Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 16 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-3.4012.732.2025.1.AMA

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 16 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług dotyczący braku obowiązku wliczania do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, wartości sprzedaży z tytułu z najmu prywatnego nieruchomości stanowiących majątek wspólny małżeński, uzyskiwanej w latach 2019-2022 wyłącznie przez jednego z małżonków.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Pan A.A., NIP: (…) (dalej: „Wnioskodawca”), będący polskim rezydentem podatkowym, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i korzysta - na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775, 894, 896; dalej: „ustawa o VAT”) - ze zwolnienia podmiotowego do kwoty 200 000 zł.

W ramach tej działalności zajmuje się wynajmem oraz zarządzaniem nieruchomościami stanowiącymi Jego własność.

Wnioskodawcę oraz Jego żonę Panią B.A. (dalej: „Żona”), również polską rezydentkę podatkową, łączy ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W ramach wspólności majątkowej oboje małżonkowie są współwłaścicielami m.in. kilku nieruchomości mieszkalnych.

W latach 2019-2022, których dotyczy niniejszy wniosek, część nieruchomości mieszkalnych (a niekiedy również przynależnych do nich miejsc postojowych i komórek lokatorskich) była wynajmowana przez Żonę w ramach tzw. najmu prywatnego (dalej: „Nieruchomości Prywatne”), natomiast pozostałe były wynajmowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako składniki majątku firmowego.

W związku ze zmianami na rynku nieruchomości wywołanymi pandemią COVID-19, w 2022 r. Żona zaprzestała prowadzenia najmu prywatnego i rozliczania z tego tytułu przychodów. Nieruchomości Prywatne zostały bowiem włączone do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i od tego momentu były wynajmowane jako majątek firmowy.

Do momentu włączenia Nieruchomości Prywatnych do majątku firmowego Wnioskodawcy, najmem prywatnym zajmowała się Żona. Poszukiwała najemców, zawierała umowy, dbała o porządek i czystość w nieruchomościach, obsługiwała płatności, wydawała klucze i utrzymywała kontakt z najemcami. W przypadku trudności językowych lub potrzeby dodatkowego wsparcia, pomagała Jej córka, biegle władająca językiem polskim i posiadająca pełnomocnictwo uprawniające do zawierania bądź rozwiązywania umów najmu.

Wnioskodawca nie uczestniczył w prowadzeniu najmu prywatnego.

Jednocześnie małżonkowie nie złożyli do urzędu skarbowego oświadczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) (dalej: „ustawa o PIT”) albo art. 12 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 843) (dalej: „ustawa o ryczałcie od przychodów ewidencjonowanych”).

W konsekwencji, przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych małżonkowie zobowiązani byli rozliczać w swoich zeznaniach rocznych PIT po połowie.

Pytanie

Czy przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych uzyskiwane w latach 2019-2022, mimo, że podlegały obowiązkowi rozliczania przez Wnioskodawcę i jego Żonę po połowie dla celów podatku dochodowego, nie powinny być wliczane do limitu 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, dotyczącego działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie przez Wnioskodawcę, z uwagi na fakt, że podatnikiem VAT z tytułu najmu prywatnego była wyłącznie Żona Wnioskodawcy?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych uzyskiwane w latach 2019-2022, mimo że podlegały obowiązkowi rozliczania przez Wnioskodawcę i jego Żonę po połowie dla celów podatku dochodowego, nie powinny być wliczane do limitu 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, dotyczącego działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie przez Wnioskodawcę, z uwagi na fakt, że podatnikiem VAT z tytułu najmu prywatnego była wyłącznie Żona Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej „podatkiem”, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT:

„Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.”

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT:

„Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.”

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wtedy, gdy dokonywane są przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT:

„Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT:

„Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

Z powyższego wynika, że definicja działalności gospodarczej ma charakter szeroki i uniwersalny - obejmuje wszystkie podmioty, które w profesjonalnym obrocie dokonują czynności w celach zarobkowych. Ustawodawca jednoznacznie zalicza do tej definicji także działania polegające na odpłatnym, powtarzalnym wykorzystywaniu składników majątku, w tym przede wszystkim oddawanie ich w stosunki obligacyjne, takie jak najem czy dzierżawa. O ciągłości wykorzystywania majątku świadczy nie tylko stałe powtarzanie czynności, lecz również ich długotrwały charakter.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071, 1172):

„Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.”

Umowa najmu ma charakter cywilnoprawny, dwustronnie zobowiązujący i wzajemny. Świadczeniu wynajmującego, polegającemu na oddaniu rzeczy do używania, odpowiada świadczenie najemcy w postaci zapłaty umówionego czynszu. Czynsz ten stanowi wynagrodzenie za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i jest świadczeniem wzajemnym należnym wynajmującemu. Umowa najmu nakłada zatem na obie strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone obowiązki wynikające z przepisów prawa cywilnego.

Nie ma zatem wątpliwości, że najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i świadczony jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Niemniej ustawodawca przewidział w ustawie o VAT zwolnienia od podatku, w tym m.in. tzw. zwolnienie podmiotowe, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT:

„Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.”

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT:

„Ilekroć w dalszych przepisach jego mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.”

Zgodnie z art. 113 ust. 5 ustawy o VAT:

„Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.”

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 13 ustawy o VAT:

„Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1)dokonujących dostaw:

a)towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b)towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
wyrobów tytoniowych,
samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c)budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d)terenów budowlanych,

e)nowych środków transportu,

f)następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:

preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),
maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g)hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:

pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),
motocykli (PKWiU ex 45.4);

2)świadczących usługi:

a)prawnicze,

b)w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,

c)jubilerskie,

d)ściągania długów, w tym factoringu.”

Powyższe oznacza, że możliwość stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT uzależniona jest nie tylko od nieprzekroczenia wskazanego w przepisach limitu sprzedaży, ale również niewykonywania wskazanych powyżej czynności.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809, z 2025 r. poz. 897) (dalej: „KRO”):

„Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.”

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bez udziałowej).

Stosownie do art. 35 KRO:

„W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.”

Natomiast w myśl art. 36 § 1 KRO:

„Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.”

Zgodnie z art. 36 § 2 KRO:

„Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.”

Małżeństwo jako takie nie stanowi zatem odrębnej kategorii podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Okoliczność ta powoduje, że małżonkowie prowadzący działalność gospodarczą pozostają w szczególnej sytuacji prawnej - każdy z nich może być odrębnym podatnikiem tego podatku. Przepisy ustawy o VAT nie wyłączają bowiem możliwości prowadzenia działalności gospodarczej przez małżonków jako niezależnych podatników, nawet wówczas, gdy łączy ich ustrój ustawowej wspólności majątkowej.

Status podatnika podatku od towarów i usług wynika z faktu dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem VAT jest zatem ten z małżonków, który faktycznie wykonuje czynność opodatkowaną. Należy przy tym podkreślić, że autonomia prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji przepisów, która prowadziłaby do uzależniania zakresu praw i obowiązków podatników VAT od regulacji dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, zawartych w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. W konsekwencji, jeżeli przedmiotem odpłatnego świadczenia usług jest składnik majątku wspólnego małżonków, podatnikiem VAT - w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT - pozostaje ten małżonek, który dokonuje czynności we własnym imieniu i występuje jako strona czynności prawnej. Natomiast w przypadku, gdy oboje małżonkowie wspólnie dokonują czynności opodatkowanej, każdy z nich odrębnie uzyskuje status podatnika VAT w odniesieniu do swojego udziału w tej czynności.

W przedmiotowej sprawie, w latach 2019-2022, których dotyczy niniejszy wniosek, część nieruchomości mieszkalnych (a niekiedy również przynależnych do nich miejsc postojowych i komórek lokatorskich) była wynajmowana przez Żonę w ramach tzw. najmu prywatnego, natomiast pozostałe były wynajmowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako składniki majątku firmowego.

W związku ze zmianami wywołanymi pandemią COVID-19, w 2022 r. Żona zaprzestała prowadzenia najmu prywatnego i rozliczania z tego tytułu przychodów. Nieruchomości Prywatne zostały bowiem włączone do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i od tego momentu były wynajmowane jako majątek firmowy.

Do momentu włączenia Nieruchomości Prywatnych do majątku firmowego Wnioskodawcy, najmem prywatnym zajmowała się Żona. Poszukiwała najemców, zawierała umowy, dbała o porządek i czystość w nieruchomościach, obsługiwała płatności, wydawała klucze i utrzymywała kontakt z najemcami. W przypadku trudności językowych lub potrzeby dodatkowego wsparcia, pomagała jej córka, biegle władająca językiem polskim i posiadająca pełnomocnictwo uprawniające do zawierania bądź rozwiązywania umów najmu.

Mając na względzie przywołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny, należy uznać, że w związku z wykonywaniem najmu prywatnego dotyczącego Nieruchomości Prywatnych podatnikiem VAT z tytułu uzyskiwanych przychodów była Żona Wnioskodawcy. To Ona zajmowała się obsługą najmu, podejmując czynności faktyczne i prawne niezbędne do prawidłowego wykonywania umów.

Okoliczność, że małżonkowie nie złożyli oświadczenia o wyborze opodatkowania najmu przez jednego z nich, wskazując Żonę Wnioskodawcy, nie powinna wpływać na ocenę tej kwestii. Brak tego oświadczenia skutkuje bowiem jedynie obowiązkiem rozliczania przychodów z najmu po połowie na gruncie podatku dochodowego.

Powyższy obowiązek wynika z odrębnych regulacji ustawy o PIT oraz ustawy o ryczałcie od przychodów ewidencjonowanych, które przesądzają, że podatnikami z tytułu przychodów z zarządu majątkiem wspólnym są oboje małżonkowie - niezależnie od tego, które z nich faktycznie realizuje czynności związane z najmem.

Zgodnie z 8 ust. 1 ustawy o PIT:

„Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.”

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

„Zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą sporządzone na piśmie oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.”

Zgodnie z art. 12 ust. 5 ustawy o ryczałcie od przychodów ewidencjonowanych:

„Przychody z udziału w spółce w odniesieniu do każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.”

W myśl art. 12 ust. 6 ustawy o ryczałcie od przychodów ewidencjonowanych:

„Zasada, o której mowa w ust. 5, ma również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a, chyba że złożą sporządzone na piśmie oświadczenie o opodatkowaniu całości przychodu przez jednego z nich.”

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1a ustawy o ryczałcie od przychodów ewidencjonowanych „Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tych tytułów stosuje się przepisy art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.”

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych uzyskiwane w latach 2019-2022, mimo że podlegały obowiązkowi rozliczania przez Wnioskodawcę i jego Żonę po połowie dla celów podatku dochodowego, nie powinny być wliczane do limitu 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, dotyczącego działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie przez Wnioskodawcę, z uwagi na fakt, że podatnikiem VAT z tytułu najmu prywatnego była wyłącznie Żona Wnioskodawcy.

Jednocześnie Wnioskodawca chciałby przywołać pozytywne stanowiska wyrażone w innych interpretacjach indywidualnych, wydanych w sprawach zbliżonych do przedstawionego stanu faktycznego:

interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 2 grudnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.463.2019.1.RMA.

W sprawie małżonkowie byli współwłaścicielami kilku wynajmowanych nieruchomości. Obowiązywał u nich ustrój wspólności majątkowej. Najmem zajmował się tylko mąż. Żona chciała zakupić kolejną nieruchomość, ale ze środków pochodzących z jej majątku odrębnego i zarejestrować się do VAT jako czynny podatnik. Zapytała, czy w związku z rejestracją stanie się również podatnikiem zobowiązanym do rozliczania podatku VAT od połowy czynszu najmu pobieranego z umów dotyczących nieruchomości wspólnych wynajmowanych przez męża.

Dyrektor KIS potwierdził, że „Na gruncie ustawy VAT za podatnika należy uznać ten podmiot, który wykonuje najem we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku VAT będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu, a więc który jest stroną czynności prawnej.”

interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 24 stycznia 2025 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.846.2024.1.ESZ.

Również w tej interpretacji dotyczącej wynajmu przez wnioskodawczynię nieruchomości wspólnej, będącej współwłasnością z mężem na zasadzie ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, gdzie podatek dochodowy rozliczany był po połowie, Dyrektor KIS stwierdził: „Status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.” (...) „Jeżeli zatem, przedmiotem odpłatnego świadczenia usług jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy lub świadczenia usług we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) - jako podatnik VAT. Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tego tytułu.”

Tym samym Dyrektor KIS potwierdził, że podatnikiem VAT w przypadku wynajmu majątku wspólnego jest ten z małżonków, który faktycznie zajmuje się tym wynajmem.

interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 8 maja 2025 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.179.2025.2.MSO.

Również w tej interpretacji potwierdzono, że „(...), skoro nieruchomość jest własnością obojga małżonków, to podatnikiem jest ten z małżonków, który faktycznie dokonuje czynności związanych z najmem”. Mimo że między małżonkami panuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej, a wynajmowana nieruchomość jest w majątku wspólnym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Interpretacja ta została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.:

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1)wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;

2)odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

a)transakcji związanych z nieruchomościami,

b)usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,

c)usług ubezpieczeniowych

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r.:

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1)wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;

1a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;

2)odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

a)transakcji związanych z nieruchomościami,

b)usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,

c)usług ubezpieczeniowych

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, po przekroczeniu którego podatnik traci prawo do zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie bierze się pod uwagę m.in. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy:

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Według art. 113 ust. 9 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Z treści art. 113 ust. 10 ustawy wynika natomiast, że:

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy wskazać, że - co do zasady - o ile podatnik nie przekroczył kwoty sprzedaży określonej na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy, ma prawo do korzystania z ww. zwolnienia do momentu przekroczenia tej kwoty. W przypadku przekroczenia ww. kwoty z tytułu świadczenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, podatnik zobowiązany będzie do dokonania rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług na zasadach określonych w ustawie.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 sierpnia 2019 r.:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1)dokonujących dostaw:

a)towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b)towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
wyrobów tytoniowych,
samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c)budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d)terenów budowlanych,

e)nowych środków transportu;

2)świadczących usługi:

a)prawnicze,

c)jubilerskie;

3)nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Stosownie do art. 113 ust. 13 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. do 31 października 2019 r.:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1)dokonujących dostaw:

a)towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b)towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
wyrobów tytoniowych,
samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c)budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d)terenów budowlanych,

e)nowych środków transportu,

preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
urządzeń elektrycznych i nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego (PKWiU 27),
maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g)hurtowych i detalicznych części do:

pojazdów samochodowych (PKWiU 45.3),
motocykli (PKWiU 45.4);

2)świadczących usługi:

a)prawnicze,

c)jubilerskie,

d)ściągania długów, w tym factoringu;

3)nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W świetle art. 113 ust. 13 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 listopada 2019 r. do 31 grudnia 2020 r.:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1)dokonujących dostaw:

a)towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b)towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
wyrobów tytoniowych,
samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c)budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d)terenów budowlanych,

e)nowych środków transportu,

preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
urządzeń elektrycznych i nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego (PKWiU 27),
maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g)hurtowych i detalicznych części do:

pojazdów samochodowych (PKWiU 45.3),
motocykli (PKWiU 45.4);

2)świadczących usługi:

a)prawnicze,

c)jubilerskie,

d)ściągania długów, w tym factoringu;

3)nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 113 ust. 13 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r.:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1)dokonujących dostaw:

a)towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b)towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
wyrobów tytoniowych,
samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c)budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d)terenów budowlanych,

e)nowych środków transportu,

preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),
maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g)hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:

pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),
motocykli (PKWiU ex 45.4);

2)świadczących usługi:

a)prawnicze,

c)jubilerskie,

d)ściągania długów, w tym factoringu;

3)nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych m.in. wyżej przytoczonymi przepisami, pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą oraz korzysta Pan i korzystał ze zwolnienia podmiotowego do kwoty 200 000 zł na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy. W ramach tej działalności zajmuje się Pan wynajmem oraz zarządzaniem nieruchomościami stanowiącymi Pana własność. W ramach wspólności majątkowej małżeńskiej jest Pan również wraz z Pana żoną współwłaścicielem m.in. kilku nieruchomości mieszkalnych. W latach 2019-2022 część nieruchomości mieszkalnych (a niekiedy również przynależnych do nich miejsc postojowych i komórek lokatorskich) była wynajmowana przez Pana żonę w ramach tzw. najmu prywatnego (dalej: „Nieruchomości Prywatne”).

W związku ze zmianami na rynku nieruchomości wywołanymi pandemią COVID-19, w 2022 r. Pana żona zaprzestała prowadzenia najmu prywatnego i rozliczania z tego tytułu przychodów. Nieruchomości Prywatne zostały włączone do Pana działalności gospodarczej i od tego momentu były wynajmowane jako Pana majątek firmowy.

Do momentu włączenia Nieruchomości Prywatnych do Pana majątku firmowego, najmem prywatnym zajmowała się Pana żona. Poszukiwała najemców, zawierała umowy, dbała o porządek i czystość w nieruchomościach, obsługiwała płatności, wydawała klucze i utrzymywała kontakt z najemcami. W przypadku trudności językowych lub potrzeby dodatkowego wsparcia, pomagała Jej córka, biegle władająca językiem polskim i posiadająca pełnomocnictwo uprawniające do zawierania bądź rozwiązywania umów najmu. Pan nie uczestniczył w prowadzeniu najmu prywatnego.

Jednocześnie nie złożył Pan ani Pana żona do urzędu skarbowego oświadczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r. (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) albo art. 12 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 843). W konsekwencji, przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych zobowiązany był Pan wraz z Pana żoną rozliczać w swoich zeznaniach rocznych PIT po połowie.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych uzyskiwane w latach 2019-2022, mimo, że podlegały obowiązkowi rozliczania przez Pana i Pana żonę po połowie dla celów podatku dochodowego, nie powinny być wliczane do limitu 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, dotyczącego działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie przez Pana, z uwagi na fakt, że podatnikiem VAT z tytułu najmu prywatnego była wyłącznie Pana żona Wnioskodawcy.

Warto na wstępie usystematyzować kwestię przedmiotowego najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych, znajdujących się we współwłasności majątkowej małżeńskiej.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

W przypadku świadczenia usług, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby natomiast dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 wynika, że:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast na podstawie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.), zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”:

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Umowa najmu jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wobec tego, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę. Oznacza to, że czynność polegająca na najmie nieruchomości (w tym nieruchomości mieszkalnych) w zamian za uzyskane wynagrodzenie spełnia warunki do uznania tej czynności za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, że:

Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Natomiast ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 682 ze zm.), zwanej dalej „Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym”.

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy bowiem zauważyć, że żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli więc przedmiotem świadczonej usługi jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który świadczy tą usługę we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) - jako podatnik podatku VAT.

W tej sprawie w latach 2019-2022 (do momentu włączenia do Pana majątku firmowego Nieruchomości Prywatnych) stroną umów najmu Nieruchomości Prywatnych nie był Pan, a wyłącznie Pana żona. Umowy te dotyczyły Nieruchomości znajdujących się we współwłasności ustawowej małżeńskiej Pana i Pana żony.

Skoro więc ww. umowy najmu zawarła Pana żona samodzielnie, to z tytułu tych umów nie był Pan podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, nie był Pan w analizowanym okresie czasu stroną tych czynności prawnych.

Jednocześnie wskazać należy, że z powodu braku złożenia m.in. przez Pana do urzędu skarbowego oświadczenia, przychody z najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych zobowiązany był Pan rozliczać w swoich zeznaniach rocznych PIT w połowie, nie przesądza o tym, że stał się Pan podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych faktycznie przez Pana żonę. Status podatnika podatku od towarów i usług wynika bowiem z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem i nie jest zależny od rozliczeń w podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sprawie z tytułu najmu Nieruchomości Prywatnych nie był Pan podatnikiem na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, w ramach działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie przez Pana, nie powinien był Pan wliczać do limitu 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, wartości sprzedaży uzyskiwanej w latach 2019-2022 przez Pana żonę z tytułu najmu prywatnego Nieruchomości Prywatnych, pomimo, że przychody z tego tytułu podlegały obowiązkowi rozliczania przez Pana i Pana Żonę po połowie dla celów podatku dochodowego.

Pana stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja ta wywołuje skutki podatkowe jedynie dla Pana, nie ma natomiast zastosowania do Pana żony.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pana wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, tj. kwestie dotyczące zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Należy również zauważyć, że bez wpływu na rozstrzygniecie przedmiotowej sprawy pozostają interpretacje indywidualne powołane przez Pana w uzasadnieniu swojego stanowiska. Wyjaśnić należy, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny przedstawiony przez podatnika. Wskazane interpretacje wydane zostały w innym stanie prawnym i w indywidualnej sprawie innego podatnika, więc nie mogą być podstawą do przyjęcia rozstrzygnięcia w nich zawartego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Wydając interpretacje opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku - nie prowadzę postępowania dowodowego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Pan ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego.

Wydając tą interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie