Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lipca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku rozliczenia podatku należnego z tytułu świadczenia usług najmu nieruchomości w Polsce. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 26 sierpnia 2025 r. (wpływ 3 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu

Jest Pani współwłaścicielem nieruchomości przy ulicy (…) wraz z rodzeństwem: A. B. i C. D., zamieszkałymi w kraju. Wspólnie wynajmują Państwo lokal handlowy dla E. sp. z o.o., NIP: (…) na podstawie Umowy Dzierżawy z dnia 31 grudnia 2008 r.

Jako osoba zamieszkująca za granicą, świadczy Pani usługę najmu w Polsce, jest Pani podatnikiem VAT od 1/3 pobieranego czynszu. Status czynnego podatnika VAT uzyskała Pani poprzez zgłoszenie VAT-R, w dniu 10 stycznia 2009 r.

Na bieżąco, do dnia dzisiejszego wypełnia Pani roczny formularz VAT-7K, zgłasza Pani kwartalny JPK_VAT oraz odprowadza pobrany podatek VAT do US (…).

Najemca, tzn. E. sp. z o.o. wpłaca Pani co miesiąc czynsz wraz z podatkiem VAT (23%), który co kwartał przekazuje Pani do Urzędu Skarbowego w (…) wraz z deklaracją VAT-7K.

Od 21 czerwca 1983 r. mieszka Pani w Stanach Zjednoczonych. Stany Zjednoczone są Pani stałym miejscem zamieszkania, gdzie podjęła Pani pracę jako (...). Obecnie jest Pani na emeryturze.

Nie prowadzi Pani działalności na terytorium USA. Rozlicza się Pani w USA ze wszystkich uzyskanych dochodów.

Lokal handlowy w Polsce wynajmuje Pani od 31 grudnia 2008 r.

Na terytorium Polski świadczy Pani wyłącznie usługę najmu lokalu handlowego. Oprócz wynajmowanej nieruchomości nie posiada Pani w Polsce innej nieruchomości lub zasobów technicznych.

W związku z wynajmowaniem w Polsce nieruchomości nie zatrudnia Pani na terenie kraju własnego personelu i nie korzysta z usług innego podmiotu.

Istotne decyzje dotyczące wynajmowanego przez Panią lokalu handlowego w Polsce podejmuje Pani w Stanach Zjednoczonych.

Pytania

Czy ma zastosowanie do Pani osoby na terytorium Polski art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT oraz Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2014 r. § 1 pkt 1 lit. j) w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego?

Pani stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, ma zastosowanie do Pani osoby na terenie Polski art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT.

„Art. 17.1. Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne:

1) (…) 2) (…) 4)nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a)usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b)usługobiorcą jest:

• w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
• w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
• w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.”

Z powyższego wynika, że obowiązek odprowadzania podatku VAT może być przeniesiony od wynajmującego do najemcy.

Ponadto ma zastosowanie Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2014 r. § 1 pkt 1 lit. j) w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ustawy:

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Przy czym w świetle art. 17 ust. 2 ustawy:

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, która podlega opodatkowaniu na terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy ma zastosowanie gdy miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski. Przy tym warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Zgodnie zaś z art. 2 pkt 9 ustawy:

Stosownie do § 1 pkt 1 lit. j Rozporządzenia Ministra Finansów z 14 listopada 2014 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1525):

W świetle art. 96 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy:

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, według art. 28e ustawy:

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284, s. 1) zmianę do Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011:

Jednocześnie w myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h) rozporządzenia 282/2011:

Z opisu sprawy wynika, że od 1983 r. mieszka Pani w Stanach Zjednoczonych, które są Pani stałym miejscem zamieszkania, podjęła tam Pani pracę jako (...). Nie prowadzi Pani działalności na terytorium USA, rozlicza się Pani w USA ze wszystkich  uzyskanych dochodów. W Polsce jest Pani współwłaścicielem nieruchomości przy ulicy (…) wraz z rodzeństwem, które wynajmujecie E. sp. z o.o. na podstawie Umowy Dzierżawy z 31 grudnia 2008 r. Świadczy Pani usługę najmu w Polsce, jest Pani podatnikiem VAT od 1/3 pobieranego czynszu, status czynnego podatnika VAT uzyskała Pani poprzez zgłoszenie VAT-R, w dniu 10 stycznia 2009 r. Na terytorium Polski świadczy Pani wyłącznie usługę najmu lokalu handlowego. Oprócz wynajmowanej nieruchomości nie posiada Pani w Polsce innej nieruchomości lub zasobów technicznych.

Pani wątpliwości dotyczą możliwości zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT i przeniesienia obowiązku odprowadzania podatku VAT z tytułu świadczonych usług najmu na usługobiorcę.

Odnosząc się do Pani wątpliwości należy zauważyć, że zastosowanie odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy jest uzależnione od spełnienia warunków dotyczących usługodawcy i usługobiorcy. Przy czym warunkiem niezbędnym do tego, aby w przypadku nabycia usług podatnikiem stał się usługobiorca jest, aby dokonującym ich świadczenia na terytorium kraju był podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że „(…) zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (…)”.

Odnosząc powyższe do sytuacji przedstawionej przez Panią we wniosku należy wskazać, że od 1983 r. mieszka Pani w USA, które są Pani stałym miejscem zamieszkania. W USA podjęła Pani pracę jako (...), a obecnie jest Pani na emeryturze. W USA rozlicza się Pani ze wszystkich swoich dochodów. W Polsce jest Pani współwłaścicielem nieruchomości (lokal handlowy) przy ulicy (…), które wynajmuje Pani wraz z rodzeństwem spółce z o.o. W związku z tym jest Pani podatnikiem VAT od 1/3 pobieranego czynszu, a status czynnego podatnika VAT uzyskała Pani poprzez zgłoszenie VAT-R, 10 stycznia 2009 r. Nie posiada Pani w Polsce innej nieruchomości ani zasobów technicznych. Istotne decyzje dotyczące wynajmowanej nieruchomości w Polce podejmuje Pani w Stanach Zjednoczonych. Ponadto, w związku z wynajmowaniem w Polsce nieruchomości nie zatrudnia Pani na terenie kraju własnego personelu, jak również nie korzysta Pani z usług z innego podmiotu. Na terytorium Polski świadczy Pani wyłącznie usługę wynajmu lokalu handlowego. Tym samym w Pani sytuacji brak jest elementów wskazujących na posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa wskazać należy, że świadczona przez Panią usługa najmu nieruchomości jest usługą związaną z nieruchomością, o której mowa w art. 28e ustawy. W konsekwencji w niniejszej sprawie miejsce świadczenia usługi najmu ustalane jest na podstawie art. 28e ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce położenia nieruchomości. Oznacza to, że świadczona przez Panią usługa najmu nieruchomości znajdującej się na terytorium Polski podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Przy czym art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w przypadku usług, do których znajduje zastosowanie art. 28e ustawy gdy usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, może mieć zastosowanie jeżeli usługodawca ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy, natomiast usługobiorcą jest m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Z uwagi na powyższe wskazać należy, że w Pani sytuacji nie zostaną spełnione warunki wskazujące na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Jak wynika z okoliczności sprawy świadczy Pani usługę najmu nieruchomości na rzecz spółki sp. z o.o. (usługobiorcy), która posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Jednakże mimo tego, że nie posiada Pani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, to od 10 stycznia 2008 r. jest Pani zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Tym samym w Pani sytuacji nie zostaną spełnione warunki odnośnie Pani jako usługodawcy wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, gdyż jest Pani zarejestrowanym podatnikiem zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy. Zatem w odniesieniu do świadczenia usług najmu na rzecz spółki z o.o. jest Pani zobowiązana do rozliczenia od tej czynności podatku VAT. Z uwagi na brak możliwości zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, w sprawie nie znajdzie również zastosowania § 1 pkt 1 lit. j Rozporządzenia Ministra Finansów z 14 listopada 2014 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego.

Zatem Pani stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.