Interpretacja indywidualna z dnia 03.12.2018, sygn. 0111-KDIB2-2.4015.94.2018.2.MM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Skutki podatkowe nabycia w drodze darowizny od córki i zięcia wierzytelności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym 17 października 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 1 października 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.94.2018.1.MM, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 11 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2018 r. Wnioskodawczyni zawarła z córką i zięciem umowę cesji wierzytelności w wysokości 100.000 zł dotyczącej nakładów na nieruchomość. Dom stanowi w części współwłasność Wnioskodawczyni, natomiast ziemia pod domem jest własnością zięcia i córki Wnioskodawczyni. Zięć i córka nieodpłatnie przekazali wierzytelność Wnioskodawczyni. Z wierzytelności tej Wnioskodawczyni nie otrzymała jeszcze żadnego zaspokojenia ani nie rozliczyła jej w postępowaniu o dział spadku po jej ojcu, w którego skład wchodzi ww. dom.

W uzupełnieniu wniosku, na pytanie czy nieodpłatne przeniesienie na Wnioskodawczynię praw do wierzytelności w kwocie 100.000 zł nastąpiło na podstawie umowy darowizny, Wnioskodawczyni odpowiedziała, że nic nie płaciła swojej córce i zięciowi, żadna inna umowa nie była podstawą cesji. Wierzytelność otrzymała od nich tytułem darmym, wobec czego można przyjąć, iż uzyskała to w drodze darowizny.

Wnioskodawczyni zgłosiła umowę cesji naczelnikowi urzędu skarbowego pismem z 26 kwietnia 2018 r., nie uczyniła tego na formularzu.

Wnioskodawczyni wyjaśniła również, że cesja wierzytelności ma tylko takie znaczenie dla postępowania o dział spadku, iż da w przyszłości Wnioskodawczyni możliwość rozliczenia jej jako nakładu na nieruchomość w postępowaniu o dział spadku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wobec zawarcia umowy cesji wierzytelności polegającej na poczynieniu nakładów na nieruchomość, na skutek której Wnioskodawczyni uzyskała prawo do dochodzenia rozliczeń od współwłaścicieli nieruchomości, ale nie otrzymała z tego tytułu jeszcze żadnej zapłaty, czy rozliczenia, Wnioskodawczyni winna zapłacić podatek od spadków i darowizn? Jak wpływa na wysokość ewentualnego podatku fakt, że Wnioskodawczyni nabyła wierzytelność od zięcia i od córki?

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro jeszcze nie uzyskała żadnych kwot z tytułu spłat wierzytelności, ani nie doszło do rozliczenia wierzytelności w postępowaniu o dział spadku to nie jest zobowiązana do zapłaty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 644) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Ponadto, zgodnie z art. 1 ust. 2 ww. ustawy podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn określony w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest katalogiem zamkniętym. Wobec tego wymienione w nim tytuły nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych stanowią jedyne przypadki podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 3 kwietnia 2018 r. Wnioskodawczyni zawarła z córką i zięciem umowę cesji wierzytelności. Córka i zięć Wnioskodawczyni przenieśli nieodpłatnie na rzecz Wnioskodawczyni wierzytelność w wysokości 100.000 zł z tytułu nakładów poniesionych na nieruchomość. Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku stwierdziła, że wierzytelność otrzymała w drodze darowizny.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia darowizna czy wierzytelność, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.).

W myśl art. 888 ustawy Kodeks cywilny przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Natomiast wierzytelność jest to przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Wierzytelność stanowi więc podstawę roszczeń kierowanych wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Jest to swego rodzaju prawo podmiotowe istniejące po stronie wierzyciela, składające się z szeregu uprawnień węższych, funkcjonalnie ze sobą powiązanych.

Powyższe oznacza, że zawierając umowę darowizny wierzytelności przysługującej darczyńcy wobec wierzyciela, obdarowany na mocy tej umowy nabywa prawo majątkowe, dające mu podstawę do wystąpienia z roszczeniem wobec wierzyciela o spełnienie określonego świadczenia.

Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy art. 509-518 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Jak wynika z powyższych przepisów, umowa cesji może przyjąć formę darowizny, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. oświadczenie darczyńcy (darczyńców) o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny oraz cesja dokonywana jest bezpłatnie, tzn. kosztem majątku cedenta (darczyńcy), a cesjonariusz (obdarowany) nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za dokonaną cesję.

Mając zatem na uwadze, że wymienione w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn tytuły nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych stanowią jedyne przypadki podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, to nabycie wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn jedynie wówczas gdy przyjmie formę darowizny.

Wobec tego, biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że jeżeli istotnie nieodpłatna cesja wierzytelności na rzecz Wnioskodawczyni przybrała formę umowy darowizny, to podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W przypadku nabycia majątku tytułem darowizny obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczenia obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, od nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej:

• do 10.278 zł 3%,
• od 10.278 zł do 20.556 zł 308 zł 30 gr i 5% nadwyżki ponad 10.278 zł,
• ponad 20.556 zł 822 zł 20 gr i 7% nadwyżki ponad 20.556 zł.

W myśl art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Natomiast w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn przewidziano zwolnienie od tego podatku. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-5, 7 i 8 oraz ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia - w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 - udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym (art. 4a ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 1a ww. ustawy jeżeli dokumentem potwierdzającym nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych jest akt poświadczenia dziedziczenia lub europejskie poświadczenie spadkowe, termin 6 miesięcy, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, do zgłoszenia tego nabycia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego liczy się od dnia zarejestrowania aktu poświadczenia dziedziczenia lub wydania europejskiego poświadczenia spadkowego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.

Zgodnie natomiast z art. 4a ust. 2 ww. ustawy jeżeli nabywca dowiedział się o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych po upływie terminów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, gdy nabywca zgłosi te rzeczy lub prawa majątkowe naczelnikowi urzędu skarbowego nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu, oraz uprawdopodobni fakt późniejszego powzięcia wiadomości o ich nabyciu.

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1-2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego albo w tej formie zostało złożone oświadczenie woli jednej ze stron.

Zgodnie z art. 4a ust. 5 ww. ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych i zakres danych w nim zawartych, w tym w szczególności:

1. dane identyfikujące podatników obowiązanych do złożenia zgłoszenia oraz dane stanowiące podstawę zaliczenia do I grupy podatkowej,
2. dane identyfikujące oraz ostatni adres spadkodawcy, darczyńcy lub innej osoby, od której lub po której została nabyta własność rzeczy lub prawa majątkowe,
3. dane dotyczące nabytych rzeczy lub praw majątkowych, ich rodzaj, miejsce położenia rzeczy lub wykonywania praw majątkowych, wraz z ich wartością rynkową oraz wielkość nabytego udziału

-uwzględniając konieczność potwierdzenia nabycia w celu skorzystania ze zwolnienia.

Należy zauważyć, że zwolnienie przewidziane w art. 4a ww. ustawy dotyczy nabycia przez konkretnie wskazane w tym przepisie osoby. Przepis nie przewiduje zwolnienia w przypadku nabycia rzeczy lub praw przez teściową. Zwolnienie obejmuje natomiast nabycie przez wstępnych (matka w stosunku do córki).

Jednak warunkiem zastosowania zwolnienia w przypadku gdy nabycie nie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego jest zgłoszenie tego nabycia w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Ocena prawidłowości zgłoszenia nabycia do urzędu skarbowego nie podlega ocenie w toku wydawania interpretacji indywidualnych, jest oceniana w toku prowadzonego przez właściwy urząd skarbowy postępowania.

W przypadku braku prawidłowego zgłoszenia nabycia tytułem darowizny, opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega wartość otrzymanej wierzytelności według zasad określonych dla I grupy podatkowej.

Zięć i córka zaliczani są bowiem zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej. Zastosowanie mają więc w przypadku darowizny od zięcia jak i od córki, w każdym przypadku kwota wolna przewidziana dla I grupy podatkowej oraz stawki podatku właściwe dla tej grupy podatkowej.

Odnosząc się natomiast do argumentu Wnioskodawczyni, że skoro nie uzyskała jeszcze żadnych kwot z tytułu spłat wierzytelności, ani nie doszło do rozliczenia wierzytelności w postępowaniu o dział spadku, nie jest zobowiązana do zapłaty podatku, należy wyjaśnić, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie własności m.in. praw majątkowych (art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn), co nie jest tożsame z uzyskaniem korzyści majątkowej z nabytych praw (np. wypłaty wierzytelności) lecz dotyczy momentu wejścia obdarowanego w prawa właściciela rzeczy i praw majątkowych. Jeżeli zatem dla realizacji cesji (przelewu) wierzytelności dokonano czynności cywilnoprawnej w postaci umowy darowizny, to data zawarcia tej umowy jest momentem nabycia własności przedmiotowego prawa majątkowego przez Wnioskodawczynię. Zawarcie umowy darowizny wierzytelności pozwala bowiem Wnioskodawczyni na dochodzenie od dłużników tej wierzytelności w swoim imieniu i na swoją rzecz. Od momentu zawarcia umowy darowizny to Wnioskodawczyni stała się właścicielką praw upoważniających ją do dochodzenia wierzytelności, o której mowa we wniosku.

Reasumując, skoro jak stwierdziła Wnioskodawczyni wierzytelność otrzymała w drodze darowizny, to nabycie tej wierzytelności podlega regulacjom ustawy o podatku od spadków i darowizn. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ dla niniejszego rozstrzygnięcia nie ma znaczenia czy i kiedy Wnioskodawczyni otrzyma środki finansowe z tytułu realizacji przedmiotowej wierzytelności.

Jedynie wówczas gdyby umowa cesji wierzytelności nie przybrała formy darowizny, nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Skoro jednak Wnioskodawczyni stwierdziła, że wierzytelność otrzymała w drodze darowizny, to zgodnie z ww. art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Przy tym wskazać należy, że kwestia jaki charakter prawny miała czynność cesji wierzytelności na rzecz Wnioskodawczyni, w szczególności zaś czy ww. czynność faktycznie stanowiła darowiznę nie należy do zakresu przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji rozstrzygnięcie ww. kwestii nie należy do właściwości organu upoważnionego do wydania interpretacji indywidualnej.

Stosownie bowiem do treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, pod pojęciem przepisów prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych; przy czym mianem ustaw podatkowych w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej określa się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższych regulacji wynika, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych i ratyfikowanych umów międzynarodowych związanych z materią podatkową.

W konsekwencji, w niniejszej interpretacji ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie w kontekście przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest zatem ocena prawidłowości kwalifikacji opisanej we wniosku czynności z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego. Ustalenia w tym zakresie dokonane w niniejszej sprawie przez Wnioskodawczynię, że wierzytelność otrzymała w drodze darowizny, Organ przyjął więc jako element stanu faktycznego, który nie podlega ocenie, gdyż nie regulują go przepisy prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Do uzupełnienia wniosku Wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej