Koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej - zakup ubrań.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 4 sierpnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 4 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 października 2023 r. (wpływ 11 października 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług prawnych (69.10.Z Działalność prawnicza) oraz jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT oraz podatnikiem podatku PIT.

Dodatkowo – jest Pan aplikantem radcowskim odbywającym aplikację w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w (...).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł Pan dnia 14 października 2022 r. umowę z Kancelarią Radców Prawnych (...) (dalej: „Kancelaria”). Niniejsza umowa zapewnia Panu ok. 99% opodatkowanego przychodu. W ramach przedmiotowej umowy – wykonuje Pan zadania w wymiarze 40 godzin tygodniowo w siedzibie Kancelarii lub wykonując zadania objęte tą umową poza Kancelarią (u klientów, w sądach itd.). W ramach umowy zobowiązany jest Pan do powstrzymania się od świadczenia usług na rzecz innych podmiotów, chyba że uzyska zgodę Kancelarii.

Załącznikiem do umowy, stanowiącym jej integralną część, jest Procedura Kancelaryjna wprowadzona zarządzeniem Komplementariusza, a który to dokument określa zasady i normy obowiązujące w Kancelarii. Dokument ten jest wiążący dla Pana. Instrukcja Kancelaryjna w punkcie 3 określa zasady ubioru obowiązujące w Kancelarii, określając tym samym dwa rodzaje ubioru obowiązujące współpracowników w zależności od wykonywanych obowiązków (ubiór oficjalny i półoficjalny).

Zgodnie z instrukcją: Osoby pracujące na eksponowanych stanowiskach, które mogą mieć styczność z klientem, każdego dnia powinny ubierać się oficjalnie każdego dnia. Inne osoby powinny ubierać się oficjalnie w tych dniach, w których przewidują spotkania z klientami lub uczestnictwo w rozprawach. W pozostałych dniach mogą ubierać się półoficjalnie. Przewidziany przez Kancelarię ubiór oficjalny to dla mężczyzn garnitur, elegancka koszula oraz krawat. Ubiór półoficjalny to minimum koszula z kołnierzykiem.

W ramach usług świadczonych na podstawie zawartej umowy uczestniczy Pan w spotkaniach z klientami Kancelarii, bierze udział w szkoleniach oraz reprezentuje klientów w postępowaniach sądowych i egzekucyjnych. Ponadto prowadzi Pan dyżury prawne w siedzibach obsługiwanych Spółek oraz urzędach. Znaczna część świadczonych przez Pana usług polega na kontakcie osobistym z klientami i występowaniu przed sądami. Oznacza to, że w przeważającej mierze zobowiązany jest Pan do stosowania ubioru oficjalnego. W związku z koniecznością spełnienia wymogów wynikających z umowy zawartej z Kancelarią, zamierza Pan nabyć niezbędne ubrania wymagane do świadczenia usług objętych umową, tj. garnitur, eleganckie koszule oraz buty (ubiór oficjalny). Powyższe przedmioty mają być objęte fakturą VAT wystawioną przez sprzedawcę oraz stanowić dla Pana koszt uzyskania przychodu. Planuje Pan również odliczyć należny podatek VAT.

Dodatkowo – nie ulega wątpliwości, że w przypadku radcy prawnego – kosztem uzyskania przychodu może być wydatek poniesiony na zakup togi (urzędowego stroju radcy prawnego, który jest on zobowiązany ustawowo nosić, występując przed organami sądowymi). Pan – jako aplikant radcowski – nie występuje przed sądem w todze. Jednocześnie występowanie przed sądem jest nie tylko elementem pracy zarobkowej, ale również stanowi wymóg wynikający z programu odbywania aplikacji radcowskiej. Aplikant jest również zobowiązany do przestrzegania zasad wynikających z ustawy o radcach prawnych i regulaminu odbywania aplikacji radcowskiej.

Zgodnie z informacjami publikowanymi przez Krajową Izbę Radców Prawnych – Brak uprawnienia aplikantów do używania stroju urzędowego nie zwalnia go z obowiązku zachowania dobrego smaku i dopasowania stroju do obowiązującego w miejscu takim jak sąd właściwego dress codu. (...) Dress code jest bardzo pojemnym określeniem, ale w tym przypadku oznacza strój dopasowany do rangi pełnionego zawodu (zawód zaufania publicznego) oraz pełnionej funkcji, okoliczności i miejsca (...). Wszystkie zasady dress codu biznesowego, który dotyczy radców prawnych, w takim samym stopniu powinny określać także aplikanta (vide: https://radcaprawny.kirp.pl/archiwum/dla-aplikantow/co-aplikant-o-sadzie-wiedziec-powinien).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na następujące pytania:

Czy odzież, o której mowa we wniosku:

–będzie opatrzona stałym logo Pana firmy w widocznym miejscu lub innym oznaczeniem, które jednoznacznie wskazuje, że prowadzi Pan określoną działalność (proszę dokładnie opisać),

Odzież nie będzie opatrzona logo Pana firmy.

Wyjaśniając zdarzenie przyszłe w powyższym zakresie, wskazuje Pan, że wydatki na zakup elementów ubioru nie mają dla Pana charakteru wydatku na reprezentację, ponieważ nie taki jest Pana cel. Zakup niezbędnych ubrań nie ma również na celu reklamy Pana działalności gospodarczej, ponieważ mogłoby to być sprzeczne z zasadami wykonywania Pana zawodu, w szczególności w zakresie art. 32 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, oraz wydanymi na podstawie tego artykułu licznymi stanowiskami Komisji Etyki i Wykonywania Zawodu Krajowej Izby Radców Prawnych.

Jest Pan aplikantem radcowskim odbywającym aplikację przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w (...), a zgodnie z art. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego postanowienia Kodeksu stosuje się odpowiednio do aplikantów radcowskich.

Art. 31 przewiduje uprawnienie do informowania o wykonywaniu zawodu, jednakże art. 32 Kodeksu oraz wydane na jego podstawie stanowiska organów KIRP ograniczają prawo do reklamy prowadzonej działalności. Zgodnie z art. 32 Kodeksu zakazane jest informowanie sprzeczne z prawem, dobrymi obyczajami lub naruszające godność zawodu.

Między innymi zamieszczenie logotypu kancelarii na elementach ubioru może być uznane za formę sprzeczną z dobrymi obyczajami lub naruszającą godność zawodu. W szczególności należy mieć na uwadze nie tylko sam nośnik informacji, ale także formę oraz względy estetyki (elegancji) przekazu (vide: stanowisko Komisji Etyki i Wykonywania Zawodu P-21.09.2021-RW). Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem KIRP – nie sposób wskazać generalnej zasady, w której informowanie takie przekraczałoby cienką granicę między dozwolonym a niedozwolonym, stąd też zalecana jest szczególna ostrożność, albowiem typowe dla innych grup zawodowych formy docierania do klienta na gruncie zawodu zaufania publicznego podlegają licznym rygorom (vide: stanowisko Komisji Etyki i Wykonywania Zawodu Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 12 września 2017 r., SK-12.09.2017-JK). Należy mieć również na uwadze, że informowanie o wykonywaniu zawodu radcy prawnego oraz działalności z nim związanej doznaje ograniczeń nie tylko ze względu na treść, ale także formę, kontekst oraz status zawodu. Brak uwzględnienia któregokolwiek z elementów ograniczających może skutkować uznaniem informacji za sprzeczną z określonymi postanowieniami Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (vide: stanowisko Komisji Etyki i Wykonywania Zawodu Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 20 kwietnia 2018r., SK-20.04.2018-GW).

Niezależnie od powyższego – jak wskazano we wniosku – zawarł Pan umowę o współpracy z Kancelarią Radców Prawnych x (dalej: „Kancelaria”), która to umowa zapewnia Panu 99% opodatkowanego przychodu. Elementy ubioru, których dotyczy wniosek, związane są wyłącznie z realizacją zawartej umowy.

Nie jest to więc wydatek związany z reprezentacją (art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT) ani wydatek związany z informowaniem o prowadzonej działalności gospodarczej (reklamą). Jeżeli taki byłby cel – wówczas ubiór winien być oznaczony nie logo Pana działalności, lecz logotypem Kancelarii, dla której klientów usługi Pana świadczy. W takim jednak wariancie wydatek taki nie byłby dokonany w związku z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, lecz związany byłby z działalnością kontrahenta. Tym samym wniosek byłby bezprzedmiotowy.

Mówiąc wprost – świadczy Pan usługi na rzecz Kancelarii na podstawie zawartej z Kancelarią umowy. Umowa ta nakłada na Pana konkretne obowiązki, których łączne spełnienie jest niezbędne dla jej realizacji. W ramach tej umowy (między innymi) świadczy Pan usługi w zakresie doradztwa prawnego na rzecz klientów Kancelarii, reprezentuje ich przed sądami i organami administracyjnymi oraz bierze udział w szkoleniach. Z tytułu świadczenia tych usług przysługuje Panu wynagrodzenie w ustalonej wysokości. Jednakże, oprócz warunków „merytorycznych”, umowa nakłada na Pana także inne obowiązki związane pośrednio lub bezpośrednio ze świadczonymi usługami, takie jak prowadzenie ewidencji wykonywanych czynności w specjalistycznym programie, ale również zapewnienie należytego ubioru podczas świadczenia usług.

Te obowiązki są elementem stosunku zobowiązaniowego i zostały precyzyjnie określone w załączniku do umowy, tym samym ma Pan obowiązek się do nich stosować. Oznacza to, że wydatki związane z ich wykonaniem mają dla Pana charakter wydatków ponoszonych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jest Pan zmuszony do poniesienia tych wydatków w celu umożliwienia wykonania umowy, zapewniającej Panu przychód.

Należy także odróżnić zdarzenie przedstawione przez Pana w niniejszym piśmie oraz pierwotnym wniosku od sytuacji wykonywania zawodu przez radcę prawnego lub adwokata w ramach jednoosobowej kancelarii prowadzonej na własny rachunek. W takim wariancie radca prawny lub adwokat samodzielnie podejmuje decyzję w zakresie ubioru, który wykorzystywać będzie do prowadzenia działalności (z uwzględnieniem zasad wynikających z etyki zawodowej), natomiast w sądzie występuje w todze (wydatki na zakup której stanowiłby koszt uzyskania przychodu).

Przedstawione przez Pana zdarzenie przyszłe jest jednak odmienne. Wydatek poniesiony na elementy ubioru wynika wprost ze stosunku zobowiązaniowego – stanowi spełnienie wymogu kontrahenta (Kancelarii) i pozwala Panu na uzyskanie przychodu. Analogicznie, jeżeli wymogiem Kancelarii byłoby posiadanie przez Pana sprzętu elektronicznego niezbędnego do świadczenia usług – np. laptopa czy telefonu – również takie wydatki stanowiłyby dla Pana koszt uzyskania przychodu (co nie byłoby przez organ podatkowy kwestionowane).

Konieczne jest więc odróżnienie sytuacji, w której podatnik ponosi wydatki w związku z działalnością prowadzoną „pod własnym szyldem” od sytuacji, w której wydatki są ponoszone w związku z warunkami stawianym przez kontrahenta, na rzecz którego usługa ma być świadczona. Zdarzenie przedstawione przez Pana jest zbliżone do stanu faktycznego, którego dotyczy Pismo z dnia 10.02.2012 r., wydane przez: Izba Skarbowa w Warszawie, IPPP3/443-1471/11-4/SM. Możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu samochodu osobowego, http://sip.mf.qov.pl.

W przywoływanym stanie faktycznym – podatnik zawarł z firmą (...) S.A. kontrakt menedżerski na świadczenie usług zarządzania. Zapisy kontraktu ograniczały możliwości świadczenia przez niego usług lub prowadzenia działalności gospodarczej na rzecz innych podmiotów bez zgody drugiej strony (dokładnie tak samo jak w Pana przypadku Wnioskodawcy). Organ podatkowy uznał, że szereg wydatków – m.in. nabycie urządzeń elektronicznych będących wyposażeniem biurowym, w szczególności komputer (laptop), urządzenie wielofunkcyjne, skaner, drukarka, dyski twarde przenośne, pendrivy, karty pamięci przenośnej, monitor, klawiatura, myszka, listwy zasilające podlegają odliczeniu VAT. Organ uznał również, że wydatki na nabycie ubrań dla potrzeb reprezentowania firmy w relacjach wewnętrznych oraz zewnętrznych, w szczególności garniturów, koszul, krawatów, butów, pasków, spinek, podlegają odliczeniu VAT.

Pana sytuacja jest analogiczna. Zawarł Pan umowę z Kancelarią. Elementem umowy jest powstrzymywanie się od świadczenia usług na rzecz podmiotów trzecich bez zgody Kancelarii. Umowa zobowiązuje Pana do świadczenia usług w siedzibie Kancelarii, w sądach, siedzibach Klientów i innych miejscach, natomiast załącznik do umowy określa precyzyjnie wymogi dotyczące ubioru w trakcie świadczenia usług (ubiór oficjalny i półoficjalny – w zależności od rodzajów wykonywanych w danym dniu obowiązków).

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych – związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W Pana ocenie – wydatki poniesione na ubiór mają charakter ściśle związany z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła uzyskania przychodu. Taki stan rzeczy wynika natomiast nie z tego, że konkretne elementy ubioru co do zasady związane są z prowadzoną przez Pana działalnością w zakresie doradztwa prawnego, lecz są one wymagane przez kontrahenta w celu realizacji umowy, gwarantującej Panu przychód. Tym samym, rozpatrując indywidualnie przedstawione przez Pana zdarzenie – istnieje obiektywny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami a źródłem uzyskania przychodu.

–będzie przez Pana wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej,

Odzież będzie przez Pana wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej.

Intencją Pana jest zakup elementów odzieży wymaganych przez Kancelarię do celów wynikających z realizowanej umowy. Jest Pan świadomy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 PIT.

Dodatkowo, art. 86 Ustawy o VAT przewiduje możliwość odliczenia podatku wyłącznie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zamierza Pan więc nabyć zbiór ubrań, który będzie wykorzystywany wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej (świadczenie usług na rzecz Kancelarii, występowanie przed Sądem) oraz przy czynnościach z tą działalnością związanych (np. odbywanie szkoleń organizowanych przez OIRP itd.).

Nabywa Pan i będzie nabywał także elementy ubioru niezwiązane z prowadzoną działalnością (ubiór nieformalny, sportowy) lub mające charakter wyłącznie osobisty (np. bielizna). Dodatkowo będzie Pan również nabywał elementy ubioru formalnego, które będą przez Pana wykorzystywane do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza. Wydatków tych nie będzie Pan uznawał za koszt uzyskania przychodu i nie będzie odliczał podatku VAT.

Ubiór, którego dotyczy wniosek, to odzież stanowiąca odrębny zbiór – który będzie wykorzystywany w celu prowadzonej działalności i do wykonywania czynności opodatkowanych (koszule, garnitury, buty wizytowe). Świadczy Pan usługi na rzecz Kancelarii w każdym dniu roboczym, tym samym budowa odrębnej garderoby do celów wyłącznie zawodowych i rozróżnienie jej od pozostałych elementów ubioru nie stanowi dla Pana problemu.

–jest ściśle związana z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą;

Odzież jest ściśle związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wykazał Pan powyżej ścisły związek wydatków na odzież z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto – intencją Pana jest nabycie odzieży do konkretnego elementu wykonywania działalności gospodarczej, tj. do świadczenia usług na rzecz Kancelarii, ponieważ zakup odzieży stanowi wymóg kontrahenta wynikający z zawartej przez Pana umowy.

–będzie wykorzystywana przez Pana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług; jeśli nie, to czy ma Pan obiektywną możliwość przypisania sposobu użytkowania zakupionej odzieży do poszczególnych rodzajów czynności, tj. opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zwolnionych od podatku od towarów i usług, niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Odzież będzie wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jak wskazano powyżej: odzież będzie wykorzystywana wyłącznie do prowadzenia przez Pana czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT. Usługa świadczona przez Pana na rzecz Kancelarii jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług wg. stawki 23%. Elementy ubioru mają być wykorzystywane do celów realizacji tej usługi (jako odrębny zbiór ubrań).

Dodatkowo, wykorzystywać będzie Pan przedmiotowy ubiór do celów związanych pośrednio z czynnościami opodatkowanymi, tj. do odbywania szkoleń, w tym aplikacji radcowskiej (tj. do podnoszenia kwalifikacji związanych z wykonywaniem zawodu oraz rozwojem w ramach Kancelarii).

Dopuszcza Pan jednak możliwość, że pewne, pojedyncze elementy ubioru mogą być wykorzystywane zarówno w związku z czynnościami opodatkowanymi, jak i do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (opodatkowaną VAT). W takim przypadku, wnioskodawcy przysługiwać będzie Panu uprawnienie do odliczenia naliczonego podatku VAT w części, stosownie do art. 90 ustawy o VAT.

Niemniej jednak, Pana zamiarem jest wyodrębnienie elementów odzieży wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej i wykonywania czynności opodatkowanych.

Podsumowując wszystko powyższe:

1.Świadczy Pan usługi na rzecz Kancelarii.

2.Kancelaria wymaga dysponowania określonymi elementami ubioru podczas świadczenia usług.

3.Zamierza Pan nabyć niezbędne elementy ubioru w celu spełnienia jednego z postanowień zawartej umowy.

4.Elementy ubioru nie będą oznaczone Pana logo, ponieważ będą wykorzystywane podczas wykonywania usług na rzecz Kancelarii oraz w sytuacjach, w których wykonuje Pan czynności w imieniu Kancelarii oraz na rzecz jej klientów.

5.Pana zamiarem jest, by elementy ubioru będące przedmiotem wniosku stanowiły odrębny zbiór wykorzystywany wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością oraz przy wykonywaniu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

6.Zakup określonych elementów ubioru nie wynika z ogólnej estetyki zawodu wykonywanego przez Pana, lecz stanowi realizację umowy zawartej z Kancelarią, a więc obiektywnie i bezpośrednio stanowi wydatek związany z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła uzyskania przychodu oraz jest związany z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Tym samym podtrzymuje Pan stanowisko wyrażone we wniosku, tj.

1.Koszt zakupu niezbędnych ubrań będzie stanowił dla Pana koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem będzie to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów.

2.Jest Pan uprawniony do odliczenia naliczonego podatku VAT związanego z nabyciem niezbędnych ubrań.

Pytanie

Czy koszt zakupu niezbędnych ubrań wymaganych przez Kancelarię może stanowić dla Pana koszt uzyskania przychodu?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, koszt zakupu niezbędnych ubrań będzie stanowił dla Pana koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem będzie to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym wielokrotnie w orzecznictwie sądów administracyjnych – pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym bądź zakładanym celem działalności gospodarczej musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Związek ten winien mieć charakter obiektywny. Nie będzie traktowany jako koszt uzyskania przychodów wydatek, który poddany obiektywnej ocenie nie pozostaje w związku z osiągnięciem przychodu ani też nie ma realnego wpływu na źródło jego powstania. Garnitur, podobnie jak koszula i inne elementy garderoby, są ze swej natury rzeczami osobistymi, których zakup nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu, bez względu na to czy i w jakim stopniu są używane w trakcie wykonywanej działalności. Wydatki na ten cel są wydatkami ściśle osobistymi, związanymi z realizacją osobistych potrzeb, niezależnie od prowadzonej działalności bądź wykonywanej pracy (por. wyrok NSA z dnia 17 października 2003 r. sygn. akt S.A./Rz 2341/01 wybór Lex 90312; wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2004 r. sygn. akt III S.A. 3430/03 wybór Lex 257071; wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2003 r. sygn. akt I S.A./Ka 1328/02 wybór Lex 183228 i wcześniejsze: wyrok NSA sygn. akt I SA/Wa 1261/98 z dnia 15 września 1999 r., wyrok NSA I SA/Lu 742/98 z dnia 10 września 1999 r.).

Wskazuje Pan jednak, że koszt zakupu niezbędnych ubrań ma bezpośredni i obiektywny związek z osiągnięciem przez Pana przychodu. Jak wskazano wcześniej, 99% Pana opodatkowanego przychodu wnioskodawcy pochodzi z umowy o współpracę zawartej z Kancelarią, która wymaga od Pana posiadania konkretnych elementów ubioru podczas wykonywania zadań objętych umową. Za utrwalone w literaturze i orzecznictwie należy uznać stanowisko, że związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości (vide: Pismo z dnia 4.01.2023 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0115-KDIT3.4011.801.2022.1.JG, Wydatek na telewizor (ekran) jako koszt podatkowy, http://sip.mf.gov.pl.)

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

1)być poniesiony przez podatnika,

2)być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

3)pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4)być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

5)zostać właściwie udokumentowany,

6)wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Wydatki, o których mowa w analizowanej sprawie, nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy: zawarł Pan z Kancelarią umowę, której postanowienia zawierają określone obowiązki i wymagania. Podstawowym obowiązkiem Kancelarii wobec Pana jest regularne uiszczanie wynagrodzenia w ustalonym czasie i umówionej wysokości – z czego Kancelaria się wywiązuje.

Natomiast do obowiązków Pana – oprócz wykonywania zadań merytorycznych – należy również dbałość o wizerunek Kancelarii. Poniesienie wydatku niezbędnego dla realizacji warunków wiążącej Pana umowy, zapewniającej Panu przeważającą część opodatkowanego przychodu – bezsprzecznie pozostaje w związku z osiągnięciem przychodu, ma realny wpływ na źródło jego powstania i tym samym spełniają przesłanki wyrażone w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. i mogą stanowić koszty uzyskania przychodu z tego źródła.

Należy zaznaczyć, że wydatek na ubrania nie ma dla Pana charakteru wydatku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT, lecz stanowi koszt, który musi Pan ponieść w celu osiągnięcia przychodu i jego zabezpieczenia, jako wydatek niezbędny dla wypełnienia warunków umowy zawartej z Kancelarią.

Tym samym Pana sytuacja objęta wnioskiem jest inna niż stany faktyczne, będące przedmiotem oceny organów podatkowych i sądów administracyjnych w przywoływanych na wstępie sprawach. Związek przyczynowo-skutkowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy rozpatrywać ad casum, a opisane powyżej zdarzenie przyszłe wyraźnie wskazuje na jego wystąpienie w niniejszej sprawie.

Dodatkowo – co należy wyraźnie podkreślić – organy podatkowe wielokrotnie wypowiadały się negatywnie w zakresie możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków na ubrania, jednakże takie stanowiska dotyczyły adwokatów i radców prawnych praktykujących w ramach jednoosobowych działalności gospodarczych. Taka sytuacja różni się jednak od stanu faktycznego objętego niniejszym wnioskiem, bowiem zawarł Pan umowę z Kancelarią, w ramach której świadczy Pan usługi na podstawie umowy B2B i zobligowany jest przestrzegać warunków narzuconych Panu przez kontrahenta. Ta okoliczność stanowi clue sprawy i z niej wywodzi Pan uprawnienie do uznania planowanych wydatków za koszt uzyskania przychodu. Wydatki na zakup garniturów, koszul i butów w tym przypadku nie mają bowiem charakteru jedynie osobistego i nie służą wyłącznie poprawie Pana wyglądu, nie stanowią wydatku na Pana reprezentację, ale związane są z Pana obowiązkami wynikającymi z zawartej umowy generującej opodatkowany przychód.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztów a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważam, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

‒musibyć poniesiony przez podatnika,

‒musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

‒musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒musi być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒musi zostać właściwie udokumentowany,

‒wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dokonując kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów, należy mieć na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, zatem przy wykładni tego pojęcia należy odnieść się do jego wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tego przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego.

Istotne jest również rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja) a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który – prowadząc działalność gospodarczą – może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Jednocześnie podkreślam, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą, podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów bądź jego zabezpieczeniem.

Zwracam uwagę, że aby wydatki mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, muszą być poniesione wyłącznie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Oznacza to, że wydatki nie mogą mieć charakteru osobistego, ponieważ wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodów. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że:

–prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług prawnych, dodatkowo jest Pan aplikantem radcowskim odbywającym aplikację w Okręgowej Izbie Radców Prawnych;

–w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł Pan w 2022 roku umowę z Kancelarią Radców Prawnych; załącznikiem do umowy, stanowiącym jej integralną część, jest Procedura Kancelaryjna określająca zasady i normy obowiązujące w Kancelarii;

–Instrukcja Kancelaryjna określa zasady ubioru obowiązujące w Kancelarii – przewidziany przez Kancelarię ubiór oficjalny to dla mężczyzn garnitur, elegancka koszula oraz krawat, ubiór półoficjalny to minimum koszula z kołnierzykiem;

–w związku z koniecznością spełnienia wymogów wynikających z umowy zawartej z Kancelarią, zamierza Pan nabyć niezbędne ubrania wymagane do świadczenia usług objętych umową, tj. garnitur, eleganckie koszule oraz buty;

–odzież nie będzie opatrzona logo Pana firmy, będzie wykorzystywana przez Pana wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej oraz jest ściśle związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Pana wątpliwości sprowadzają się do ustalenia, czy poniesione przez Pana wydatki na zakup niezbędnych ubrań wymaganych przez Kancelarię mogą stanowić dla Pana koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zakupy odpowiednich ubrań, tj. garnituru, koszuli, butów, pod kątem wykonywania działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Zatem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Dlatego też zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia, w sytuacji gdy rzeczy te utraciły charakter osobisty, na przykład z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów.

Na podstawie przedstawionego opisu sprawy wskazuję, że aby wydatki na zakup ubrań wymaganych przez Kancelarię można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, to ubiór ten musi utracić charakter osobisty, np. przez trwałe opatrzenie zakupionej odzieży cechami charakterystycznymi logo reprezentowanej przez Pana firmy.

W uzupełnieniu wniosku z jednej strony wskazał Pan, że odzież będzie przez Pana wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, natomiast w dalszej części uzupełnienia dopuszcza Pan możliwość, że pewne pojedyncze elementy ubioru mogą być wykorzystywane zarówno w związku z czynnościami opodatkowanymi, jak i do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto wskazał Pan, że odzież nie będzie opatrzona logo Pana firmy, czyli nie będzie posiadała oznaczenia, które jednoznacznie wskaże, że prowadzi Pan określoną działalność, a ubiór ten związany jest ściśle z tą firmą.

W opisie sprawy oraz w uzupełnieniu wniosku nie wykazał Pan, że garderoba, którą zamierza Pan zakupić, ze względu na swoją specyfikację może być wykorzystywana wyłącznie przy prowadzeniu działalności gospodarczej oraz że utraciła ona charakter osobisty. Tym samym, nie wykazał Pan na istnienie związku pomiędzy ponoszonymi wydatkami a źródłem przychodów, jakim jest prowadzona działalność gospodarcza.

Wskazuję, że uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży (garnitur, eleganckie koszule oraz buty). Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej, np. nauczycieli, urzędników itp.

Niewątpliwie w świadczonych przez Pana usługach prawnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednak nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych.

Zauważam też, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodów z tej działalności. Przede wszystkim zwracam uwagę na fakt, że koszty powinny być poniesione „w celu uzyskania przychodów”, a nie np. „w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Wskazanym przez Pana we wniosku o interpretację celem poniesienia wymienionych w nim wydatków na zakup garnituru, eleganckich koszul oraz butów ma być w rzeczywistości realizacja standardów dotyczących ubioru w związku z wykonywaną działalnością.

Jak Pan sam zaznaczył, Pana – jako aplikanta – dotyczą odpowiednie zasady dress codu, tj. stosowanie stroju dopasowanego do rangi pełnionego zawodu (zawodu zaufania publicznego) oraz pełnionej funkcji, okoliczności i miejsca.

Okoliczność, że obowiązek noszenia właściwego ubioru wynika z zawartej z Kancelarią umowy (załącznika), nie zmienia zatem tego, że jest Pan zobowiązany – niezależnie od zapisów zawartych w umowie – stosować odpowiedni strój, dopasowany do rangi wykonywanego zawodu.

Zauważam, że nie sposób przyjąć, aby wydatek na zakup garnituru, eleganckich koszul oraz butów został poniesiony wyłącznie w celu uzyskania przychodów z Pana działalności gospodarczej. W konsekwencji należy przyjąć, że wydatek ten w istocie rzeczy ma charakter osobisty i służy zaspokojeniu osobistych Pana potrzeb wizerunkowych, a co za tym idzie nie można uznać go za koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, ponieważ nie spełnia przesłanek wyrażonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwracam też uwagę, że nie będzie traktowany jako koszt uzyskania przychodów wydatek, który poddany obiektywnej ocenie nie pozostaje w związku z osiągnięciem przychodów ani też nie ma realnego wpływu na źródło ich powstania. Garnitur, eleganckie koszule oraz buty są ze swej natury rzeczami osobistymi, których zakup nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na to, czy i w jakim stopniu są używane w trakcie wykonywanej działalności ani też bez względu na to, czy obowiązek noszenia tego stroju wynika z zawartej z Kancelarią umowy. Wydatki na ten cel są wydatkami ściśle osobistymi, związanymi z realizacją osobistych potrzeb, niezależnie od prowadzonej działalności bądź wykonywanej pracy (wyrok NSA z 17 października 2003 r. sygn. akt SA/Rz 2341/01; wyrok WSA w Warszawie z 27 września 2004 r. sygn. akt III SA 3430/03; wyrok NSA z 25 czerwca 2003 r. sygn. akt I SA/Ka 1328/02 i wcześniejsze wyrok SA sygn. akt I SA/Wa 1261/98 z 15 września 1999 r.; wyrok NSA I SA/Lu 742/98 z 10 września 1999 r.).

Reasumując – wydatki na zakup niezbędnych ubrań wymaganych przez Kancelarię nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że poniesione przez Pana wydatki nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji stwierdzam, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego tę interpretację.

Ponadto wskazuję, że powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości tej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennych źródeł w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że – moim zdaniem – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Wskazuję również, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).