Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

1.ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 7 lutego 2024 r. (wpływ) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 24 października 2024 r. sygn. akt I SA/Wr 395/24 i

2.stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lutego 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – na wezwanie organu – pismem z 18 marca 2024 r. (wpływ). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W roku 2023 podpisał Pan ugodę sądową z Bankiem X w sprawie kredytu frankowego, hipotecznego zaciągniętego na cele mieszkaniowe. Kredyt został spłacony w całości już w kwietniu 2022 r.

Zgodnie z ugodą zrzekł się Pan wszelkich roszczeń z tytułu kredytu frankowego a Bank wypłacił Panu uzgodnioną kwotę. Ugoda nie nazywa tej kwoty wprost w żaden sposób (ani odszkodowaniem ani zwrotem nadpłaconej części kredytu). Bank wystawił z tytułu wypłaconej kwoty PIT-11 i wpisał ją w pozycji 99.

Ponieważ kwota z ugody nie jest wprost nazwana zwrotem kapitału lub odsetek ani opłat bankowych nie może Pan skorzystać z zaniechania poboru podatku na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r.

Uzupełnienie stanu faktycznego

Zawarł Pan ugodę sądową w rozumieniu art. 223 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. Treść ugody jest załącznikiem do protokołu z rozprawy.

Zawarcie ugody sądowej skutkowało umorzeniem przez Sąd postępowania. Postanowienie o umorzeniu postępowania z 4 kwietnia 2023 r. uprawomocniło się 12 kwietnia 2023 r. Nie jest to ugoda, o której mowa w art. 183 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

Kwota świadczenia wynikającego z ugody została ustalona w drodze negocjacji. Punktem wyjścia było wyliczenie strat jakie poniósł Pan w wyniku zawarcia w umowie kredytowej zapisów abuzywnych. Wyliczenie zostało zawarte w pozwie. Charakter świadczenia jest pieniężny.

Wypłacona kwota jest rekompensatą za straty, które poniósł Pan z tytułu zastosowania w umowie kredytowej zapisów abuzywnych, które doprowadziły do spłaty kredytu w dużo wyższej kwocie niż miałoby to miejsce gdyby umowa została skonstruowana zgodnie z prawem.

Wysokość i zasady ustalania wskazanego świadczenia wynikały wyłącznie z zawartej ugody oraz poprzedzającej ją komunikacji i zostały ustalone wyłącznie wskutek dokonanych z Bankiem uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa, których celem było polubowne zakończenie sporu.

Wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia nie wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, lub też z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Uzgodnione w ugodzie świadczenie nie wynikało z innych przepisów.

Świadczenie nie dotyczyło prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Świadczenie dotyczyło szkody rzeczywistej, która polegała na spłacie przez Pana kredytu hipotecznego denominowanego we franku szwajcarskim na podstawie umowy o kredyt zawierającej zapisy abuzywne w dużo wyższej kwocie niż miałoby to miejsce gdyby umowa została skonstruowana zgodnie z prawem. Świadczenie nie dotyczyło utraconych korzyści.

Pytanie

Czy kwota, którą otrzymał Pan z tytuły ugody sądowej z Bankiem może być zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych np. na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, może Pan skorzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwotę otrzymaną od Banku na podstawie rzeczonej ugody sądowej należy uznać – Pana zdaniem – za rekompensatę za szkody poniesione przez Pana na skutek spłacania kredytu frankowego w całości na podstawie umowy o kredyt zawierającej zapisy abuzywne.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pana wniosek – 10 kwietnia 2024 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0115-KDIT2.4011.82.2024.2.ŁS, w której uznałem Pana stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Panu 10 kwietnia 2024 r.

Skarga na interpretację indywidualną

10 kwietnia 2024 r. wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Wniósł Pan o uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz o stwierdzenie, że świadczenie opisane przez Pana we wniosku oraz uzupełnieniu kwalifikuje się do zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 24 października 2024 r. sygn. akt I SA/Wr 395/24.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 28 grudnia 2024 r.

Odpis prawomocnego wyroku otrzymałem 10 lutego 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;

•ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Reguły dotyczące opodatkowania

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stanowi on, że:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Źródła przychodów

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednym z nich są „inne źródła”, czyli źródła inne niż wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy).

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” oznacza, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Zwolnienie przedmiotowe wskazane przez Pana

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a)otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b)dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że dyspozycją jego objęte są jedynie te zadośćuczynienia bądź odszkodowania, których prawo do otrzymania oraz ich wysokość wynika z wyroku lub ugody sądowej, a które nie zostały objęte regulacją innej jednostki redakcyjnej art. 21 ust. 1 ustawy. Przy czym z ww. zwolnienia, wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ocena skutków podatkowych Pana sytuacji

Z opisu zdarzenia wynika, m. in. że w roku 2023 podpisał Pan ugodę sądową z Bankiem X w sprawie kredytu frankowego, hipotecznego zaciągniętego na cele mieszkaniowe. Kredyt został spłacony w całości już w kwietniu 2022 r. Zgodnie z ugodą zrzekł się Pan wszelkich roszczeń z tytułu kredytu frankowego a Bank wypłacił Panu uzgodnioną kwotę. Ugoda nie nazywa tej kwoty wprost w żaden sposób (ani odszkodowaniem ani zwrotem nadpłaconej części kredytu). Bank wystawił z tytułu wypłaconej kwoty PIT-11 i wpisał ją w pozycji 99. Ponieważ kwota z ugody nie jest wprost nazwana zwrotem kapitału lub odsetek ani opłat bankowych nie może Pan skorzystać z zaniechania poboru podatku na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. Kwota świadczenia wynikającego z ugody została ustalona w drodze negocjacji. Punktem wyjścia było wyliczenie strat jakie poniósł Pan w wyniku zawarcia w umowie kredytowej zapisów abuzywnych. Wyliczenie zostało zawarte w pozwie. Charakter świadczenia jest pieniężny. Wypłacona kwota jest rekompensatą za straty, które poniósł Pan z tytułu zastosowania w umowie kredytowej zapisów abuzywnych, które doprowadziły do spłaty kredytu w dużo wyższej kwocie niż miałoby to miejsce gdyby umowa została skonstruowana zgodnie z prawem. Wysokość i zasady ustalania wskazanego świadczenia wynikały wyłącznie z zawartej ugody oraz poprzedzającej ją komunikacji i zostały ustalone wyłącznie wskutek dokonanych z Bankiem uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa, których celem było polubowne zakończenie sporu. Wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia nie wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, lub też z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Uzgodnione w ugodzie świadczenie nie wynikało z innych przepisów. Świadczenie nie dotyczyło prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Świadczenie dotyczyło szkody rzeczywistej, która polegała na spłacie przez Pana kredytu hipotecznego denominowanego we franku szwajcarskim na podstawie umowy o kredyt zawierającej zapisy abuzywne w dużo wyższej kwocie niż miałoby to miejsce gdyby umowa została skonstruowana zgodnie z prawem. Świadczenie nie dotyczyło utraconych korzyści.

Powziął Pan wątpliwość czy przysługuje Panu prawo do zwolnienia z zapłaty podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przystępując do oceny Pana sytuacji wyjaśniam, że zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.):

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei art. 69 ust. 2 pkt 1-4 ustawy Prawo bankowe stanowi, że:

Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1)strony umowy;

2)kwotę i walutę kredytu;

3)cel, na który kredyt został udzielony;

4)zasady i termin spłaty kredytu.

Podkreślam przy tym, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej jest obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek, gdyż wówczas kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe, czyli przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód bowiem jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, realną korzyścią majątkową podatnika. Ustawodawca przyjął zasadę, że przychodami są:

1) pieniądze i wartości pieniężne, które:

•zostały otrzymane przez podatnika – czyli takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

•zostały postawione do dyspozycji podatnika – czyli takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika;

2) wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – czyli takie przysporzenia majątkowe, które mają postać:

•świadczeń w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa);

•nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze (np. otrzymane usługi).

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Zatem przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Z uwagi na wyróżnienie przez ustawodawcę przychodów o charakterze niepieniężnym, uznaje się, że przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy jest nie tylko uzyskanie przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 24 października 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 395/24 wyjaśnił, że:

(…) nie sposób zatem charakteru świadczeń wynikających z zawartej ugody sądowej oceniać bez kontekstu umowy kredytu stanowiącej przyczynę wystąpienia przez skarżącego z powództwem a następnie zawarcia tej ugody. Bez umowy i zawartych w niej spornych uregulowań nie byłoby podstaw do zawarcia ugody sądowej. Skoro zatem wynikające z umowy kredytu niedozwolone postanowienia umowne (tzw. klauzule abuzywne) skutkowały spłatą kredytu w wysokości wyższej (co nie jest sporne i wynika wprost ze stanu faktycznego), niż w przypadku, gdyby umowa była od nich wolna, to w konsekwencji pozew złożony przez wnioskodawcę a następnie zawarta pomiędzy stronami ugoda sądowa jest ściśle związana ze zwrotem nadpłaconych przez skarżącego środków a wobec tego ze zmianą niekorzystnych dla skarżącego warunków umowy.

Odnosząc się zatem do skutków podatkowych otrzymania przez skarżącego określonej kwoty (świadczenia pieniężnego) na podstawie ugody sądowej zawartej z Bankiem po złożeniu przez wnioskodawcę pozwu w związku z umową kredytową zawierającą klauzule abuzywne, dotyczącą już w całości spłaconego kredytu, w ocenie Sądu nie dojdzie po stronie skarżącego do powstania przysporzenia majątkowego. Na mocy zawartej ugody skarżący otrzymał bowiem jedynie zwrot środków pieniężnych, które wcześniej przekazał rzecz Banku w ramach spłaty udzielonego mu kredytu hipotecznego. A zatem są to środki będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z własnych środków. Co prawda w ugodzie kwota ta nie została wprost nazwana zwrotem kapitału czy też odsetek lub opłat bankowych, jednakże taki charakter tej kwoty wynika z przedstawionego stanu faktycznego sprawy, w szczególności z tego, iż została ona obliczona w oparciu o wyliczenia w pozwie oraz z tego, iż skarżący podkreślał we wniosku, że kredyt został spłacony w kwocie wyższej, niż gdyby umowa była zgodna z prawem.

Z tych też względów otrzymana na podstawie ugody z Bankiem kwota nie spowoduje, w ocenie Sądu, faktycznego przyrostu w majątku skarżącego a zatem dokonany przez Bank na podstawie ugody częściowy zwrot poniesionych wydatków na spłatę kredytu mieszkaniowego nie będzie – jak to ocenił w zaskarżonej interpretacji DKIS – stanowił dla skarżącego przychodu podatkowego w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. ze źródła przychodów o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając zatem stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 24 października 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 395/24 stwierdzam, że w opisanym stanie faktycznym wypłacona Panu, uzgodniona w ugodzie z Bankiem, kwota nie spowodowała po Pana stronie powstania przychodu podatkowego w myśl art. 11 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającego opodatkowaniu. Na mocy zawartej ugody sądowej otrzymał Pan bowiem jedynie zwrot środków pieniężnych, które wcześniej przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty udzielonego Panu kredytu hipotecznego.

Wobec tego do uzyskanej ww. należności, nie znajduje zastosowania wskazane przez Pana zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie powstał przychód, który mógłby podlegać opodatkowaniu tym podatkiem i korzystać ewentualnie z ww. zwolnienia.

Tym samym Pana stanowisko, zgodnie z którym:

może Pan skorzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

musiałem uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.