Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem, które wpłynęło 18 czerwca 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Z dniem 13 września 2024 r. pracodawca – X rozwiązał umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z pracownicą na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP. Dnia 6 lutego 2025 r. Wnioskodawca – X oraz była pracownica – Powódka zawarli ugodę przed Mediatorem dotyczącą sprawy zawisłej przed Sądem Rejonowym …. W treści ugody strony ustaliły, że:

1.Powódka modyfikuje żądanie przywrócenia do pracy zawarte w pozwie i wnosi o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 KP w zw. z art. 58 KP.

2.Strona Pozwana przyznała, że rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z Powódką stanowiło nadużycie prawa podmiotowego ze względu na sprzeczność ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i zasadami współżycia społecznego - art. 8 KP.

3.Pozwana (Wnioskodawca) wypłaci na rzecz strony powodowej kwotę brutto … PLN, tytułem odszkodowania stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia.

4.Strony zgodnie oświadczają, że zamykają niniejszą ugodą wszelkie wzajemne roszczenia pomiędzy Stronami wynikające z postępowania toczącego się przed sądem.

Wnioskodawca wypłacił byłej pracownicy odszkodowanie zasądzone na podstawie ww. ugody sądowej, po uprzednim odliczeniu od całości odszkodowania kwoty pobranej jako zaliczka na podatek dochodowy. Tymczasem zdaniem pracownicy kwota odszkodowania powinna być zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Uzupełnienie

Odszkodowanie, w związku z ugodą zostało wypłacone dnia 11 kwietnia 2025 r. na rachunek bankowy byłej pracownicy.

Odszkodowanie na rzecz byłej pracownicy w związku z zawarciem ww. ugody sądowej zostało wypłacone na podstawie art. 56 § 1 KP w związku z art. 58 KP, w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu za okres wypowiedzenia, który w tym przypadku wynosiłby 3 miesiące.

Wysokość odszkodowania nie wynikała z ustaleń między byłą pracownicą a pracodawcą, lecz została ustalona na podstawie przyznanego wynagrodzenia, jakie pracownica by otrzymywała, gdyby nie przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym.

W ugodzie sądowej nie podano przepisów odrębnych ustaw, regulaminów czy porozumień zbiorowych na podstawie, której miałaby być ustalona wysokość odszkodowania.

Odszkodowanie wskazane we wniosku nie dotyczyło szkody rzeczywistej, ponieważ w okresie trzech miesięcy obejmujący domniemany okres wypowiedzenia (od października do grudnia 2024 r.) była pracownica otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne z ZUS.

W wyniku zmiany pozwu i rezygnacji z żądania przywrócenia do pracy na rzecz odszkodowania można przyjąć, że przedmiotowe odszkodowanie miało rekompensować byłej pracownicy utracone przez nią w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

W wyniku zawartej ugody sądowej nie doszło ostatecznie do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę. Powódka nie wnosiła o zmianę zapisu. Naruszenie prawa przy rozwiązaniu umowy o pracę stanowiło nadużycie prawa podmiotowego ze względu na sprzeczność ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i zasadami współżycia społecznego – art. 8 KP.

Pytania

1.Czy działając jako płatnik PIT Wnioskodawca  jest zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na PIT z tytułu wypłacenia pracownikowi odszkodowania zasądzonego na podstawie ugody sądowej?

2.Czy wypłacone odszkodowanie w związku z ugodą sądową podlega zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca jako płatnik PIT nie powinien naliczyć, pobrać i odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na PIT z tytułu wypłacenia pracownikowi odszkodowania zasądzonego na podstawie ugody sądowej?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Ad 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż postąpił słusznie obliczając i przekazując do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od odszkodowania, ponieważ odszkodowanie to stanowi przychód ściśle związany z uprzednio łączącym strony stosunkiem pracy, co skutkuje u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego.

Ad 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w wypadku ww. odszkodowania nie można było zastosować zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wg Wnioskodawcy zadośćuczynienie w postaci odszkodowania mieści się w katalogu wyjątków: dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono – nadal otrzymywałby wynagrodzenie za pracę.

Ponadto do ustalenia wysokości odszkodowania przyjęto w ugodzie art. 58 KP, jednak w ocenie Wnioskodawcy nie było to odszkodowanie za okres wypowiedzenia, gdyż rozwiązanie umowy o pracę z powódką nastąpiło w wyniku zastosowania art. 53 § 1 pkt 1 lit. b. - powód rozwiązania umowy był prawdziwy i faktycznie wystąpił.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Natomiast w świetle art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Przy czym na podmiocie dokonującym wypłaty ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą obowiązki płatnika, wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Z kolei z art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że:

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu przytoczonego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.

Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost ze stosownych przepisów prawa lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Natomiast zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Należy mieć również na uwadze, że o kwalifikacji danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter. Świadczenie nazwane odszkodowaniem, nie musi mieć bowiem rzeczywiście charakteru odszkodowawczego bądź odwrotnie – niesprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem, nie determinuje takiego charakteru wskazanego rodzaju świadczenia.

W opisie zdarzenia w szczególności wskazali Państwo, że 6 lutego 2025 r. zawarliście Państwo z byłą pracownicą ugodę przed mediatorem. 11 kwietnia 2025 r. wypłacili Państwo byłej pracownicy odszkodowanie zasądzone na podstawie ww. ugody sądowej, po uprzednim odliczeniu od całości odszkodowania kwoty pobranej jako zaliczka na podatek dochodowy. Odszkodowanie na rzecz byłej pracownicy w związku z zawarciem ww. ugody sądowej zostało wypłacone na podstawie art. 56 § 1 KP w związku z art. 58 KP, w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu za okres wypowiedzenia, który w tym przypadku wynosiłby 3 miesiące. Wysokość odszkodowania nie wynikała z ustaleń między byłą pracownicą a pracodawcą, lecz została ustalona na podstawie przyznanego wynagrodzenia, jakie pracownica by otrzymywała, gdyby nie przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym. W ugodzie sądowej nie podano przepisów odrębnych ustaw, regulaminów czy porozumień zbiorowych na podstawie, której miałaby być ustalona wysokość odszkodowania. Odszkodowanie wskazane we wniosku nie dotyczyło szkody rzeczywistej, ponieważ w okresie trzech miesięcy obejmujący domniemany okres wypowiedzenia (od października do grudnia 2024 r.) była pracownica otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne z ZUS. W wyniku zmiany pozwu i rezygnacji z żądania przywrócenia do pracy na rzecz odszkodowania można przyjąć, że przedmiotowe odszkodowanie miało rekompensować byłej pracownicy utracone przez nią w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. W wyniku zawartej ugody sądowej nie doszło ostatecznie do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę. Naruszenie prawa przy rozwiązaniu umowy o pracę stanowiło nadużycie prawa podmiotowego ze względu na sprzeczność ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i zasadami współżycia społecznego – art. 8 KP.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, wyjaśniam że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że w celu uniknięcia takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć – niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.

Odnośnie zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: deliktową, która wynika z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego i następne) oraz kontraktową – powstającą z mocy umowy (art. 471 K.c. i nast.). Tym samym, na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania lub czynu niedozwolonego.

Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.):

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18^3d, art. 36¹ § 1, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² omawianego Kodeksu).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 komentowanego Kodeksu), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 cytowanego Kodeksu), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 wskazanego Kodeksu). Ponadto, odszkodowanie przysługuje również w przypadku gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika (art. 55 § 1¹ omawianego Kodeksu).

W szczególności na podstawie wskazanego przez Państwo art. 56 § 1 Kodeksu pracy:

W myśl natomiast art. 58 tego Kodeksu:

Należy zatem zauważyć, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.

Zgodnie zaś z art. 917 Kodeksu cywilnego:

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

W konsekwencji, w przypadku, w którym wypłata świadczenia następuje na podstawie zawartego przez strony porozumienia (ugody), a więc wyrażonej w ten sposób woli takiego ułożenia wzajemnych relacji prawnych, nie może być mowy o bezprawności działania i naprawieniu wyrządzonej szkody lub krzywdy.

Jak Państwo wyjaśnili w uzupełnieniu wniosku, w ugodzie sądowej nie podano przepisów odrębnych ustaw, regulaminów czy porozumień zbiorowych na podstawie, której miałaby być ustalona wysokość odszkodowania. W wyniku zmiany pozwu i rezygnacji z żądania przywrócenia do pracy na rzecz odszkodowania można przyjąć, że przedmiotowe odszkodowanie miało rekompensować byłej pracownicy utracone przez nią w wyniku wypowiedzenia umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. W ugodzie, strony oświadczyły, iż zamykają wszelkie roszczenia dochodzone w podstępowaniu związane z rozwiązaniem umowy o pracę łączącej strony oraz wszelkie roszczenia wynikające ze stosunku pracy.

Wobec powyższego, świadczenie to ma zatem w istocie charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jego wysokość uwzględnia interesy obu stron – co potwierdza wskazanie, że ugoda sądowa wyczerpywała wszelkie roszczenia dochodzone w podstępowaniu przed sądem. 

Tym samym określone w ugodzie świadczenie nie spełnia wymogów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie jest objęte zwolnieniem przedmiotowym wynikającym z tego przepisu.

Do wypłaconego świadczenia nie ma również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b omawianej ustawy. Świadczenie to, co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej, jednak nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie. Nie dotyczy ono, bowiem szkody rzeczywistej, lecz ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

W konsekwencji, wypłacona przez Państwa kwota świadczenia na rzecz byłej pracownicy nie korzysta również ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, skoro ww. świadczenie nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to stanowi dla byłego pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

W konsekwencji, wykonując obowiązki płatnika – stosownie do art. 32 ust. 1 komentowanej ustawy – byli Państwo zobowiązani do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconej byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej.

Zatem Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.