Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 lipca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, dotyczący skutków podatkowych zawarcia ugody z bankiem. Wniosek został uzupełniony 4 i 27 sierpnia 2025 r. (daty wpływu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W dniu 16 października 2006 r. wspólnie z żoną A.B. jako konsument, zawarł Pan z X Spółka Akcyjna (...) - Umowę nr (...) o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem CHF (dalej jako: „Umowa”) o wartości 350 000,04 zł. Następcą prawnym X Spółka Akcyjna jest obecnie Y Spółka Akcyjna.

Kredyt został przeznaczony na sfinansowanie budowy domu jednorodzinnego na posiadanej wspólnie z żoną działce gruntu nr 1 (...). Przedmiotowa nieruchomość została wybudowana w celu zaspokojenia osobistych potrzeb mieszkaniowych i sfinansowana zgodnie z harmonogramem transz uruchamianych przez bank. Zaciągnięty kredyt został zabezpieczony hipoteką kaucyjną w wysokości 525 000,00 zł ustanowioną na własności wyżej wymienionej działki gruntu wpisaną do KW nr (...).

W dniu 13 lutego 2024 r. kredyt został całkowicie spłacony poprzez zapłatę kwoty 336 535,00 zł ze środków pochodzących ze sprzedaży tej nieruchomości. Łączna wysokość wpłaconych do banku rat kapitałowo-odsetkowych i innych opłat wyniosła 763 625,55 zł (w tym kwoty 61 860,60 franków szwajcarskich przeliczonych po kursie NBP z dnia złożenia pozwu).

Powołując się na abuzywność klauzul Umowy wspólnie z żoną wytoczył Pan przeciwko bankowi pozew indywidualny o nieważność Umowy, wnosząc o zasądzenie od banku kwoty 413 626,00 zł tytułem zwrotu nienależnie pobranych przez bank świadczeń w wykonaniu łączącej strony całkowicie nieważnej Umowy. Bank w dniu 24 czerwca 2025 r. zaproponował podpisanie ugody pozasądowej, aby zakończyć istniejący spór sądowy oraz zgodnie oświadczyć, że strony nie będą dochodzić w przyszłości roszczeń związanych z zawarciem i wykonywaniem Umowy oraz zobowiązują się do zakończenia istniejących sporów sądowych, przedmiotem których są roszczenia wynikające z Umowy. W celu ugodowego zakończenia sporu bank proponuje zwrócić Panu łączną kwotę 331 700,72 zł.

W proponowanej ugodzie bank oświadcza, że w wyniku zwrotu, w odniesieniu do wyżej wymienionej kwoty, na banku nie ciąży obowiązek informacyjny przygotowania informacji PIT-11 dla kwoty zwrotu. Nadto, bank oświadcza, że wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej w zakresie stanu faktycznego powstałego w wyniku zawartej ugody, czy po stronie kredytobiorcy powstaje przychód w związku ze zwrotem wskazanym w ugodzie, a tym samym na banku nie ciąży powyżej wskazany obowiązek informacyjny. Bank otrzymał interpretację indywidualną i zamieścił o niej komunikat na swojej stronie internetowej.

Nie zawarł Pan żadnego innego kredytu na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych.

Uzupełnienie wniosku

Nadmienia Pan, że pomimo iż występuje jako osoba fizyczna o indywidualną interpretację podatkową, zdarzenie przyszłe dotyczy ugody pomiędzy bankiem a Panem i Pana żoną jako stroną przedmiotowej umowy kredytowej oraz ugody. Kredyt został spłacony solidarnie przez Pana i Pana żonę, zatem zwrot środków pieniężnych we wskazanej w propozycji ugody kwocie, tj. 331 700,72 zł nastąpi do Pana i do Pana żony łącznie na wspólne konto.

Paragraf 31 ust. 1 przedmiotowej umowy kredytu brzmi „Kredytobiorcy ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania wynikające z Umowy.”. Żadne inne zapisy przedmiotowej umowy nie wskazują na inny sposób odpowiedzialności kredytobiorców, niż solidarny i w taki też sposób umowa kredytowa była spłacana (z rachunku wspólnego).

Kwota 331 700,72 zł jest zwrotem środków pieniężnych na rzecz Pana i Pana żony (łącznie) jako stron umowy, które to środki pieniężne na mocy umowy kredytowej przekazał Pan wraz z żoną solidarnie na rzecz banku w ramach spłaty rat kapitałowo-odsetkowych.

Kwota 331 700,72 zł mieści się w kwocie 763 625,55 zł i zostało to wskazane w opisie zdarzenia przyszłego. Zwrot nastąpi na rzecz Pana i Pana żony łącznie, jako stron umowy i ugody, czyli w kwotach po 165 850,36 zł. W wyniku ugody nie nastąpiło przewalutowanie kredytu na PLN. Ponadto, kredyt został spłacony całkowicie.

Nawiązując do zapisów projektu ugody, tj.

Paragraf 1 ust. 2. „Kredytobiorca/y wykonując Umowę spłacił/li tytułem rat kapitałowo-odsetkowych kwotę 61 860,60 CHF i 479 994,26 PLN, a tytułem innych świadczeń pieniężnych 3 500,00 PLN.”

Paragraf 1 ust. 5 „W celu ugodowego zakończenia sporu, bank zobowiązuje się zwrócić na rzecz Kredytobiorcy/ów ustalaną przez Strony kwotę 331 700,72 PLN.”.

Bank zaproponował określoną kwotę zwrotu (ust. 5) w nawiązaniu do wpłaconych wcześniej przez Pana i żonę środków pieniężnych (ust. 2). W proponowanej treści ugody nie są wskazane żadne zapisy świadczące o „ponownym przeliczeniu zobowiązań kredytowych według kursów waluty przyjętych w ugodzie”. Natomiast w załączniku nr 1 do projektu ugody umieszczone zostały zapisy wynikające bezpośrednio ze wskazań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Sądu Najwyższego o konsekwencjach potencjalnej abuzywności klauzul. Biorąc pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i sądów polskich, w znakomitej większości wyroków umowy kredytowe waloryzowane kursem walut obcych są uznane w całości za nieważne, właśnie ze względu na abuzywność stosowanych przez banki klauzul oraz bardzo często dodatkowo wskutek wadliwego prawnie procesu zawierania umów kredytowych łamiących podstawowe prawa konsumentów. Zważywszy na powyższe, w Pana ocenie jest to powód zwrotu środków nienależnie wpłaconych do banku.

Z treści ugody nie wynikają żadne zapisy, które można uznać za odszkodowanie ze strony banku. W preambule projektu ugody w punkcie 8 cyt. „W związku z zawarciem Ugody, Strony zgadzają się, że nie będą dochodzić w przyszłości roszczeń związanych z zawarciem i wykonywaniem Umowy oraz zobowiązują się do zakończenia istniejących sporów sądowych, przedmiotem których są roszczenia wynikające z Umowy.” ale ugoda nie traktuje o jakimkolwiek wynagrodzeniu za zaniechanie dochodzenia roszczeń wobec banku na drodze sądowej lub odstąpienie od takich roszczeń. Ani w treści pozwu ani w treści projektu ugody nie występują żadne odniesienia do zadośćuczynienia ze strony banku na rzecz Pana i Pana żony.

Każda spłacana przez Pana i Pana żonę rata kapitałowo-odsetkowa wiązała się z dodatnią kwotą w części odsetkowej.

Pytanie

Czy kwota zwrotu, wynikająca z proponowanej przez bank ugody dotyczącej kredytu otrzymanego na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, podlega opodatkowaniu?

Pana stanowisko w sprawie

Kwota, która ma być zwrócona przez bank w wyniku zawarcia ugody, nie jest ani Pana dochodem ani przychodem, lecz zwrotem niesłusznie pobranych kwot z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych i innych opłat, a tym samym nie wiąże się z koniecznością zapłaty podatku dochodowego.

Uzasadnienie stanowiska. Zgodnie z Kodeksem cywilnym przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. W nawiązaniu do opisu stanu faktycznego, powołując się na abuzywność klauzul z Umowy wytoczył Pan przeciwko bankowi pozew indywidualny o nieważność Umowy, wnosząc o zasądzenie od banku kwoty 413 626,00 zł tytułem zwrotu nienależnie pobranych przez bank świadczeń w wykonaniu łączącej strony całkowicie nieważnej Umowy. Bank proponuje podpisanie ugody, w wyniku której dokona zwrotu nienależnie pobranych świadczeń w wysokości 331 700,72 zł. Nadto, z definicji przychodu, zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wywieść należy, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. Zważywszy na to, że proponowana kwota zwrotu mieści się w kwocie uiszczonych do banku rat kapitałowo-odsetkowych i innych opłat, tj. 763 625,55 zł (w tym kwoty 61 860,60 franków szwajcarskich przeliczonych po kursie NBP z dnia złożenia pozwu), uznać należy, że nie uzyska Pan, w przypadku zawarcia ugody, korzyści majątkowej, która mogłaby zostać potraktowana jako trwałe przysporzenie w Pana majątku. Tym samym, w związku ze zwrotem przez bank kwoty wynikającej z proponowanej ugody, po Pana stronie nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie wystąpi również obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu. Takie stanowisko przedstawia także bank w treści ugody powołując się na otrzymaną interpretację podatkową Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca przyjął zasadę, że przychodami są:

1)pieniądze i wartości pieniężne, które:

·zostały otrzymane przez podatnika – czyli takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

·zostały postawione do dyspozycji podatnika – czyli takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

2)wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – czyli takie przysporzenia majątkowe, które mają postać:

·świadczeń w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa);

·nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze (np. otrzymane usługi).

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Z uwagi na wyróżnienie przez ustawodawcę przychodów o charakterze niepieniężnym, uznaje się, że przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy jest nie tylko uzyskanie przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie, za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Nieodpłatne świadczenie w znaczeniu prawa podatkowego obejmuje nie tylko świadczenie w rozumieniu prawa cywilnego (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są:

–inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w przytoczonym już wcześniej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Z treści wniosku wynika, że 16 października 2006 r. zaciągnął Pan wspólnie z żoną kredyt hipoteczny waloryzowany kursem CHF o wartości 350 000,04 zł na budowę domu jednorodzinnego. W dniu 13 lutego 2024 r. kredyt został całkowicie spłacony poprzez zapłatę kwoty 336 535,00 zł ze środków pochodzących ze sprzedaży tej nieruchomości. Wspólnie z żoną wytoczył Pan przeciwko bankowi pozew indywidualny o nieważność Umowy, wnosząc o zasądzenie od banku kwoty 413 626,00 zł tytułem zwrotu nienależnie pobranych przez bank świadczeń. W toku postępowania sądowego bank zaproponował podpisanie ugody pozasądowej, aby zakończyć istniejący spór sądowy. W tym celu bank proponuje zwrócić Panu oraz Pana żonie łączną kwotę 331 700,72 zł.

Wobec powyższego, skoro kwota 331 700,72 zł nie przekracza różnicy pomiędzy dokonanymi przez Pana wpłatami na rzecz banku z tytułu spłaty rat kapitałowo-odsetkowych, a kwotą kapitału wypłaconego Panu przez bank w ramach umowy kredytu, to jej otrzymanie nie spowoduje po Pana stronie przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie będą Pana przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie będzie skutkowało po Pana stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Wskazać również należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast „zainteresowanym” w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jest osoba, która występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej i będąca wnioskodawcą. W związku z tym, niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana, nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (Pana żony).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.