Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 29 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismami z: 1 września 2025 r. (wpływ 1 września 2025 r.) oraz z 3 września 2025 r. (wpływ 3 września 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwania. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż detaliczna paliw do pojazdów silnikowych. Od dochodów z działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy na zasadach liniowych, o których mowa w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r., poz. 163 z późn. zm., zwana dalej: „Ustawą o PIT”).

Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa stacje paliw (dalej: „Stacje paliw”). Po przeprowadzeniu ich rebrandingu Wnioskodawca prowadzi je pod własną marką. Zakup stacji paliw potwierdzony jest każdorazowo stosownymi dokumentami (aktem notarialnym). Stacje paliw to zabudowane grunty, na których znajdują się obiekty budowlane i urządzenia techniczne, m.in. takie jak:

1)zadaszenia/wiaty,

2)budynki trwale związane z gruntem służące obsłudze klientów nabywających paliwa, w których znajduje się m.in. kasa służąca dokonaniu zapłaty za zatankowane paliwo czy sklep z napojami, przekąskami itd. (dalej: „Pawilony handlowe”),

3)budynki restauracji trwale związane z gruntem (dalej: „Restauracje”),

4)myjnie – samoobsługowe lub automatyczne,

5)dystrybutory paliw,

6)zbiorniki naziemne i podziemne,

7)pylony cenowe.

Wyżej wymienione składniki majątku spełniają definicję środków trwałych, o których mowa art. 22a ust. 1 ustawy o PIT:

1)stanowią własność Wnioskodawcy,

2)są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

3)wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy,

4)ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

Powyższe składniki majątku są wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz ewidencji niematerialnych i prawnych stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o PIT. Stacje paliw nie są przez Wnioskodawcę traktowane kompleksowo jako jeden środek trwały, a jako zbiór różnych środków trwałych z podziałem m.in. na: Pawilony handlowe, Restauracje, zbiorniki naziemne, zbiorniki podziemne, pylony cenowe, dystrybutory.

Wnioskodawca klasyfikuje Pawilony handlowe jako budynki handlowo-usługowe z symbolem KŚT 103, a Restauracje jako pozostałe budynki niemieszkalne z symbolem KŚT 109.

Pawilony handlowe są budynkami handlowo-usługowymi, trwale związanymi z gruntem, co znajduje potwierdzenie m.in. w operatach szacunkowych, których sporządzenie Wnioskodawca zleca rzeczoznawcy majątkowemu.

Restauracje są natomiast innymi budynkami niemieszkalnymi, trwale związanymi z gruntem.

W Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864, dalej zwanym: „Rozporządzeniem ws. KŚT”) wskazano, że rodzaj 103 – budynki handlowo-usługowe – obejmuje m.in. budynki stacji paliw. Natomiast, zgodnie z Rozporządzeniem ws. KŚT, rodzaj 109 obejmuje m.in. restauracje, bary, stołówki.

Pawilony handlowe i Restauracje spełniają definicję używanych środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 3 ustawy o PIT, tzn. były używane przez podmiot inny niż Wnioskodawca przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Wnioskodawca, z uwagi na wątpliwości dotyczące brzmienia przepisów art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a oraz pkt 4 ustawy o PIT, stosował w odniesieniu do Pawilonów handlowych oraz Restauracji zasady amortyzacji wynikające z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT. Dotychczas okres amortyzacji Pawilonów handlowych i Restauracji był przez niego określany przez pomniejszenie 40 lat o pełną liczbę lat, która upłynęła od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy Wnioskodawca ma prawo, w odniesieniu do Pawilonów handlowych oraz Restauracji, ustalić okres amortyzacji na czas nie krótszy niż 3 lata, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o PIT?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – Wnioskodawca ma prawo, w odniesieniu do Pawilonów handlowych oraz Restauracji, ustalić okres amortyzacji na czas nie krótszy niż 3 lata, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o PIT.

Uzasadnienie stanowiska:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r., poz. 163 z późn. zm., zwana dalej: „Ustawą o PIT") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z kolei w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

2)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowiw jakikolwiek sposób zwrócona,

3)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4)poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

5)został właściwie udokumentowany,

6)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Uwzględniając przepisy art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, niektóre składniki majątku podlegają amortyzacji. Oznacza to, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika, niebędących m.in. towarami handlowymi, czy materiałami, a w sposób pośredni służących prowadzeniu działalności gospodarczej, w określonych okolicznościach ujmowane są w kosztach uzyskania przychodów stopniowo, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Do kosztów uzyskania przychodów, poprzez odpisy amortyzacyjne, zalicza się równowartość wartości początkowej tych składników majątku, które:

1)stanowią własność lub współwłasność podatnika,

2)są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

3)wykorzystywane są na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddano je do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

4)ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o PIT składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zobligowanie przez ustawodawcę podatników do dokonywania odpisów amortyzacyjnych ma na celu rozłożenie w czasie możliwości zaliczania wydatków na nabycie określonych składników majątku do kosztów uzyskania przychodu, adekwatnie do okresu ich ekonomicznej użyteczności.

Składniki majątku spełniające wskazane wyżej cechy, zwane są środkami trwałymi. Okres (stawkę) amortyzacji, czyli okres stopniowego odnoszenia ich wartości początkowej do kosztów uzyskania przychodów, dla poszczególnych rodzajów/grup środków trwałych określono w Wykazie stawek amortyzacyjnych, który stanowi załącznik do ustawy o PIT. W praktyce, okres amortyzacji (a więc również roczna stawka amortyzacji) zależy od przyporządkowania tym składnikom majątku odpowiedniego symbolu z KŚT (Klasyfikacji Środków Trwałych). Wykaz stawek amortyzacyjnych przewiduje różne roczne stawki amortyzacji dla środków trwałych sklasyfikowanych pod określonymi symbolami KŚT. Wysokości stawek amortyzacyjnych zdają się uwzględniać m.in. stopień trwałości oraz okres przydatności różnych rodzajów środków trwałych.

Ustawodawca, oprócz ogólnych zasad amortyzacji środków trwałych przewidział dodatkowo zasady szczególne, odnoszące się do amortyzacji m.in. ulepszonych lub używanych środków trwałych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o PIT podatnicy, z zastrzeżeniem reguł dotyczących amortyzacji taboru morskiego w budowie, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Jednakże zastosowanie stawki indywidualnej nie może skutkować pełnym zamortyzowaniem danego używanego środka trwałego w czasie krótszym niż wskazany w przepisach. Na przykład dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT, okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1)24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,

2)36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,

3)60 miesięcy – w pozostałych przypadkach.

Przyjęcie przez podatnika indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych środków trwałych pozwala na ich szybsze zamortyzowanie. Ustawodawca, wprowadzając to rozwiązanie prawne, uwzględnił, że składniki majątku, które były już używane przez określony czas przez inny podmiot, cechuje wyższy stopień zużycia, a tym samym krótszy okres ekonomicznej użyteczności dla podatnika. Takie składniki majątku mogą już lub w niedalekiej przyszłości wymagać poniesienia określonych nakładów odtworzeniowych.

Do uznania danego środka trwałego za używany konieczne jest spełnienie warunku używania go przez podmiot inny niż podatnik, przez:

1)6 miesięcy – w przypadku środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o PIT,

2)60 miesięcy – w przypadku środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Wnioskodawca, nabywając Stacje paliw, dokonuje nabycia gruntów zabudowanych m.in. budynkami handlowo-usługowymi, takimi jak Pawilony handlowe oraz innymi budynkami niemieszkalnymi, takimi jak Restauracje. Poszczególne „elementy składowe” Stacji paliw, w tym budynki, spełniają kryteria do uznania ich za odrębne środki trwałe Wnioskodawcy. Spełniają one również kryteria do uznania ich za używane środki trwałe – często okres ich wcześniejszego wykorzystywania przez podmioty inne niż Wnioskodawca to kilkanaście lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a tir. pierwsze ustawy o PIT dla używanych budynków i budowli innych niż te, o których mowa w pkt 4 (a więc innych niż te, dla których stawka amortyzacji wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych to 2,5%) – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT dla używanych budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Podstawowa stawka amortyzacji dla budynków handlowo-usługowych stacji paliw, które wymieniono w Objaśnieniach szczegółowych do Rozporządzenia ws. KŚT przy rodzaju 103 KŚT oraz budynków restauracji, które wymieniono w Objaśnieniach szczegółowych do Rozporządzenia ws. KŚT przy rodzaju 109 KŚT, wynosi 2,5%. Zarówno Pawilony handlowe, jak i Restauracje są budynkami trwale związanymi z gruntem.

Dotychczas Wnioskodawca stosował do amortyzacji zasady wynikające z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT. Wynikało to z faktu, że w jego dotychczasowej ocenie treść przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT determinuje możliwość zastosowania przewidzianych w nim okresów amortyzacji tylko do tych budynków, dla których stawka amortyzacji wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych, jest inna niż 2,5% (a więc np. 4,5% czy 10%). Dla Pawilonów handlowych i Restauracji przesłanka ta nie była, w dotychczasowej ocenie Wnioskodawcy, spełniona. Pawilony handlowe i Restauracje, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, powinny być bowiem amortyzowane stawką 2,5%. Po głębszej analizie i zestawieniu brzmienia obydwu przywołanych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, warunek przypisania danemu budynkowi w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki innej 2,5%, celem zastosowania przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, nie dotyczy trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem.

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT wprowadza bowiem ogólną regułę określającą możliwość amortyzacji budynków i budowli innych niż te, dla których podstawowa stawka amortyzacji to 2,5%, stawką 10% (przez okres 10 lat), ale wprowadza również wyjątki od tej ogólnej reguły poprzez rozwinięcie przepisu kolejnymi jednostkami redakcyjnymi – lit. a oraz lit. b. Wyjątkiem tym są wymienione m.in. w lit. a trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowych wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji (a więc np. Pawilony handlowe) i inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem (a więc np. Restauracje) - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. Zdaniem Wnioskodawcy, aby amortyzacja trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji (a więc np. Pawilonów handlowych) i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem (a więc np. Restauracji) była możliwa przez okres nie krótszy niż 3 lata, to budynki te nie muszą mieć w Wykazie stawek amortyzacyjnych przypisanej stawki amortyzacji innej niż 2,5%. W przeciwnym wypadku przez okres nie krótszy niż 3 lata, nie można by amortyzować prawie żadnego budynku handlowo-usługowego wymienionego w rodzaju 103 KŚT, bowiem dla wszystkich przewidziano stawkę 2,5%. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie byłyby kioski towarowe o kubaturze poniżej 500m³ – trwale związane z gruntem. Gdyby to było intencją ustawodawcy, to zdaniem Wnioskodawcy, inaczej skonstruowałby on przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o PIT stanowi lex specialis względem art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, który zgodnie z zasadą lex specialis derogat legi generali, ma pierwszeństwo w stosowaniu.

Pozytywne stanowiska w zakresie możliwości amortyzacji budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 103 KŚT i pozostałych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT, na zasadach przewidzianych w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o PIT zaprezentowano m.in. w interpretacjach:

1.0113-KDIPT2-1.4011.596.2024.1 .MAP – „Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro budynek, który zamierza Pani nabyć zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych przed jego nabyciem był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, a ponadto zostanie on po raz pierwszy wprowadzony przez Panią do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można ustalić dla tego budynku indywidualny okres amortyzacji, przy czym okres ten nie może być krótszy niż 3 lata”,

2.0114-KDIP3-1.4011.454.2017.1 .KS1 – „Ponadto, jeżeli ww. budynek zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez ww. spółkę i zgodnie z odrębnymi przepisami, niebędącymi przepisami prawa podatkowego, przedmiotowy budynek zostanie prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, to spółka cywilna będzie mogła dla celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata, tj. będzie mogła przyjąć, że stawka amortyzacyjna może wynosić maksymalnie 33,33% w skali roku, a wspólnicy spółki cywilnej (w tym Wnioskodawca) będą mogli zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodu”,

3.IBPBI/1/415-757/12/ZK – „Określony w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata dotyczy m.in. wszystkich trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT. Zgodnie z KŚT, rodzaj ten obejmuje – budynki handlowo-usługowe, tj. budynki: centrów handlowych, domów towarowych, samodzielnych sklepów i butików, kiosków towarowych na trwale związanych z gruntem, hal przeznaczone na targi, aukcje, wystawy, targowisk pod dachem, stacji paliw, stacji obsługi itp., aptek, pozostałe handlowo-usługowe”.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, ma on prawo, w odniesieniu do Pawilonów handlowych oraz Restauracji, ustalić okres amortyzacji na czas nie krótszy niż 3 lata, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy.

Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

·       pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub ze źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

·nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

·być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodami uzyskanymi z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tych przychodów – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

·stanowić własność lub współwłasność podatnika,

·zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

·być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

·       być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 stawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Z powyższego wynika zatem, że:

·      wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;

·      raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;

·      przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy:

Powyższe przepisy wskazują, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie z definicją słownikową – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika. To oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W świetle powyższego wskazuję, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek trwały zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Zauważam, że wynikająca z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą. Przeważającym przedmiotem Pana działalności jest sprzedaż detaliczna paliw. Jako formę opodatkowania wybrał Pan podatek liniowy. Na poczet działalności gospodarczej nabywa Pan stacje paliw, które po przeprowadzeniu rebrandingu prowadzi Pan pod własna marką. Stacje paliw to zabudowane grunty, na których znajdują się obiekty budowlane i urządzenia techniczne, które spełniają definicję środków trwałych, tj. stanowią Pana własność, są kompletne i zdatne do użytku i wykorzystywane na potrzeby Pana działalności gospodarczej, a ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok. Są też wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Stacje paliw nie są traktowane przez Pana kompleksowo jako jeden środek trwały, a jako zbiór różnych środków trwałych z podziałem m.in. na Pawilony handlowe i Restauracje. Pawilony handlowe klasyfikuje Pan jako budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem pod symbolem KŚT 103. Restauracje są natomiast innymi budynkami niemieszkalnymi trwale związanymi z gruntem, które klasyfikuje Pan pod symbolem KŚT 109. Pawilony handlowe i Restauracje były używane przez podmiot inny niż Pan przez okres co najmniej 60 miesięcy. Zarówno Pawilony handlowe, jak i Restauracje zostały wprowadzone przez Pana po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych.

Na podstawie tak przedstawionego opisu sprawy oraz powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzam, że skoro Pawilony handlowe zaliczone do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz Restauracje zliczone do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, które Pan nabywa, przed ich nabyciem były wykorzystywane przez okres co najmniej 60 miesięcy, a ponadto zostaną one po raz pierwszy wprowadzony przez Pana do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można ustalić dla tych budynków indywidualny okres amortyzacji, przy czym okres ten nie może być krótszy niż 3 lata.

Podsumowanie: ma Pan prawo, w odniesieniu do Pawilonów handlowych oraz Restauracji, ustalić okres amortyzacji na czas nie krótszy niż 3 lata, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Powołane przez Pana interpretacje zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tą interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.