Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 lipca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce jawnej X z siedzibą przy ul. (...) w (...), posiadającej numer KRS (...), numer NIP (...) oraz numer REGON (...) (dalej określanej jako „Spółka”).

Spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy określenia skutków podatkowych po stronie Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki.

W 2021 r. Spółka zawarła umowę leasingu samochodu osobowego (dalej określaną jako „pierwsza umowa leasingu”). Umowa leasingu została zawarta na okres 4 lat. Wskazana w tej umowie wartość samochodu osobowego była wyższa niż 150 000 zł.

Wnioskodawca jako wspólnik Spółki i proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, zaliczał do kosztów uzyskania przychodów opłaty leasingowe w części stanowiącej spłatę wartości początkowej samochodu uiszczane na podstawie tej umowy z uwzględnieniem ograniczenia wskazanego w art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W 2025 r., przed zakończeniem pierwszej umowy leasingu, Spółka zgłosiła do leasingodawcy chęć przedłużenia tej umowy. Leasingodawca uznał, że jest już za późno na przedłużenie pierwszej umowy leasingu. W związku z powyższym w 2025 r. Spółka wykupiła samochód osobowy na podstawie pierwszej umowy leasingu, następie sprzedała ten samochód do leasingodawcy i zawarła kolejną umowę leasingu tego samego samochodu (dalej określaną jako „druga umowa leasingu”). Wskazana w tej umowie wartość samochodu osobowego jest wyższa niż 150 000 zł.

Celem złożenia wniosku jest ustalenie czy Wnioskodawca jako wspólnik Spółki i proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, powinien w stosunku do opłat leasingowych uiszczanych na podstawie drugiej umowy leasingu ponownie stosować ograniczenia w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wskazane w art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pierwsza i druga umowa leasingu to umowy leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem pierwszej i drugiej umowy leasingu jest samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotem pierwszej i drugiej umowy leasingu nie jest samochód osobowy będący pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 albo pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych. Zarówno w przypadku pierwszej, jak i drugiej umowy leasingu samochód osobowy będzie wykorzystywany przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej, a uiszczane opłaty leasingowe były i są kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jako wspólnik Spółki i proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów opłaty leasingowe w części stanowiącej spłatę wartości początkowej samochodu uiszczane na podstawie drugiej umowy leasingu ustalone w wysokości w jakiej nie przekraczają one proporcji kwoty 150 000 zł do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem drugiej umowy leasingu?

Pana stanowisko w sprawie

Zasady podatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych [dopisek organu – (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.)] (dalej w skrócie u.p.d.o.f.).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f. „Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe”.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.d.o.f. „Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1) rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;

2) ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną”.

Z przytoczonych przepisów wynika, że Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, jest uprawniony do zaliczenia do swoich kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę, ale w proporcji w jakiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że opłaty leasingowe uiszczane przez Spółkę na podstawie pierwszej i drugiej umowy leasingu mają związek z działalnością gospodarczą i przychodami Spółki, a w konsekwencji stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a u.p.d.o.f. „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy”.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 5c u.p.d.o.f. „W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego”.

Zdaniem Wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5c u.p.d.o.f. należy stosować odrębnie do każdej z umów leasingu. Wynika to z faktu, że w art. 23 ust. 1 pkt 47a u.p.d.o.f. wprost odniesiono się do „opłat wynikających z umowy leasingu”. Skoro w omawianym stanie faktycznym mamy do czynienia z dwoma różnymi umowami leasingu, to ograniczenie z art. 23 ust. 1 pkt 47a u.p.d.o.p. należy odnosić odrębnie do każdej z tych umów. Jest to tym bardziej uzasadnione, że każda z umów określa inną wartość samochodu osobowego, a w konsekwencji inną proporcję wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów. W związku z powyższym do opłat uiszczanych na podstawie drugiej umowy leasingu należy zastosować art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust.5c u.p.d.o.f.

Reasumując: Wnioskodawca jako wspólnik Spółki i proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów opłaty leasingowe w części stanowiącej spłatę wartości początkowej samochodu uiszczane na podstawie drugiej umowy leasingu ustalone w wysokości w jakiej nie przekraczają one proporcji kwoty 150 000 zł do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem drugiej umowy leasingu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.