Interpretacja indywidualna

  – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 lipca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Odpowiadając na wezwanie uzupełnił go Pan 18 sierpnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Jest Pan obywatelem Włoch i do czasu przyjazdu do Polski w kwietniu 2018 r. zamieszkiwał Pan we Włoszech w miejscowości A, w nieruchomości należącej do rodziców.

4 kwietnia 2018 r. podjął Pan zatrudnienie w firmie B S.A. [dalej: „Spółka”] z siedzibą w C. Początkowo został Pan zatrudniony na 3 miesięczny okres próbny w Polsce, po którym to umowa została przedłużona na czas nieokreślony. Kontynuuje Pan pracę dla tego samego pracodawcy. Miejscem Pana pracy jest C, siedziba Spółki.

Przed podjęciem zatrudnienia podjął Pan działania zmierzające do wynajęcia mieszkania w C. 23 marca 2018 r. zawarł Pan umowę najmu lokalu mieszkalnego i zamieszkał w nim 4 kwietnia 2018 r. kiedy to rozpoczął Pan również pracę dla Spółki. Od tamtego czasu dwukrotnie zmieniał Pan miejsce zamieszkania w aglomeracji (...), przenosząc się do nieruchomości w D, a następnie ponownie do C gdzie mieszka Pan nieprzerwanie od końca marca 2021 r. w mieszkaniu należącym do przyjaciółki. Od 2018 r. posiada Pan rachunek bankowy w polskim banku, na który otrzymuje swoją wypłatę, polskie karty kredytowe którymi finansuje swoje bieżące wydatki na życie w C. Nie posiada Pan dzieci. W Polsce poznał i ma Pan partnerkę, obywatelkę Polski, posiada znajomych. W Polsce prowadzi Pan gospodarstwo domowe, korzysta z obiektów kultury i obiektów sportowych. Zatrudnienie w Polsce jest też Pana głównym źródłem przychodów. Od 2020 r. korzysta Pan z samochodu służbowego. Mieszka Pan w Polsce i ma zamiar pozostać na stałe. Dysponuje Pan dokumentacją potwierdzającą jego faktyczny pobyt w Polsce w tym okresie w szczególności umowami najmu, zaświadczeniami pracodawcy co do czasu pracy, okresu zatrudnienia, zestawieniem płatności z rachunków bankowych w Polsce, fakturami za internet i telewizję, zaświadczeniami od lekarzy po przeprowadzonych badaniach.

Pana najbliższa rodzina, tj. rodzice mieszka na stałe we Włoszech. W okresie 2018-2024 sporadycznie odwiedzał Pan rodzinę podczas weekendów / świąt.

Po przyjeździe do Polski wystąpił Pan o nadanie nr NIP, a następnie o nadanie nr PESEL. Zarejestrował Pan też swój pobyt jako obywatel Unii Europejskiej w urzędzie wojewódzkim ds. cudzoziemców. W wyniku niedopatrzenia, z przyzwyczajenia oraz braku pełnej wiedzy co do skutków podatkowych, w składanych dokumentach rejestracyjnych na przestrzeni lat np. PESEL, NIP, rejestracja pobytu obywatela UE i zeznaniach podatkowych PIT wskazywał swój poprzedni adres zameldowania (nieruchomość rodziców) we Włoszech, który w rzeczywistości nie odzwierciedlał Pana rzeczywistego miejsca pobytu, zamieszkania ani sytuacji życiowej. W tym samym czasie, również przez niedopatrzenie był Pan nadal zameldowany we Włoszech mimo przebywania na stałe w Polsce. W 2025 r. uruchomił Pan procedury mające na celu wyrejestrowanie we Włoszech.

W uzupełnieniu wyjaśnił Pan, że zgodnie z Pana wiedzą, z przepisów we Włoszech wynika, że osoba fizyczna jest uznawana za rezydenta podatkowego Włoch, jeżeli przez większą część roku podatkowego (tj. przez ponad 183 dni):

·dana osoba fizycznie przebywa na terytorium Włoch,

·posiada „miejsce zamieszkania” we Włoszech (zwykłe miejsce zamieszkania), lub

·posiada „miejsce stałego zamieszkania” we Włoszech (główne centrum interesów społecznych, np. rodzina).

Biorąc pod uwagę powyższe zasady ustalania rezydencji podatkowej we Włoszech, w Pana ocenie nie był on rezydentem podatkowym Włoch w latach 2018-2024, gdyż w żadnym z poszczególnych lat 2018-2024:

·nie przebywał on we Włoszech dłużej niż 183 dni,

·nie miał zwykłego miejsca zamieszkania we Włoszech,

·nie posiadał głównego centrum interesów społecznych we Włoszech.

Nie posiada Pan informacji na temat tego czy odpowiednie organy we Włoszech traktowały lub będą go traktować w okresie 2018-2024 jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w tym państwie.

Od 4 kwietnia 2018 r. nieprzerwanie zamieszkuje Pan, prowadzi życie prywatne i zawodowe w Polsce. Ukształtował Pan swoją sytuację życiową w Polsce w sposób trwały – posiada polski rachunek bankowy, korzysta z polskich usług medycznych, kulturalnych i sportowych, zarejestrował pobyt jako obywatel UE, uzyskał numer NIP i PESEL, zawarł umowę o pracę z polskim pracodawcą, który stanowi jego jedyne źródło dochodu. Mieszka Pan w Polsce, nie posiada co już zaznaczono, we wniosku w stanie faktycznym, żadnej własnej nieruchomości we Włoszech, ani od czasu przeprowadzki do Polski nie posiadał, ani nie posiada żadnych dochodów we Włoszech.

W Pana ocenie miał Pan stałe miejsce zamieszkania w Polsce od momentu przeprowadzki do Polski tj. od 4 kwietnia 2018 r.

Pana zdaniem od czasu przeprowadzki do Polski 1 kwietnia 2018 r. miał Pan ściślejsze powiązania osobiste (gospodarstwo domowe, relacje towarzyskie, korzystanie z obiektów kultury i obiektów sportowych) i gospodarcze (główne źródło dochodów) z Polską. Od 4 kwietnia 2018 r. przebywa w Polsce, gdzie pracuje i prowadzi gospodarstwo domowe. Okazjonalne wyjazdy obejmują krótkie wizyty u rodziców we Włoszech lub do innych krajów Europy i poza Europę (przykładowo: urlopy, wyjazdy do przyjaciół, podróże służbowe w imieniu polskiego pracodawcy). Żaden z wyjazdów nie miał charakteru trwałego, ani nie zakłócał ciągłości zamieszkania w Polsce. Posiada Pan wyłącznie obywatelstwo włoskie.

Pytanie

Czy w podanym stanie faktycznym będzie Pan podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w latach 2018 - 2024 oraz będzie podlegał temu obowiązkowi w kolejnych latach zamieszkiwania w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, podlegał Pan w latach 2018-2024 oraz będzie podlegał w kolejnych latach pobytu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych [dalej: „Ustawa o PDOF”] osoba, która ma miejsce zamieszkania na terytorium Polski (tzw. rezydenci podatkowi), podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Polski centrum interesów życiowych lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, zgodnie z art. 4a ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawa o PDOF w art. 3 ust. 1a określa dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako będącej rezydentem podatkowym w Polsce. Przy czym, należy zwrócić uwagę, że przesłanki te rozdzielone są spójnikiem „lub”, co oznacza, że aby podatnik został uznany za posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium Polski wystarczy, aby spełnił jedną z tych przesłanek, a w konsekwencji podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zgodnie z ustawą o PDOF pierwszym warunkiem pozwalającym na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP, jest posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć bardzo szeroko wszelkie powiązania rodzinne (bliższa i dalsza rodzina), aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei przez „centrum interesów gospodarczych” należy rozumieć miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Zgodnie zaś z drugim warunkiem za osobę mającą miejsce zamieszkania na terenie Polski uważa się również osobę, która przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W myśl art. 3 ust. 1a ustawy powyższy warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów podatkowych w Polsce, niezależną od posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

W Pana ocenie w latach 2018-2024 spełniał Pan oba warunki pozwalające uznać go za polskiego rezydenta podatkowego, tj. posiadał centrum interesów osobistych (ma partnerkę, znajomych, korzysta z klubów sportowych, itp.) i gospodarczych (praca) w Polsce oraz przebywał w Polsce w każdym roku powyżej 183 dni pracując i mieszkając w Polsce.

Pragnie Pan podkreślić jednak, że samo uznanie osoby podatnika za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie determinuje, że podatnik ten posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jak Pan wskazał, zgodnie z art. 4a ustawy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, posiada Pan rodziców we Włoszech, których sporadycznie odwiedza oraz był zameldowany w tym kraju w okresie 2018-2024, ale również błędnie wskazywał swój adres zamieszkania we Włoszech w dokumentach składnych w Polsce. W związku z tym oceniając, czy powinien mieć Pan w Polsce ograniczony czy też nieograniczony obowiązek podatkowy, należy wziąć pod uwagę przepisy Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (t. j. Dz. U. z 1989 r. poz. 374) [dalej: „Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”].

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Biorąc pod uwagę stopień powiązań osobistych i gospodarczych z Polską i Włochami w okresie 2018-2024, w Pana ocenie posiadał on:

·stałe miejsce zamieszkania w Polsce,

·ośrodek interesów osobistych w Polsce (partnerka, znajomi, aktywności kulturalne i sportowe),

·ośrodek interesów ekonomicznych w Polsce (główne i jedyne źródło dochodów).

Dodatkowo przebywał/mieszkał Pan w Polsce, a zatem spełniony został także okres przebywania w Polsce powyżej 183 dni.

Tym samym, w Pana ocenie w okresie 2018-2024 i w kolejnych latach pobytu w Polsce miał / będzie miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce i będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, niezależnie od faktu posługiwania się niewłaściwym adresem zamieszkania w dokumentach urzędowych / zeznaniach rocznych składanych w Polsce w powyższym okresie.

Biorąc powyższe pod uwagę, wnosi Pan o potwierdzenie prawidłowości stanowiska, zgodnie z którym w okresie 2018-2024 oraz w latach kolejnych powinien podlegać on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Powyższe znajduje potwierdzenie w treści Objaśnień podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ponadto jak wskazano w ww. Objaśnieniach, zmiana państwa rezydencji podatkowej może nastąpić w trakcie roku podatkowego.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek.

Powyższe przepisy w zakresie rezydencji podatkowej stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednakże zastosowanie przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w celu ustalenia rezydencji podatkowej jest właściwe jedynie w sytuacji gdy podatnik posiada status rezydenta podatkowego również w innym niż Polska państwie.

Jeśli podatnik nie jest rezydentem podatkowym innego państwa, wówczas jego status podatkowy należy oceniać jedynie na podstawie przepisów krajowych zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro zatem:

·w kwietniu 2018 r. przyjechał Pan do Polski, gdzie wynajął Pan mieszkanie,

·rozpoczął pracę która była i nadal jest głównym źródłem dochodów,

·posiada Pan rachunek bankowy na który otrzymuje wypłatę, i polskie karty kredytowe,

·poznał Pan partnerkę u której obecnie Pan zamieszkuje, oraz posiadał znajomych,

·prowadził Pan gospodarstwo domowe i korzystał z obiektów kultury i obiektów sportowych

to uznać należy, że od kwietnia 2018 r., posiadał Pan w Polsce swoje centrum interesów życiowych. Powyższe oznacza, że od kwietnia 2018 r. spełnił Pan przesłanki pozwalające uznać Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegającą tym samym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Odnosząc się do wskazanych przez Pana we własnym stanowisku norm kolizyjnych wynikających z art. 4 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. 1989 Nr 62 poz. 374 ze zm.) wyjaśniam, że zgodnie z tymi przepisami:

W rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a)-c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z udzielonych przez Pana informacji wynika, że w Pana ocenie nie był Pan rezydentem podatkowym Włoch w latach 2018-2024, z uwagi na niespełnienie wskazanych w uzupełnieniu przesłanek. Wyjaśnił Pan jednak również, że nie posiada informacji na temat tego czy odpowiednie organy we Włoszech traktowały lub będą Pana traktować jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w tym państwie.

Niemniej jednak, nawet w sytuacji gdyby państwo włoskie uznawało Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w tym kraju, to mając na uwadze wskazaną przez Pana okoliczność posiadania w Polsce stałego miejsca zamieszkania, jak też niewątpliwie ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Polską, to również przy zastosowaniu norm kolizyjnych Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zostałoby ustalone w Polsce.

Podsumowując zgodzić się z Panem należy, że od kwietnia 2018 r. do chwili obecnej posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi. Jeśli nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny to również w latach następnych Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych będzie znajdowało się w Polsce, gdzie będzie Pan nadal podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wobec powyższego Pana stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.