Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 30 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani osobą fizyczną, prowadzącą od 1 marca 2001 r. jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność ta jest wpisana do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Od 2018 r. zakresem Pani działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, sklasyfikowaną pod kodem 68.20.Z klasyfikacji działalności gospodarczej. W ramach działalności prowadzi Pani najem lokali mieszkalnych jak i niemieszkalnych.

W latach 2018 – 2021 w drodze aktu notarialnego nabyła Pani lokale mieszkalne i usługowe, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i były przedmiotem amortyzacji do końca 2022 r. Lokale te były i nadal są wykorzystywane w/do działalności gospodarczej w ramach wynajmu na cele mieszkaniowe i usługowe. Z tytułu wynajmu, osiągane przez Panią przychody stanowią przychody z działalności gospodarczej opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe lokale nie zostały nabyte z zamiarem kreowania dochodu pasywnego, czyli odpłatnego wynajmowania w ramach najmu prywatnego. Zostały one nabyte z zamiarem czerpania z nich finansowych korzyści w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Lokale mieszkalne jak i niemieszkalne były i będą wykorzystywane w ramach bieżącej działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy ma Pani prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne od lokali mieszkalnych stanowiących środki trwałe w Pani działalności, aż do momentu ich pełnego zamortyzowania?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z dniem 1 stycznia 2022 r. został zmieniony art. 22c pkt 2, który stanowi, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Pomimo nowego brzemienia ww. normy uważa Pani, że przysługuje jej prawo uznania za koszt uzyskania przychodu amortyzacji lokali mieszkalnych, nabytych do celów prowadzenia działalności gospodarczej i ujętych w ewidencji środków trwałych. Prawo do amortyzacji ww. lokali i uznania amortyzacji za koszt uzyskania przychodu stanowi prawo nabyte i jest wypełnieniem podstawowych zasad konstytucyjnych tj. art. 2 Konstytucji, zasady ochrony interesów w toku oraz ochrony praw nabytych. Nowe regulacje prawne, w związku z fundamentalną zasadą ochrony praw nabytych, powinny chronić uzyskane prawo oraz ekspektatywę nabycia tego prawa, oznacza to, że uzyskane prawo nie powinno zostać odebrane lub w niekorzystny sposób zmienione.

Poza tym znowelizowany od dnia 1 stycznia 2022 r. przepis art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. wyłączający amortyzację budynków mieszkalnych ma zastosowanie do podatników osiągających w związku z wymienionymi nieruchomościami przychody ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

W wyroku z dnia 9 maja 2024 r. I SA/Wr 960/23, Sąd wskazuje, że „przepis art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. został do niej dodany na mocy art. 1 pkt 16 ustawy nowelizującej (ustawa "Polski Ład"). Nie bez związku z tym ustawodawca zawarł w ustawie nowelizującej – stanowiący przedmiot rozważań organu – przepis art. 71 ust. 2, zgodnie z którym podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Normy prawne odkodowane z powyżej przywołanych i zacytowanych przepisów nie mogą być jednak interpretowane w oderwaniu od regulacji wynikającej z art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej w świetle której podatnicy osiągający w 2022 r. przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy zmieniającej w art. 1, mogą stosować zasady opodatkowania tych przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2. Źródła przychodów uregulowane w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. to najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. W ocenie Sądu, art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej odnosi się do podatników, którzy osiągali w 2022 r. przychody ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. to jest między innymi przychody z najmu, podnajmu czy też dzierżawy a wynikająca z niego norma prawna zezwala tym właśnie podatnikom na stosowanie zasad opodatkowania przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. obowiązujących na dzień 31 grudnia 2021 r. z tym jednak zastrzeżeniem wynikającym z ust. 2, że do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r. mogą zaliczać nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r.

W związku z powyższym zawarte w art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej zastrzeżenie należy odnosić do ust. 1 omawianego przepisu, który normuje sytuację prawną podatników osiągających przychody z źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Stanowisko to zdaje się być oczywiste wobec po pierwsze tego, iż przepisy prawa nie tworzą bezładnego zbioru reguł a to jakie miejsce zajmuje dany przepis w akcie prawnym nie jest przypadkowe, lecz ma na celu zapewnienie spójności regulacji prawnej (...) Po drugie zaś z treści art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej wyraźnie wybrzmiewa charakter ustępu drugiego tego przepisu. Mianowicie treść ust. 2 jest zastrzeżeniem do ust. 1 tegoż przepisu, co determinuje jego dodatkowy, uzupełniający charakter wobec podstawowej regulacji zawartej w ustępie go poprzedzającym. Stąd też w ocenie Sądu nieuprawnionym było interpretowanie art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej w oderwaniu od jego ust. 1 (…) zdaniem Sądu

wykładnia art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. jako odnoszącej się jedynie do wyłączenia od amortyzacji lokali mieszkalnych które służą prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie ich wynajmu lub dzierżawy koresponduje z regulacją art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Przyjęcie bowiem, iż art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. dotyczy wszystkich lokali mieszkalnych skutkowałoby tym, iż przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. de facto byłby przepisem martwym, gdyż zasadniczo reguluje on okres amortyzacji właśnie dla tych nieruchomości, tj. budynków i lokali mieszkalnych. Świadczy o tym odesłanie w samej treści przepisu do art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f., który odnosi się do budynków (lokali) niemieszkalnych. Zatem posługiwanie się zwrotem "budynków (lokali) i budowli, innych" niż budynki (lokale) niemieszkalne oznacza m.in. budynki i (...) Sąd podkreśla, iż dokonując wykładni spornego w sprawie art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. i regulowanej nim kwestii, nie można czynić tego w oderwaniu od zasad konstytucyjnych, w tym przede wszystkim ochrony interesów w toku wywodzonych z art. 2 Konstytucji RP. (…)”

„(...) w ocenie Sądu znowelizowany od dnia 1 stycznia 2022 r. przepis art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. wyłączający amortyzację budynków mieszkalnych wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego oraz prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej ma zastosowanie do podatników osiągających w związku z wymienionymi nieruchomościami przychody ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., co wynika z brzmienia art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej, jak i obowiązywania przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. normującego okres amortyzacji budynków mieszkalnych a definitywne potwierdzenie znajduje w uzasadnieniu do wprowadzonych zmian, z którego wprost wynika, iż nowelizacja dotyczy podatników osiągających przychody ze źródeł o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. (...)"

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Pierwsze zdanie art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. (…)

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

We wniosku podała Pani m.in., że:

·W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje Pani lokale mieszkalne i niemieszkalne.

·W latach 2018-2021 nabyła Pani lokale mieszkalne i usługowe, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i były przedmiotem amortyzacji do końca 2022 r.

·Ww. lokale nadal są wykorzystywane w działalności w ramach najmu na cele mieszkaniowe i usługowe.

·Pani wątpliwość dotyczy ustalenia, czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne od lokali mieszkalnych, aż do momentu ich pełnego zamortyzowania.

Obowiązujący od 1 stycznia 2022 r. przepis art. 22c pkt 2 ww. ustawy, został zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: ustawa zmieniająca).

Zgodnie z art. 71 ust. 1 tej ustawy:

Podatnicy osiągający w 2022 r. przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy zmienianej w art. 1, mogą stosować zasady opodatkowania tych przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2.

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy tylko do końca 2022 r. mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Innymi słowy – na podstawie przepisu przejściowego – podatnicy mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej jednoznacznie wynika, że ustawodawca celowo zdecydował się na dokonanie ograniczenia, zgodnie z którym podatnicy tylko do końca 2022 r. mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji budynków oraz lokali mieszkalnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r.

Nie sposób uznać przy tym, że zawarte w art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej zastrzeżenie należało odnosić do ust. 1 omawianego przepisu, a co za tym idzie, iż ustęp 2 znajdzie zastosowanie tylko do podatników, o których mowa w ustępie pierwszym, czyli do tych którzy osiągają w 2022 r. przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, itp., nie zaś do wszystkich podatników podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że na skutek wejścia w życie ustawy nowelizującej dokonano kompleksowej zmiany reguł rządzących opodatkowaniem przychodów z tytułu wynajmu. Przewidziane nowe regulacje zakładały, że wszyscy podatnicy osiągający tego rodzaju przychody będą stosować takie same reguły opodatkowania.

W ich świetle omawiane przychody zostały opodatkowane wyłącznie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Wcześniej podstawową formą opodatkowania dochodów z najmu lub dzierżawy były zasady ogólne według skali podatkowej.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych był fakultatywną formą opodatkowania. W przypadku natomiast ryczałtu przedmiotem opodatkowania jest przychód, nie zaś dochód rozumiany jako nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Skoro zatem przedmiotem opodatkowania przychodów z najmu na nowych zasadach jest wyłącznie przychód, to za pozbawione podstaw należy uznać zachowanie na zasadzie praw słusznie nabytych uprawnienia do potrącania w charakterze kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, aż do końca przewidywanego okresu amortyzacji.

Nieograniczone w czasie zachowanie tego uprawnienia kolidowałoby bowiem z konstrukcją nowego modelu opodatkowania przychodów z najmu. Dlatego też wprowadzono przepis przejściowy, a mianowicie art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej. Zgodnie z jego brzmieniem, podatnicy osiągający w 2022 r. przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy zmienianej w art. 1, mogą stosować zasady opodatkowania tych przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2.

W treści art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie zaznaczono, iż amortyzacji nie podlegają budynki/lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy. Użycie spójnika „lub" wskazuje, iż hipotezą normy prawnej zawartej w tym przepisie objęte są zarówno nieruchomości wynajmowane, czy też wydzierżawiane jak i te wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej w inny sposób.

Taka wykładnia przepisów art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej w zestawieniu z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zgodna z art. 2 Konstytucji RP. Podkreślić bowiem należy, że żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy nowelizującej nie gwarantował podatnikowi prawa do ujmowania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych aż do końca przewidywanego okresu amortyzacji.

Reasumując powyższe, od 2023 r. obowiązuje bezwzględnie i w odniesieniu do wszystkich nieruchomości mieszkalnych, bez względu na sposób ich wykorzystania, zasada zapisana w art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą nie podlegają amortyzacji budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy. Stąd też nieuprawnione jest twierdzenie, że nowelizacja dotyczy wyłącznie podatników osiągających przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne w kontekście przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że amortyzacja opisanych we wniosku lokali mieszkalnych, nabytych i amortyzowanych w okresie poprzedzającym 1 stycznia 2022 r., nie może być kontynuowana po 31 grudnia 2022 r., a co za tym idzie odpisy amortyzacyjne nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Panią jednoosobowej działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do wyroku, który Pani zacytowała na podparcie własnego stanowiska (sygn. akt I SA/Wr 960/23), należy wskazać, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Wymieniła Pani wyrok nieprawomocny, w którym Sąd zajął stanowisko korzystne dla podatnika, jednak należy wskazać, że istnieje wiele orzeczeń, w których Sąd zaprezentował stanowisko odmienne, np. wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 lipca 2023 r. sygn. akt II FSK 119/23; z 4 marca 2025 r. sygn. akt II FSK 6/25; WSA w Gliwicach z 27 kwietnia 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1066/22; WSA w Krakowie z dnia 16 września 2022 r., sygn. akt I SA/Kr 488/22 oraz 26 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Kr 1160/22; WSA w Olsztynie z dnia 14 września 2022 r., sygn. akt I SA/OI 325/22; WSA w Łodzi z dnia 19 września 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 439/22 oraz 20 września 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 482/22; WSA w Gliwicach z dnia 28 września 2022 r., sygn. akt I SA/GI 856/22; z dnia 17 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/GI 1067/22, WSA w Opolu z dnia 26 października 2022 r., sygn. akt I SA/Op 230/22; WSA w Warszawie z dnia 22 listopada 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1059/22; czy też WSA w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Po 494/22.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm., dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.