Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lipca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 7 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 30 lipca 2025 r. (wpływ 1 sierpnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną oraz rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski. W dniu 20 lipca 2020 r. nabył niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną w jednostce ewidencyjnej (...) - obszar wiejski, (...). Nieruchomość nie jest uzbrojona w infrastrukturę techniczną i znajduje się na terenie, dla którego nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Nieruchomość została zakupiona od osoby fizycznej za kwotę 330 000 zł. Przedmiotem nabycia była jedna działka o numerze ewidencyjnym 1 (obręb (...) - Obszar Wiejski), objęta księgą wieczystą nr (…) (dalej: „Nieruchomość”).

Działka została nabyta przez Wnioskodawcę do majątku prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Transakcja zakupu nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ w momencie nabycia korzystał on ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (VAT). Jako podatnik zwolniony podmiotowo, Wnioskodawca nie miał statusu czynnego podatnika VAT, a tym samym nie miał prawa do odliczenia VAT naliczonego (zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT).

Zakup miał charakter inwestycji prywatnej - stanowił lokatę kapitału w grunt niezabudowany. Choć brano pod uwagę możliwość przyszłych korzyści majątkowych (np. dzierżawy lub inwestycji budowlanej), to w momencie zakupu nie istniał konkretny plan dotyczący wykorzystania Nieruchomości. Zakup nie był związany z działalnością gospodarczą.

Po pewnym czasie Wnioskodawca zdecydował się udostępnić Nieruchomość w ramach działalności gospodarczej prowadzonej jako osoba fizyczna. Nieruchomość nie została jednak wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Początkowo została oddana w dzierżawę spółce B. sp. z o.o. (dalej: „Kupujący”). Następnie, po decyzji o zawieszeniu działalności gospodarczej, umowę przekształcono aneksem - od dnia 17 stycznia 2022 r. Nieruchomość była wynajmowana przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną, poza działalnością gospodarczą.

Stronami umowy najmu byli:

• A.A. (Wnioskodawca) - wynajmujący,
• B. sp. z o.o. - najemca.

W pierwszym okresie po nabyciu nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie do celów prywatnych - miała charakter rekreacyjny. Działka znajduje się w atrakcyjnej lokalizacji, w pobliżu morza, i stanowiła miejsce wypoczynku Wnioskodawcy podczas wakacji, które spędzał tam z rodziną. Z uwagi na brak własnego budynku, Wnioskodawca nocował w pobliskich kwaterach. Wnioskodawca posiada dzieci w wieku szkolnym, co dodatkowo uzasadniało ten prywatny, okazjonalny charakter użytkowania nieruchomości.

Po pewnym czasie działka została oddana do odpłatnego korzystania na rzecz spółki spółce B. sp. z o.o. (Kupującemu) na podstawie umowy cywilnoprawnej. Od momentu zawarcia tej umowy nieruchomość nie była już wykorzystywana przez Wnioskodawcę osobiście ani rekreacyjnie. Początkowo - od dnia 24 sierpnia 2020 r. - udostępnienie nieruchomości miało charakter działalności gospodarczej i było ujęte w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności zarejestrowanej. Następnie, na mocy aneksu do pierwotnej umowy dzierżawy, z dniem 17 stycznia 2022 r. zmieniono formę korzystania z nieruchomości - od tego momentu dzierżawa (a faktycznie najem) miała charakter prywatny i nie była już związana z działalnością gospodarczą.

Udostępnienie nieruchomości - zarówno w formie dzierżawy gospodarczej, jak i późniejszego najmu prywatnego - miało charakter odpłatny, a wszystkie rozliczenia pomiędzy stronami zostały udokumentowane fakturami.

Przez cały okres wynajmu nieruchomość była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT. Wnioskodawca nie dokonywał rozliczenia podatku należnego VAT z tytułu dzierżawy ani najmu, gdyż jako podatnik korzystał ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W żadnym z okresów nie została przekroczona wartość sprzedaży netto w wysokości 200.000 zł, uprawniająca do zastosowania tego zwolnienia.

Podkreślić należy, że przedmiotowa nieruchomość - działka nr 1, objęta KW nr (…) - była przez cały okres jej posiadania wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej z opodatkowania VAT, zarówno w ramach dzierżawy prowadzonej w działalności gospodarczej, jak i późniejszego najmu prywatnego. Nie była również nigdy zaliczona do środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania VAT był art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. od 5 lipca Dz.U. 2025 r. poz. 775), który przewiduje możliwość zwolnienia podmiotowego dla podatników, których wartość sprzedaży nie przekroczyła wskazanego w ustawie limitu. Wnioskodawca korzystał z tego zwolnienia nieprzerwanie w całym okresie udostępniania nieruchomości.

Zgodnie z aktualnym stanem wiedzy Wnioskodawcy, Nieruchomość znajduje się na obszarze, dla którego nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca nie był i nie zamierza być inicjatorem uchwalenia takiego planu. Ewentualne działania w tym zakresie podjęła spółka B. sp. z o.o. (Kupujący)

Po upływie ponad dwóch lat od daty nabycia, Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż Nieruchomości spółce B. sp. z o.o. Sprzedaż dotyczy wyłącznie gruntu - bez naniesień w postaci budynków, które stanowią własność Kupującego. Zabudowa obejmuje mniej niż połowę powierzchni działki. Ustalona cena sprzedaży to 655 000 zł - zgodna z wartością rynkową.

Na przedmiotowej Nieruchomości wydzierżawiający (sp. z o.o. Kupujący) postawił ośrodek wczasowy (numer działki, na której znajduje się ośrodek wczasowy wybudowany przez wydzierżawiającego to: 1). Ośrodek wczasowy wybudowany przez wydzierżawiającego na gruncie będącym przedmiotem sprzedaży został zrealizowany na podstawie pozwolenia na budowę - Decyzji Nr (…)/2021, wydanej przez Starostę (...) w dniu 28 stycznia 2021 r. Inwestycja została zatem zrealizowana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i na podstawie wymaganych decyzji administracyjnych. Przedmiotem planowanej sprzedaży będzie wyłącznie grunt, bez znajdujących się na nim naniesień, w szczególności bez ośrodka wczasowego, który został wybudowany przez wydzierżawiającego (Kupującego). Przedmiotem sprzedaży jest jedna działka zabudowana przez Kupującego B. Sp. z o.o. choć zabudowa zajmuje mniej niż połowę działki.

Obecnie (wg wiedzy Wnioskodawcy) nie ma planu zabudowy przedmiotowej Nieruchomości budynkami/budowlami a dotychczasowa zabudowa ma charakter mieszkaniowy i turystyczny. W kwestii inicjatywy dotyczącej uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wynikające z ww. planu przeznaczenie Nieruchomości Wnioskodawca nie może zająć stanowiska i z pewnością nie była w tym zakresie podejmowana inicjatywa Wnioskodawcy.

W przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, na moment dostawy dla przedmiotowej działki niezabudowanej mogą być wydane decyzje o warunkach zabudowy. O plan zagospodarowania wystąpiła Spółka Sp. z o.o. dzierżawca.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (polegającą m.in. na pozyskiwaniu lekarzy do pracy w szpitalach i przychodniach), nie przekracza rocznego limitu sprzedaży uprawniającego do korzystania ze zwolnienia podmiotowego z VAT (art. 113 ust. 1 ustawy o VAT). Całość przychodów (zarówno z działalności gospodarczej, jak i z dzierżawy Nieruchomości) nie przekracza w skali roku kwoty 200 000 zł netto.

Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, które nie są przeznaczone na sprzedaż:

1. Dom - nabyty w 2007 r. w celach mieszkaniowych, sprzedany w 2012 r.

2. Mieszkanie - otrzymane w darowiźnie od brata matki, sprzedane w 2020 r.

Celem nabycia był cel mieszkaniowy.

Wnioskodawca dokonywał sprzedaży dwóch nieruchomości zabudowanych w okresie ostatnich 15 lat. Sprzedaże te miały wyłącznie charakter prywatny i wynikały z potrzeby poprawy warunków mieszkaniowych rodziny Wnioskodawcy. Obie nieruchomości były wykorzystywane przez cały okres posiadania wyłącznie na własne cele mieszkaniowe i nie były związane z żadną prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym transakcje te nie skutkowały obowiązkiem rejestracji jako czynny podatnik VAT ani obowiązkiem rozliczenia podatku należnego VAT. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych działań charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami. W szczególności nie prowadził działalności deweloperskiej, nie uzbrajał nieruchomości, nie podejmował działań marketingowych, nie dokonywał podziałów ani zmian przeznaczenia gruntów.

Żadna z dokonanych sprzedaży nie powodowała powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, a w związku z ich realizacją Wnioskodawca nie rejestrował się jako podatnik VAT czynny, nie składał deklaracji VAT i nie wykazywał podatku należnego od tych transakcji.

Pytania

1.Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości po stronie Sprzedającego powstanie przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2.Czy planowana sprzedaż niezabudowanej nieruchomości gruntowej (działka nr 1, objęta księgą wieczystą nr (…), będącej własnością Wnioskodawcy i wykorzystywanej w ramach działalności objętej zwolnieniem podmiotowym z VAT, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2024 r. poz. 361, ze zm.)?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie

Sprzedający - A.A. - prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której wcześniej wykorzystywał nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży. Jednakże w dniu 17 stycznia 2022 r. zawarty został Aneks nr 1 do Umowy dzierżawy z dnia 24 sierpnia 2020 r., na mocy którego nieruchomość ta została wycofana z majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Od tego momentu nieruchomość nie była już związana z prowadzoną działalnością, nie służyła jej, nie generowała przychodów rozpoznawanych w tej działalności, a jej dalsze wykorzystywanie (najem) miało charakter wyłącznie prywatny.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawy o PT), przychody mogą pochodzić z różnych źródeł, w tym z pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 3) lub z odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych (pkt 8). Kluczowe znaczenie ma tutaj rozróżnienie, czy przedmiot sprzedaży - w tym przypadku nieruchomość - był składnikiem majątku firmowego, a więc wykorzystywanym w działalności gospodarczej, czy też majątku prywatnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o PIT, przychodem z działalności gospodarczej jest m.in. przychód ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności. Jednakże - jak potwierdza zarówno doktryna, jak i orzecznictwo sądów administracyjnych - nie każde odpłatne zbycie składnika majątkowego przez przedsiębiorcę należy automatycznie kwalifikować jako przychód z działalności gospodarczej. Istotne znaczenie ma faktyczny sposób wykorzystywania tego składnika w chwili sprzedaży oraz to, czy był on związany z działalnością gospodarczą, czy też stanowił składnik majątku prywatnego.

W niniejszej sprawie nieruchomość została formalnie wycofana z działalności gospodarczej w styczniu 2022 r., a więc znacznie wcześniej niż doszło do jej sprzedaży. Od tego czasu była wykorzystywana wyłącznie w sposób prywatny, a dzierżawa odbywała się poza działalnością gospodarczą i nie była ujęta w ewidencji środków trwałych. Co istotne, sprzedaż nastąpiła na wniosek Kupującego, który samodzielnie zgłosił się z ofertą - Sprzedający nie podejmował żadnych działań marketingowych, nie występował jako podmiot aktywnie uczestniczący w obrocie nieruchomościami, nie prowadził negocjacji z wieloma potencjalnymi nabywcami ani nie przygotowywał nieruchomości do sprzedaży.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 5 kwietnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 825/16), o zakwalifikowaniu przychodu do źródła „działalność gospodarcza” przesądza nie tylko formalny status przedsiębiorcy, ale również sposób postępowania ze składnikiem majątku. W uzasadnieniu wskazano, że:

„Oceniając, czy dany przychód podlega opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej, nie można kierować się wyłącznie tym, czy pochodzi on od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, lecz należy przede wszystkim uwzględnić, czy dana czynność została faktycznie wykonana w ramach tej działalności".

Podobne stanowisko wyraził NSA w wyroku z dnia 13 grudnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 3426/15), w którym podkreślono, że:

„Nie można uznać za działalność gospodarczą sprzedaży nieruchomości, jeśli nie wiązała się ona z ciągiem profesjonalnych działań zmierzających do jej przygotowania do obrotu”.

W analizowanym przypadku nie sposób przypisać Sprzedającemu żadnych działań wskazujących na zawodowy charakter sprzedaży. Nie doszło do scalania, podziału działek, zmiany ich przeznaczenia ani żadnych inwestycji mających na celu zwiększenie wartości gruntu - takich jak uzbrojenie, wydzielenie dróg, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, itp. Przeciwnie - wszystkie te czynności zostały zainicjowane i przeprowadzone przez Kupującego, a Sprzedający wyraził jedynie zgodę na ich dokonanie.

W konsekwencji należy przyjąć, że sprzedaż nieruchomości nie nastąpiła w ramach działalności gospodarczej, lecz była formą zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym, nie powstanie po stronie Sprzedającego przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz.163 ze zm.). Zgodnie z jego treścią:

Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych w oparciu o system przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów. Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów.

Źródła przychodów

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Odrębnym źródłem przychodu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jest:

Art. 10 ust. 2 pkt 3 omawianej ustawy stanowi, że:

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy:

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny, Wydawnictwo Naukowe PWN, pod redakcją Andrzeja Markowskiego, Warszawa 2000, „organizować” to „przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie”, bądź w znaczeniu drugim „nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 7 maja 2008 r. I SA/Op18/08).

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą), w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przytoczonym art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które - w przypadku uzyskania ich przez podatnika - stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia składników majątku, tj. środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. przepis ten wskazywał, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych.

Od dnia 1 stycznia 2015 r. przepis ten stanowi jednak, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą (…).

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie Sądu, poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłącznie tych składników majątku, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika. Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328), ustawodawca doprecyzował brzmienie ww. przepisu i objął jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ww. ustawy zmieniającej, zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik - pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Podkreślić należy, że ww. przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że co do zasady regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 22c ww. ustawy:

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22f ust. 4 ww. ustawy:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Należy przy tym podkreślić, że mimo tego, że nieruchomość, o której mowa we wniosku, była wykorzystywana w działalności gospodarczej, ale nie została ujęta w ewidencji środków trwałych, to dotyczą jej wszelkie konsekwencje związane z jej statusem jako środka trwałego, w szczególności miał Pan obowiązek wprowadzić nieruchomość do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy.

W świetle powyższego, zaliczenie przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest możliwe, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

• składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,
• składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Ponadto wszystkie składniki majątku (poza składnikami wymienionymi w art. 22d ust. 1 ustawy), które stanowią środki trwałe w rozumieniu ustawy, powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych - niezależnie od tego czy podlegają amortyzacji, czy też nie.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że co do zasady regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Określenie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że w dniu 20 lipca 2020 r. nabył Pan niezabudowaną nieruchomość gruntową. Zakup miał charakter inwestycji prywatnej - stanowił lokatę kapitału w grunt niezabudowany. Po pewnym czasie zdecydował się Pan udostępnić Nieruchomość w ramach działalności gospodarczej prowadzonej jako osoba fizyczna. Nieruchomość nie została jednak wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Od dnia 24 sierpnia 2020 r. - udostępnienie nieruchomości miało charakter działalności gospodarczej i było ujęte w prowadzonej przez Pana działalności zarejestrowanej. Następnie, na mocy aneksu do pierwotnej umowy dzierżawy, z dniem 17 stycznia 2022 r. zmieniono formę korzystania z nieruchomości - od tego momentu dzierżawa (a faktycznie najem) miała charakter prywatny i nie była już związana z działalnością gospodarczą. Wobec powyższego w niniejszej sprawie nieruchomość została formalnie wycofana z działalności gospodarczej w styczniu 2022 r. Udostępnienie nieruchomości - zarówno w formie dzierżawy gospodarczej, jak i późniejszego najmu prywatnego - miało charakter odpłatny, a wszystkie rozliczenia pomiędzy stronami zostały udokumentowane fakturami.

Odnosząc powyższe do przedstawionych we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że skoro opisana we wniosku nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej, to nie budzi wątpliwości, że ta nieruchomość powinna stanowić środek trwały Pana działalności gospodarczej. Fakt ten wynika z samej definicji środka trwałego.

W konsekwencji, odpłatne zbycie nieruchomości opisanej we wniosku wykorzystywanej uprzednio w działalności gospodarczej, skutkuje powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, czy nieruchomość ta wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Bez względu na to, czy został spełniony ten obowiązek - wynikający z art. 22d ust. 2 ww. ustawy - kwota uzyskana ze sprzedaży tej nieruchomości - zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej.

Jedynie w sytuacji wycofania nieruchomości z działalność gospodarczej do majątku prywatnego i upływu okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy (6 lat między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności i dniem jego odpłatnego zbycia), osiągnięty przychód nie podlegałby opodatkowania ze źródła przychodów jakim jest działalności gospodarcza.

Zatem Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).

Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.