Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, miejsca opodatkowania usług oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka jest podmiotem z siedzibą w Austrii, który w kraju siedziby prowadzi działalność gospodarczą obejmującą głównie świadczenie usług finansowych w tym m.in. przyjmowanie depozytów i funduszy, udzielanie pożyczek, usługi realizacji płatności, odbiór i transfer przekazów, doradztwo inwestycyjne.

Spółka posiada w Polsce zarejestrowany oddział zagranicznego przedsiębiorcy. Spółka była zarejestrowana do celów VAT w Polsce, jednak z dniem 5 czerwca 2025 r., z uwagi na zaprzestanie dokonywania czynności opodatkowanych na terytorium kraju, została wyrejestrowana na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy o VAT.

Historycznie oddział Spółki w Polsce zatrudniał 12 pracowników (w tym pracownika administracyjnego, inspektora monitorującego zgodność Spółki z wymogami regulacyjnymi oraz 10 przedstawicieli sprzedażowych). Pracownicy Spółki w Polsce byli wyposażeni w określone zasoby techniczne (m.in. telefony oraz laptopy), dzięki którym mogli wykonywać swoje obowiązki służbowe.

W czerwcu 2023 r. Spółka dokonała restrukturyzacji, która obejmowała sprzedaż części przedsiębiorstwa (zespół finansowy i ubezpieczeń) oraz określonych aktywów, w wyniku czego obecność Spółki w Polsce została znacząco ograniczona. W szczególności, na mocy umowy sprzedaży, na rzecz nabywcy przeszły umowy, zobowiązania, aktywa, pracownicy, konta bankowe Spółki w Polsce, jak również baza danych kontrahentów oraz księgi rachunkowe odnoszące się do przenoszonej części przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze powyższe, po dokonaniu restrukturyzacji w czerwcu 2023 r., obecność Spółki w Polsce została zredukowana w ten sposób, że Spółka:

• nie zatrudnia pracowników w Polsce;
• nie wysyła tymczasowo pracowników do Polski w celu prowadzenia tutaj działalności gospodarczej;
• nie korzysta ze wsparcia pracowników innych podmiotów;
• nie jest właścicielem oraz nie wynajmuje nieruchomości (np. biur, magazynów, fabryk), innych środków trwałych oraz zasobów technicznych (np. sprzętu);
• faktycznie nie użytkuje żadnych nieruchomości w Polsce, w tym na podstawie tytułu prawnego innego niż własność lub najem;
• nie przechowuje żadnych towarów w Polsce.

Jednocześnie, obecność Spółki w Polsce jest znacznie ograniczona, ponieważ:

• kluczowe decyzje zarządcze podejmowane są w siedzibie Spółki w Wiedniu;
• Spółka nie dokonuje w Polsce czynności opodatkowanych VAT;
• Spółka nie byłaby w stanie podpisać umów przy wykorzystaniu jej zasobów technicznych i personalnych w Polsce (tj. umowy takie podpisywaliby pracownicy znajdujący się w (...)); w rezultacie, oddział Spółki w Polsce jest uzależniony od wsparcia pracowników oraz zasobów Spółki spoza Polski;
• Spółka na potrzeby wypełniania obowiązków prawnych i podatkowych w stosunku do oddziału w Polsce, nabywa od polskich usługodawców usługi dotyczące oprogramowania na potrzeby realizacji obowiązków sprawozdawczych (dalej: „Usługi”), przy czym oprogramowanie to jest wykorzystywane w kraju siedziby Spółki tj. Austrii. Wszelkie operacje wykonywane przy użyciu ww. oprogramowania dokonywane są przez personel znajdujący się poza terytorium Polski.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko, że aktualnie, po restrukturyzacji dokonanej w czerwcu 2023 r., Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia?

2.Jeśli odpowiedź na pytanie numer jeden jest twierdzącą, to czy prawidłowe jest stanowisko, że usługi nie podlegają opodatkowaniu w VAT w Polsce, gdyż zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejsce świadczenia usług znajduje się poza Polską, a w konsekwencji Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących usługi?

Stanowisko Wnioskodawcy

1.Aktualnie, po restrukturyzacji dokonanej w czerwcu 2023 r., Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia.

2.Usługi nie podlegają opodatkowaniu w VAT w Polsce, gdyż zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejsce świadczenia Usług znajduje się poza Polską, a w konsekwencji Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących Usługi.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Uwagi ogólne

Stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu, niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zasadniczo zatem, miejsce świadczenia usług, poza przypadkami usług enumeratywnie wymienionych w ustawie o VAT, determinuje miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju (jej siedzibą jest Austria), zatem dla ustalenia miejsca świadczenia nabywanych Usług, konieczne jest w pierwszej kolejności zweryfikowanie czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ad 1) Stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Pojęcie to zostało natomiast zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego do Dyrektywy VAT. Zgodnie z tym przepisem, na potrzeby określania miejsca świadczenia usług nabywanych, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazówek co do identyfikacji stałego miejsca prowadzenia działalności dostarcza ponadto orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), w szczególności:

• wyrok z dnia 4 lipca 1984 w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz), w którym TSUE wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (I) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (II) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności;
• wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari), w którym Trybunał podkreślił, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”;
• wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV), gdzie Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny; oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym;
• wyrok z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 (Dong Yang Electronics Sp. z o.o.), z którego wynika, iż nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną;
• wyrok z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd.), gdzie Trybunał potwierdził dotychczas stosowaną wykładnię i podkreślił, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zostać rozpoznane wyłącznie na podstawie wykorzystywanej infrastruktury technicznej (np. w postaci wynajmowanej nieruchomości) w sytuacji, gdy brakuje jej towarzyszących zasobów personalnych umożliwiających prowadzenie działalności;
• wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini) Trybunał stwierdził, iż „artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Stanowisko TSUE dotyczące określania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej uwzględniają również polskie sądy administracyjne. Jako przykłady można wskazać:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 października 2021 r., o sygn. I FSK 1519/19, w którym sąd stwierdził, iż „dla ustalenia miejsca opodatkowania podstawowym punktem odniesienia jest siedziba działalności gospodarczej. Inne miejsca powinny być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy odniesienie do siedziby prowadzi do nieracjonalnych rezultatów w lub stwarza konflikt w odniesieniu do innego państwa członkowskiego. Jednocześnie to inne miejsce powinno zostać ustalone jedynie w wyjątkowych sytuacjach i nie może być domniemywane. Celem przepisów określających miejsce opodatkowania usług jest uniknięcie z jednej strony zbiegu właściwości mogącego prowadzić do podwójnego opodatkowania, a z drugiej strony do braku opodatkowania.” oraz
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2022 r., o sygn. I FSK 968/20, w którym sąd stwierdził, iż „nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego usługobiorcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową, i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej (w tej sprawie spółki niemieckiej). To samo bowiem zaplecze personalne i techniczne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług”.

Podobne wnioski zostały wskazane także w następujących wyrokach:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lipca 2021 r., o sygn. I FSK 660/18;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 sierpnia 2021 r., o sygn. I FSK 138/18;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2015 r., o sygn. I FSK 2004/13;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2019 r., o sygn. I FSK 980/17.

Ponadto powyższe podejście potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydawane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej („DKIS”), z których wynika, że brak odpowiedniego zaplecza personalno- technicznego, czy niezależności decyzyjnej przesądza o braku stałego miejsca prowadzenia działalności. Przykładowo w interpretacji o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.418.2023.2.RST z dnia 17 listopada 2023 r. DKIS wskazał, że: „(...) pomimo posiadania przez Spółkę na terytorium Polski pewnych zasobów technicznych w postaci wynajmowanej powierzchni magazynowej oraz zasobów osobowych w postaci Specjalisty ds. logistyki oraz Pracowników Magazynu działalność jaka jest prowadzona na terytorium Polski nie cechuje się samodzielnością i niezależnością w stosunku działalności prowadzonej w kraju siedziby tj. w Niemczech. Jak wynika z wniosku wszystkie decyzje biznesowe, w tym związane z zawieraniem umów z klientami i sprzedażą towarów, są i będą podejmowane poza Polską. W Polsce nie ma pracowników, którzy mieliby upoważnienie do dokonywania sprzedaży lub do podejmowania decyzji z nią związanych. (...)”.

Podobne rozstrzygnięcia zostały wydane w ramach następujących interpretacji indywidualnych:

• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.69.2023.1.RST z dnia 14 kwietnia 2023 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.617.2021.2.RST z dnia 4 kwietnia 2022 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.14.2022.1.PC z dnia 18 marca 2022 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.162.2021.4.RST z dnia 12 lipca 2021 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.93.2021.3.AC z dnia 1 czerwca 2021 r.

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia oraz uwzględniając przytoczone orzecznictwo TSUE oraz stanowiska polskich sądów i organów podatkowych, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odniesieniu do danego podatnika obejmują:

1) obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (infrastruktury własnej lub zapewnionej przez podmiot zewnętrzny),

2) określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny,

3) zdolność do samodzielnego świadczenia usług (tzw. aktywne miejsce prowadzenia działalności) oraz odbioru usług (tzn. pasywne miejsce prowadzenia działalności) w sposób niezależny od siedziby Spółki.

Analiza spełnienia przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, nie będzie ona posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Przedstawione elementy stanu faktycznego nie spełniają bowiem niezbędnych przesłanek warunkujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Poniżej Spółka przedstawia szczegółową argumentację w tym zakresie.

Poniżej Spółka przedstawia szczegółową analizę przesłanek potwierdzającą ww. stanowisko.

Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego

W ocenie Spółki, przesłanka posiadania w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności nie zostanie w omawianym przypadku spełniona.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka nie jest właścicielem żadnych nieruchomości w Polsce (biur, magazynów, fabryk), ani nie korzysta z nich na podstawie innego tytułu prawnego np. najmu. Nie dochodzi również do sytuacji, w której Spółka faktycznie użytkowałaby nieruchomości innego podmiotu np. spółki powiązanej czy podmiotu trzeciego.

Podobnie, Spółka nie korzysta również z innych zasobów technicznych oraz środków trwałych, takich jak sprzęt, maszyny, elektronika. Spółka nie jest właścicielem żadnych towarów znajdujących się w Polsce.

Wobec powyższego, Spółka nie dysponuje w Polsce żadnymi nieruchomościami ani ruchomościami. Należy więc stwierdzić, że Spółka nie posiada struktury w zakresie zaplecza technicznego odpowiedniej dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka nie zatrudnia żadnych pracowników, którzy przebywaliby stale lub chociażby tymczasowo w Polsce. Nie dochodzi również do sytuacji, w której Spółka sprawowałaby faktyczny nadzór i kontrolę nad pracownikami przebywającymi w Polsce formalnie zatrudnionymi przez podmiot trzeci lub spółki powiązane.

W związku z tym należy uznać, że Spółka nie posiada również zaplecza personalnego koniecznego do utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Brak intencji permanentnego prowadzenia działalności gospodarczej

Jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, obecnie (po restrukturyzacji) nie prowadzi faktycznie żadnej działalności gospodarczej w Polsce - oddział nie dokonuje bowiem żadnych sprzedaży towarów, nie świadczy usług itp. Nie są w Polsce realizowane żadne projekty zarówno o charakterze krótkoterminowym, jak i długoterminowym.

W związku z powyższym, aktualnie posiadane składniki majątkowe i niemajątkowe nie pozwalają Spółce na prowadzenie w Polsce żadnej działalności gospodarczej, co sprawia, że przesłanka stałości działalności powinna być uznana za niespełnioną.

Zdolność do samodzielnego świadczenia i odbioru usług

Jak wskazano powyżej, Spółka nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego oraz personalnego. W konsekwencji, oddział Spółki nie jest w stanie działać w sposób samodzielny. Brak odpowiednich pracowników, zaplecza technicznego, nieruchomości oraz aktywów sprawia, że oddział Spółki w Polsce nie byłby w stanie świadczyć usług we własnym zakresie.

Jednocześnie, brak jest odpowiedniego zaplecza w Polsce, które mogłoby nabywać usługi od podmiotów trzecich, a następnie je konsumować. Spółka co prawda nabywa usługi związane z oprogramowaniem służącym do celów sprawozdawczości, natomiast służą one wyłącznie spełnieniu obowiązków prawnych i podatkowych Spółki związanych z istnieniem oddziału w Polsce. Odbiorcą tych usług jest zatem Spółka, na której to spoczywają ww. Obowiązki. Oprogramowanie to używane jest poza Polską, przez personel znajdujący się na terytorium Austrii. W związku z tym nie można uznać, że oddział w Polsce jest w stanie skonsumować takie usługi.

O braku samodzielności oddziału w Polsce świadczy również proces decyzyjny Spółki. Kluczowe decyzje zarządcze dotyczące oddziału w Polsce są podejmowane w siedzibie Spółki w Wiedniu. Ponadto, oddział Spółki w Polsce nie posiada pracowników, którzy byliby w stanie podpisywać jakiekolwiek umowy w imieniu oddziału. Z tego względu, również podpisywanie umów dotyczących oddziału musiałoby odbywać się poza Polską.

Jak więc wynika z powyższego, oddział w Polsce nie cechuje się samodzielnością, dzięki której mógłby we własnym zakresie świadczyć oraz nabywać usługi jako stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podsumowując, w ocenie Spółki po restrukturyzacji dokonanej w czerwcu 2023 r. nie posiada ona w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia.

Ad 2) Miejsce świadczenia Usług oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego

Zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług w transakcjach między podatnikami (art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT), miejscem świadczenia jest siedziba działalności gospodarczej lub potencjalnie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nabywcy. Jednocześnie, w ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie będą miały zastosowania szczególne zasady dotyczące miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28c - 28n ustawy o VAT.

Zgodnie z argumentacją przywołaną we wcześniejszej części uzasadnienia, w ocenie Spółki nie posiada ona w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

W związku z powyższym, mając na względzie powołane ww. przepisy, miejsce świadczenia Usług powinno być określone na bazie miejsca siedziby Spółki, tj. na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Oznacza to, że Usługi świadczone przez polskich usługodawców nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

• nabycia towarów i usług,
• dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z kolei art. 88 ustawy o VAT wskazuje przypadki, kiedy podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jedną z przesłanek negatywnych odliczenia podatku naliczonego jest zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT sytuacja, w której transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka nabywa Usługi, które wykorzystuje w kraju swojej siedziby w celu dopełnienia obowiązków związanych z raportowaniem i sprawozdawczością oddziału znajdującego się w Polsce. Jednocześnie, jak Spółka wskazała powyżej, w jej ocenie miejsce świadczenia tych Usług znajduje się poza Polską.

Biorąc pod uwagę powyższe, jako że w ocenie Spółki Usługi nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju, niezależnie od tego, czy dostawcy Usług naliczą na fakturach polski podatek należny, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia z nich podatku naliczonego.

Podsumowując, w ocenie Spółki Usługi nie będą podlegać opodatkowaniu w VAT w Polsce, gdyż zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejsce świadczenia Usług znajduje się poza Polską, a w konsekwencji Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących Usługi.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy:

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że A GmbH (Spółka) jest podmiotem z siedzibą w Austrii, który w kraju siedziby prowadzi działalność gospodarczą obejmującą głównie świadczenie usług finansowych w tym m.in. przyjmowanie depozytów i funduszy, udzielanie pożyczek, usługi realizacji płatności, odbiór i transfer przekazów, doradztwo inwestycyjne. Spółka była zarejestrowana do celów VAT w Polsce, jednak z dniem 5 czerwca 2025 r., z uwagi na zaprzestanie dokonywania czynności opodatkowanych na terytorium kraju, została wyrejestrowana. Spółka posiada w Polsce zarejestrowany oddział zagranicznego przedsiębiorcy. Oddział Spółki w Polsce zatrudniał 12 pracowników oraz był wyposażony w określone zasoby techniczne (m.in. telefony oraz laptopy). W czerwcu 2023 r. Spółka dokonała restrukturyzacji, która obejmowała sprzedaż części przedsiębiorstwa (zespół finansowy i ubezpieczeń) oraz określonych aktywów, w wyniku czego obecność Spółki w Polsce została znacząco ograniczona. W szczególności, na mocy umowy sprzedaży, na rzecz nabywcy przeszły umowy, zobowiązania, aktywa, pracownicy, konta bankowe Spółki w Polsce, jak również baza danych kontrahentów oraz księgi rachunkowe odnoszące się do przenoszonej części przedsiębiorstwa.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka po dokonanej restrukturyzacji w czerwcu 2023 r. posiada stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z usługą nabywaną przez Spółkę.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zorganizował bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że Spółka jest podmiotem z siedzibą w Austrii, który w kraju siedziby prowadzi działalność gospodarczą obejmującą głównie świadczenie usług finansowych w tym m.in. przyjmowanie depozytów i funduszy, udzielanie pożyczek, usługi realizacji płatności, odbiór i transfer przekazów, doradztwo inwestycyjne. Spółka posiada w Polsce zarejestrowany oddział zagranicznego przedsiębiorcy, jednakże po dokonaniu restrukturyzacji w czerwcu 2023 r., obecność Spółki w Polsce została zredukowana. Spółka nie dokonuje w Polsce czynności opodatkowanych VAT, a na potrzeby wypełniania obowiązków prawnych i podatkowych w stosunku do oddziału w Polsce, nabywa od polskich usługodawców usługi dotyczące oprogramowania na potrzeby realizacji obowiązków sprawozdawczych, przy czym oprogramowanie to jest wykorzystywane w kraju siedziby Spółki tj. w Austrii.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie, Spółka nie jest właścicielem oraz nie wynajmuje nieruchomości (np. biur, magazynów, fabryk), innych środków trwałych oraz zasobów technicznych (np. sprzętu). Spółka faktycznie nie użytkuje żadnych nieruchomości w Polsce, w tym na podstawie tytułu prawnego innego niż własność lub najem, nie przechowuje żadnych towarów w Polsce. Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników w Polsce, nie wysyła tymczasowo pracowników do Polski w celu prowadzenia tutaj działalności gospodarczej oraz nie korzysta ze wsparcia pracowników innych podmiotów. Zatem należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada żadnych własnych zasobów technicznych/rzeczowych oraz personalnych na terytorium Polski.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Z wniosku wynika, że co prawda Spółka nabywa od polskich usługodawców usługi dotyczące oprogramowania na potrzeby realizacji obowiązków sprawozdawczych, jednakże oprogramowanie to jest wykorzystywane wyłącznie w kraju siedziby Spółki tj. Austrii. Wszelkie operacje wykonywane przy użyciu ww. oprogramowania dokonywane są przez personel znajdujący się poza terytorium Polski. Ponadto jak wynika z opisu sprawy Spółka nie korzysta ze wsparcia pracowników innych podmiotów i nie sprawuje nadzoru i kontroli nad pracownikami przebywającymi w Polsce zatrudnionymi przez podmioty trzecie.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych /rzeczowych oraz nieruchomości i nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo Spółka nie byłaby w stanie podpisać umów przy wykorzystaniu jej zasobów technicznych i personalnych w Polsce, tj. umowy takie podpisywaliby pracownicy znajdujący się w Wiedniu, a w rezultacie, oddział Spółki w Polsce jest uzależniony od wsparcia pracowników oraz zasobów Spółki spoza Polski, ponieważ kluczowe decyzje zarządcze podejmowane są w siedzibie Spółki w (...). Spółka nie dokonuje także w Polsce czynności opodatkowanych i została wyrejestrowana na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 3 ustawy. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze aktualne orzecznictwo TSUE A GmbH po restrukturyzacji dokonanej w czerwcu 2023 r. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W odniesieniu zaś do Państwa wątpliwości w zakresie miejsca opodatkowania nabywanej usługi oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego należy wskazać, że Spółka na potrzeby wypełniania obowiązków prawnych i podatkowych nabywa od polskich usługodawców usługi dotyczące oprogramowania na potrzeby realizacji obowiązków sprawozdawczych. Przy czym oprogramowanie to jest wykorzystywane wyłącznie w kraju siedziby Spółki tj. Austrii, a wszelkie operacje wykonywane przy użyciu ww. oprogramowania dokonywane są przez personel znajdujący się poza terytorium Polski. Należy wskazać, że powyższe świadczenie nabywane od polskich usługodawców stanowią usługi do których stosuje się art. 28b ustawy (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym jak wynika z wniosku Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Wiedniu i jednocześnie jak ustaliłem nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, w analizowanej sprawie miejsce opodatkowania Usług świadczonych przez polskich usługodawców należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym, Usługi nie są opodatkowane w Polsce. Usługi te są opodatkowane w kraju siedziby usługobiorcy tj. w Wiedniu. W konsekwencji w sytuacji gdyby polscy usługodawcy omyłkowo udokumentowali Usługi świadczone na Państwa rzecz fakturami zawierającymi polski VAT, Spółka na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur. Spółka jako podmiot nieposiadający siedziby i jak ustaliłem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu przedmiotowych Usług ponieważ transakcje te nie są objęte zakresem opodatkowania VAT w Polsce.

W konsekwencji Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Państwo, jeśli zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Spółka ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.