Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

7 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 marca 2025 roku o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

A. A.

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

B. A.

Opis zdarzenia przyszłego

1. SPÓŁKA ORAZ WSPÓLNICY

A. spółka cywilna (dalej: „Spółka”), NIP: (…) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, zajmującym się głównie sprzedażą voucherów oraz kart podarunkowych.

Wspólnikami Spółki są dwie osoby fizyczne będące polskimi rezydentami podatkowymi – A. A. oraz B. A. (dalej łącznie: „Wnioskodawcy” albo „Wspólnicy").

W związku z przekroczeniem limitów przychodów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w brzmieniu obowiązującym 1 stycznia 2023 r. (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 217 z późn. zm.) począwszy od 2023 r. Spółka stosuje przepisy ustawy o rachunkowości tj. przede wszystkim prowadzi księgi rachunkowe oraz sporządza sprawozdanie finansowe.

II. PRZEDMIOT DZIAŁALNOŚCI SPÓŁKI I OFEROWANE PRODUKTY

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest emisja oraz sprzedaż bonów, voucherów oraz kart podarunkowych, które uprawniają ich posiadacza (dalej: „Klient” albo „Klienci”) do wymiany na wybraną atrakcję - usługę lub towar z katalogu oferowanego przez Spółkę, jak (…) (dalej: „Prezenty”). Główny model realizacji Prezentów, którego dotyczy niniejszy wniosek, to realizacja Prezentów przez partnerów biznesowych działających na zlecenie samej Spółki - po wyborze Prezentu przez Klienta, Spółka dokonuje zamówienia wybranego towaru lub usługi u swojego partnera biznesowego, który zajmuje się realizacją.

Aktualnie Spółka oferuje m.in. bony nazywane „Voucherami”, „B Voucherami" oraz „Pakietami" (dalej zbiorczo: „Bon” albo „Bony”). Różnice w oferowanych Bonach sprowadzają się przede wszystkim do różnych zasad ich wymiany na dostępne dla Klientów Prezenty. Dla przykładu B Vouchery uprawniają jedynie do ich wymienienia na Vouchery lub Pakiety, natomiast Vouchery uprawniają do ich wymieniania na wybrany Prezent.

Każdy Bon ma określoną wartość oraz termin realizacji, co w uproszczeniu oznacza, że Klient może dokonać jego wymiany w określonym terminie na oferowany przez Spółkę Prezent (lub inny Bon), którego wartość nie przekracza wartości posiadanego Bonu. Wymiana Bonu na prezent (lub inny Bon) o wartości wyższej niż wartość Bonu wymaga dopłaty.

Nawet jeśli zgodnie z aktualną strategią marketingową Spółka sprzedaje Vouchery na konkretne Prezenty, to zgodnie z regulaminem serwisu internetowego określającego zasady działania serwisu i realizacji Bonów (dalej: „Regulamin”) są to Prezenty jedynie sugerowane. Należy przez to rozumieć, że w okresie ważności Vouchera Klient może dokonać jego wymiany również na inny dostępny Prezent.

Jeżeli dojdzie do przeterminowania Bonu, tj. upływu terminu jego ważności bez wymiany na Prezent lub inny Bon, to Klient traci możliwość jego realizacji, a Spółka zachowuje środki pieniężne pobrane od Klienta przy sprzedaży Bonu.

Termin realizacji Bonów aktualnie waha się między 12 miesięcy a 36 miesięcy, jednak Spółka planuje wprowadzić mechanizm pozwalający Klientom na wydłużanie terminu realizacji Bonów względem terminu pierwotnego.

Nazwy emitowanych Bonów mogą w przyszłości ulec zmianie, jak również Spółka może kreować nowe Bony o nowych nazwach, terminach ważności i zasadach wymiany oraz realizacji. Niezmienne pozostaną jednak podstawowe zasady działania sprzedawanych produktów, tj. zakupione Bony, w terminie ich ważności, będą uprawniały Klienta do wymiany na oferowane przez Spółkę Prezenty. Natomiast po upływie terminu ważności, o ile Spółka i Klient nie umówią się inaczej, np. nie dojdzie do wydłużenia terminu ważności Bonu:

• realizacja Bonu nie będzie możliwa,
• Spółka nie będzie zobowiązana do zwrotu wartości Bonu Klientowi,
• Spółka zachowa środki pieniężne pobrane od Klienta przy sprzedaży Bonu.

III. KLASYFIKACJA BONÓW NA GRUNCIE USTAWY O VAT

Niezależnie od nazw Bonów i zasad ich wymiany na Prezenty lub inne Bony, emitowane przez Spółkę Bony nie spełniają obu poniższych warunków łącznie:

• w chwili emisji Bonu jest znane miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których Bon dotyczy,
• w chwili emisji Bonu jest znana kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, których Bon dotyczy.

Zgodnie z Regulaminem oferowane przez Spółkę Bony:

• mogą zostać wymienione na dowolny Prezent z oferty dostępnych w serwisie internetowym, które to Prezenty opodatkowane są różnymi stawkami VAT lub też w przypadku których miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług znajduje się w Polsce, jak i poza Polską,
• mogą zostać wymienione na inne Bony, np. B Voucher na wybrany Voucher.

Mając na względzie powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że aktualnie oferowane przez nią Bony, jak również Bony, które może oferować w przyszłości, należy uznać zgodnie z art. 2 pkt 44 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 z późn. zm.) (dalej: „ustawa o VAT”) za bony różnego przeznaczenia (dalej: „bon C” albo „bony C”).

Gdyby okazało się, że Spółka emituje również bony jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 43 ustawy o VAT), to należy uznać, że treść niniejszego wniosku ich nie dotyczy, a dotyczy tylko bonów różnego przeznaczenia.

IV. AKTUALNY SPOSÓB ROZLICZENIA WSPÓLNIKÓW NA GRUNCIE USTAWY O PODATKU DOCHODOWYM OD OSÓB FIZYCZNYCH

Pobrana przez Spółkę cena Bonu traktowana jest przez Wspólników jako zaliczka tj. kwota pobrana na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych - zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 226, z późn. zm.) (dalej: „ustawa o PIT”). Oznacza to, że cena Bonu w momencie jego sprzedaży nie stanowi dla Wspólników przychodu.

Niemniej w momencie realizacji Bonu przez Klienta, tj. wymiany Bonu na Prezent dochodzi do dostawy towarów lub usług i Spółka wystawia fakturę lub paragon. Wtedy też, zgodnie z art. 14 ust. 1c ustawy o PIT, Wspólnicy rozpoznają przychód w wysokości ceny Bonu pomniejszonej o należny VAT.

Jeżeli jednak Klient nie zrealizuje Bonu, tj. nie dokona jego wymiany na Prezent w terminie ważności Bonu, Wspólnicy rozpoznają przychód w momencie upływu terminu ważności Bonu w wysokości ceny jaką pobrali sprzedając Bon.

V. AKTUALNE ROZLICZENIE SPRZEDAŻY I REALIZACJI BONÓW W KSIĘGACH RACHUNKOWYCH

Zgodnie z aktualnie obowiązującą polityką rachunkowości Spółka rozlicza poszczególne zdarzenia związane ze sprzedażą Bonów na poniższych zasadach:

1)sprzedaż Bonu

W momencie sprzedaży Bonu jego cena ewidencjonowana jest w księgach rachunkowych jako rozliczenia międzyokresowe przychodów, ponieważ z perspektywy Spółki są to środki otrzymane z tytułu świadczeń, których wykonanie nastąpi w następnych okresach rozliczeniowych

• zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 120, z późn. zm.) (dalej: „ustawa o rachunkowości”).

Jeżeli wykonanie świadczeń nastąpić miałoby w kolejnym okresie rozliczeniowym po okresie rozliczeniowym, w którym zostały pobrane środki pieniężne, to Spółka wykazuje je w swoim sprawozdaniu finansowym jako pasywa bilansu w pozycji Innych rozliczeń międzyokresowych.

2)realizacja Bonu - wymiana Bonu na Prezent

Jeżeli Klient dokonuje realizacji Bonu, czyli jego wymiany na Prezent, Spółka ewidencjonuje tę sprzedaż w księgach rachunkowych jako przychody netto ze sprzedaży produktów. Ponieważ realizacja Bonu, co do zasady, pociąga za sobą obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług, to przychodem netto ze sprzedaży produktów jest dla Spółki cena Bonu pomniejszona o należny podatek od towarów i usług.

W księgach rachunkowych realizacja Bonu powoduje obowiązek wyksięgowania ceny Bonu z konta księgowego rozliczeń międzyokresowych przychodów oraz zaksięgowania tej wartości:

• w kwocie netto na koncie przychodów netto ze sprzedaży produktów i
• w kwocie VAT na koncie należnego podatku od towarów i usług.

Sporządzając sprawozdanie finansowe za dany rok obrotowy Spółka wykazuje cenę zrealizowanych Bonów pomniejszoną o należny VAT w rachunku zysków i strat w pozycji Przychodów netto ze sprzedaży produktów.

3)przeterminowanie Bonu - upływ czasu na jego realizację

Jeżeli jednak dojdzie do przeterminowania Bonu, tj. bezpowrotnie upłynie czas na jego realizację, to Spółka ewidencjonuje to zdarzenie wyksięgowując cenę Bonu z konta księgowego rozliczeń międzyokresowych przychodów oraz przeksięgowuje ją na konto pozostałych przychodów operacyjnych.

Sporządzając sprawozdanie finansowe za dany rok obrotowy Spółka wykazuje cenę niezrealizowanych Bonów w rachunku zysków i strat w pozycji Innych przychodów operacyjnych.

VI. PLANOWANA ZMIANA POLITYKI RACHUNKOWOŚCI

Przyjęte przez Spółkę rozwiązanie dotyczące ewidencjonowania sprzedaży, realizacji i przeterminowania Bonów opisane w części „V. Aktualne rozliczenie sprzedaży i realizacji Bonów w księgach rachunkowych” powoduje, że co roku Spółka wykazuje w bilansie sprawozdania finansowego istotną kwotę w pozycji pasywów Innych rozliczeń międzyokresowych, która odpowiada wartości sprzedanych, ale wciąż niezrealizowanych i nieprzeterminowanych Bonów.

Spółka prowadzi działalność w opisanym zakresie od wielu lat, dlatego na podstawie zbieranych w tym czasie danych, jest w stanie z dużym prawdopodobieństwem określić, jaka część ze sprzedawanych Bonów nie zostanie zrealizowana przez Klientów i ulegnie przeterminowaniu. Tym samym Spółka posiada wiedzę popartą danymi lat ubiegłych, aby określić, jaka kwotowo część z wartości stanowiącej cenę sprzedanych Bonów i ewidencjonowana na kontach rozliczeń międzyokresowych przychodów, stanie się w przyszłości pozostałymi przychodami operacyjnymi.

Po konsultacji z biegłym rewidentem Spółka zaczęła rozważać wprowadzenie zmiany w polityce rachunkowości. Zmiana miałaby spowodować, że wartość sprzedanych w danym roku obrotowym Bonów, która statystycznie będzie odpowiadać wartości niezrealizowanych (przeterminowanych) Bonów, zaksięgowana zostanie nie później niż z końcem roku obrotowego od razu na kontach pozostałych przychodów operacyjnych, a nie jak dotychczas na kontach rozliczeń międzyokresowych przychodów. Spowodowałoby to, że wartość, o której mowa powyżej, w sprawozdaniu finansowym składanym za rok obrotowy, w którym sprzedano Bony, wykazana zostałaby w rachunku zysków i strat w pozycji Innych przychodów operacyjnych, a nie w bilansie w pozycji pasywów Innych rozliczeń międzyokresowych. W uproszczeniu doprowadziłoby to do przesunięcia momentu wykazania wartości Bonów, które ulegną przeterminowaniu, w pozycji Innych przychodów operacyjnych z roku obrotowego przeterminowania Bonów, na rok obrotowy, w którym doszło do ich sprzedaży.

Wspólnicy, działający jako kierownik jednostki, którą jest Spółka, uważają, że proponowany powyżej sposób prezentacji przychodów i pasywów dla celów prawa bilansowego bardziej odpowiada rzeczywistości gospodarczej, w jakiej prowadzona jest działalność Spółki. Konsultacja z biegłym rewidentem potwierdziła, że taki sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w Spółce można uznać za prawidłowy i dopuszczalny w świetle ustawy o rachunkowości.

Mając na względzie powyższe Wspólnicy rozważają dokonanie zmiany polityki rachunkowości ze skutkiem na 1 stycznia 2025 r. albo ze skutkiem na pierwszy dzień jednego z kolejnych lat obrotowych.

VII. DOSTOSOWANIE WYNIKÓW LAT POPRZEDZAJĄCYCH ZMIANĘ POLITYKI RACHUNKOWOŚCI

Zmiana polityki rachunkowości spowodowałaby zmiany w bieżącym ewidencjonowaniu zdarzeń gospodarczych w sposób opisany w części „VI. Planowana zmiana polityki rachunkowości” od pierwszego dnia danego roku obrotowego, niezależnie, w którym dniu roku obrotowego podjęto by decyzję (art. 8 ust. 2 ustawy o rachunkowości).

Spółka zobowiązana jest do otwarcia ksiąg rachunkowych i sporządzenia bilansu otwarcia na początek roku obrotowego w oparciu o wyniki bilansu zamknięcia roku poprzedniego. Dlatego zmieniając politykę rachunkowości w opisany sposób, Spółka musiałaby również dostosować wyniki roku bieżącego będące kontynuacją wyników lat ubiegłych. Oznaczałoby to, że dokonując zmiany polityki rachunkowości od 1 stycznia 2025 r. Spółka dokonałaby również przeksięgowania wartości pozycji rozliczeń międzyokresowych przychodów wynikającej z bilansu sprawozdania finansowego za 2024 r., gdzie ujęto sprzedane do 31 grudnia 2024 r., ale niezrealizowane i nieprzeterminowane Bony.

Przeksięgowanie nastąpiłoby z konta księgowego rozliczeń międzyokresowych przychodów na konto rozliczenia wyniku finansowego (roku poprzedniego). W konsekwencji przeksięgowane wartości znalazłyby swoje odzwierciedlenie w sprawozdaniu finansowym, gdzie wykazane zostałyby w pozycji Zysk/Strata z lat ubiegłych (pasywa bilansu), powiększając zysku lat ubiegłych albo pomniejszając stratę lat ubiegłych. Przeksięgowanie dotyczyłoby jedynie tej części sprzedanych do 31 grudnia 2024 r., ale niezrealizowanych ani nieprzeterminowanych Bonów, które według statystycznych danych Spółki, nie zostałyby zrealizowane przez Klientów i uległyby przeterminowaniu.

Daty zmian mogą różnić się w zależności od tego, czy Spółka decyzję o zmianie polityki rachunkowości podejmie w 2025 r., czy w latach kolejnych.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawców, że planowana zmiana polityki rachunkowości, nie wpłynie na moment powstania bieżących przychodów ze sprzedaży Bonów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ten powstanie w momencie realizacji Bonów albo w momencie upływu terminu ich realizacji?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawców, że dostosowanie wyników lat poprzedzających zmianę polityki rachunkowości, nie spowoduje w momencie zmiany polityki rachunkowości lub opisanego przeksięgowania powstania przychodu w podatku PIT w stosunku do sprzedanych i niezrealizowanych Bonów, ponieważ ten powstanie niezależnie od skutków bilansowych, tj. w momencie realizacji Bonów albo w momencie upływu terminu ich realizacji?

Państwa stanowisko w sprawie

ODPOWIEDŹ NA PYTANIE NR 1

Według Wnioskodawców planowana zmiana polityki rachunkowości nie wpłynie na moment powstania bieżących przychodów ze sprzedaży Bonów na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ przychód ten powstanie w momencie realizacji Bonów albo w momencie upływu terminu ich realizacji.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCÓW

UZASADNIENIE DO ODPOWIEDZI NR 1

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 163) do jednego ze źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zalicza się pozarolniczą działalność gospodarczą.

Natomiast przez przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, należy rozumieć zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: „(...) kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.”

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

„Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.”

Przytoczony powyżej przepis należy traktować jako generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają przepisy art. 14 ust. 1e, 1h i 1i powołanej ustawy.

W myśl art. 14 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne określone okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Art. 14 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1 h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Jeśli zatem nie zachodzą przesłanki do zastosowania któregokolwiek z poprzednich przepisów, to podatnik musi wykazać przychód w momencie otrzymania zapłaty. Znajduje to zastosowanie przede wszystkim w przypadku otrzymania odszkodowania, czy kary umownej.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na brzmienie przepisu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się „(...) pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów)”.

Tym samym przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost stanowią, że wpłaty o charakterze zaliczkowym jako należności na poczet przyszłych dostaw towarów lub usług, które to dostawy zostaną wykonane w kolejnych okresach sprawozdawczych, nie stanowi dla podatnika przychodu. Dopiero dokonanie dostawy towaru lub usługi, względnie upływ terminu, kiedy można żądać wykonania dostawy towaru lub usługi, powoduje powstanie przychodu.

W przedmiotowej sprawie Spółka sprzedaje Bony o określonej wartości oraz terminie realizacji. W momencie sprzedaży Bonu Spółka nie wie, kiedy Klient postanowi wykorzystać swój Bon i jaki Prezent wybierze. Tym samym Spółka nie zna ani terminu realizacji Bonu, a ze względu na to, że Bony są bonami C, Spółka nie zna również wysokości swojego ewentualnego przychodu netto.

Zgodnie ze słownikową definicją pojęcia „bon” należy rozumieć przez to „dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub usług” (Słownik Języka Polskiego PWN, „Bon”, https://sjp.pwn.pl/szukaj/bon.html), natomiast „voucher” to „rodzaj bonu w formie fizycznej lub elektronicznej, uprawniający jego posiadacza do otrzymania zniżki lub wymiany na różnego rodzaju produkty i usługi” (Słownik Języka Polskiego PWN, „Voucher”, https://sjp.pwn.pl/slowniki/voucher.html).

Podobnie pojęcie vouchera definiuje internetowy Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pl), według którego „voucher” to

1.dowód na piśmie,

2.dokument świadczący o zawarciu transakcji,

3.oświadczenie lub upoważnienie na piśmie,

4.certyfikat, list uwierzytelniający.

Z powyższej definicji wynika, że bon lub voucher nie jest rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługa" lub „towar”. Jest jedynie dokumentem w niemal dowolnej formie, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do nabycia w oznaczonym terminie pewnego świadczenia (lub zakupu towaru).

Należy zatem uznać, że sprzedaż Bonu nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi, a jedynie pobraniem pieniędzy na poczet przyszłego wydania towarów lub świadczenia usług. Tym samym środki pobrane przez Spółkę przy sprzedaży Bonu mają charakter zaliczki, tj. zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wpłaty pobranej na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Tym samym sprzedaż Bonu nie określa momentu powstania przychodu z perspektywy Wnioskodawców.

Skoro zatem środki pieniężne pobrane przez Spółkę tytułem sprzedaży Bonów stanowią zaliczkę na przyszłe dostawy towarów i usług, to zgodnie z ogólną definicją przychodu, momentem jego powstania powinien być moment wydania towaru lub wykonania usług. Dlatego też dopiero zrealizowanie Bonu przez Klienta, tj. jego wymiana na Prezent, będzie skutkowała dla Wnioskodawców powstaniem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Jeśli Bon nie zostanie wymieniony na Prezent w terminie realizacji, jego cena stanie się definitywnym przysporzeniem dla Wspólników, co określi moment powstania przychodu.

Powyższe dodatkowo uzasadnia również fakt, że sprzedawane przez Spółkę Bony mają co do zasady charakter bonów MPV, czyli w momencie sprzedaży Bonu nie jest znana kwota netto, która zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi przychód („U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.”).

Podsumowując, moment powstania przychodu ze sprzedaży Bonów z perspektywy Wspólników kształtują dwa różne zdarzenia:

• w przypadku zrealizowania Bonu przez Klienta - przychód powstaje w momencie realizacji Bonu,
• w przypadku niezrealizowania Bonu przez Klienta - przychód powstaje w momencie upływu terminu ważności Bonu.

Powyższe rozumowanie potwierdzone zostało w licznych interpretacjach podatkowych - zarówno w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jak i podatku dochodowego od osób prawnych, bowiem poszczególne ustępy art. 12 w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023, poz. 2805 z późn. zm.) (dalej: „ustawa o CIT”) odpowiadają treścią przepisom art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w tym przede wszystkim art. 12 ust. ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpowiadający art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ):

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2.07.2018 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.200.2018.1.SO, w której stwierdzono:

[w zakresie zaliczki] „Mając na uwadze ogólną zasadę, że przychód podatkowy należy rozpoznawać w momencie wydania towaru lub wykonania usługi, to zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie zapłaty za Vouchery/Karnety/Subskrypcje stanowi zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi. Z uwagi na fakt, że tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy CIT, otrzymanie płatności z tytułu sprzedaży Voucherów/ Karnetów/ Subskrypcji nie stanowi przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy.”

[w zakresie momentu powstania przychodu] „Mając powyższe na uwadze, Spółka postępuje prawidłowo rozpoznając przychód z tytułu sprzedaży Voucherów/Karnetów/Subskrypcji w momencie wykorzystania Vouchera/ Karnetu/ Subskrypcji przez użytkownika lub, w przypadku niewykorzystania Vouchera/Karnetu/Subskrypcji, w momencie upływu terminu ich ważności.”

Dyrektor KIS zgodził się z uzasadnieniem Wnioskodawcy w całości i odstąpił od uzasadnienia prawnego.

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30.08.2018 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.409.2018.1.RK, w której stwierdzono:

[w zakresie zaliczki] „Tym samym, w dacie wydania vouchera na konkretną usługę nie powstaje po stronie Wnioskodawczyni przychód podatkowy. Przychód ten powstanie dopiero w momencie wykonania przez Wnioskodawczynię usługi.

Skoro przychód podatkowy winien być rozpoznany w momencie wykonania usługi, to też otrzymaną zapłatę za voucher należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 (przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej), nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...).”

[w zakresie momentu powstania przychodu] „Podsumowując, w przypadku wystawienia vouchera przychód należy rozpoznać dopiero w momencie wykonania usługi lub w momencie upływu terminu ważności vouchera - w przypadku niewykorzystania vouchera w wyznaczonym terminie.”

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15.10.2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.285.2018.6.AP, w której stwierdzono:

[w zakresie zaliczki] „Skoro przychód podatkowy winien być, co do zasady, rozpoznany w momencie wydania towaru lub wykonania usługi, toteż otrzymaną zapłatę za kartę podarunkową/voucher, należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie cyt. art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT. Z tej też przyczyny nie jest możliwe potraktowanie otrzymanych wpłat za wydanie karty podarunkowej/vouchera za przychód podatkowy.”

[w zakresie momentu powstania przychodu] „Dopiero zatem zrealizowanie karty podarunkowej/vouchera (wydanie rzeczy, wykonanie usługi) będzie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dla Spółki. Natomiast w sytuacji, gdy w oznaczonym terminie klient nie zrealizuje uprawnień wynikających z karty podarunkowej/vouchera, Spółka będzie miała obowiązek rozpoznania przychodu w wysokości niewykorzystanej przez klienta w dniu, w którym upłynie termin ważności karty podarunkowej/ vouchera.”

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17.11.2023 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.368.2023.4.AJ, w której stwierdzono:

[w zakresie zaliczki] „Karta przedpłacona jest substytutem pieniądza i umożliwia jedynie dokonanie zapłaty zaświadczenia zrealizowane w przyszłości, które będą polegały na wydaniu towarów lub wykonaniu usługi w ramach działalności gospodarczej. Należy zatem uznać, iż wydanie (sprzedaż) karty przedpłaconej nie jest wydaniem towaru, ani świadczeniem usługi. Wynikające z zakupionej (otrzymanej) karty przedpłaconej uprawnienia, niekoniecznie muszą zostać w przyszłości zrealizowane przez klienta.”

[w zakresie momentu powstania przychodu] „W odniesieniu do pytania dotyczącego momentu rozpoznania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu środków pieniężnych (punktów) zgromadzonych, a niewykorzystanych na Karcie, po upływie jej ważności wskazać należy, że w sytuacji gdy klient nie zrealizuje Karty przedpłaconej posiadającej z góry określony termin ważności, momentem rozpoznania przychodu podatkowego przez Wnioskodawcę będzie dzień, w którym upłynął termin wyznaczony na jej realizację (dzień przekształcenia się przedpłaty w definitywne przysporzenie majątkowe). W tym dniu otrzymane od Klienta środki pieniężne za wydanie/doładowanie Karty i niewykorzystane przez Klienta na zakupy uzyskają cechę definitywności, powiększając tym samym majątek obrotowy Spółki i w tym dniu będą Państwo zobowiązani do rozpoznania przychodu podatkowego.”

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28.06.2024 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.238.2024.1.RH, w której stwierdzono:

[w zakresie zaliczki] „Karta podarunkowa oraz voucher są substytutem pieniądza i umożliwiają jedynie dokonanie zapłaty za świadczenia zrealizowane w przyszłości, które będą polegały na wydaniu towarów lub wykonaniu usługi w ramach działalności gospodarczej. Należy zatem uznać, że wydanie (sprzedaż) karty podarunkowej/vouchera nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi. Wynikające z zakupionej (otrzymanej) karty podarunkowej/vouchera uprawnienia, niekoniecznie muszą zostać w przyszłości zrealizowane przez klienta.”

[w zakresie momentu powstania przychodu]: „Mając powyższe na uwadze, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, przychód podatkowy, o którym mowa w art. 12 ust. 3 i 3a w związku z art. 12 ust. 4 pkt 1 i art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT z tytułu sprzedaży towarów za pomocą karty podarunkowej (bonu różnego przeznaczenia) powstanie w momencie wykorzystania karty przez klienta na zakup towarów w wysokości wartości netto sprzedaży (tj. bez podatku VAT według odpowiedniej stawki).

Natomiast w sytuacji, gdy klient nie zrealizuje w całości bądź w części karty podarunkowej posiadającej z góry określony termin ważności, momentem rozpoznania przychodu podatkowego przez Wnioskodawcę będzie dzień, w którym upłynął termin wyznaczony na jej realizację (dzień przekształcenia się przedpłaty w definitywne przysporzenie majątkowe).”

Do jednej z nadrzędnych zasad rachunkowości zalicza się zasadę wiarygodności (Dyhdalewicz A, Hołownia K., „Kontrola wewnętrzna jako narzędzie realizacji zasady wiarygodności informacji prezentowanych w sprawozdaniu finansowym”, Academy of Management 2019;3(4), s. 33), która oznacza, że ujmowane w księgach operacje powinny być prezentowane w sposób rzetelny i umożliwiający właściwą ocenę finansową podmiotu. Celem realizacji postulatów zasady wiarygodności jest przedstawienie realnej sytuacji finansowej podmiotu, zwłaszcza z perspektywy interesariuszy zewnętrznych, takich jak klienci, kontrahenci czy organy publiczne.

Wyrazem zasady wiarygodności są m.in. przepisy ustawy o rachunkowości odnoszące się do „wiarygodnej wyceny”, „wiarygodnej wartości” czy „wiarygodnych szacunku”. Przykładem jest chociażby art. 3 ust. 1 pkt 30 ustawy o rachunkowości, który stanowi, że przez przychody i zyski rozumie się „(...) uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.”

Ponieważ Spółka prowadzi działalność w przedstawionym we wniosku zakresie od wielu lat, na podstawie zbieranych w tym czasie danych, jest w stanie z dużym prawdopodobieństwem, na zasadzie szacunku, określić, jaka część sprzedawanych Bonów nie zostanie zrealizowana przez Klientów i ulegnie przeterminowaniu.

Tym samym Spółka z dużą dozą prawdopodobieństwa wie, jaka część Bonów nie zostanie zrealizowana w terminie i stanie się dla niej pozostałymi przychodami operacyjnymi. Dlatego też, ze względu na dopuszczalność takiej metody przez biegłego rewidenta, Spółka w celu uwiarygodnienia osiąganych przez siebie przychodów, rozważa zmianę polityki rachunkowości. Zmiana ta umożliwi uznanie za pozostałe przychody operacyjne w roku sprzedaży Bonów, tej części wartości sprzedanych Bonów, które najprawdopodobniej ulegną przeterminowaniu.

Niemniej, o ile Spółka dla celów prawa bilansowego porusza się w sferze szacunków, statystyki i wiarygodności, to z perspektywy prawa cywilnego, uznanie części wartości sprzedanych Bonów za pozostałe przychody operacyjne przed upływem terminu na ich realizację, nie spowoduje wygaszenia zobowiązania Spółki do świadczenia na rzecz Klienta z prawem do zachowania ceny pobranej przy sprzedaży Bonu. Niezależnie od postępowania Spółki w sferze prawa bilansowego, posiadacz nieprzeterminowanego Bonu niezmiennie zachowa prawo do jego realizacji. Natomiast gdyby szacunku Spółki odnośnie wartości Bonów, które należy uznać za pozostałe przychody operacyjne przed upływem terminu na ich realizację, okazały się nieprawidłowe, to Spółka zobowiązana będzie do skorygowania swoich rozliczeń bilansowych.

Powyższe porównać można do częstej sytuacji, w której jednostka ocenia, że jej przeterminowana należność zagrożona jest wysokim stopniem nieściągalności. Dla wiarygodnego przedstawienia własnej sytuacji ekonomicznej, jednostka powinna dokonać wyksięgowania należności, a następnie tzw. „spisania” jej w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych (art. 3 ust. 1 pkt 32 lit. d) ustawy o rachunkowości). Niemniej od strony prawa cywilnego, należność ta, o ile nie uległa przedawnieniu, wciąż mogłaby być dochodzona.

Tym samym należy odnotować, że zmiana polityki rachunkowości nie wpływa na stosunki cywilnoprawne łączące Spółkę z Klientami, a sytuacja pewnych rozbieżności na gruncie prawa bilansowego i cywilnego jest zjawiskiem częstym.

Wysoki poziom szacunków (art. 28 ust. 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości), wyceny (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości) i ostrożności (art. 7 ust. 1 ustawy o rachunkowości) wpisany jest w istotę prawa bilansowego, ponieważ podstawową funkcją sporządzonego sprawozdania finansowego jest przedstawienie jasnego i rzetelnego obrazu sytuacji finansowej jednostki (A. Spoz, „Koncepcja prawdziwego i rzetelnego obrazu w systemie rachunkowości jednostki”, Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, Tom II, s. 135).

Zupełnie inaczej kształtuje się cel przepisów prawa podatkowego, których zasady ustanowiono właśnie dla precyzyjnego wyliczenia kwoty zobowiązania podatkowego oraz dokładnego określenia terminu jego powstania. Wiąże się to z obowiązkiem zapłaty podatku, a w przypadku opóźnienia, naliczeniem odsetek za zwłokę.

Z tego też względu prawo podatkowe z zasady nie opiera się na szacunkach i prawdopodobieństwie, ale wiąże moment powstania obowiązku podatkowego z konkretnym zdarzeniem i konkretną datą oraz precyzyjnie określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. 2025 r. poz. 111) (dalej: „Ordynacja podatkowa”) zobowiązanie podatkowe jest wynikającym z obowiązku podatkowego zobowiązaniem podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonym w przepisach prawa podatkowego.

Natomiast stosowanie do art. 4 Ordynacji podatkowej - obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

Mając na względzie powyższe, jakiekolwiek zdarzenia normujące powstanie obowiązku podatkowego, a w dalszej kolejności zobowiązania podatkowego, wynikać muszą z ustaw podatkowych, którymi zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej są ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Oznacza to, że pojęcie ustawy podatkowej, w świetle art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, obejmuje te ustawy, które dotyczą trzech kategorii danin publicznych: podatków, opłat i niepodatkowych należności budżetowych, a więc tych należności, które stosownie do art. 2 § 1 pkt 1 stanowią podstawowy przedmiot regulacji Ordynacji podatkowej (W. Michałowski, „Pojęcie „ustawy podatkowej” w polskim porządku normatywnym”, Doradztwo Podatkowe Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 2022/6, s. 22).

Ponieważ ustawa o rachunkowości nie dotyczy żadnej z trzech kategorii danin publicznych ani nie normuje innych elementów wskazanych w art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, to nie można uznać jej za ustawę podatkową w świetle tego przepisu. Oczywistym jest zatem, że bez jasnego odesłania w ustawie podatkowej, przepisy ustawy o rachunkowości nie mogą samodzielnie modyfikować momentu powstania obowiązku podatkowego, w tym momentu powstania przychodu.

Tym samym moment powstania obowiązku podatkowego na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych należy odnosić jedynie do przepisów ustawy o PIT, które przytoczone w niniejszym wniosku, nie odnoszą się do momentu subiektywnego uznania danego zdarzenia za przychód przez kierownika jednostki na potrzeby prawa bilansowego czy też zmiany przez niego polityki rachunkowości, ale do konkretnych zdarzeń wskazanych m.in. w art. 14 ust. 1c, 1e, 1h i 1i.

Końcowo należy również zwrócić uwagę, że dualizm określania przychodu bilansowego na gruncie ustawy o rachunkowości oraz przychodu podatkowego na gruncie ustaw o podatkach dochodowych istnieje dość powszechnie i nie budzi kontrowersji:

• odsetki stanowią przychody i koszty podatkowe dopiero w momencie ich uregulowania, natomiast dla celów bilansowych istotny jest moment ich naliczenia;
• różnice kursowe powstające w związku z wyceną bilansową na koniec roku obrotowego, które nie stanowią przychodów i kosztów podatkowych;
• przychody z nieodpłatnych świadczeń wpływają na wynik podatkowy, ale nie znajdują odzwierciedlenia w przychodach bilansowych.

Podsumowując, według Wnioskodawców planowana zmiana polityki rachunkowości nie wpłynie na moment powstania bieżących przychodów ze sprzedaży Bonów na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ przychód ten powstanie w momencie realizacji Bonów albo w momencie upływu terminu ich realizacji.

UZASADNIENIE DO ODPOWIEDZI NR 2

W związku z planowaną zmianą polityką rachunkowości Spółka zobowiązana byłaby do dokonania odpowiednich przeksięgowań i kwalifikacji zdarzeń przeszłych, które wpływałyby na jej bieżący wynik bilansowy.

Zmieniając politykę rachunkowości ze skutkiem od początku roku obrotowego Spółka zapewne dysponowałaby sprzedanymi i wciąż niezrealizowanymi, ale też nieprzeterminowanymi Bonami, których sprzedaż dokonana została najpóźniej do ostatniego dnia poprzedniego roku obrotowego. Przeksięgowanie dotyczyłoby zatem wartości pozycji rozliczeń międzyokresowych przychodów wynikającej z bilansu sprawozdania finansowego za rok obrotowy poprzedzający rok zmiany polityki rachunkowości. Tym samym Spółka wykazałaby przedmiotowe wartości w pozycji Zysk/Strata z lat ubiegłych (pasywa bilansu), powiększając zysk lat ubiegłych albo pomniejszając stratę lat ubiegłych.

Wątpliwości Wspólników dotyczą tego, czy dostosowanie wyników lat poprzedzających zmianę polityki rachunkowości, nie spowoduje w momencie zmiany polityki rachunkowości lub opisanego przeksięgowania powstania przychodu w podatku PIT w stosunku do sprzedanych i niezrealizowanych Bonów.

Podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu do pytania nr 1, Wspólnicy stoją na stanowisku, że niezależnie od tego, kiedy Spółka sprzeda Bony, zmiana polityki rachunkowości oraz przeksięgowanie części wartości Bonów zgodnie z nowymi zasadami polityki rachunkowości, nie spowoduje powstania przychodu podatkowego po stronie Wspólników.

Wspólnicy uważają, że w stosunku do wszystkich Bonów, również tych sprzedanych przed zmianą polityki rachunkowości, przychód powstanie w momencie realizacji Bonów, tj. ich wymiany na Prezent albo w momencie upływu terminu ważności Bonów.

Jak zauważono, obowiązek podatkowy wynikać może jedynie z ustawy podatkowej, tj. ustawy dotyczącej podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określającej podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i Inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Obowiązek podatkowy nie może zatem wynikać z innych ustaw, w tym m.in. z ustawy o rachunkowości, czy też innych zdarzeń, z którymi ustawa podatkowa nie wiąże powstania obowiązku podatkowego, jak moment zmiany polityki rachunkowości czy przeksięgowania wartości między kontami księgowymi.

Tym samym stwierdzić należy, że dostosowanie wyników lat poprzedzających zmianę polityki rachunkowości, nie spowoduje w momencie zmiany polityki rachunkowości lub opisanego przeksięgowania powstania przychodu w podatku PIT w stosunku do sprzedanych i niezrealizowanych Bonów, ponieważ ten powstanie niezależnie od skutków bilansowych, tj. w momencie realizacji Bonów albo w momencie upływu terminu ich realizacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A. A. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.