Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku obowiązku wystawiania faktur od 1 lutego 2026 r. za pomocą systemu KSeF. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 13 sierpnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. GmbH (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podmiotem z siedzibą na terytorium Niemiec, oferującym usługi fulfillmentu [w tym nowoczesne oprogramowanie (dalej także: system Y.)], skierowane do firm prowadzących działalność w branży logistycznej w celu obsługi zamówień w ramach procesu logistycznego (od złożenia do wysłania zamówienia) oraz dla firm z branży e-commerce w celu ułatwienia świadczenia usług z użyciem systemu Y., polegającym na użytkowaniu systemu do monitorowania całego procesu zamówień, w tym frachtu oraz pakowania, jak również analizy danych logistycznych (zwanych dalej „Klientami”).

Wnioskodawca podlega w Niemczech obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka jest również zarejestrowana na terytorium Niemiec na potrzeby podatku od wartości dodanej, w tym do celów realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest obsługa zamówień i świadczenie usług logistycznych wraz z dostarczeniem specjalistycznego oprogramowania służącego do zarządzania gospodarką magazynową, przy współpracy z zewnętrznymi firmami partnerskimi [np. (…), (…)]. Usługi świadczone przez Spółkę polegają na integracji infrastruktury logistycznej tj. zamawianiu ładunków, odbieraniu i pakowaniu paczek, obsłudze zamówień i dostaw, zarządzaniu zwrotami, przy użyciu nowoczesnego oprogramowania, oferowanego przez Spółkę dla klientów. W celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi towarów, Spółka zdecydowała się skorzystać ze wsparcia logistycznego w Polsce.

Spółka prowadzi działalność w wielu krajach europejskich - w większości z nich usługi fulfillment są wykonywane wyłącznie za pośrednictwem zewnętrznych partnerów logistycznych (np. we Włoszech, Hiszpanii, Polsce oraz Wielkiej Brytanii). W wybranych krajach Spółka nie tylko dostarcza specjalistyczne oprogramowanie logistyczne - system Y., lecz również pełni rolę dostawcy usług logistycznych, prowadząc własne centrum realizacji usług fulfillment (np. w Niemczech i Francji).

Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny od września 2023 r.

Działalność Wnioskodawcy w Polsce polega na świadczeniu usług fulfillment, w tym na udostępnianiu specjalistycznego oprogramowania dla dostawców usług logistycznych w Polsce, których działalność koncentruje się na magazynowaniu, kompletowaniu zamówienia, pakowaniu oraz przygotowywaniu towarów do wysyłki. Spółka angażuje się również w zaopatrzenie dostawców usług logistycznych w Polsce w materiały opakowaniowe, zgodne z polityką Wnioskodawcy.

Klienci (sprzedawcy detaliczni) Spółki pozostają właścicielami towarów w trakcie całego procesu obsługi logistycznej i wysyłają towary do punktu logistycznego w Polsce (którego Spółka nie jest właścicielem), gdzie podlegają one magazynowaniu, pakowaniu, wysyłce, za co odpowiedzialna jest firma partnerska B. S.A. (dalej: „B.”, „Podwykonawca”) oferująca wsparcie logistyczne w Polsce. Główną funkcją Spółki w Polsce jest dostarczanie specjalistycznego oprogramowania, które umożliwia skuteczne zarządzanie procesem logistycznym w Polsce przez Podwykonawcę - aż do momentu przekazania towarów do wysyłki.

Za transport towarów odpowiedzialny jest jego właściciel - Klient Spółki. Spółka w żadnym momencie nie staje się właścicielem towarów. Transport towarów odbywa się zarówno na terytorium Polski, jak i na terytorium innych krajów na terytorium Unii Europejskiej (m.in. Niemczech). Wnioskodawca jest odpowiedzialny jedynie za wady lub nieprawidłowe działanie systemu Y. oraz zapewnienie materiałów (kartonów) przydatnych do procesu pakowania. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek uszkodzenia towarów po ich przekazaniu przewoźnikowi lub dostawcy usług spedycyjnych.

Spółka w całości (oprócz oprogramowania) korzysta z zasobów firm zajmujących się obsługą logistyczną w Polsce (B.) oraz dostarczeniem - w zakresie obsługi logistycznej w Polsce. Wszystkie decyzje związane z działalnością Spółki w Polsce (negocjacje i zawieranie umów handlowych, bieżące kontakty związane z realizacją transakcji) realizowane i podejmowane są na terytorium Niemiec, gdzie Spółka ma siedzibę.

Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników ani współpracowników, oraz nie udziela żadnej osobie przebywającej lub zamieszkałej w Polsce jakiegokolwiek pełnomocnictwa, lub innego podobnego upoważnienia do reprezentowania Spółki na terytorium Polski. Spółka nie jest współwłaścicielem, właścicielem, najemcą lub użytkownikiem na podstawie innego tytułu prawnego znajdujących się w Polsce nieruchomości (biur, przestrzeni magazynowych etc.) lub aktywów (sprzętu lub instalacji do wyładunku lub załadunku, środków transportu etc.). Spółka nie posiada w Polsce odrębnego podmiotu lub oddziału, za pomocą którego świadczy działalność w Polsce.

Jak wskazano powyżej, w celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi logistycznej towarów, Spółka współpracuje z polską firmą logistyczną B. S.A. w zakresie obsługi logistycznej, magazynowania oraz usług pakowania. Podwykonawca jest spółką z siedzibą w Polsce. Podwykonawca nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. Na podstawie umowy o współpracy (dalej: Umowa), zawartej 5 października 2023 r. na czas określony tj. do dnia 31 stycznia 2027 r., Podwykonawca świadczy na rzecz Spółki usługi logistyczne. Usługi logistyczne świadczone przez Podwykonawcę polegają w szczególności na:

• przyjmowaniu towarów od Klientów Spółki w magazynie oraz zapewnieniu odpowiedniej ewidencji tych towarów - przy użyciu systemu Y. B. używa w tym celu swoich materiałów (palet, specjalnych narzędzi),
• magazynowaniu towarów Klientów Spółki,
• pakowaniu towarów Klientów Spółki,
• przygotowaniu towarów do wysyłki do klientów końcowych Klientów Spółki z branży e-commerce,
• obsłudze zwrotów towarów oraz odpowiedniej ewidencji w tym zakresie.

W ramach zawartej Umowy Wnioskodawca posiada standardowe prawa umowne, uprawniające go do weryfikacji, czy usługi świadczone przez Podwykonawcę są realizowane zgodnie z postanowieniami z Umowy. Spółka ma prawo do przeprowadzenia na swój koszt audytu obsługi procesu logistycznego przez Podwykonawcę. Zgodnie z Umową, audyt ten musi być zapowiedziany przez Spółkę z co najmniej tygodniowym wyprzedzeniem oraz nie może być przeprowadzany częściej niż raz na kwartał. Dodatkowo, Spółka posiada prawo do wglądu w towar w dowolnym momencie świadczenia usług przez Podwykonawcę.

Usługi logistyczne, w tym usługi magazynowania, w ramach Umowy z Podwykonawcą, wykonywane są w centrum logistycznym zlokalizowanym w (…). Usługi magazynowania wykonywane są wyłącznie przez B., przy użyciu oprogramowania Y. Wyposażenie oraz infrastruktura techniczna magazynu są w większości własnością B. (np. regały, wózki widłowe, materiały biurowe) i to Podwykonawca decyduje o rozmieszczeniu towarów w magazynie. B. odpowiada na wyszkolenie pracowników wykonujących usługi oraz ich wyposażenie (materialne i niematerialne), poza szkoleniami związanymi z systemem Y. - za co odpowiada Spółka. Spółka nie posiada dedykowanej części magazynu, którą może nadzorować. W ramach świadczenia kompleksowej usługi logistycznej przez Podwykonawcę, Spółka płaci miesięcznie wynagrodzenie za te usługi, na które składają się: koszty stałe - w postaci pokrycia kosztów powierzchni magazynowej wykorzystywanej w celu wykonania usług logistycznych i koszty zmienne - zależne od liczby obsłużonych zamówień klientów firm z branży e-commerce.

W ramach podpisanej Umowy, w celu weryfikacji jakości usług świadczonych przez B., Wnioskodawca ma prawo do fizycznej wizyty w obiekcie (magazynie), lecz Wnioskodawcy nie przysługuje bezpośredni nadzór nad zasobami (materialnymi i niematerialnymi) Podwykonawcy. Wizyty pracowników Wnioskodawcy w obiekcie mogą być dokonywane jedynie w godzinach pracy magazynu. Dodatkowo, pracownicy mają dostęp do powierzchni biurowej. Wnioskodawca nie wydaje bezpośrednio poleceń pracownikom B., wskazuje jedynie standardowe praktyki i instrukcje, którymi kieruje się Spółka w zakresie np. pakowania, obsługi zwrotów.

B. traktuje świadczenie usług na rzecz Wnioskodawcy jako świadczenie usług poza terytorium Polski w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. 2025 poz. 775 z późn zm., dalej także” ustawa o VAT”). Świadczone usługi dokumentowane są fakturami, z adnotacją „odwrotne obciążenie” (ang. „reverse charge”) i Spółka na potrzeby podatku od wartości dodanej w Niemczech rozlicza je jako nabywca.

Dodatkowo, jako że Spółka jest odpowiedzialna za dostarczenie odpowiednich materiałów do procesu pakowania (kartonów), dokonywanego przez B., współpracuje w tym zakresie z dwoma firmami w Polsce tj. C. Sp. z o.o. oraz D. Spółka z o.o., które dostarczają Spółce przedmiotowe materiały w ramach dostawy towarów opodatkowanej na terytorium Polski (Wnioskodawca ujmuje otrzymane faktury VAT w miesięcznych plikach JPK_VAT). Pozostałe materiały przydatne w obsłudze logistycznej w magazynie, jak już wcześniej wspomniano, są zapewniane przez B. i są one wykorzystywane w ramach świadczonych usług logistycznych.

Z perspektywy podatku VAT Wnioskodawca dokonuje przede wszystkim następujących transakcji:

a)sprzedaż usług logistycznych, fulfillment oraz dostępu do specjalistycznego oprogramowania - rozliczane zgodnie z krajem siedziby nabywcy na podstawie art. 28b ustawy o VAT, wykazywane w niemieckich deklaracjach VAT Wnioskodawcy jako świadczone z terytorium Niemiec;

b)zakup usług logistycznych, pakowania oraz magazynowania od B. - faktury dokumentujące powyższe usługi traktowane są jako świadczone na rzecz centrali Wnioskodawcy i rozliczane zgodnie z zasadą art. 28b ustawy o VAT (odwrotne obciążenie, powyższe faktury nie zawierają podatku VAT);

c)zakup kartonów do pakowania od C. Sp. z o.o. oraz D. Spółka z o.o. - powyższe zakupy traktowane są jako dostawy lokalne na terytorium Polski, a podatek VAT z tyt. nabycia takich towarów jest uwzględniany w plikach JPK V7M składanych przez Wnioskodawcę polskim organom podatkowym.

Pytania

1)Czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, str. 1; dalej: Rozporządzenia wykonawczego)?

2)Czy Spółka będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) na podstawie przepisu art. 106ga ust. 1 i 2, który został dodany do ustawy o VAT i wejdzie w życie 1 lutego 2026 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przedstawionego stanu faktycznego Spółka nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany do korzystania z Krajowego Systemu e-Faktur (KSEF), ze względu na brak posiadania siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Uzasadnienie

Ad 1

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało wprost zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, w przepisach wykonawczych do ustawy o VAT, ani w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wprowadziło Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (dalej: Rozporządzenie wykonawcze) bazując w znacznej mierze na linii argumentacji wypracowanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”).

Niemniej jednak przepisy ustawy o VAT odwołują się do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności m.in. w art. 17 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym fakt posiadania stałego miejsca działalności może determinować osobę podatnika VAT oraz w art. 28b ust. 2, zgodnie z którym stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może determinować miejsce opodatkowania usługi (jest to także odpowiednik art. 44 zd. 2. Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006 Nr 347, zwana dalej „Dyrektywa VAT”). Wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r., Polska przyjęła unijny dorobek prawny między innymi w zakresie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W konsekwencji zapisy polskiej ustawy o VAT powinny być zgodne z przepisami unijnymi. Art. 11 (na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT) oraz art. 53 (na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy VAT) Rozporządzenia Wykonawczego definiują pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Obydwa te przepisy wskazują, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to takie miejsce, które nie jest miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika, przy czym charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by:

• zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego: umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub umożliwić mu świadczenie określonych usług, które wykonuje;
• na postawie art. 53 Rozporządzenia Wykonawczego: umożliwić podatnikowi dokonanie dostawy towarów oraz świadczenie usług, w których uczestniczy.

Ponadto art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego w ustępie 3 zaznacza, że posiadanie numeru identyfikacyjnego VAT w danym kraju samo w sobie nie statuuje jeszcze stałego miejsca prowadzania działalności gospodarczej. Kryteria pomagające w definiowaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej definiowane były również w orzecznictwie TSUE, przykładowo w sprawach: C-547/18 Dong Yang Electronics sp. z o.o., C-168/84 Gunter Berkholz; C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S; C-190/95 ARO Lease BV; jak również C-605/12 WeImory Sp. z o.o.

Dzięki wyżej przedstawionej regulacji uzupełnionej o dorobek orzeczniczy TSUE można wskazać, iż posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w innym państwie niż państwo siedziby podatnika zachodzi wyłącznie, gdy w odniesieniu do danego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, kumulatywnie spełnione zostaną następujące warunki:

• charakteryzuje się ono odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego;
• charakteryzuje się ono odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza technicznego;
• działalność nosi znamiona stałości oraz jest samodzielna w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach podejmowanie decyzji dotyczących dostaw/usług realizowanych z tego miejsca/ dla potrzeb tego miejsca.

Brak spełnienia choćby jednego z powyżej wymienionych warunków wyklucza możliwość uznania danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zatem przeanalizować, czy działalność Spółki charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, technicznego oraz odpowiednim poziomem stałości i samodzielności, aby mogła zostać uznana za powodującą powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w Polsce.

Stosownie do brzmienia art. 11 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to miejsce, które nie jest miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika, przy czym charakteryzuje się ono:

1)posiadaniem odpowiedniej struktury pod względem zaplecza osobowego i technicznego - powyższy warunek będzie spełniony tylko wtedy, gdy zarówno zasoby ludzkie, jak i techniczne istniejące na terytorium danego państwa (infrastruktura i pracownicy) stworzą strukturę służącą do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa w sposób zorganizowany i ciągły;

2)odpowiednią stałością miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - stałość należy rozumieć jako wolę prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju na stałe (lub przynajmniej w dłuższym okresie); działalność taka powinna charakteryzować się odpowiednim stopniem zaangażowania, aby zapewnić, że nie ma ona charakteru tymczasowego;

3)istnieniem zaplecza ludzkiego i technicznego umożliwiającego odbiór i korzystanie z usług świadczonych na własne potrzeby

- oznacza to, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno charakteryzować się wystarczającą stabilnością oraz odpowiednią strukturą pod względem personelu i zaplecza technicznego, aby umożliwić mu otrzymywanie i korzystanie ze świadczonych usług na własne potrzeby; potrzeby te należy rozumieć jako potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jako podmiotu gospodarczego, co pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie, nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, lecz podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Celem ustalenia posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez podmiot zagraniczny w Polsce - Spółkę, należy każdorazowo przeanalizować, czy działalność prowadzona przez Wnioskodawcę na terytorium Polski charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, technicznego oraz odpowiednim poziomem stałości i samodzielności, aby mogła zostać uznana za powodującą powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Wymóg posiadania struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która powinna być „odpowiednia” zawęża ramy rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do takich przypadków, w których podmiot posiada w kraju innym niż kraj swojej siedziby - przykładowo w Polsce, odpowiednią strukturą osobowo-techniczną, występującą w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający), tzn. posiada w kraju zarówno personel ludzki, jak i infrastrukturę techniczną, przy wykorzystaniu których jest w stanie w sposób zorganizowany oraz ciągły prowadzić działalność, w ramach której dokonuje on czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym należy przyjąć, że dla uznania, czy Spółka posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca powinien posiadać w Polsce zarówno personel, jak i zasoby techniczne, potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności, jak i konsumowania dostarczanych usług.

Tymczasem analiza okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, wskazuje, że w odniesieniu do Spółki taka sytuacja nie ma miejsca, na co wskazuje opis stanu faktycznego z Wniosku:

1)Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski odpowiedniej infrastruktury umożliwiającej samodzielne i w sposób stały (w dłuższej perspektywie czasowej) prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest bowiem ani właścicielem magazynów zlokalizowanych na terytorium Polski. Wnioskodawca nie jest właścicielem towarów, znajdujących się w magazynach na terytorium Polski. Wnioskodawca nie zajmuje się obsługą logistyczną towarów, znajdujących się w magazynach, bowiem obsługą logistyczną towarów (tj. w zakresie składowania, pakowania, etykietowania towarów itd.) zajmuje się Podwykonawca. Mając na uwadze powyższe trudno zatem uznać, że Spółka posiada w Polsce odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza technicznego.

2)Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnego personelu, w szczególności o charakterze zarządczym i z możliwością podejmowania decyzji wpływających na sprawy Spółki, a osoby dedykowane do obsługi logistycznej magazynów są zatrudnione przez Podwykonawcę, a nie przez Spółkę. Ponadto decyzje zarządcze odnośnie działalności Spółki podejmowane są na terytorium Niemiec - gdzie Spółka posiada siedzibę prowadzenia działalności gospodarczej; Spółki nie udziela żadnej osobie przebywającej lub zamieszkałej w Polsce jakiegokolwiek pełnomocnictwa, lub innego podobnego upoważnienia do reprezentowania Spółki na terytorium Polski. Mając na uwadze powyższe trudno zatem uznać, że Spółka posiada w Polsce odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego.

3)Skoro zatem obecność Spółki na terytorium Polski nie wykreowała powstanie zaplecza technicznego, ani zaplecza personalnego, trudno tym bardziej uznać, że charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb w związku z obecnością Spółki w Polsce.

4)Wnioskodawca nie wynajmuje w Polsce powierzchni magazynowych, ponadto nie ma swobodnego (nieograniczonego) dostępu do magazynów i towarów, a dostęp do nich Wnioskodawca uzyskuje dopiero po uprzednim poinformowaniu Podwykonawcy oraz jedynie w godzinach pracy magazynu; Wnioskodawca nie posiada kontroli nad zapleczem technicznym i personalnym Podwykonawcy, podobnej do własności nad takimi zasobami, lecz jedynie wskazuje ogólne wytyczne odnośnie procedur dotyczących obsługi logistycznej i magazynowej zgodnej z polityką globalną Spółki.

Istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Powstała struktura musi być wyposażona zatem w zdolność do samodzielnego realizowania i „konsumowania” świadczeń. Jak wskazał Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w przytoczonej powyżej interpretacji indywidualnej z 15 maja 2019 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.144.2019.1.JŻ, bez znaczenia pozostaje podnoszona przez Wnioskodawcę okoliczność, że działalność Wnioskodawcy jest kierowana z siedziby w Niemczech, gdzie podejmowane są kluczowe czynności z punktu widzenia działalności gospodarczej, takie jak zawieranie umów, kontakty z kontrahentami, negocjacje handlowe, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Przy tym, należny wskazać, że to dla ustalenia miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarczej decydujące znaczenie ma określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstw.

Natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie o stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie decydują ramy czasowe zawartej umowy. Decydujący jest fakt, że struktura (placówka) funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających”. Przedstawione podejście potwierdza m.in. wyrok NSA sygn. I FSK 160/16 z dnia 23 listopada 2017 roku, który mówi o tym, że w sytuacji, gdy podmiot nie posiada własnego zaplecza technicznego i personalnego, a wszelkie prace są wykonywane przez pracowników kontrahentów w ramach usług świadczonych na rzecz Spółki posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, z uwagi na fakt, że działalność na terenie Polski charakteryzuje się pewną stałością, a w związku z tą działalnością Spółka korzysta z usług swoich kontrahentów w zakresie zaplecza technicznego i personalnego.

W świetle powyższego należy wskazać, że pomimo faktu, że wszelkie decyzje, w tym negocjowanie oraz zawieranie umów z kontrahentami Spółki są i będą podejmowane bezpośrednio w centrali Spółki w Niemczech - zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, że również trzeci warunek w zakresie stałości determinujący istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności został spełniony.

Analiza powyższych okoliczności stanu faktycznego skłania do konkluzji, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w ugruntowanej praktyce orzeczniczej polskich organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, w szczególności w kontekście specyfiki branży logistycznej i usług fulfillmentu - w przypadkach analogicznych do opisanego stanu faktycznego.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 kwietnia 2023 r., o sygnaturze: 0114-KDIP1-2.4012.69.2023.1.RST, stwierdził, że sam fakt świadczenia usług pomocnicznych w danym kraju oraz korzystania w tym celu z usług podwykonawców m.in. na podstawie umowy o współpracę, która obejmuje usługi magazynowania, logistyczne, nie prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Podobny pogląd Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawił w następujących interpretacjach indywidualnych, o sygnaturze: 0113-KDIPT1-2.4012.732.2022.2.AM (19 stycznia 2023 r.), 0114-KDIP1-2.4012.536.2022.2.RST (10 lutego 2023 r.).

Ponadto kwestia rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej prezentowana przez TSUE (i zgodna z argumentacją prezentowaną w uzasadnieniu) została zaakceptowana i uwzględniona w najnowszych wyrokach polskich sądów administracyjnych tj. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18;, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 26 września 2021 r., sygn. I SA/GI 527/21, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 25 września 2021 r., sygn. I SA/GI 606/21.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego i aktualną linię orzeczniczą organów podatkowych i sądów administracyjnych (w tym NSA) Spółka stoi na stanowisku, że w zaprezentowanym stanie faktycznym, Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, nie będzie on zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od dnia 1 lutego 2026 r., z uwagi na brak posiadania zarówno siedziby działalności gospodarczej, jak i stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 lutego 2026 r.), obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF nie dotyczy podatników, którzy nie posiadają w Polsce ani siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przepis ten stanowi wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą wszyscy podatnicy są zobowiązani do wystawiania faktur w formie ustrukturyzowanej za pośrednictwem KSeF.

Wnioskodawca, jako podmiot zagraniczny, który nie posiada w Polsce ani siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, spełnia przesłanki wyłączenia z obowiązku korzystania z wystawianie faktur ustrukturyzowanych w KSeF. Tym samym, nawet jeżeli Wnioskodawca będzie dokonywał czynności opodatkowanych na terytorium Polski (np. dostaw towarów), nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur za pomocą KSeF.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w aktualnym orzecznictwie organów podatkowych, w tym w m.in. interpretacji indywidualna o sygnaturze: 0114-KDIP1-2.4012.26.2024.1.SST (2 kwietnia 2024 r.) czy interpretacja indywidualna o sygnaturze: 0114-KDIP1-2.4012.153.2025.1.RST (27 maja 2025 r.).

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, od 1 lutego 2026 r. nie będzie zobowiązany do stosowania KSeF, co jest zgodne zarówno z brzmieniem przepisów, jak i z aktualną linią interpretacyjną organów podatkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (A. GmbH) jest podmiotem z siedzibą na terytorium Niemiec, którego głównym przedmiotem działalności jest obsługa zamówień i świadczenie usług logistycznych wraz z dostarczeniem specjalistycznego oprogramowania (system Y.) służącego do zarządzania gospodarką magazynową, przy współpracy z zewnętrznymi firmami partnerskimi [np. (…), (…)]. Natomiast główną funkcją Spółki w Polsce jest dostarczanie specjalistycznego oprogramowania, które umożliwia skuteczne zarządzanie procesem logistycznym w Polsce przez Podwykonawcę - aż do momentu przekazania towarów do wysyłki. Spółka angażuje się również w zaopatrzenie dostawców usług logistycznych w Polsce w materiały opakowaniowe. W celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi logistycznej towarów, Spółka współpracuje z polską firmą logistyczną B. S.A. (Podwykonawca) w zakresie obsługi logistycznej, magazynowania oraz usług pakowania. Na podstawie Umowy o współpracy Podwykonawca świadczy na rzecz Spółki usługi logistyczne polegające w szczególności na: przyjmowaniu towarów od Klientów Spółki w magazynie oraz zapewnieniu odpowiedniej ewidencji tych towarów przy użyciu systemu Y., magazynowaniu towarów, pakowaniu towarów, przygotowaniu towarów do wysyłki do klientów końcowych oraz obsłudze zwrotów towarów i odpowiedniej ewidencji w tym zakresie. Usługi logistyczne, w tym usługi magazynowania, w ramach Umowy z Podwykonawcą, wykonywane są w centrum logistycznym zlokalizowanym w (…). Usługi magazynowania wykonywane są wyłącznie przez B., przy użyciu oprogramowania Y. Za transport towarów odpowiedzialny jest natomiast jego właściciel - Klient Spółki. Wnioskodawca jest odpowiedzialny jedynie za wady lub nieprawidłowe działanie systemu Y. oraz zapewnienie materiałów (kartonów) przydatnych do procesu pakowania.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 53 Rozporządzenia wykonawczego (pytanie nr 1) oraz ustalenie czy będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. (pytanie nr 2).

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Spółka A. GmbH nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że główną funkcją Spółki w Polsce jest dostarczanie specjalistycznego oprogramowania, które umożliwia skuteczne zarządzanie procesem logistycznym. W celu zapewnienia sprawnej i profesjonalnej obsługi logistycznej towarów, Spółka współpracuje z polską firmą logistyczną B. S.A.(Podwykonawca) w zakresie obsługi logistycznej, magazynowania oraz usług pakowania. Na podstawie Umowy o współpracy Podwykonawca świadczy na rzecz Spółki usługi logistyczne. Ponadto Spółka angażuje się również w zaopatrzenie dostawców usług logistycznych w Polsce w materiały opakowaniowe.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników ani współpracowników oraz nie udziela żadnej osobie przebywającej lub zamieszkałej w Polsce jakiegokolwiek pełnomocnictwa, lub innego podobnego upoważnienia do reprezentowania Spółki na terytorium Polski. Ponadto Spółka nie jest współwłaścicielem, właścicielem, najemcą lub użytkownikiem na podstawie innego tytułu prawnego znajdujących się w Polsce nieruchomości (biur, przestrzeni magazynowych etc.) lub aktywów (sprzętu lub instalacji do wyładunku lub załadunku, środków transportu etc.). Dodatkowo, co istotne, Spółka nie posiada w Polsce odrębnego podmiotu lub oddziału, za pomocą którego wykonuje działalność w Polsce. Zatem należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada żadnych własnych zasobów technicznych / rzeczowych oraz personalnych na terytorium Polski.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka co prawda nabywa usługi logistyczne od B. jednakże wyposażenie oraz infrastruktura techniczna niezbędna do świadczenia ww. usług jest w większości własnością B. (np. regały, wózki widłowe, materiały biurowe). Wnioskodawca udostępnia jedynie oprogramowania Y. Ponadto Wnioskodawca ma prawo do fizycznej wizyty w obiekcie (magazynie), lecz nie przysługuje mu bezpośredni nadzór nad zasobami (materialnymi i niematerialnymi) Podwykonawcy. Wizyty pracowników Wnioskodawcy w obiekcie mogą być dokonywane jedynie w godzinach pracy magazynu. Spółka nie posiada również dedykowanej części magazynu, którą może nadzorować. Ponadto Wnioskodawca nie wydaje bezpośrednio poleceń pracownikom B., wskazuje jedynie standardowe praktyki i instrukcje, którymi kieruje się Spółka w zakresie np. pakowania, obsługi zwrotów. To B. odpowiada za wyszkolenie pracowników wykonujących usługi oraz ich wyposażenie (materialne i niematerialne). Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada kontroli nad zasobami personalnymi i rzeczowymi B. porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych i nieruchomości oraz nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo wszystkie decyzje związane z działalnością Spółki w Polsce (negocjacje i zawieranie umów handlowych, bieżące kontakty związane z realizacją transakcji) realizowane i podejmowane są na terytorium Niemiec, gdzie Spółka ma siedzibę. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na cytowany już wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że B. świadczy na Państwa rzecz usługi logistyczne, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych B. byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Spółki.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze opis sprawy i aktualne orzecznictwo TSUE Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc do Państwa wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) 1 lutego 2026 r. należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Tym samym stanowisko Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.