Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 czerwca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 6 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 lipca 2025 r. (data wpływu 3 lipca 2025 r.) oraz pismem z 25 lipca 2025 r. (data wpływu 25 lipca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na przewozie towarów samochodami ciężarowymi (kat. C+E) na terenie Polski oraz Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zatrudnia kilku kierowców zawodowych, lecz zdarzają się sytuacje, że samodzielnie realizuje transporty towarów. Rynek pracy w branży transportowej charakteryzuje się dużą fluktuacją pracowników, głównie z powodu niedoboru wysoko wykwalifikowanych i doświadczonych pracowników, skokowo rosnących wynagrodzeń oraz dużej konkurencji pomiędzy pracodawcami. Zdarzają się sytuacje, kiedy na rynku pojawia się nowe, intratne zlecenie, a czas na jego przyjęcie oraz realizację jest mocno ograniczony. Ponadto jak w wielu branżach zdarzają się okresy zwiększonej zachorowalności pracowników, co ma istotny wpływ na funkcjonowanie prowadzonej działalności gospodarczej, w szczególności przy realizacji transportu produktów delikatnych oraz łatwo psujących się.

W związku z powyższym, żona Wnioskodawcy ukończyła kurs i zdała egzamin na prawo jazdy kategorii C+E. Kurs oraz egzamin zostały opłacone ze środków JDG, a wszystkie wystawione w związku z nimi faktury posiadają NIP Wnioskodawcy. Żona nie prowadzi własnej działalności gospodarczej, nie jest również zatrudniona w prowadzonej przez męża JDG, jednak faktycznie pomagała oraz będzie pomagać Wnioskodawcy nie pobierając przy tym wynagrodzenia za pracę (pomoc ma i będzie mieć charakter bezumownego świadczenia pracy). Świadczona pomoc polega i będzie polegała na okazjonalnym świadczeniu usług transportu oraz załadunku/rozładunku przewożonych towarów, głównie w okresach obniżonej dostępności innych, zatrudnionych pracowników. Wszystkie faktury dokumentujące dostawy towarów realizowanych przez żonę, są/będą wystawiane na Wnioskodawcę.

Działalność pomocnicza żony nie ma i nie będzie miała charakteru ciągłego, praca jest i będzie świadczona okazjonalnie i dlatego nie jest uzasadnione zatrudnianie jej jako dodatkowego pracownika.

Ponadto fakt uzyskania prawa jazdy kat. C+E nie ma charakteru uzyskania korzyści osobistej przez żonę, ponieważ będzie korzystała z tych uprawnień wyłącznie świadcząc bezumownie pracę na rzecz Wnioskodawcy. Nie będzie korzystała z tych uprawnień do przejazdów prywatnych, ani świadcząc pracę na rzecz innych podmiotów.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT. Działalność gospodarcza w zakresie transportu drogowego rzeczy jest prowadzona przez Wnioskodawcę nieprzerwanie od dnia 8 listopada 2013 r. Wydatek na kurs prawa jazdy kategorii C+E oraz egzamin został poniesiony w lutym oraz marcu 2025 r. Kurs został ukończony przez żonę Wnioskodawcy w maju 2025 r. Wydatek na kurs oraz egzamin prawa jazdy kat. C+E żony Wnioskodawcy pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, która obejmuje transport drogowy rzeczy (PKD 49.41.Z). Wnioskodawca prowadzi firmę transportową od 2013 r., dysponuje flotą 6 zestawów (ciągniki siodłowe z naczepami), zatrudnia 5 kierowców na umowę o pracę oraz jedną osobę na podstawie umowy zlecenia.

Branża transportowa charakteryzuje się dużą rotacją pracowników, niedoborem wykwalifikowanych kierowców oraz nagłymi absencjami kadry, co bezpośrednio wpływa na realizację kontraktów transportowych i generowane przychody. Utrzymanie pełnej i dyspozycyjnej obsady kierowców dla wszystkich 6 pojazdów stanowi realne wyzwanie operacyjne.

Z uwagi na okresowe niedobory kadrowe oraz rosnące zapotrzebowanie na realizację zleceń transportowych, Wnioskodawca podjął decyzję o sfinansowaniu kursu C+E dla żony.

Jej udział jako kierowcy w działalności zapewnia:

• dostępność stałego i zaufanego pracownika,
• możliwość bieżącej realizacji przewozów przy pełnym wykorzystaniu floty,
• ograniczenie ryzyka przestojów i odmów realizacji zleceń,
• zabezpieczenie źródła przychodów działalności.

Żona Wnioskodawcy wykorzystuje uzyskane uprawnienia wyłącznie w ramach firmy Wnioskodawcy, nie prowadzi działalności na własny rachunek, a zdobycie kwalifikacji było motywowane wyłącznie potrzebami operacyjnymi przedsiębiorstwa. W ocenie Wnioskodawcy wydatek ten spełnia przesłanki art. 22 ust. 1 ustawy o PIT jako koszt uzyskania przychodu, gdyż został poniesiony w celu zabezpieczenia źródła dochodów oraz prowadzenia działalności w sposób ciągły. W przypadkach braku wystarczającej liczby kierowców (np. choroby, urlopy, rezygnacje), Wnioskodawca podejmował działania takie jak:

• zatrudnianie kierowców na podstawie umowy zlecenia (niestabilna forma współpracy) - jednak ten model współpracy wiąże się z dużym ryzykiem. Kierowcy ci często nie są dostępni na wezwanie lub realizują usługi dla wielu podmiotów, przez co nie są dyspozycyjni w trybie natychmiastowym. Brakuje im też czasem znajomości stałych tras firmy czy procedur klienta.
• ograniczanie przyjmowanych zleceń i wykonywanych kursów - w okresach kryzysowych Wnioskodawca zmuszony był odmawiać podjęcia nowych zleceń, mimo istniejącego zapotrzebowania. To skutkowało zarówno realną utratą przychodów, jak i ryzykiem utraty zaufania klientów.
• okazjonalne korzystanie z podwykonawców – czasem Wnioskodawca zlecał pojedyncze przewozy innym firmom transportowym, co jednak generowało wyższe koszty i nie zawsze gwarantowało jakość usług oczekiwaną przez klientów. Było to również obarczone ryzykiem braku kontroli nad czasem dostaw i stanem pojazdu
• samodzielne prowadzenie pojazdów przez Wnioskodawcę jako właściciela - jako właściciel z uprawnieniami Wnioskodawca sam wykonywał przewozy w sytuacjach awaryjnych, co jednak było trudne do pogodzenia z obowiązkami organizacyjnymi i formalnymi prowadzenia firmy.

Były to jednak rozwiązania doraźne, które nie zapewniały ciągłości i efektywności działania. Z tego względu inwestycja w przeszkolenie żony Wnioskodawcy, która zna specyfikę firmy i jest dyspozycyjna, stanowiła optymalne i trwałe rozwiązanie problemu kadrowego, umożliwiające efektywne wykorzystanie całej floty i zapewnienie realizacji zleceń zgodnie z oczekiwaniami kontrahentów.

Uzupełnienie z 25 lipca 2025 r.

Wnioskodawca pozostaje z żoną we wspólnym gospodarstwie domowym. Wnioskodawca prowadzi z żoną wspólne gospodarstwo domowe, jednak żona nie jest formalnie zaangażowana w prowadzenie działalności gospodarczej.

Żona nie współpracuje z Wnioskodawcą w sposób zorganizowany ani stały przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Nie wykonuje regularnych ani systematycznych czynności w ramach firmy i nie została zgłoszona do ZUS jako osoba współpracująca. Po uzyskaniu prawa jazdy kat. C+E w maju 2025 r., może jedynie okazjonalnie – w wyjątkowych sytuacjach kadrowych, gdy zatrudnieni kierowcy są niedostępni – wykonać pojedynczy przejazd w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Jej pomoc ma charakter incydentalny, nieodpłatny i nie stanowi podstawy do uznania jej za osobę współpracującą w rozumieniu art. 8 ust. 11 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Nie została z nią zawarta żadna umowa, nie otrzymuje wynagrodzenia, nie prowadzi działalności gospodarczej ani nie występuje jako podwykonawca.

W okresie ponoszenia wydatków na kurs i egzamin prawa jazdy kat. C+E (luty–marzec 2025 r.), żona Wnioskodawcy nie była zaangażowana w działalność gospodarczą. Nie wykonywała żadnych czynności na rzecz firmy, nie była zatrudniona ani nie pomagała w żaden sposób w realizacji zleceń. Nie została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako osoba współpracująca. W związku z tym, w tym okresie nie była osobą współpracującą w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniach społecznych.

Pytanie

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kurs oraz egzamin na prawo jazdy kat. C+E ukończony przez żonę, która świadczy bezumownie pracę na jego rzecz? (stan faktyczny i zdarzenie przyszłe)

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na kurs oraz egzamin na prawo jazdy kat. C+E (w wartości netto) opisane w niniejszym wniosku, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 163), dalej też w skrócie „ustawa o PIT”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowana albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony. Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo – skutkowym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowana na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku. Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu”, przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania.

Pojęcie „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem wykazania, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem przychodu z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ustawy. W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Zgodnie z powyższym, by wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien spełniać łącznie następujące warunki:

1)pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

2)nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

3)być właściwie udokumentowany.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodu będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, ale także pośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub choćby mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Powołany przepis nie przewiduje jednak wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków opisanych przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku, oprócz braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PIT). Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie opisane w niniejszym wniosku koszty (w wartości netto) służą umożliwieniu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodu w przyszłości, a także zachowaniu źródła przychodu (w sytuacji np. zwiększonej zachorowalności wśród pracowników). Należy zaznaczyć, że wydatki wymienione we wniosku nie mają charakteru tylko osobistego, a są związane wyłącznie ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Pozostają w ścisłym związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanym/planowanym do uzyskania przez Wnioskodawcę przychodem z działalności. Dodatkowo będą należycie dokumentowane.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy wydatki wskazane we wniosku spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy. Mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Z tego powodu stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe. 

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy również podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Co warte podkreślenia w kontekście niniejszej sprawy, jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Ustawodawca nie definiuje terminów: „w celu” osiągnięcia przychodu, „zachowanie” czy „zabezpieczenie” źródła przychodów, co determinuje konieczność odwołania się do ich znaczenia słownikowego. Zgodnie z nim, „celowość” oznacza działanie w określonym celu, zaś „zabezpieczenie” ma zapobiegać pogorszeniu się określonego stanu rzeczy, podobnie jak jego „zachowanie”. Na tej podstawie należy przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to realne wydatki, obiektywnie nakierowane na uzyskanie (zwiększenie) przychodów. Ich wpływ na zachowanie źródła przychodów zakłada co najmniej przyczynienie się do nienaruszalności tego źródła, a w konsekwencji zabezpieczenie jego istnienia. Z tego punktu widzenia, nie każdy wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, jest kosztem podatkowym. Jest nim bowiem tylko ten wydatek, który realizuje określony cel wskazany w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.

W efekcie, przy ustaleniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wymaga indywidualnej oceny pod kątem jego związku (bezpośredniego lub pośredniego) z przychodem i z racjonalnością działania podatnika dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ten związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozpatrywać zgodnie z zasadami racjonalnego rozumowania, biorąc pod uwagę zachodzące odrębności. W rezultacie, kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u danego podatnika powinna być determinowana charakterem i profilem prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu.

W doktrynie wskazuje się, że zwrot „w celu uzyskania przychodu” nie powinien być interpretowany zbyt szeroko. Możność uzyskania przychodu przez dokonanie danego wydatku powinna być oceniana z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego i praktyki obrotu gospodarczego. Nie jest bowiem wykluczone, że dany wydatek teoretycznie może się przyczynić do uzyskania przychodu, niemniej jednak faktycznie jest on obojętny dla uzyskiwania przychodu. W praktyce występują bowiem sytuacje, w których podatnicy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki, które przeznaczone są na realizację ich potrzeb osobistych, a ich możność przyczynienia się do powstania przychodu jest czysto teoretyczna.

Zasadę dotyczącą zwrotu „w celu” opisuje wyrok NSA z dnia 16.10.2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Kryterium celowości nie wyznacza w sposób ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszy uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekonstruowaniu otwartego ciągu zdarzeń, które poprzedziły uzyskanie przychodów, a równocześnie były niezbędne do ich osiągnięcia - tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo - przyczynowy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ww. ustawy nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na kurs prawa jazdy. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Możliwość taka wystąpi wyłącznie wówczas, gdy spełnione zostaną wymogi określone w art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Dokonując oceny, czy wydatek na opisany w treści wniosku kurs i egzamin może stanowić koszt podatkowy, należy mieć na uwadze związek takiego wydatku z przychodami z danego źródła przychodów.

Przedmiotem Pana wątpliwości jest czy może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na kurs oraz egzamin na prawo jazdy kat. C+E ukończony przez Pana żonę, która świadczy bezumownie pracę na Pana rzecz.

Z treści wniosku wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na przewozie towarów samochodami ciężarowymi (kat. C+E) na terenie Polski oraz Unii Europejskiej. Zatrudnia pan kilku kierowców zawodowych, lecz zdarzają się sytuacje, że samodzielnie realizuje transporty towarów. Pana żona ukończyła kurs i zdała egzamin na prawo jazdy kategorii C+E. Kurs oraz egzamin zostały opłacone ze środków JDG, a wszystkie wystawione w związku z nimi faktury posiadają Pana NIP. Z uwagi na okresowe niedobory kadrowe oraz rosnące zapotrzebowanie na realizację zleceń transportowych, podjął Pan decyzję o sfinansowaniu kursu C+E dla żony. Pana żona wykorzystuje uzyskane uprawnienia wyłącznie w ramach Pana firmy, nie prowadzi działalności na własny rachunek, a zdobycie kwalifikacji było motywowane wyłącznie potrzebami operacyjnymi przedsiębiorstwa. Prowadzi Pan z żoną wspólne gospodarstwo domowe, jednak żona nie jest formalnie zaangażowana w prowadzenie działalności gospodarczej. Żona nie współpracuje z Panem w sposób zorganizowany ani stały przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Nie wykonuje regularnych ani systematycznych czynności w ramach firmy i nie została zgłoszona do ZUS jako osoba współpracująca. Po uzyskaniu prawa jazdy kat. C+E w maju 2025 r., może jedynie okazjonalnie – w wyjątkowych sytuacjach kadrowych, gdy zatrudnieni kierowcy są niedostępni – wykonać pojedynczy przejazd w ramach prowadzonej przez Pana działalności. Jej pomoc ma charakter incydentalny, nieodpłatny i nie stanowi podstawy do uznania jej za osobę współpracującą w rozumieniu art. 8 ust. 11 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Nie została z nią zawarta żadna umowa, nie otrzymuje wynagrodzenia, nie prowadzi działalności gospodarczej ani nie występuje jako podwykonawca. W okresie ponoszenia wydatków na kurs i egzamin prawa jazdy kat. C+E (luty–marzec 2025 r.), Pana żona nie była zaangażowana w działalność gospodarczą. Nie wykonywała żadnych czynności na rzecz firmy, nie była zatrudniona ani nie pomagała w żaden sposób w realizacji zleceń. Nie została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako osoba współpracująca. W związku z tym, w tym okresie nie była osobą współpracującą w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniach społecznych.

Odnosząc się do zaprezentowanego opisu sprawy, należy podkreślić, że wydatki na pokrycie kosztów kursu oraz egzaminu na prawo jazdy kat. C+E pozostaje w nieokreślonej zależności z Pana przychodami. Wskazał Pan, że pomoc żony ma charakter incydentalny i okazjonalny, jedynie w wyjątkowych sytuacjach kadrowych. Żona nie współpracuje z Panem w sposób stały, nie jest zgłoszona jako osoba współpracująca. Zatem opłacenie kursu oraz egzaminu na prawo jazdy kat. C+ E nie może zostać uznane za wydatek niezbędny i poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a ich ewentualny związek z prowadzoną działalnością gospodarczą jest iluzoryczny. W bliżej nieokreślonej przyszłości może wystąpić sytuacja, gdzie potrzebna będzie pomoc żony, ale również może taka sytuacja nigdy nie zaistnieć.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego przełożenie wpływu w/w wydatków na zwiększenie przychodów oraz zabezpieczenie ich źródła jest na tym etapie niemożliwe do uchwycenia. Wobec tego nie można uznać, że wydatki na pokrycie kosztów kursu oraz egzaminu na prawo jazdy kat. C+E mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana. Nie wywołuje skutków prawnych dla Pana żony.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.