Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

-nieposiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski,

-prawa do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Operatora Logistycznego, dokumentujących nabycie Usług.

Uzupełnili go Państwo pismem z 10 września 2025 r. (wpływ 11 września 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest holenderską spółką kapitałową należącą do grupy (…). Zasadniczym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja (…), a także logistyka oraz wsparcie sprzedaży produktów (…) na rynku europejskim. Tym samym Spółka stanowi centralny europejski podmiot w ramach grupy (…), której przedmiotem działalności jest przede wszystkim sprzedaż (…).

Zgodnie z planowanym schematem działania, Spółka będzie importować do Polski towary.

Importowane do Polski towary Spółka będzie przechowywać w magazynie należącym do polskiej spółki logistycznej (dalej: „Operator Logistyczny”), na podstawie kontraktu logistycznego.

Spółka będzie podmiotem dokonującym importu towarów do Polski, w ramach czego Spółka będzie wspierana przez Operatora Logistycznego.

Przez cały czas przechowywania towarów w magazynie Operatora Logistycznego w Polsce będą one pozostawać własnością Wnioskodawcy.

Operator Logistyczny, działający na zlecenie Spółki, realizować będzie obowiązki związane z odprawą importową towarów, ich transportem na terytorium Polski, magazynowaniem oraz pozostałą obsługą logistyczną.

Magazynowane w Polsce towary Spółka będzie sprzedawać do podmiotów powiązanych, tj. funkcjonujących w grupie (…) spółek dystrybucyjnych odpowiadających za sprzedaż do klientów na rynku europejskim (dalej: „Dystrybutorzy”). Dystrybutorzy będą odpowiedzialni za sprzedaż towarów do nabywców z Polski oraz innych krajów europejskich (zarówno z Unii Europejskiej, jak i spoza Unii Europejskiej). Spółka może być obciążana przez przewoźników (firmy transportowe) kosztami dostaw do odbiorców końcowych. Poniesione koszty będą wtedy przenoszone na Dystrybutorów jako część składowa ceny towarów sprzedawanych do tych podmiotów.

Dystrybutorzy będą mieli prawo do dokonania zwrotu towarów zakupionych od Spółki. Przedstawiciele Dystrybutorów będą kontaktować się bezpośrednio z Operatorem Logistycznym w celu poczynienia ustaleń dotyczących odbioru zwracanych towarów.

Spółka nie będzie sprzedawać towarów bezpośrednio do odbiorców końcowych. Poza opisanymi przypadkami sprzedaży towarów do Dystrybutorów mogą jednak wystąpić przypadki, w których Wnioskodawca będzie przemieszczał, przy wsparciu zewnętrznych przewoźników, towary własne z Polski do innego kraju, bez przenoszenia prawa własności na inny podmiot.

Na podstawie zawartego kontraktu logistycznego, Operator Logistyczny będzie zobowiązany do odbierania, magazynowania i nadawania towarów należących do Spółki. Operator Logistyczny nie będzie świadczyć na rzecz Spółki innych usług niż usługi bezpośrednio związane z logistyką. Operator Logistyczny nie będzie uprawniony do podejmowania innych działań w imieniu Spółki, w szczególności:

·Operator Logistyczny nie będzie uprawniony do podejmowania decyzji biznesowych w imieniu Spółki;

·Operator Logistyczny uprawniony będzie jedynie do niezbędnego kontaktu z nabywcami Spółki, podejmowanego w celu ustalenia czasu i sposobu odbioru towarów;

·Operator Logistyczny nie będzie odpowiedzialny za transport lub organizację transportu (wszystkie decyzje dotyczące wyboru przewoźnika oraz warunków współpracy będą podejmowane przez Spółkę lub Dystrybutorów, gdzie Operator Logistyczny będzie kontaktować się z przewoźnikami wyłącznie w celu skoordynowania bieżącej współpracy).

Towary Spółki nie będą przechowywane w ściśle określonym miejscu/obszarze magazynu Operatora Logistycznego. Na podstawie kontraktu logistycznego, Operator Logistyczny będzie zobowiązany jedynie do magazynowania towarów i obsługi logistycznej, bez przyznawania Spółce prawa do używania całości lub części wyraźnie oznaczonej nieruchomości (lub jej części). Tym samym żadna z konkretnie określonych części magazynu Operatora Logistycznego nie będzie przeznaczona do wyłącznego użytku Spółki.

Przedstawiciele Spółki nie będą mieli swobodnego wstępu do magazynu Operatora Logistycznego. Innymi słowy Spółka nie będzie posiadała określonej, z góry wydzielonej części magazynu obsługiwanego przez Operatora Logistycznego, do której miałaby wstęp. Co więcej, możliwe będą wyłącznie krótkie wizyty przedstawicieli Wnioskodawcy m.in. w celu poczynienia ustaleń co do zasad współpracy. Ponadto, Spółka nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad pracownikami Operatora Logistycznego oraz nad magazynem Operatora Logistycznego, w którym mają być przechowywane towary należące do Wnioskodawcy.

Operator Logistyczny jest globalnym dostawcą rozwiązań logistycznych i zarządzania łańcuchem dostaw. Operator Logistyczny oferuje szeroki zakres usług, w tym transport lotniczy i morski, logistykę kontraktową, transport drogowy, magazynowanie oraz obsługę celną. Operator Logistyczny świadczy usługi również na rzecz podmiotów innych niż Spółka.

Decyzje biznesowe dotyczące działalności Wnioskodawcy będą podejmowane w kraju jego siedziby. W efekcie decyzje takie nie będą podejmowane w Polsce.

Pracownicy Spółki nie będą (czasowo lub na stałe) przebywać w Polsce (poza wspomnianymi wcześniej wizytami w celu np. odbycia spotkań biznesowych z Operatorem Logistycznym).

Ponadto, Spółka nie najmuje oraz nie planuje najmować nieruchomości lub zasobów technicznych w Polsce.

Spółka nie posiada też w Polsce spółek zależnych.

Spółka nie będzie również posiadać kontroli nad działalnością pracowników ani nad zasobami technicznymi należącymi do Operatora Logistycznego. Operator Logistyczny nie będzie zaangażowany w organizację transportu na rzecz (…) .

Doprecyzowanie opisu sprawy (w piśmie z 10 września 2025 r.)

Operator Logistyczny będzie świadczył na rzecz Spółki usługi polegające na magazynowaniu należących do Spółki towarów oraz na bieżącej obsłudze logistycznej (dalej: „Usługi”). Świadczone przez Operatora Logistycznego Usługi będą więc polegać przede wszystkim na odbieraniu, magazynowaniu i nadawaniu towarów należących do Spółki. Niemniej, jak wskazano wcześniej, Spółka nie będzie miała swobodnego dostępu do magazynu Operatora Logistycznego oraz nie będzie posiadała wydzielonej dla siebie części w tym magazynie. Świadczone przez Operatora Logistycznego Usługi nie będą więc stanowić usług związanych z nieruchomościami.

W ramach obsługi logistycznej Operator Logistyczny może również m.in. kontaktować się z Dystrybutorami w celu koordynacji odbiorów towarów, czy też poczynienia ustaleń dotyczących odbioru zwracanych towarów.

Siedziba Spółki znajduje się w Holandii.

Pytania (ostatecznie sformułowane pismem z 10 września 2025 r.)

1.Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT?

2.Czy Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Operatora Logistycznego, dokumentujących nabycie Usług?

Państwa stanowisko w sprawie (doprecyzowane w piśmie z 10 września 2025 r.)

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będzie posiadał on stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT: „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n”.

Natomiast zgodnie z zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT: „W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, w przepisach wykonawczych do ustawy o VAT, ani w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm., dalej: „Dyrektywa VAT”). Definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wprowadziło Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (dalej: „Rozporządzenie Wykonawcze”).

Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym znajduje swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). W związku z tym, dla ustalenia zakresu pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” niezbędne jest odwołanie się do dorobku orzeczniczego TSUE, który wielokrotnie orzekał w tej kwestii. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84); 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg- Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95); 12 maja 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C-452/03); 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06); 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12), czy z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich (C-931/19).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z 4 Lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

·miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz

·muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobnie orzekł TSUE w wyroku z 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. (C-73/06) uznając, iż: „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Z kolei w wyroku z 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Podobnie orzekł TSUE w wyroku z 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12), zgodnie z którym „(...) podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności” w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego”.

Natomiast w wyroku z 7 maja 2020 r. w sprawie Dong Yang Electronics Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (C-547/18) TSUE wskazał, że fakt, że spółka z państwa trzeciego posiada spółkę zależną w państwie członkowskim, nie oznacza, że ta spółka zależna jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim.

Dodatkowo, w wyroku z 3 czerwca 2021 r. w sprawie Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Ósterreich (C-931/19) TSUE orzekł, że nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działalnie w sposób oczywisty nie spełnia kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu regulacji unijnych. Wobec powyższego, wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy kumulatywnie spełnione zostaną następujące warunki:

·miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenia usług (prowadzenia działalności gospodarczej) z tego miejsca;

·miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w dłuższym okresie;

·działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (miejsce charakteryzuje niezależność decyzyjna).

Co istotne, powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. Jeżeli którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, brak będzie podstaw do uznania, że dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych i sądów, gdzie przykładowo potwierdził je Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 sierpnia 2024 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.244.2024.2.RST) stwierdzając, że „za »stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej« należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością”.

Przenosząc wszystko powyższe na grunt opisanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że działalność Spółki w Polsce nie będzie niezależna decyzyjnie od działalności Wnioskodawcy w Holandii. Decyzję w zakresie działalności Spółki, w tym w zakresie czynności wykonywanych w Polsce, nie będą podejmowane w Polsce. Co więcej, Operator Logistyczny (ani żaden inny podmiot działający w Polsce) nie będzie uprawniony do podejmowania decyzji w imieniu Spółki. Operator Logistyczny będzie kontaktować się z kontrahentami Spółki jedynie w celu skoordynowania odbiorów towarów. Operator Logistyczny nie będzie odpowiedzialny za organizację transportu towarów Spółki.

Spółka nie będzie posiadać w Polsce zaplecza technicznego. Wnioskodawca nie będzie bowiem posiadał, wynajmował ani nie zamierza posiadać lub wynajmować żadnych nieruchomości ani zasobów technicznych w Polsce (z zastrzeżeniem tego, że Operator Logistyczny będzie magazynował towary Spółki). Wnioskodawca nie będzie również miał bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi Operatora Logistycznego ani żadnego innego polskiego podmiotu. W konsekwencji, działalność Spółki w Polsce nie będzie charakteryzować się strukturą w zakresie zaplecza technicznego, która umożliwiałaby odbiór usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenia usług (prowadzenia działalności gospodarczej) z tego właśnie miejsca.

Wnioskodawca nie będzie również posiadał zasobów osobowych w Polsce. Pracownicy Spółki nie będą stale lub tymczasowo rezydować w Polsce. Spółka nie będzie również miała bezpośredniej kontroli nad zasobami personalnymi Operatora Logistycznego oraz innych polskich podmiotów.

W konsekwencji, działalność Spółki w Polsce nie będzie charakteryzować się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, która umożliwiałaby odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenia usług (prowadzenia działalności gospodarczej) z tego właśnie miejsca.

Współpraca z Operatorem Logistycznym nie może zostać przy tym uznana za czynnik kreujący powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w Polsce. Spółka nie sprawuje kontroli nad personelem Operatora Logistycznego, ani nad magazynem Operatora Logistycznego, w którym przechowywane będą towary Wnioskodawcy i z którego będą dokonywane dostawy. Organizacyjne decyzje dotyczące zasobów technicznych i personalnych wykorzystywanych do świadczenia usług na rzecz Spółki będą podejmowane przez Operatora Logistycznego. Operator Logistyczny jest globalnym, niezależnym od Spółki podmiotem, który świadczy usługi również na rzecz innych podmiotów.

Powyższe jest konsekwentnie potwierdzane również w orzeczeniach polskich sądów administracyjnych oraz stanowiskach organów podatkowych wydawanych w zbliżonych stanach faktycznych, m.in.:

·wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 sierpnia 2024 r. (sygn. akt I FSK 1679/20), potwierdzający brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dla szwajcarskiego podatnika prowadzącego działalność handlową, który nabywał usługi magazynowania i logistyczne oraz pomocnicze usługi logistyczne w Polsce;

·wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 czerwca 2024 r. (sygn. akt I FSK 1194/20), potwierdzający brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce podatnika importującego towary z Japonii, a następnie sprzedającego je klientom zarówno w Polsce, jak i za granicą. W celu prowadzenia tej działalności podatnik nabywał usługi logistyczne i magazynowe w Polsce;

·wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 kwietnia 2023 r. (sygn. akt I FSK 506/20), potwierdzający brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce podatnika z Luksemburga, który dokonał dostawy towarów do Polski i nabył usługi logistyczne w Polsce;

·indywidualna interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 grudnia 2024 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.144.2019.7.RST), wydana w tej samej sprawie co wymieniony wyżej wyrok o sygn. akt I FSK 1194/20;

·indywidualna interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 sierpnia 2024 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.244.2024.2.RST) potwierdzająca brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dla podatnika, który wysyłał własne towary z Holandii do magazynu w Polsce. W związku z tą działalnością podatnik nabywał usługi magazynowania oraz usługi związane z organizacją transportu do klientów w Polsce;

·indywidualna interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 czerwca 2023 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.208.2023.2.MR) potwierdzająca brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce podatnika, który transportował własne towary z Niemiec do Polski. W ramach swojej działalności podatnik nabywał między innymi usługi zarządzania magazynem oraz usługi związane z organizacją transportu do poszczególnych klientów.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, nie będzie mu przysługiwać prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Operatora Logistycznego dokumentujących nabycie Usług.

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie pytania 2:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z kolei w świetle art. 15 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie więc z generalną zasadą, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, a także brak zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jednocześnie Wnioskodawca zauważa, że w zakresie nabywanych Usług zastosowanie znajdzie reguła z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Tym samym miejscem opodatkowania Usług będzie kraj siedziby usługobiorcy (Holandia), a faktura dokumentująca Usługi nie powinna zawierać kwoty VAT.

Spółka zauważa przy tym, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania w szczególności art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, który określa miejsce opodatkowania jako miejsce stałego prowadzenia działalności. Spółka, zgodnie z odpowiedzią na Pytanie 1, takiego stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce nie będzie posiadać. W konsekwencji Usługi nie będą podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce na mocy ww. przepisu.

Spółka wskazuje, że w zakresie Usług nie znajdzie zastosowania art. 28e, gdyż nie będą stanowić one usług związanych z nieruchomościami. Powyższe wynika wprost z treści art. 31a Rozporządzenia Wykonawczego. Z jednej strony w art. 31a ust. 2 lit. h Rozporządzenia Wykonawczego jako szczególny przykład usługi związanej z nieruchomością wskazane zostało przechowywanie towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę (Usługi nie stanowią takich świadczeń). Z drugiej strony, w świetle art. 31a ust. 3 lit. b Rozporządzenia Wykonawczego, za usługi związane z nieruchomościami nie uznaje się przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę. Przepis ten znajduje bezpośrednie zastosowanie do przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W konsekwencji, mając na uwadze treść art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, Spółce nie będzie przysługiwać prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Operatora Logistycznego, dokumentujących nabycie Usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Jednocześnie, jak stanowi art. 2 pkt 2 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

Zgodnie z art. 28e ustawy:

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) w art. 47 przewiduje, że:

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011” – dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011:

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z przepisami rozporządzenia za usługi związane z nieruchomością nie mogą być uznane usługi związane z przechowywaniem (magazynowaniem) towarów, jeżeli usługobiorcy nie przysługuje wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której przechowuje towar.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest holenderską spółką kapitałową należącą do grupy (…). Siedziba Spółki znajduje się w Holandii. Zasadniczym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja (…), a także logistyka oraz wsparcie sprzedaży produktów (…) na rynku europejskim. Spółka będzie importować do Polski towary. Importowane do Polski towary Spółka będzie przechowywać w magazynie należącym do polskiej spółki logistycznej (dalej: „Operator Logistyczny”), na podstawie kontraktu logistycznego. Spółka będzie podmiotem dokonującym importu towarów do Polski, w ramach czego Spółka będzie wspierana przez Operatora Logistycznego. Przez cały czas przechowywania towarów w magazynie Operatora Logistycznego w Polsce będą one pozostawać własnością Spółki. Operator Logistyczny, działający na zlecenie Spółki, realizować będzie obowiązki związane z odprawą importową towarów, ich transportem na terytorium Polski, magazynowaniem oraz pozostałą obsługą logistyczną.

Na podstawie zawartego kontraktu logistycznego, Operator Logistyczny będzie zobowiązany do odbierania, magazynowania i nadawania towarów należących do Spółki. Operator Logistyczny nie będzie świadczyć na rzecz Spółki innych usług niż usługi bezpośrednio związane z logistyką. Operator Logistyczny nie będzie uprawniony do podejmowania innych działań w imieniu Spółki, w szczególności:

·Operator Logistyczny nie będzie uprawniony do podejmowania decyzji biznesowych w imieniu Spółki;

·Operator Logistyczny uprawniony będzie jedynie do niezbędnego kontaktu z nabywcami Spółki, podejmowanego w celu ustalenia czasu i sposobu odbioru towarów;

·Operator Logistyczny nie będzie odpowiedzialny za transport lub organizację transportu (wszystkie decyzje dotyczące wyboru przewoźnika oraz warunków współpracy będą podejmowane przez Spółkę lub Dystrybutorów, gdzie Operator Logistyczny będzie kontaktować się z przewoźnikami wyłącznie w celu skoordynowania bieżącej współpracy).

Towary Spółki nie będą przechowywane w ściśle określonym miejscu/obszarze magazynu Operatora Logistycznego. Na podstawie kontraktu logistycznego, Operator Logistyczny będzie zobowiązany jedynie do magazynowania towarów i obsługi logistycznej, bez przyznawania Spółce prawa do używania całości lub części wyraźnie oznaczonej nieruchomości (lub jej części). Tym samym żadna z konkretnie określonych części magazynu Operatora Logistycznego nie będzie przeznaczona do wyłącznego użytku Spółki. Przedstawiciele Spółki nie będą mieli swobodnego wstępu do magazynu Operatora Logistycznego. Innymi słowy Spółka nie będzie posiadała określonej, z góry wydzielonej części magazynu obsługiwanego przez Operatora Logistycznego, do której miałaby wstęp. Możliwe będą wyłącznie krótkie wizyty przedstawicieli Spółki m.in. w celu poczynienia ustaleń co do zasad współpracy. Ponadto, Spółka nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad pracownikami Operatora Logistycznego oraz nad magazynem Operatora Logistycznego, w którym mają być przechowywane towary należące do Spółki. Decyzje biznesowe dotyczące działalności Spółki będą podejmowane w kraju jego siedziby. W efekcie decyzje takie nie będą podejmowane w Polsce. Pracownicy Spółki nie będą (czasowo lub na stałe) przebywać w Polsce (poza wspomnianymi wcześniej wizytami w celu np. odbycia spotkań biznesowych z Operatorem Logistycznym). Ponadto, Spółka nie najmuje oraz nie planuje najmować nieruchomości lub zasobów technicznych w Polsce. Spółka nie posiada też w Polsce spółek zależnych. Spółka nie będzie również posiadać kontroli nad działalnością pracowników ani nad zasobami technicznymi należącymi do Operatora Logistycznego. Operator Logistyczny nie będzie zaangażowany w organizację transportu na rzecz (…). Świadczone przez Operatora Logistycznego Usługi nie będą więc stanowić usług związanych z nieruchomościami.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą wskazania, czy Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym miejscu personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie, w którym znajduje się to miejsce. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio – stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Jak wynika bowiem z treści wniosku Spółka ma siedzibę w Holandii. Operator Logistyczny nie będzie uprawniony do podejmowania decyzji biznesowych w imieniu Spółki. Operator Logistyczny uprawniony będzie jedynie do niezbędnego kontaktu z nabywcami Spółki, podejmowanego w celu ustalenia czasu i sposobu odbioru towarów. Towary Spółki nie będą przechowywane w ściśle określonym miejscu/obszarze magazynu Operatora Logistycznego. Na podstawie kontraktu logistycznego, Operator Logistyczny będzie zobowiązany jedynie do magazynowania towarów i obsługi logistycznej, bez przyznawania Spółce prawa do używania całości lub części wyraźnie oznaczonej nieruchomości (lub jej części). Tym samym żadna z konkretnie określonych części magazynu Operatora Logistycznego nie będzie przeznaczona do wyłącznego użytku Spółki. Przedstawiciele Spółki nie będą mieli swobodnego wstępu do magazynu Operatora Logistycznego. Spółka nie będzie posiadała określonej, z góry wydzielonej części magazynu obsługiwanego przez Operatora Logistycznego, do której miałaby wstęp. Ponadto, Spółka nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad pracownikami Operatora Logistycznego oraz nad magazynem Operatora Logistycznego, w którym mają być przechowywane towary należące do Spółki. Decyzje biznesowe dotyczące działalności Spółki będą podejmowane w kraju jego siedziby. W efekcie decyzje takie nie będą podejmowane w Polsce. Pracownicy Spółki nie będą (czasowo lub na stałe) przebywać w Polsce (poza wizytami w celu np. odbycia spotkań biznesowych z Operatorem Logistycznym). Spółka nie najmuje oraz nie planuje najmować nieruchomości lub zasobów technicznych w Polsce. Spółka nie posiada też w Polsce spółek zależnych. Spółka nie będzie również posiadać kontroli nad działalnością pracowników ani nad zasobami technicznymi należącymi do Operatora Logistycznego. Operator Logistyczny nie będzie zaangażowany w organizację transportu na rzecz Spółki. Świadczone przez Operatora Logistycznego usługi nie będą stanowić usług związanych z nieruchomościami.

Z powyższego wynika zatem, że planowana przez Spółkę działalność w Polsce nie będzie miała charakteru stałości. Spółka nie będzie posiadała w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego jej na prowadzenie stałej działalności gospodarczej. Spółka nie będzie posiadać takiej struktury w sposób stały lub niezależny. Żaden z pracowników Spółki (ani żadna osoba upoważniona do jego reprezentowania) nie będzie na stałe obecny w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadać zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie będzie spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka zamierza korzystać z usług świadczonych przez Operatora Logistycznego, należy stwierdzić, że nie będą spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stwierdzić należy, że w związku z działalnością przedstawioną w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Kolejne Państwa wątpliwości dotyczą wskazania, czy Spółce będzie przysługiwać prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Operatora Logistycznego, dokumentujących nabycie Usług.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy :

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy:

Z treści wniosku wynika, że Operator Logistyczny nie będzie odpowiedzialny za transport lub organizację transportu (wszystkie decyzje dotyczące wyboru przewoźnika oraz warunków współpracy będą podejmowane przez Spółkę lub Dystrybutorów, gdzie Operator Logistyczny będzie kontaktować się z przewoźnikami wyłącznie w celu skoordynowania bieżącej współpracy). Towary Spółki nie będą przechowywane w ściśle określonym miejscu/obszarze magazynu Operatora Logistycznego. Na podstawie kontraktu logistycznego, Operator Logistyczny będzie zobowiązany jedynie do magazynowania towarów i obsługi logistycznej, bez przyznawania Spółce prawa do używania całości lub części wyraźnie oznaczonej nieruchomości (lub jej części). Tym samym żadna z konkretnie określonych części magazynu Operatora Logistycznego nie będzie przeznaczona do wyłącznego użytku Spółki. Świadczone przez Operatora Logistycznego usługi nie będą stanowić usług związanych z nieruchomościami.

Zatem usługi magazynowania i bieżącej obsługi logistycznej są usługami, do których będzie miał zastosowanie art. 28b ustawy (tj. są to usługi, do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym wskazać należy, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Holandii i jednocześnie, jak wskazałem w niniejszej interpretacji, nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Odnosząc się do rozpatrywanej sprawy, w przypadku otrzymania przez Spółkę od Operatora Logistycznego faktur z wykazanym podatkiem, dokumentujących nabycie na terytorium Polski usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. Jak bowiem wskazano powyżej Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zatem nabywane usługi będą opodatkowane na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy w kraju, w którym Spółka będąca usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w analizowanym przypadku na terytorium Holandii.

Podsumowując, Spółce nie będzie przysługiwać prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Operatora Logistycznego, dokumentujących nabycie Usług.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego w podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.