Interpretacja indywidualna

  – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 maja 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z drugim samochodem osobowym wykorzystywanym w działalności gospodarczej. Uzupełnił go Pan w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 28 maja 2025 r. (data wpływu). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych według skali podatkowej. W ramach tej działalności wykorzystuje Pan na dojazdy do miejsca świadczenia usług, które znajduje się w X, samochód osobowy marki A z 2007 r., zakupiony prywatnie i wprowadzony do ewidencji środków trwałych w październiku 2021 r. Obecnie planuje Pan zakup drugiego pojazdu (wstępnie B lub C z rocznika mniej więcej 2017) również jako środek trwały wykorzystywany w działalności.

Oba pojazdy byłyby wykorzystywane w sposób mieszany, tj. zarówno w działalności, jak i prywatnie, bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. W związku z tym koszty dotyczące eksploatacji, ubezpieczenia i amortyzacji podlegałyby ograniczeniu do 75% zgodnie z art 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT.

1.Działalność gospodarcza jest wykonywana w miejscowości oddalonej o około 38 km od miejsca zamieszkania (X, Y 1). Regularne dojazdy uzasadniają konieczność posiadania niezawodnego środka transportu. Drugi samochód pełniłby funkcję zabezpieczenia ciągłości świadczenia usług - dotychczas użytkowany samochód (A, przebieg ok. 243 tys. km) z racji wieku i zużycia zwiększa ryzyko awarii. Dojazdy komunikacją zbiorową są czasochłonne, wymagają przesiadek i ograniczają elastyczność, co wpływa na efektywność pracy.

2.Samochód nie jest nabywany w celu odsprzedaży. Przewidywane jest jego długoterminowe użytkowanie, co uzasadnia wprowadzenie do ewidencji środków trwałych.

3.Pojazd będzie wykorzystywany w sposób mieszany (służbowo i prywatnie), co ogranicza możliwość zaliczenia 100% wydatków eksploatacyjnych do kosztów uzyskania przychodu (stosowany będzie limit 75%).

4.Dotychczasowy pojazd jest w znacznym stopniu zamortyzowany, a jego dalsze użytkowanie staje się coraz mniej efektywne z uwagi na wiek i przebieg.

5.Posiadanie dwóch samochodów służy racjonalnemu zabezpieczeniu ciągłości działalności gospodarczej - analogicznie jak utrzymywanie zapasowego sprzętu elektronicznego (komputera, drukarki, telefonu) przez inne podmioty.

6.Nie przysługuje Panu prawo do jednorazowej amortyzacji. Dotychczas użytkowany samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w 2021 roku i ma rocznik 2007, co potwierdza brak działań mających na celu sztuczną optymalizację podatkową.

7.Dwa pojazdy umożliwiają równoległe planowanie obowiązków zawodowych i prywatnych bez zakłócenia rytmu świadczenia usług. 

8.Nie zatrudnia Pan pracowników, a charakter Pana działalności wymaga pełnej dyspozycyjności - sprawny pojazd jest w tym kontekście narzędziem pracy.

W uzupełnieniu wniosku sformułował Pan ostatecznie opis zdarzenia przyszłego.

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych (skala podatkowa, KPiR). W 2021 roku wprowadził Pan do ewidencji środków trwałych samochód osobowy (A, rocznik 2007). W maju zakupił Pan drugi samochód osobowy (B, rocznik 2018) na fakturę wystawioną na Pana dane firmowe z podanym NIP-em.

Samochody będą wykorzystywane w sposób mieszany (do celów służbowych i prywatnych) bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zatem wydatki eksploatacyjne i amortyzacja podlegać będą ograniczeniu do 75% (zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT).

Zakup drugiego samochodu osobowego nie jest formalnym wymogiem prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast jest rozwiązaniem racjonalnym z punktu widzenia zapewnienia ciągłości świadczenia usługi i organizacji pracy. Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w trybie dojazdowym - miejsce zamieszkania (X) jest oddalone o około 38 km od miejsca świadczenia usług (X). Codzienne dojazdy są koniecznością. Dotychczasowy samochód (A, rocznik 2007, przebieg ok. 243 tys. km) z racji wieku może ulec awarii. Zakup drugiego pojazdu zabezpiecza ciągłość świadczenia usług i terminowość. Brak niezawodnego środka transportu mógłby skutkować opóźnieniami, zmniejszeniem liczby realizowanych usług oraz utratą współpracy z kontrahentem. Związek przyczynowy między zakupem i użytkowaniem drugiego pojazdu a uzyskiwanymi przychodami przejawia się zatem w:

–zapewnieniu nieprzerwanej możliwości dojazdu do miejsca świadczenia usług,

–elastycznym reagowaniem na potrzeby zleceniodawcy,

–minimalizacji ryzyka przestoju w działalności,

–racjonalnym zabezpieczeniu źródła przychodu.

Samochód nie będzie wykorzystywany wyłącznie zamiennie, lecz uzupełniająco, np. w sytuacjach serwisowania jednego z pojazdów, różnicy w terminach lub potrzebie mobilności domowników w zakresie drobnych zadań wspierających działalność (np. odbiór dokumentów).

W przypadku zakupu drugiego samochodu osobowego, który będzie wykorzystywane w sposób mieszany (zarówno do celów działalności, jak i prywatnych), planuje Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, w wysokości 75%, następujące wydatki eksploatacyjne:

–paliwo

–ubezpieczenie OC

–przeglądy techniczne

–naprawy bieżące i wymiany eksploatacyjne (np. opony, klocki hamulcowe, olej)

–usługi serwisowe.

Wydatki te są niezbędne do utrzymania sprawności pojazdu i jego gotowości do użytkowania w ramach działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT będą rozliczane w limicie 75%, bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Wydatki te będą dokumentowane fakturami lub rachunkami wystawionymi na Pana dane firmowe (z NIP-em), a ich ponoszenie będzie miało związek z dojazdami do miejsca świadczenia usług.

Samochód B zakupiony w maju na fakturę wystawioną na Pana dane firmowe z podanym NIP-em jest kompletny i zdatny do używania w dniu przyjęcia do używania. Jego przewidywany okres używania będzie wynosił co najmniej rok (auto ma służyć długoterminowo).

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy podatnik prowadzący działalność gospodarczą może posiadać i rozliczać w kosztach uzyskania przychodu dwa samochody osobowe wykorzystywane w sposób mieszany, z zastosowaniem 75% limitu kosztów?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że w przypadku rzeczywistego użytkowania dwóch pojazdów osobowych w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, podatnik ma prawo wprowadzić je do środków trwałych i rozliczać w kosztach uzyskania przychodu z ograniczeniem 75% kosztów. Nie ma przesłanek ustawowych, które ograniczałyby liczbę pojazdów firmowych przy zachowaniu rzeczywistego wykorzystania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W kontekście powyższego wyjaśniam, że decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodów. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodów, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodów.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie bowiem art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

·stanowić własność lub współwłasność podatnika,

·zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

·być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

·być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym pamiętać należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a)225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1289, 1853 i 1881) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b)150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Jednocześnie jak wynika z treści art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) omawianej ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

–jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

–w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, że:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20 % stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zatem wszelkie wydatki związane z korzystaniem z samochodu osobowego innego niż określony w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych służącego podatnikowi – tak jak w sytuacji przedstawionej przez Pana we wniosku – także do innych celów niż działalność gospodarcza podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% tych wydatków.

Z kolei z treści art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Przewidziane ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone go kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC). Nie dotyczy to zatem składek OC.

Z treści wniosku wynika, że:

·prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych;

·w maju zakupił Pan drugi samochód osobowy (...) na fakturę wystawioną na Pana dane firmowe z podanym NIP-em. Zakupiony samochód jest kompletny i zdatny do używana w dniu przyjęcia do używania a jego przewidywany okres używania będzie wynosił co najmniej rok;

·zakup drugiego pojazdu zabezpiecza ciągłość świadczenia usług i terminowość. Brak niezawodnego środka transportu mógłby skutkować opóźnieniami, zmniejszeniem liczby realizowanych usług oraz utratą współpracy z kontrahentem. Samochód będzie używany uzupełniająco;

·związek przyczynowy między zakupem i użytkowaniem drugiego pojazdu a uzyskiwanymi przychodami przejawia się w zapewnieniu nieprzerwalnej możliwości pojazdu do miejsca świadczenia usług, elastycznym reagowaniem na potrzeby zleceniodawcy, minimalizacji ryzyka przestoju w działalności i racjonalnym zabezpieczeniu źródła przychodu;

·przedmiotowy samochód będzie wykorzystywany w sposób mieszany (zarówno do celów działalności jak i prywatnych;

·planuje Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, w wysokości 75% wydatki eksploatacyjne: paliwo, ubezpieczenie OC, przeglądy techniczne, naprawy bieżące i wymiany eksploatacyjne (np. opony, klocki hamulcowe, olej) oraz usługi serwisowe.

·wydatki będą dokumentowane fakturami lub rachunkami wystawionymi na Pana dane firmowe.

Odnosząc się do powyższego, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości zakupionych środków transportu.

Podkreślam przy tym, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego między wykorzystywaniem samochodu a osiągniętym przychodem spoczywa na Panu. To Pan będzie osiągać korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych w związku z opłatami dotyczącymi drugiego samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodów i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Brak jest przeszkód prawnych, aby w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał Pan więcej niż jeden samochód osobowy, o ile jest to uzasadnione rodzajem prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Jeżeli zatem charakter prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej (np. jej rozmiar, sposób wykonywania usług) uzasadnia wykorzystywanie w tej działalności gospodarczej dwóch środków transportu (samochodów), to (co do zasady) wydatki związane z eksploatacją tych pojazdów – w ustawowych granicach – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Jeżeli więc obydwa opisane we wniosku samochody osobowe spełniają przesłanki definiujące środki trwałe, to wydatki ponoszone na ich eksploatację ma Pan prawo rozliczać w prowadzonej działalności gospodarczej jako koszty uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powołane uprzednio przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia stwierdzić należy, że w odniesieniu do drugiego samochodu osobowego, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności, będzie mógł Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów:

¾75 % wydatków - w zw. z art. art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - związanych z użytkowaniem i eksploatacją tego samochodu, tj. paliwo, przeglądy techniczne, naprawy bieżące, wymiany eksploatacyjne (np. opony, klocki hamulcowe, olej), oraz usługi serwisowe.

¾koszty ubezpieczenia OC tego samochodu - bez limitu.

W świetle powyższego, Pana stanowisko – w myśl którego zgodnie z bieżącymi regulacjami prawnymi nie ma przesłanek ustawowych, które ograniczałyby liczbę pojazdów firmowych –należało uznać za prawidłowe. Koszty, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych związane z używaniem drugiego samochodu osobowego w Pana działalności gospodarczej, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów (do wskazanego w przepisie limitu).

Dodatkowe informacje

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, jest wyłącznie ocena Pana stanowiska w zakresie wyznaczonym zawartymi we wniosku pytaniami.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy  z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.