Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 14 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązku podatkowego.

Uzupełnił Pan go – na wezwanie – pismem z 1 kwietnia 2025 r. (data wpływu 1 kwietnia 2025 r.) oraz pismem z 1 kwietnia 2025 r. (data wpływu 1 kwietnia 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A.A. (dalej – „Pan”, „Wnioskodawca” lub „Podatnik”) jest od urodzenia obywatelem polskim, który od 2020 r. na stałe mieszka poza granicami RP. W okresie od lutego 2020 r. do listopada 2021 r. mieszkał Pan w Singapurze. W listopadzie 2021 r. przeprowadził się Pan do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, gdzie mieszkał Pan do maja 2023 r. Od tamtej pory po dzień dzisiejszy nieprzerwanie mieszka Pan w Arabii Saudyjskiej.

Z tym, że zastrzegł Pan, że niniejszy wniosek dotyczy okresu od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r.

We wszystkich wspomnianych powyżej państwach pracował Pan na podstawie umowy o pracę zawartej z lokalnym pracodawcą. Umowy zawarte były na czas nieokreślony (czasami poprzedzony 3-miesięcznym okresem próbnym), a wynagrodzenie z tytułu wykonywanej pracy trafiało na rachunek bankowy założony w kraju, w którym akurat Pan przebywał/przebywa.

Posiada Pan singapurski certyfikat rezydencji za lata 2020 i 2021 oraz certyfikat rezydencji z Arabii Saudyjskiej za 2024 r.

Dochód z tytułu umowy o pracę był opodatkowany w Singapurze. Natomiast dochód uzyskany w ZEA i Arabii Saudyjskiej nie podlegał opodatkowaniu, z uwagi na brak opodatkowania przychodów osób fizycznych w tych krajach.

W każdym z państw, w których Pan przebywał wynajmował Pan mieszkanie, co ma udokumentowane zawartymi umowami i/lub potwierdzeniami przelewów czynszu najmu. We wszystkich tych krajach miał Pan ubezpieczenie zdrowotne. Pana aktywność społeczna, kulturalna realizowana była w Singapurze, ZEA i Arabii Saudyjskiej. W okresie objętym wnioskiem realizował Pan swoje zainteresowania i hobby w ww. krajach (zwiedzanie krajów, wizyty w muzeach, uprawianie sportu – siłownia, bieganie, jazda na rowerze). Wydatki związane z tymi aktywnościami (m.in. sprzęt sportowy) były ponoszone w tych krajach.

Sporadycznie odwiedzał Pan Polskę. W poszczególnych latach liczba dni, które spędził Pan w RP wyglądała następująco: 2020 r. – 0 dni, 2021 r. – 0 dni, 2022 r. – 48 dni, 2023 r. – 18 dni, 2024 r. – 12 dni. Wizyty te były głównie związane z odwiedzinami rodziny (rodzice i siostra) i przyjaciół.

Poza umowami o pracę z podmiotami zagranicznymi, miał Pan podpisane umowy o dzieło z polskimi firmami na tworzenie treści publikowanych online, w czasopismach lub książkach. Umowy te realizował Pan zdalnie, z terytorium państwa, na którym aktualnie przebywał. W Polsce posiada Pan rachunek bankowy, na który otrzymywał Pan wynagrodzenie w związku z realizacją umowy o dzieło. Dochód ten opodatkowany był w całości w Polsce. W Polsce nie prowadził Pan działalności gospodarczej, nie był Pan również zatrudniony na podstawie umowy o pracę i nie prowadził Pan innej niż wspomnianej powyżej, działalności zarobkowej w Polsce. Nie był Pan również właścicielem ani nie posiadał Pan na innych zasadach nieruchomości ani samochodu w Polsce. Nie był Pan członkiem organów osób prawnych ani jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej mających siedzibę lub zarząd na terytorium RP. Nie był Pan płatnikiem podatków w Polsce, ani nie był Pan płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W okresie luty 2020 r. – grudzień 2024 r. posiadał Pan stałe miejsce zamieszkania odpowiednio w Singapurze, Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz Arabii Saudyjskiej.

Z tym, że w tym miejscu pragnie Pan skorygować błędnie wskazane we wniosku okresy, w których mieszkał Pan w poszczególnych państwach. I tak, w okresie luty 2020 r. – styczeń 2022 r. miejscem Pana zamieszkania był Singapur, następnie w okresie styczeń 2022 r. do maja 2024 r. mieszkał Pan w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Obecnie, od maja 2024 r. miejscem Pana zamieszkania jest Arabia Saudyjska.

Wyjechał Pan z Polski na stałe. W najbliższej przyszłości zdecydowanie odrzuca Pan pomysł powrotu do Polski. Nie może jednak Pan wykluczyć, że kiedyś wróci do kraju.

W okresie od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r. jedyne Pana powiązania z Polską to mieszkający tu rodzice i siostra. Przyjaciele w dużej części również mieszkają poza Polską.

Singapur traktował Pana jako swojego rezydenta podatkowego, co potwierdzone jest otrzymanym certyfikatem rezydencji za lata 2020-2021.

Nie posiada Pan certyfikatów rezydencji za okres, w którym mieszkał Pan w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (styczeń 2022 - maj 2024). Nie ma Pan więc potwierdzenia, a co za tym idzie wiedzy, odnośnie tego, czy ZEA traktowały Pana jako swojego rezydenta podatkowego.

Mieszka Pan w Arabii Saudyjskiej od maja 2024 r. i od tego czasu jest traktowany przez ten kraj jako rezydent podatkowy, co znajduje potwierdzenie w otrzymanym certyfikacie rezydencji za 2024 r.

Pytanie

Czy w latach 2020-2024 posiadał Pan nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana opinii, nie miał Pan w latach 2020-2024 nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak wskazuje natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje zatem o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Tym samym, określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek. Podatnik spełniający kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ww. ustawy, jest uznawany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, natomiast podatnik, który tych kryteriów nie spełnia podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Analizując powyższe warunki, stoi Pan na stanowisku, że na początku 2020 r. wyjechał Pan z Polski z zamiarem stałego pobytu poza granicami kraju. W momencie wyjazdu z Polski nie planował Pan powrotu do Polski. Najlepszym dowodem na realizację wspomnianych powyżej planów jest to, że w chwili obecnej wciąż mieszka Pan za granicą, a dokładnie w Arabii Saudyjskiej. Za 2024 r. dysponuje Pan saudyjskim certyfikatem rezydencji. Takie same certyfikaty posiada Pan wydane przez Singapur za lata 2020 i 2021.

Po wyjeździe z Polski nie posiadał Pan na terytorium Polski ani centrum interesów osobistych. Co prawda zostawił Pan tutaj najbliższą rodzinę w postaci rodziców i siostry, ale jako osoba dorosła miał prawo wyboru miejsca, w którym zamieszka i w którym prowadzić będzie własne samodzielne gospodarstwo domowe.

Po kolei w Singapurze, Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz Arabii Saudyjskiej zaspokajał Pan swoje potrzeby życiowe – w każdym z tych państw podlegał Pan ubezpieczeniom zdrowotnym, chodził do lekarza, uprawiał sport, zwiedzał muzea, robił zakupy, spotykał się ze znajomymi itp. Uprawnione jest więc stwierdzenie, że w każdym z tych państw uczestniczył Pan w życiu towarzyskim i kulturalnym.

Nie posiadał Pan również centrum interesów gospodarczych w Polsce. Nie prowadził Pan bowiem działalności gospodarczej w Polsce. Nie był Pan również zatrudniony na podstawie umowy o pracę i nie prowadził innej niż wspomniana – w opisie stanu faktycznego – pracy zdalnej na podstawie umowy o dzieło, działalności zarobkowej w Polsce. Nie był Pan również właścicielem ani nie posiadał Pan na innych zasadach nieruchomości ani samochodu w Polsce. Nie przebywał Pan również w żadnym z lat objętych okresem 2020-2024 dłużej niż 183 dni w trakcie danego roku podatkowego. Wizyty w kraju były krótkie i sporadyczne.

Mając na uwadze powyższe, stoi Pan na stanowisku, że w latach objętych niniejszym wnioskiem nie wystąpił u Pana nieograniczany obowiązek podatkowy w Polsce. Jako Pana kraje rezydencji podatkowej należy uważać, państwa w których w tym okresie długotrwale przebywał, tj.: w Singapurze, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Arabii Saudyjskiej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy:

W świetle art. 3 ust. 2a ustawy:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Jako pierwszy warunek przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Z treści wniosku i uzupełnienia wynika, że jest Pan od urodzenia obywatelem polskim, który od lutego 2020 r. na stałe mieszka poza granicami RP. Wyjechał Pan z Polski na stałe. W najbliższej przyszłości zdecydowanie odrzuca Pan pomysł powrotu do Polski. W okresie luty 2020 r. – grudzień 2024 r. posiadał Pan stałe miejsce zamieszkania odpowiednio w Singapurze, Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz Arabii Saudyjskiej. W okresie od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r. jedyne Pana powiązania z Polską to mieszkający tu rodzice i siostra. Przyjaciele w dużej części również mieszkają poza Polską. We wszystkich wspomnianych powyżej państwach pracował Pan na podstawie umowy o pracę zawartej z lokalnym pracodawcą. W każdym z państw, w których Pan przebywał wynajmował Pan mieszkanie. We wszystkich tych krajach miał Pan ubezpieczenie zdrowotne. Pana aktywność społeczna, kulturalna realizowana była w Singapurze, ZEA i Arabii Saudyjskiej. W okresie objętym wnioskiem realizował Pan swoje zainteresowania i hobby w ww. krajach (zwiedzanie krajów, wizyty w muzeach, uprawianie sportu – siłownia, bieganie, jazda na rowerze). Wydatki związane z tymi aktywnościami (m.in. sprzęt sportowy) były ponoszone w tych krajach. Poza umowami o pracę z podmiotami zagranicznymi, miał Pan podpisane umowy o dzieło z polskimi firmami na tworzenie treści publikowanych online, w czasopismach lub książkach. Umowy te realizował Pan zdalnie, z terytorium państwa, na którym aktualnie przebywał. W Polsce nie prowadził Pan działalności gospodarczej, nie był Pan również zatrudniony na podstawie umowy o pracę i nie prowadził Pan innej niż wspomnianej powyżej, działalności zarobkowej w Polsce. Nie był Pan również właścicielem ani nie posiadał Pan na innych zasadach nieruchomości ani samochodu w Polsce. Nie był Pan członkiem organów osób prawnych ani jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej mających siedzibę lub zarząd na terytorium RP. Nie był Pan płatnikiem podatków w Polsce, ani nie był Pan płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce. Sporadycznie odwiedzał Pan Polskę. W poszczególnych latach liczba dni, które spędził Pan w RP wyglądała następująco: 2020 r. – 0 dni, 2021 r. – 0 dni, 2022 r. – 48 dni, 2023 r. – 18 dni, 2024 r. – 12 dni. Wizyty te były głównie związane z odwiedzinami rodziny (rodzice i siostra) i przyjaciół.

Po analizie Pana powiązań osobistych i gospodarczych należy stwierdzić, że bez wątpienia ośrodek Pana interesów życiowych od momentu wyjazdu z Polski (luty 2020 r.) nie znajduje się w Polsce, ale odpowiednio w Singapurze, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Arabii Saudyjskiej. Przesłanka określona w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych również nie została przez Pana spełniona. W okresie od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r. nie przebywał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W związku z powyższym, w świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w okresie od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r. nie posiadał Pan w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, a zatem podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie zaś do art. 4a ww. ustawy:

Singapur traktował Pana jako swojego rezydenta podatkowego, co potwierdzone jest otrzymanym certyfikatem rezydencji za lata 2020-2021. Nie posiada Pan certyfikatów rezydencji za okres, w którym mieszkał Pan w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (styczeń 2022 - maj 2024). Mieszka Pan w Arabii Saudyjskiej od maja 2024 r. i od tego czasu jest traktowany przez ten kraj jako rezydent podatkowy, co znajduje potwierdzenie w otrzymanym certyfikacie rezydencji za 2024 r.

Na podstawie art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz protokół do tej umowy, podpisane w Singapurze dnia 4 listopada 2012 r., zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Singapur 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”):

Jednocześnie jak wynika z art. 4 ust. 2 polsko – singapurskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81 poz. 373 ze zm.) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Zjednoczone Emiraty Arabskie dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”):

W myśl art. 4 ust. 3 ww. umowy:

Według art. 4 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Arabii Saudyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Rijadzie dnia 22 lutego 2011 r., zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Arabię Saudyjską dnia 18 września 2018 r. (dalej: „Konwencja MLI”):

W myśl art. 4 ust. 2 Konwencji:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak, wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze.

Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej, zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Przechodząc do analizy Pana sprawy, wskazuję, że jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa (na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa), a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy opisanych wcześniej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Należy jednak podkreślić, że normy kolizyjne stosowane w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej miałyby zastosowanie dopiero wówczas, gdyby został Pan uznany za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i odpowiednio w Singapurze, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w Arabii Saudyjskiej (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

Mając na uwadze przedstawione przez Pana informacje oraz obowiązujące przepisy, stwierdzam, że nie istnieje konieczność ustalenia Pana miejsca zamieszkania w oparciu o przepisy wynikające z polsko – singapurskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, polsko – emirackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz polsko – arabskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazałem powyżej, w okresie od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r. nie posiada Pan miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Skoro w ww. okresie nie przebywał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a jednocześnie nie posiadał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych (centrum interesów osobistych i gospodarczych), to brak jest przesłanek uprawniających do uznania Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem nie posiada Pan miejsca zamieszkania jednocześnie w dwóch krajach. W tym okresie nie posiadał Pan podwójnej rezydencji podatkowej.

W konsekwencji, należy zgodzić się z Panem, że w okresie od lutego 2020 r. do grudnia 2024 r. w Polsce podlegał Pan ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał Pan obowiązkowi podatkowemu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.