Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

–nieprawidłowe w zakresie pytania nr 1,

–prawidłowe w zakresie pytania nr 2.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 marca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani 2 czerwca 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni posiada ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni od 2009 r. mieszka w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

26 października 2007 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt nr (...) we frankach szwajcarskich celem zakupu mieszkania położonego w A. Natomiast 28 października 2008 r., w związku z przeprowadzką, Wnioskodawczyni zaciągnęła kolejny kredyt we frankach szwajcarskich celem zakupu mieszkania położonego w B. Oba kredyty były związane z realizacją własnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni w kolejnych następujących po sobie okresach.

Następnie Wnioskodawczyni w 2009 r. wyjechała z Polski, a na emigracji przebywa do dziś. Następczo 1 września 2009 r. Wnioskodawczyni założyła działalność gospodarczą, którą prowadzi do dziś pod NIP: (...). Wnioskodawczyni wprowadziła ww. opisane mieszkania jako środki trwałe do przedmiotowej działalności, a następnie je wynajęła. Wnioskodawczyni z wynajmu rozlicza się na zasadach ogólnych, a jej przychody nie przekraczają rokrocznie kwoty wolnej od podatku.

4 listopada 2024 r. Wnioskodawczyni zawarła porozumienie do Umowy Nr (...), w którym to Bank umorzył część kredytu, dokonując również zwrotu pewnej kwoty pieniężnej na jej rzecz.

Wnioskodawczyni planuje w drugim kwartale 2025 r. podpisać również ugodę do umowy zawartej 28 października 2008 r., gdzie również dojdzie do umorzenia pozostałej części kredytu oraz zwrotu środków na jej rzecz.

Uzupełnienie wniosku

Polska nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni. W ciągu całego roku Wnioskodawczyni przebywa w Polsce zaledwie przez 2 tygodnie lub krócej. Wnioskodawczyni ma obywatelstwo podwójne, ale jest rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii. Zgodnie z wewnętrznym prawem Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni jest osobą, która podlega opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii z uwagi na miejsce zamieszkania, jest tamtejszym rezydentem podatkowym.

Mieszkanie w A, jak i mieszkanie w B są własnością Wnioskodawczyni. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni rozliczała wynajem mieszkania zarówno w A, jak i w B jako przychód, a czynsz, odsetki od kredytu oraz ubezpieczenie stanowiły koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawczyni amortyzowała środki trwałe, o których mowa we wniosku, od rozpoczęcia działalności gospodarczej, czyli od 1 września 2009 r. do końca roku 2022, gdyż w 2023 r. wprowadzono zakaz amortyzacji mieszkań obejmujący również kontynuację amortyzacji.

Bank w odniesieniu do wierzytelności wynikającej z umowy kredytu dotyczącego mieszkania w A umorzył wierzytelności obejmujące kwotę kredytu oraz odsetki od kredytu. W przypadku wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej dotyczącej nabycia mieszkania w B bank Wnioskodawczyni umorzy wierzytelności obejmujące kwotę kredytu i odsetki od kredytu.

Wyjaśniając charakter należności ustalonej w porozumieniu z bankiem określonej jako „zwrot pewnej kwoty pieniężnej” Wnioskodawczyni wskazała, że jest to zwrot części środków, które Wnioskodawczyni wpłaciła do banku w ramach wykonywania umowy kredytu, a które w wyniku porozumienia Wnioskodawczyni i bank uznali za nienależne bankowi.

Odpowiadając na pytanie czy na kwotę zwrotu składa się zwrot części spłaconego kapitału kredytu, zwrot części zapłaconych odsetek, zwrot innych środków wpłaconych przez Wnioskodawczynię do banku (jakich?) Wnioskodawczyni wskazała, że kwota zwrotu jest częścią spłaconych rat kredytowych. Zwrot pewnej kwoty pieniężnej nie dotyczy odsetek, które były przez Wnioskodawczynię zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

W planowanym porozumieniu z bankiem kwota zwrotu będzie częścią środków, które Wnioskodawczyni wpłaciła do banku w ramach wykonywania umowy kredytu, a które w toku ugody zostały uznane za świadczenia nienależne bankowi. Kwota zwrotu będzie zwrotem części spłaconego kapitału kredytu. Zwrot pewnej kwoty pieniężnej w planowanym porozumieniu nie będzie dotyczył odsetek, które były przez Wnioskodawczynię zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

5 listopada 2024 r. Wnioskodawczyni otrzymała zwrot kwoty pieniężnej w wysokości 7.862 zł.

W odpowiedzi na prośbę o wyjaśnienie czego dokładnie dotyczy drugie pytanie – w szczególności o korygowanie jakich kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni pyta; kiedy, z jakich tytułów i na podstawie jakiego przepisu rozpoznała te koszty uzyskania przychodów – Wnioskodawczyni wskazała, że pyta – w związku z ugodą zmieniającą warunki kredytu – o korektę dotyczącą uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu odsetek od kredytu.

Pod pojęciem „kwota odliczonych odsetek” Wnioskodawczyni rozumie odliczenie odsetek od przychodu od rozpoczęcia działalności gospodarczej zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wnioskodawczyni pyta o kwestię korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z umorzeniami wierzytelności kredytowych i w związku ze „zwrotami pewnych kwot pieniężnych” w związku z postanowieniami porozumień.

Pytania

1.Czy przychód od „umorzenia” części kredytu frankowego oraz zwrotu dokonanego przez Bank, na skutek zawartej oraz planowanej ugody z Bankiem, Wnioskodawczyni powinna opodatkować w Polsce jako nierezydent z ograniczonym obowiązkiem podatkowym oraz złożyć zeznanie roczne, czy też w miejscu zamieszkania oraz rezydencji podatkowej, tj. w Wielkiej Brytanii, na podstawie art. 3 ust. 2b w związku z art. 2, 4 oraz 21 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych?

2.Czy Wnioskodawczyni musi korygować koszty uzyskania przychodu o kwotę odliczonych odsetek, jeżeli podpisze ugodę z Bankiem, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie

Ad 1

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że przychód od umorzenia części kredytu frankowego i zwrotu pewnej kwoty pieniężnej, na skutek ugody zawartej z Bankiem, nie będzie opodatkowany na terenie Polski, a w miejscu zamieszkania, tj. Wielkiej Brytanii, oraz Wnioskodawczyni nie jest obowiązana do złożenia zeznania rocznego z wyżej wymienionych przychodów.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Pierwszym warunkiem pozwalającym na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, polityczne, kulturalne oraz obywatelskie. Natomiast drugi warunek odnosi się do centrum interesów gospodarczych, który oznacza przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodu. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawczyni nie spełnia powyższych warunków.

Natomiast na mocy art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium kraju. Przepisy dotyczące opodatkowania przychodów osiąganych przez nierezydentów stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni, kwestie opodatkowania dochodów uzyskanych w związku z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu należy rozpatrywać z uwzględnieniem Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się do opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 roku.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji: w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która według tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsca utworzenia albo innego kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Analizowana regulacja odnosi się jedynie do opodatkowania dochodów ze źródeł położonym w tym Państwie. Konwencja nie reguluje sposobu opodatkowania dochodów powstałych w związku z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni, zastosowanie znajdzie art. 21 Konwencji dotyczący opodatkowania innych źródeł. Zgodnie z analizowanym art. 21 Konwencji część dochodu, inny niż dochód wypłacany przez trust lub z majątku spadkowego w wyniku zarządzania tym majątkiem, bez względu na to, gdzie powstają, osiągane przez osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, które nie zostały objęte postanowieniami poprzednich przepisów Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Zgodnie z przytoczonym przepisem wskazują, że podatnik, który uzyskuje przychód z innych źródeł i posiada miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii podlega z tego tytułu opodatkowaniu tylko w kraju miejsca zamieszkania, a więc w Wielkiej Brytanii.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że kwota opisana w stanie faktycznym z tytułu umorzenia kredytu będzie podlegać opodatkowaniu w miejscu zamieszkania, tj. Wielkiej Brytanii. W konsekwencji na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego oraz złożenia zeznania podatkowego.

Ad 2

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że nie jest zobowiązana do skorygowania kosztów uzyskania przychodu o kwotę odliczonych odsetek w związku z zawartą ugodą i już otrzymanym zwrotem, jak i również w związku z planowanym porozumieniem.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Ustawodawca podkreślił, że aby dany wydatek został uznany za koszt uzyskania przychodów muszą być spełnione dwie przesłanki: koszt winien być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu i nie został wymieniony w art. 23 ww. ustawy. Zgodnie z literaturą przedmiotu koszt poniesiony to wydatek rzeczywisty, faktycznie zrealizowany w danym roku podatkowym w celu osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek.

W przypadku podatników prowadzących księgi podatkowe koszty uzyskania przychodów wykazane w księgach są potrącane tylko w roku podatkowym, którego dotyczą. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawczyni pomniejszyła przychód o zapłacone już odsetki związane z kredytem hipotecznym.

Biorąc pod uwagę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 września 1999 r. o sygn. SA/Rz 439/98, dla celów prawno-podatkowych nie ma znaczenia, w jaki sposób strony umowy ustaliły techniczne warunki poboru odsetek. W konsekwencji liczy się moment opłacenia należnych odsetek. Zgodnie z literaturą przedmiotu, podstawą ujęcia zapłaconych odsetek jako koszt uzyskania przychodu jest dowód zapłaty.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w momencie zapłaty odsetek nie było mowy o podpisaniu ugody z bankiem. Dodatkowo Wnioskodawczyni spełniła warunki umożliwiające odliczenie kwoty odsetek jako koszt uzyskania przychodu. Mianowicie odsetki zostały zapłacone przez Wnioskodawczynię oraz były związane z działalnością gospodarczą. Treść analizowanego przepisu dotyczy umorzonych (już) odsetek, a więc nie odsetek należnych, a przyszłych odsetek, które nie będą wymagane.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do skorygowania kosztów uzyskania przychodu o kwotę odliczonych odsetek, jeżeli podpisze ugodę z Bankiem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ograniczony obowiązek podatkowy – przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 2a ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Z opisu okoliczności faktycznych sprawy wynika, że w okresie, którego dotyczy wniosek, była i jest Pani rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii i w tym państwie posiadała i posiada nieograniczony obowiązek podatkowy. Jest Pani rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii.

Pani przychody z działalności gospodarczej a opodatkowanie w Polsce

W myśl art. 3 ust. 2b pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Analiza stanu faktycznego wskazuje, że w Polsce ma Pani ograniczony obowiązek podatkowy. Oznacza to, że podlega Pani obowiązkowi podatkowemu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na jej terytorium. Za takie dochody uważa się m.in. ww. dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, w tym poprzez położony na terytorium RP zagraniczny zakład.

Zakład

Zgodnie z art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie oznacza to:

a)stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b)plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,

c)osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

–chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych z dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. Nr 250 poz. 1840), w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład" oznacza:

stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Jest to ogólna definicja zakładu, w kontekście której powinny być rozpatrywane przykłady miejsc działań gospodarczych zawarte w ust. 2 tego przepisu zawierającym przykładową (niewyczerpującą) listę „placówek”, które również mogą być uznane za zakład:

a)siedzibę zarządu,

b)filię,

c)biuro,

d)fabrykę,

e)warsztat,

f)kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom, albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Jednakże ww. miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będą zakładem tylko wówczas, jeżeli posiadają cechy stałej placówki, o której mowa w ust. 1 omawianego artykułu.

W świetle ust. 4 art. 5 Umowy, bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu uważa się, że określenie „zakład” nie obejmuje:

a)użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;

b)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;

c)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;

d)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;

f)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o których mowa w punktach od a) do e) niniejszego ustępu, pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Na podstawie art. 5 ust. 5 Umowy:

Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, jeżeli osoba – z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, o którym mowa w ustępie 6 niniejszego artykułu – działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa w Umawiającym się Państwie, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład w zakresie każdego rodzaju działalności, którą osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4 niniejszego artykułu, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Tak więc, zgodnie z art. 5 Umowy, pojęcie „zakład” oznacza „stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność”. Definicja ta zawiera następujące warunki:

•istnieje placówka działalności gospodarczej, tj. pomieszczenie, a w pewnych okolicznościach maszyny i urządzenia (miejsce gdzie działalność jest prowadzona)

•placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości;

•prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki, czyli że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Dla uznania, że dana osoba ma na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ww. przesłanki powinny być spełnione łącznie. Brak spełnienia którejkolwiek przesłanki oznacza, że nie powstanie zakład w postaci stałej placówki w rozumieniu właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Placówka – jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób.

Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej wystarczy, aby zaistniała stała placówka gospodarcza. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Określenie „za pośrednictwem” należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu, czy przestrzeni pozostającej w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa. Aby placówka mogła stać się zakładem przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”. Musi istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres.

Aby zakład został w pełni ukonstytuowany przedsiębiorstwo musi prowadzić całość lub część swojej działalności poprzez placówkę. Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD, o prowadzeniu części bądź całości działalności gospodarczej poprzez stałą placówkę można mówić już w momencie, gdy przedsiębiorstwo przygotowuje działalność w miejscu, które może być wykorzystywane w sposób trwały.

Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).

Inny wyjątek dotyczy działalności gospodarczej prowadzonej wyłącznie w danym państwie. W takiej sytuacji działalność gospodarcza może trwać krótko z uwagi na jej charakter, lecz ponieważ jest ona prowadzona całkowicie w tym państwie, to jej związek z tym państwem jest silniejszy.

Zatem okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Opodatkowanie dochodów na gruncie Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania

Na mocy art. 7 ust. 1 Umowy:

Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

W myśl art. 7 ust. 2 Umowy:

Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Co do zasady przedsiębiorstwo jednego państwa nie może być więc opodatkowane w drugim państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim państwie działalność za pośrednictwem położonego w tym państwie zakładu.

Wskazała Pani, że:

–od 2009 r. mieszka w Wielkiej Brytanii;

–1 września 2009 r. założyła Pani działalność gospodarczą,

–mieszkania nabyte w 2007 r. w A i w 2008 r. w B wprowadziła Pani jako środki trwałe do wskazanej działalności gospodarczej i je wynajęła.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy, mieszkając w Wielkiej Brytanii prowadzi Pani oddział swojego przedsiębiorstwa w postaci wynajmowanych mieszkań na terytorium Polski. Działalność ta spełnia przesłanki stałej placówki, przez którą prowadzi Pani całkowicie lub częściowo działalność z terytorium Wielkiej Brytanii na terytorium Polski, o której mowa w art. 5 umowy polsko-brytyjskiej. Uzyskane przez Panią dochody z prowadzonej działalności, przypisane temu zakładowi położonemu na terytorium Polski, podlegają opodatkowaniu w Polsce. Dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce powinna Pani rozliczyć w Polsce.

Umorzenie kredytu

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie „umorzenie zobowiązania” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej.

„Umorzenie” wg Słownika Języka Polskiego PWN oznacza: „zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność”. Skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w części lub w całości zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia w całości lub w części zobowiązania.

Stosownie do art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Instytucję zwolnienia z długu reguluje art. 508 Kodeksu cywilnego, w myśl którego:

Zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Niewątpliwie w sytuacji, w której na skutek umowy o zwolnienie z długu dochodzi do umorzenia zobowiązania świadczeniobiorca uzyskuje przysporzenie skutkujące powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu. Osiąga bowiem korzyść majątkową o konkretnym wymiarze, gdyż zmniejsza się zobowiązanie jakie musiałby zapłacić, gdyby nie umorzenie.

Wskazała Pani, że:

–w wyniku zawartego porozumienia 4 listopada 2024 r. bank umorzył Pani część kredytu zaciągniętego 26 października 2007 r.,

–planuje Pani zawrzeć w II kwartale 2025 r. porozumienie z bankiem co do umorzenia kredytu zaciągniętego 28 października 2008 r.

Zatem niewątpliwie umorzona kwota kredytu zaciągniętego w 2007 r., jak i planowane umorzenie kwoty kredytu zaciągniętego w 2008 r. będzie dla Pani przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego należy ustalić, do jakiego źródła przychodów należy zaliczyć przychód powstały z tytułu już umorzonego kredytu oraz planowanego umorzenia kredytu.

Źródła przychodów

Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: m.in.:

·pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

·inne źródła (pkt 9).

Wskazany podział źródeł przychodów ma istotny wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania, sposób opodatkowania i jego wysokość.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się zatem na trzech przesłankach:

1)zarobkowym celu działalności,

2)wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,

3)prowadzeniu działalności we własnym imieniu.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również:

wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Przy czym, stosownie do treści art. 14 ust. 3 pkt 6 ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się:

kwoty stanowiącej równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także umorzonych pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z postępowaniem restrukturyzacyjnym lub postępowaniem upadłościowym.

Co do zasady nie są przychodami z działalności gospodarczej takie przychody, które zostały zaliczone przez ustawodawcę do pozostałych źródeł przychodów znajdujących się w katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ww. ustawy).

Na związek uzyskiwanych przychodów ze źródłem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może wskazywać, rozpatrywany całościowo, zespół powiązanych ze sobą działań podatnika, powtarzalnych, uporządkowanych, konsekwentnie prowadzących do osiągnięcia zysku.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 22 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1536/11:

Za przychody z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 (w tym wymienione w pkt 6) należy uznać generalnie przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakie stanowi pozarolnicza działalność gospodarcza i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością.

(…) Za słuszne uznać należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 6 PDOFizU na gruncie podatku dochodowego przychodem z działalności gospodarczej jest wartość wszystkich umorzonych zobowiązań, w tym cywilnoprawnych, albowiem przepis ten nie wskazuje na rodzaj umorzonych zobowiązań.

Skutki podatkowe umorzenia kredytów

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bezpośredniej i legalnej definicji środków trwałych, dokonuje natomiast ich podziału na podlegające i niepodlegające amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, za składnik majątku w prowadzonej działalności można uznać taki składnik, który spełnia łącznie następujące warunki:

·składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,

·składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

·składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Prowadzi Pani pozarolniczą działalność gospodarczą, w ramach której wynajmuje Pani mieszkanie w A i B. Zakupiła je Pani z pozyskanych na ten cel środków w ramach zaciągniętych kredytów. Nieruchomości wprowadziła Pani do działalności gospodarczej. Odsetki od powyższych kredytów zaliczała w koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro zaciągnięte kredyty zostały przeznaczone na zakup nieruchomości stanowiących składniki majątku prowadzonej działalności gospodarczej, to przychód z umorzenia tych kredytów stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej zgodnie z przepisem ww. art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten należy opodatkować w Polsce z pozostałymi przychodami z działalności gospodarczej.

Skutki podatkowe zwrotu środków pieniężnych

Z opisanych okoliczności faktycznych sprawy wynika, że:

–na mocy zawartego 4 listopada 2024 r. porozumienia z bankiem w sprawie kredytu zaciągniętego 26 października 2007 r. otrzymała Pani zwrot kwoty pieniężnej,

–na mocy planowanego porozumienia, które ma zostać zawarte w II kwartale 2025 r., otrzyma Pani zwrot środków pieniężnych.

Zwrot tych środków oznacza:

·w zawartym porozumieniu zwrot części środków, które wpłaciła Pani do banku w ramach wykonywania umowy kredytu, a które w wyniku porozumienia Pani i bank uznali za nienależne bankowi. Kwota zwrotu jest częścią spłaconych rat kredytowych, nie dotyczy ona odsetek;

·w planowanym porozumieniu część środków, które wpłaciła Pani do banku w ramach wykonywania umowy kredytu, a które w toku ugody zostały uznane za świadczenia nienależne bankowi. Kwota zwrotu będzie zwrotem części spłaconego kapitału kredytu. Zwrot pewnej kwoty pieniężnej w planowanym porozumieniu nie będzie dotyczył odsetek, które były przez Panią zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Wobec powyższego charakteru otrzymanych świadczeń, te środki pieniężne nie stanowią dla Pani przychodu. Nie będą również stanowiły przychodu na podstawie porozumienia, które planuje Pani zawrzeć z bankiem.

Czynność ta nie spowoduje uzyskania przez Panią przysporzenia majątkowego, wzrostu jej majątku. Otrzyma Pani zwrot własnych pieniędzy, które nienależnie wpłaciła wcześniej do banku. Pieniądze te nie będą Pani przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich uzyskanie nie będzie skutkować po Pani stronie powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym nie będzie Pani miała obowiązku rozliczenia tych środków dla celów podatkowych.

Kwestia odsetek zaliczonych do kosztów uzyskania przychodu

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

–pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

–pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Ponadto, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się:

odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Na podstawie powołanych regulacji, dopiero zapłacenie odsetek od kredytu (pożyczki) daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, o ile odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.

W konsekwencji odsetki są kosztem podatkowym, jeśli spełniają następujące przesłanki:

·są faktycznie zapłacone,

·pozostają w związku przyczynowym z przychodami,

·nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Prawidłowo więc Pani rozliczyła w kosztach uzyskania przychodu odsetki od zaciągniętych kredytów bankowych. Odsetki te nie zostały Pani zwrócone w żadnej formie na mocy porozumienia, które Pani zawarła, jak również porozumienia, które planuje Pani zawrzeć w przyszłości. Tym samym umorzone kredyty nie wpływają na sposób dotychczasowego rozliczenia odsetek jako kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o opis zdarzenia, w którym przedmiotem zwrotu jest wyłącznie kapitał kredytu – odsetki nie były/nie będą zwracane.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy  z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.