie z którym, rekompensaty za świadczone usługi przewozowe w autobusach komunikacji miejskiej, przyznawane operatorom, na podstawie przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, nie mogą być uznane za dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, zaliczane do podstawy opodatkowania, o której mowa art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, bowiem nie mają bezpośredniego wpływu na ceny za usługi świadczone przez tych operatorów. (zob. np. wyrok NSA z dnia 7 listopada 2018 r. sygn. akt I FSK 1692/16, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 18 września 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 525/18).).

Podkreśla się w tych orzeczeniach, że celem rekompensat przyznawanych na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.t.z. ma być, stosownie do art. 52 tej ustawy, przede wszystkim pokrycie strat związanych z tego rodzaju działalnością (ewentualnie uzyskanie rozsądnego zysku) i umożliwienie jej prowadzenia działalności w tego rodzaju sytuacji, gdy operator świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej po narzuconych cenach. Wyraźnie wynika to z treści wniosku, w którym otrzymanie rekompensaty wiąże się z deficytowym charakterem działalności w zakresie organizacji i wykonywania transportu zbiorowego. Także sposób przyznania tych rekompensat, wynikający z umowy wykonawczej, to jest kalkulacja na podstawie tzw. wozokilometra, świadczy, że stanowi ona dopłatę o charakterze podmiotowym związaną z kosztami funkcjonowania Spółki w zakresie, w jakim świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej, a nie z cenami usług przewozowych, na które rekompensata bezpośrednio nie ma wpływu.”

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odniósł się w dalszej części uzasadnienia również do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2018 r. (sygn. akt I FSK 1692/16), który wskazał, że „Rekompensaty te nie mają bowiem bezpośredniego wpływu na ceny za usługi świadczone przez tych operatorów. Ceny te, zgodnie z art. 50a u.p.t.z, ustala Rada gminy w drodze akt w prawa miejscowego i nie mają one związku z rekompensatami. Przeciwnie, okoliczność, że Spółka świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej, a więc usługi po narzuconych jej w przepisach powszechnie obowiązujących cenach, w ramach których uwzględniane są różnego rodzaju społeczne preferencje znajdujące wyraz w uprawnieniach do ulgowych przejazdów, powoduje, że osiągnięte z tego tytułu przychody nie pokrywają jej kosztów działalności. Celem rekompensat przyznawanych na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.t.z. ma być, stosownie do art. 52 tej ustawy, przede wszystkim pokrycie strat związanych z tego rodzaju działalnością (ewentualnie uzyskanie rozsądnego zysku) i umożliwienie jej prowadzenia w tego rodzaju sytuacji.”

Tożsame stanowisko zajmował m. in. Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyrokach z dnia 19 września 2019 r. (sygn. akt I SA/Rz 476/19 oraz I SA/Rz 515/19), a także Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 6 sierpnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Gl 519/19) oraz Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 13 czerwca 2016 roku (sygn. akt I SA/Bd 233/16). Powyższe wyroki jasno potwierdzają zakreśloną uprzednio tezę - rekompensaty udzielane na pokrycie kosztów prowadzenia działalności w związku ze świadczeniem usług bądź dostawy towarów po cenach odgórnie narzuconych przez akty prawa, nie stanowią dotacji, które na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, zalicza się do podstawy opodatkowania. Powyższe jest również w sposób powiązane z wymogiem bezpośredniego wpływu dotacji (rekompensaty) na cenę dostarczanych towarów lub usług świadczonych przez podatników. Syntetyczną analizę orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie rozumienia bezpośredniości na gruncie podatku VAT przeprowadził w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 listopada 2019 roku Sąd Administracyjnych w Gliwicach (sygn. akt I SA/Gl 585/19) wskazując, iż „aby subwencja była uznana za bezpośrednio związaną z ceną danej transakcji, powinna ona być przyznawana konkretnie podmiotowi subwencjonowanemu po to, by dostarczał on określony towar lub wykonywał określoną usługę. Jedynie w tym przypadku subwencja może być uznana za świadczenie wzajemne względem dostawy towaru lub świadczonej usługi, a w związku z tym podlegać opodatkowaniu (np. pkt 28 wyroku C-144/02). Z kolei w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C-184/00 Office des Produits Wallons ASBL v. Belgian State (ECR 2001/11B/I-9115) podkreślono, że sam tylko fakt, iż dotacja (czy inny sposób dofinansowania) wpływa na ostateczną cenę świadczenia (co niemal zawsze ma miejsce), nie może być decydujący dla uznania, że dotacja ta powinna zwiększać podstawę opodatkowania. Jednocześnie wyjaśniono, że do uznania dotacji (subwencji itp.) za zwiększającą podstawę opodatkowania konieczne jest stwierdzenie, że dotacja ta jest dokonywana w celu sfinansowania konkretnej czynności opodatkowanej (dostawy towarów lub świadczenia usług).

Opowiedziano się więc za takim rozumieniem przepisów, aby opodatkowanie dotacji następowało tylko w stosunku do takich dotacji, które odpowiadają całości lub części wynagrodzenia z tytułu takiej czynności. Dotacja powinna być związana także z konkretną, oznaczoną dostawą albo usługą.” Jak wynika z powyższego, w przypadku rekompensaty określonej w art. 8 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych nie zachodzą przesłanki bezpośredniości. Po pierwsze rekompensata przyznawana jest - zgodnie z treścią wniosku o wypłatę środków - na łączny wolumen, a nie wyszczególnione transakcje.

Oznacza to, że w tak unormowanym stanie prawnym - a w szczególności w świetle wyroku TSUE z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C-184/00 - rekompensata jest powiązana jedynie w sposób pośredni z ceną dostawy energii, co nie jest wystarczające by móc na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT wliczyć ją do podstawy opodatkowania. Po drugie - jak wynika z uprzednio przytoczonych stanowisk sądów administracyjnych - nie można mówić o bezpośrednim wpływie rekompensaty na ceny dostawy energii, gdy ceny te wynikają wprost z aktów prawa - w tym wypadku z art. 8 ust. 1 ustawy o cenach maksymalnych. Powyższe wyroki oraz treść przytoczonych uprzednio przepisów jasno potwierdzają, iż Wnioskodawca nie ma obowiązku zaliczania do podstawy opodatkowania - na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 8 ust. 1 oraz 10 ust. 2 ustawy o cenach maksymalnych - rekompensat udzielanych z tytułu stosowania ceny maksymalnej.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek i 31 maja 2023 r. wydałem interpretację indywidualną znak: 0111-KDIB3-1.4012.898.2022.1.IK, w której stwierdziłem, że rekompensata z tytułu ograniczenia cen energii elektrycznej poniżej stawek wolnorynkowych, jest dotacją bezpośrednio wpływającą na ich wartość jako wynagrodzenie od podmiotu trzeciego za dostawę towaru i stanowi podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Skarga na interpretację indywidualną

15 czerwca 2023 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W skardze wnieśli Państwo o:

- uchylenie zaskarżonej Interpretacji w całości,

- zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

   - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 17 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 1633/23 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 31 maja 2023 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.898.2022.4.IK.   

     22 grudnia 2023 r. na ww. wyrok wniosłem skargę kasacyjną.

   - Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 marca 2025 r. sygn. akt I FSK 477/24 oddalił skargę kasacyjną.

   - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 1633/23 uchylający zaskarżoną interpretację - stał się prawomocny od 19 marca 2025 r. (data wpływu prawomocnego wyroku do organu 24 lipca 2025 r.).

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

   - uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 12 kwietnia 2024 r. sygn. akt III SA/Wa 443/24 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 19 marca 2025 r. sygn. akt I FSK 477/24,

   - ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy:

Jednocześnie, zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

 1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

 2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2022 r. o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2243 ze zm.):

Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną lub wytwarzania energii elektrycznej, zwane dalej ,,podmiotem uprawnionym”, stosuje cenę maksymalną w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi, przyłączonymi do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej, o których mowa w:

 1) art. 2 pkt 2 lit. a, w okresie od dnia przekroczenia limitu zużycia energii elektrycznej, o którym mowa w art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej, do dnia 31 grudnia 2023 r.;

 2) art. 2 pkt 2 lit. b-f, w okresie od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., na podstawie umów zawartych, zmienionych lub których cena została określona zgodnie z ust. 2 pkt 3, po dniu 23 lutego 2022 r.

Stosownie do art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy:

Zaś jak wynika z art. 10 ust. 2 ww. ustawy:

Jak wynika z powyższych przepisów ustawodawca, w celu ochrony zarówno podmiotów prywatnych, jak i publicznych przed wzrastającą ceną, zdecydował się na wprowadzenie w listopadzie 2022 roku, maksymalnych cen za energię, które obowiązują w 2023 roku i są niższe od cen energii na giełdzie.

W myśl powyższych przepisów przedsiębiorstwu energetycznemu przysługuje z tego tytułu rekompensata ustalana na zasadach określonych w art. 8 ww. ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo handel energią elektryczną na terenie Polski jak i również na terenie krajów Unii Europejskiej. W dniu 4 listopada 2022 roku weszła w życie ustawa z dnia 27 października 2022 roku o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku. Ustawa ta określa maksymalne ceny energii elektrycznej, które stosowane są przy jej dostawach na rzecz określonych kręgów odbiorców. Do stosowania maksymalnych cen energii zobowiązane są przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną. Posiadają Państwo status przedsiębiorstwa energetycznego w rozumieniu ustawy o cenach maksymalnych. Przedsiębiorstwa energetyczne - na podstawie ustawy o cenach maksymalnych - zobligowane są dokonywania odpisów na rzecz Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, przy czym jednocześnie przysługuje im prawo do otrzymywania odpowiednich rekompensat z tytułu stosowania maksymalnych cen energii.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy rekompensata, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2022 roku o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenia wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku (ustawa o cenach maksymalnych) stanowi dotację, subwencję lub inną dopłatę o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, które opodatkowane są podatkiem od towarów i usług.

W kwestii oceny czy rekompensata, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2022 roku o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenia wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku (ustawa o cenach maksymalnych) stanowi dotację, subwencję lub inną dopłatę o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, które opodatkowane są podatkiem od towarów i usług, należy mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie przedstawione w wyroku z 17 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 1633/23, które jest rozstrzygnięciem zapadłym w niniejszej sprawie i które w świetle przywołanego wcześniej art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wiąże Organ w tej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17 listopada 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1633/23 po zacytowaniu art. 29a ust. 1 wskazał, że:

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 marca 2025 r. sygn. akt I FSK 447/24 oddalając skargę kasacyjną wskazał:

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy, powołane wyżej przepisy prawa oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedstawione w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku z 17 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 1633/23, którym Organ jest związany, stwierdzić należy, że rekompensata, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z 27 października 2022 roku o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenia wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku, nie wchodzi do podstawy opodatkowania normowanej w art. 29a ust. 1 ustawy, w rezultacie czego nie będzie zwiększać podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług realizowanych przez Państwa dostaw energii.

Tym samym, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, przywołane przepisy prawa oraz stanowisko WSA w Warszawie zawarte w zapadłym w tej sprawie ww. wyroku sygn. akt III SA/Wa 1633/23 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku sygn. akt I FSK 447/24, który również zapadł w tej sprawie, Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie nr 1), że nie ma obowiązku zaliczania do podstawy opodatkowania - na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 8 ust. 1 oraz 10 ust. 2 ustawy o cenach maksymalnych - rekompensat udzielanych z tytułu stosowania ceny maksymalnej, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, uchylonej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 listopada 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 1633/23, tj. 31 maja 2023 r.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym albo opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto należy zauważyć, że ocena Państwa stanowiska w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, objęta pytaniem nr 2, jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

-

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.