Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna
– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie:
- możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej przeznaczeniu nieruchomości do celów działalności gospodarczej wg wybranej metody amortyzacji – jest prawidłowe,
- możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
7 kwietnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 25 kwietnia 2025 r. (wpływ 30 kwietnia 2025 r.), pismem z 2 maja 2025 r. (wpływ 8 maja 2025 r.) oraz pismem z 23 czerwca 2025 r. (wpływ 27 czerwca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwania.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Ma Pani nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Od 4 sierpnia 1998 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą w budynku przy ul. (…) w (…). Są to usługi medyczne. Wybrała Pani opodatkowanie działalności gospodarczej na zasadach ogólnych w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przedmiotem Pani zapytania jest okres od 1 lipca 2024 r. – od tego czasu do dnia dzisiejszego nie odlicza Pani amortyzacji budynku do czasu uzyskania interpretacji.
Budynek wraz z działką kupiła Pani z mężem 15 stycznia 1998 r. Pani mąż nie żyje od 17 czerwca 2020 r. Budynek stanowi współwłasność Pani i Pani córki. Pani córka pracuje w (…) i w ogóle nie korzysta z budynku.
Budynek wybudowali Niemcy w 1942 r. i użytkowali go do 1945 r.. Ulepszyła Pani budynek w 1998 r. na kwotę 85.500, 00 zł. Kwota ulepszenia nigdy nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych (strata). Naczelnik Urzędu Skarbowego ocenił wartość początkową budynku na kwotę 148.200,00 zł i polecił Pani rozłożyć amortyzację budynku w comiesięcznych ratach na 50 lat. Od czerwca 2024 r. z powodu wieku i fizycznej niewydolności ograniczyła Pani działalność gospodarczą i na jej potrzeby wykorzystuje Pani 38 m2 powierzchni budynku z poprzednich 102 m2.
Trzy razy ulepszała Pani budynek:
- 1 sierpnia 2007 r. na kwotę 34.400,00 zł,
- 1 stycznia 2011 r. na kwotę 8.070,01 zł
- 1 lutego 2013 r. na kwotę 10.835,32 zł.
Łącznie dokonała Pani ulepszeń budynku na kwotę 53.305,33 zł.
Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych po uzyskaniu wypisu z rejestru gruntów (…) na ok (…) jest to od lat wg KŚT „ budynek szpitalny i inne budynki opieki zdrowotnej”, tj. Pani gabinet.
Uzupełnienie i doprecyzowanie zdarzenia przyszłego
Budynek, o którym mowa we wniosku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadziła Pani 1 lipca 1998 r.
Od 1 lipca 1998 r. dokonuje Pani amortyzacji tego budynku na okres 50 lat (tj. do 2048 r.) w miesięcznych odpisach amortyzacyjnych.
Pani córka na podstawie oświadczenia użyczyła Pani na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej swoje udziały w budynku.
Budynek został przez Panią ulepszony:
- w 2008 r. na kwotę 34.400,00 zł,
- w 2011 r. na kwotę 8.070,01 zł,
- w 2013 r. na kwotę 10.835,32 zł,
- w 2015 r. na kwotę 5.765,64 zł,
- w 2017 r. na kwotę 10.794,14 zł.
Łącznie dokonała Pani ulepszeń budynku na kwotę 69.865,11 zł.
Podwyższała Pani wartość początkową budynku dla celów amortyzacji o nakłady poniesione na jego ulepszenie.
Do czerwca 2024 r. korzystała Pani z wyodrębnionych w budynku 102 m2 na działalność gospodarczą i dokonywała Pani amortyzacji dla ww. powierzchni. Od czerwca 2024 r. po ustnych konsultacjach w Urzędzie Skarbowym w (…) całkowicie zawiesiła Pani amortyzację (do dziś).
Budynek ma symbol KŚT – 106 – budynki szpitali i inne opieki zdrowotnej.
Wartość początkową na dzień 1 lipca 1998 r. ustalono na kwotę 148.200,00 zł dla 150 m2 użytkowanych pomieszczeń na gabinety. Po ulepszeniu podwyższyła Pani wartość początkową budynku o wartość faktur za materiały na wykonanie remontu.
W dniu 17 lipca 2024 r. wartość początkową budynku ustalono na kwotę 114.000,00 dla 38 m2.
Gabinet znajduje się w budynku usługowym. Jest to budynek :inny” w którym są świadczone usługi w zakresie opieki zdrowotnej.
Pytania
1.Czy jest Pani uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadające przeznaczeniu nieruchomości do celów prowadzenia działalności gospodarczej (38 m2) według wybranej metody amortyzacji?
2.Czy może Pani zastosować do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od 1 lipca 2024 r. indywidualną stawkę amortyzacji?
Pani stanowisko w sprawie
Ad. 1
Pani zdaniem jest Pani uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej przeznaczeniu nieruchomości do celów prowadzenia działalności gospodarczej (38 m2) według wybranej metody amortyzacji.
Ad. 2
Pani zdaniem może Pani zastosować do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od 1 lipca 2024 r. indywidualną stawkę amortyzacji.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy:
Źródłem przychodów jest m.in. pozarolnicza działalność gospodarcza.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:
·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
·został właściwie udokumentowany,
·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Art. 23 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 22a-22m ww. ustawy.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
˗ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:
·stanowią własność lub współwłasność podatnika,
·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
·są wykorzystywane przez podatnika m.in. na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
Zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.
Taka treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Jednocześnie z art. 71 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy nowelizującej wynika, że:
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Biorąc zatem pod uwagę obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że znowelizowany art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do budynków niemieszkalnych.
W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy:
Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Jednocześnie, w świetle 22f ust. 4 ww. ustawy:
Jeżeli tylko część nieruchomości lub lokalu użytkowego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości lub lokalu.
Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
Natomiast stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
Na podstawie art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.
Jak stanowi art. 22g ust. 17 ustawy:
Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Wskazuję też na art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:
- nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub
- dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
- nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
- nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że 15 stycznia 1998 r. kupiła Pani z mężem Budynek wraz z działką. Budynek ma symbol KŚT – 106 – budynki szpitali i inne opieki zdrowotnej. 1 lipca 1998 r. wprowadziła Pani ten budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i od tego dnia dokonuje Pani amortyzacji tego budynku na okres 50 lat (tj. do 2048 r.) w miesięcznych odpisach amortyzacyjnych. Budynek został przez Panią ulepszony w: 2008 r., 2011 r., 2013 r., 2015 r., i 2017 r. Podwyższała Pani wartość początkową budynku dla celów amortyzacji o nakłady poniesione na jego ulepszenie. 17 czerwca 2020 r. zmarł Pani mąż. Od tego momentu budynek stanowi współwłasność Pani i Pani córki. Pani córka na podstawie oświadczenia użyczyła Pani na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej swoje udziały w budynku. Do czerwca 2024 r. korzystała Pani z wyodrębnionych w budynku 102 m2 na działalność gospodarczą i dokonywała Pani amortyzacji dla ww. powierzchni. Od czerwca 2024 r. z powodu wieku i fizycznej niewydolności ograniczyła Pani działalność gospodarczą i na jej potrzeby wykorzystuje Pani 38 m2. W dniu 17 lipca 2024 r. wartość początkową budynku ustalono na kwotę 114.000,00 dla 38 m2. Gabinet znajduje się w budynku usługowym. Jest to budynek :inny” w którym są świadczone usługi w zakresie opieki zdrowotnej.
Pani wątpliwości dotyczą m. in. kwestii, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej przeznaczeniu nieruchomości do celów działalności gospodarczej według wybranej metody amortyzacji.
Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że jeżeli tylko część nieruchomości jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
W związku z tym od 1 lipca 2024 r. powinna Pani zmniejszyć wartość początkową amortyzowanego budynku i nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych do pełnego zamortyzowania części budynku wykorzystywanej w działalności gospodarczej, czyli 38 m2. Przy czym do pełnego zamortyzowania tej części budynku nadal wykorzystywanej w działalności gospodarczej powinna Pani uwzględnić odpisy amortyzacyjne dokonane wcześniej od całości budynku (ale tylko tę ich część w jakiej dotyczą tej części budynku nadal wykorzystywanej w działalności gospodarczej).
Zatem w sytuacji opisanej we wniosku, ma Pani prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej przeznaczeniu nieruchomości do celów działalności gospodarczej według wybranej metody amortyzacji.
Pani stanowisko w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe.
Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowani indywidualnej stawki amortyzacji od odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od 1 lipca 2024 r. wskazać należy, że w myśl art. 22h ust. 2 omawianej ustawy:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i‑22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Jak stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Z powyższych regulacji wynika więc, że to do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje się dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i stosuje się aż do pełnego zamortyzowania tego składnika.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
1) dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2) dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, w szczególności art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że skoro przed rozpoczęciem amortyzacji przedmiotowego środka trwałego (budynku, o którym mowa we wniosku) dokonała Pani wyboru metody jego amortyzacji (metody liniowej) i nie zastosowała Pani indywidualnej stawki amortyzacji, to metody tej nie może Pani w trakcie jego amortyzowania zmienić na inną, w tym na metodę indywidualnych stawek amortyzacyjnych, pomimo dokonanych ulepszeń.
Poniesione nakłady, które są modernizacją (ulepszeniem) środka trwałego, zwiększają wartość początkową budynku i od tak ustalonej wartości początkowej może Pani dokonywać odpisów amortyzacyjnych według metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego, aż do jego pełnego zamortyzowania. Należy zaznaczyć, że w efekcie ulepszenia środka trwałego - budynku o którym mowa we wniosku - nie powstał nowy środek trwały, lecz dokonano modernizacji istniejącego już budynku. By możliwe było skorzystanie z metody indywidualnej, ulepszenie środka trwałego musi nastąpić przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
Z tego względu nie ma Pani prawa do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji na zasadach określonych w art. 22j ust 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od 1 lipca 2024 r. Zmiana metody amortyzacji stanowiłaby bowiem naruszenie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Pani stanowisko w zakresie pytania Nr 2 jest nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.