Możliwość opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową (opodatkowanie IP-BOX).

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 lipca 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 sierpnia (data wpływu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Podstawowym przedmiotem prowadzonej działalności jest tworzenie i rozwijanie oprogramowania komputerowego (działalność w zakresie IT, działalność programistyczna) (dalej jako: systemy, programy). Działalność ta w głównej mierze skupia się na tworzeniu kodu źródłowego do programów komputerowych. Jak zostanie wskazane w dalszej części wniosku jest to działalność, która w ocenie Wnioskodawcy może podlegać opodatkowaniu według zasad określonych w art. 30ca ustawy o PIT. Działalność ta jest prowadzona od 1 września 2019 r. Wnioskodawca zakłada, że będzie ona prowadzona w kolejnych latach. Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie są przez Wnioskodawcę zakładane zmiany w tym zakresie. Działalność Wnioskodawcy jest prowadzona z obszaru Polski. Wnioskodawca nie posiada zakładu za granicą. W Polsce Wnioskodawca prowadzi prace mające na celu wytworzenie programu komputerowego. Na moment składania niniejszego wniosku działalność Wnioskodawcy skupia się na działalności programistycznej, mającej na celu tworzenie i rozwijanie programu komputerowego. Wnioskodawca swoje zadania w zakresie dostarczania usług programistycznych wykonuje wg metodologii SDLC, zgodnie z metodologią cyklu życia oprogramowania (SDLC - Software Development Life Cycle). SDLC jest strukturalnym podejściem do tworzenia i zarządzania oprogramowaniem, które składa się z kilku etapów i procesów, mających na celu zapewnienie wysokiej jakości i skuteczności wytwarzanego oprogramowania.

Podstawowe etapy SDLC i związane z nimi działania:

1.Planowanie: Na tym etapie określa się cele, zakres i wymagania projektu. Działania w tym zakresie obejmują identyfikację potrzeb klienta, analizę rynku, ustalanie budżetu i harmonogramu, a także tworzenie dokumentacji.

2.Analiza: Ten etap polega na zgłębieniu wymagań użytkownika i tworzeniu modelu systemu. Działania obejmują badanie procesów biznesowych, identyfikację potrzeb użytkownika, tworzenie prototypów i analizę ryzyka.

3.Projektowanie: Na tym etapie tworzy się architekturę systemu, projektuje się interfejsy użytkownika i tworzy się szczegółowy plan wdrożenia. Działania obejmują projektowanie bazy danych, tworzenie diagramów UML, tworzenie interfejsów użytkownika i specyfikacji technicznych.

4.Implementacja: To etap, w którym programiści tworzą kod oprogramowania zgodnie z ustalonym projektem. Działania w tym zakresie obejmują pisanie kodu, testowanie jednostkowe, integrację komponentów i zarządzanie konfiguracją.

5.Testowanie: Na tym etapie przeprowadza się różnego rodzaju testy, aby sprawdzić, czy oprogramowanie działa zgodnie z oczekiwaniami i spełnia wymagania. Działania obejmują testowanie jednostkowe, testowanie integracyjne, testowanie systemowe, testowanie wydajnościowe i testowanie akceptacyjne.

6.Wdrożenie: To etap, w którym oprogramowanie jest wprowadzane do środowiska produkcyjnego. Działania obejmują instalację, konfigurację, szkolenie personelu, migrację danych i uruchomienie systemu.

7.Utrzymanie: Po wdrożeniu oprogramowania, konieczne jest monitorowanie, utrzymywanie i aktualizowanie systemu w celu zapewnienia jego poprawnej pracy. Działania w tym zakresie obejmują obsługę zgłoszeń, naprawę błędów, wprowadzanie ulepszeń i aktualizację oprogramowania.

Może się także zdarzyć, że Wnioskodawca będzie realizował na rzecz swoich kontrahentów inne zadania, takie, które nie dotyczą wytwarzania programów komputerowych. W takim przypadku odpowiednio jedynie część wynagrodzenia, odpowiadająca czasowi pracy nad programami będzie, w ocenie Wnioskodawcy, dochodem ze sprzedaży praw do programów komputerowych. Jednocześnie w sytuacji, w której Wnioskodawca uzyskiwałby w przyszłości dochody z innych tytułów niż przeniesienie praw autorskich do programów komputerowych, wówczas te inne dochody nie będą podlegały opodatkowaniu na preferencyjnych zasadach, określonych w art. 30ca ustawy o PIT. Dochody uzyskane w ramach prowadzonej działalności podlegają opodatkowaniu podatkiem liniowym zgodnie z art. 30c ustawy o PIT. Planowane jest, że ta forma opodatkowania będzie nadal stosowana w kolejnych latach. Ewidencja podatkowa jest prowadzona w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca zakłada, że ewidencja będzie prowadzona w tej formie również w latach kolejnych. Wnioskodawca świadczy swoje usługi na rzecz wielu kontrahentów. Umowy o świadczenie usług zawierane są najczęściej z firmami pośredniczącymi, podmioty te jednak nie uczestniczą w procesie wytwarzania oprogramowania ani nie są ich użytkownikami końcowymi. Klientami docelowymi są podmioty z różnych branż, m.in. bankowości, finansów, lotnictwa, handlu, inwestycji, czy logistyki. W zakresie wprowadzania modyfikacji i ulepszeń do programów Wnioskodawca działa na podstawie umowy zawartej z kontrahentem. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca nie staje się właścicielem, współwłaścicielem już istniejącego oprogramowania, ani też nie używa tego oprogramowania na podstawie licencji wyłącznej. Jest mu ono udostępniane w celu wprowadzenia określonej modyfikacji programu (kodu źródłowego do programu) związanej np. z wprowadzeniem nowej funkcjonalności do programu. Nie jest z tego tytułu obciążany wynagrodzeniem. Jest to bowiem działanie niezbędne do tego, aby Wnioskodawca mógł np. dodać nowy moduł do programu komputerowego (który musi być kompatybilny z programem macierzystym). Rolą Wnioskodawcy w przypadku takich prac jest wytworzenie nowego fragmentu kodu źródłowego, który staje się częścią kodu źródłowego macierzystego programu. W stosunku do kodów źródłowych do oprogramowania (części oprogramowania), które są tworzone przez Wnioskodawcę, jest on ich właścicielem, przed ich sprzedażą na rzecz kontrahenta. W wyniku ulepszenia (modyfikacji) oprogramowania, tworzone są nowe kody, algorytmy w językach programowania i powstaje nowe prawo własności intelektualnej. Podstawowym efektem dokonywania ulepszeń oprogramowania jest bowiem wytworzenie nowej części kodu źródłowego. Należy przy tym podkreślić, że z punktu widzenia swojego kontrahenta Wnioskodawca odpowiadać może zarówno za wytworzenie całego programu, jak też przygotowanie modułu do programu. Zazwyczaj jednak efektem pracy Wnioskodawcy jest określona część programu komputerowego. Za każdym razem działania są wykonywane przez Wnioskodawcę samodzielnie jako niezależnego wykonawcę. Podobne działania w zakresie innych funkcjonalności mogą być realizowane przez innych programistów. Z punktu widzenia Wnioskodawcy efektem jego działania jest za każdym razem kod źródłowy wytworzony w wyniku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Prawa autorskie do tego kodu źródłowego są przenoszone na kontrahenta. Działania Wnioskodawcy uwzględniają wytyczne kontrahenta (oraz użytkowników końcowych programu) co do jego funkcjonalności. Działalność jest prowadzona samodzielnie przez Wnioskodawcę (nie zatrudnia on pracowników). Jak zostało przy tym zaznaczone podobne działania są prowadzone przez innych programistów i efekty pracy Wnioskodawcy, jak i innych programistów mogą podlegać ze sobą łączeniu i stanowić funkcjonalną całość z punktu widzenia użytkownika programu. Wnioskodawca samodzielnie odpowiada za wytworzenie programu (funkcjonalności programu) uwzględniając wytyczne przedstawione przez klientów. Co istotne, programy są opracowywane na podstawie własnej wiedzy i umiejętności posiadanej przez Wnioskodawcę. W toku tworzenia programów Wnioskodawca wykorzystuje głównie frameworki oparte o języki programowania: Java, JavaScript, Terraform, Groovy oraz Kotlin. W zależności od wymagań klientów w przyszłych zleceniach mogą być wykorzystane inne technologie. Powyższe może być związane np. ze zleceniem opracowania dodatkowych funkcjonalności w wytwarzanych programach. Realizacja danego zadania może być prowadzona w dłuższej perspektywie czasowej. Usługi programistyczne są realizowane przez Wnioskodawcę w sposób odpowiadający wymaganiom klienta w okresie trwania umowy. Usługi programistyczne rozliczane są godzinowo, według godzin wskazanych na wystawianej za dany miesiąc fakturze lub raportowanych w systemie klienta końcowego. Trzeba też wskazać, że na czas wykonania usługi wpływa fakt, że Wnioskodawca odpowiada zarówno za wytworzenie oprogramowania, jak i za sukcesywne jego unowocześnianie, w celu jego dostosowania do potrzeb klienta końcowego. Efektem pracy Wnioskodawcy jest za każdym razem wytworzenie kodu źródłowego do programu komputerowego, do którego to kodu prawa autorskie są przenoszone na kontrahenta za wynagrodzeniem. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, na żaden z programów wytworzonych w omawianym okresie nie została udzielona przez klienta końcowego licencja kolejnemu podmiotowi. Rozliczenie z kontrahentem odbywa się w cyklach miesięcznych. Wysokość wynagrodzenia za dany miesiąc jest określana przez przemnożenie ilości zaewidencjonowanych godzin przeznaczonych przez Wnioskodawcę na realizację zadań na rzecz kontrahenta przez stawkę godzinową. W sytuacji, w której Wnioskodawca obok działalności programistycznej realizowałby na rzecz kontrahenta również inne czynności (niezwiązane z wytwarzaniem i udoskonalaniem kodów źródłowych do programów komputerowych), to wówczas jest w stanie na podstawie czasu pracy ustalić jaką część czasu pracy przeznaczył na działalność programistyczną, a w konsekwencji, jaka część wynagrodzenia dotyczy działalności programistycznej. Powyższego dokonuje się proporcjonalnie do czasu pracy przeznaczonego na realizację działalności programistycznej. Uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody z działalności programistycznej (tj. z przeniesienia praw do wytwarzanego w ramach działalności kodu programistycznego) stanowią przychody z tytułu autorskiego prawa do programu komputerowego zgodnie z art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT. Zakładane jest, że tożsame przychody z tego tytułu uzyskiwane w przyszłości, również będą stanowić przychody z tytułu autorskiego prawa do programu komputerowego. Powyższe dotyczy całości kodu źródłowego wytwarzanego przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej - w tym również wytwarzanego w wyniku działań których efektem jest wprowadzenie dodatkowych modułów, funkcjonalności do programu. Biorąc pod uwagę opisany w treści wniosku sposób prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie tworzenia oprogramowania komputerowego można stwierdzić, że spełnia (i będzie spełniała w przyszłości) definicję działalności badawczo-rozwojowej. Jest to działalność o charakterze twórczym, podejmowana w sposób systematyczny (tj. w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany), a jej celem jest zwiększenie zasobów wiedzy lub wykorzystanie zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Powyższe dotyczy całej działalności realizowanej przez Wnioskodawcę w zakresie tworzenia i rozwijania oprogramowania. Prowadzona działalność programistyczna, spełnia definicję prac rozwojowych, tj. obejmuje nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje posiadaną wiedzę, i umiejętności w zakresie wytwarzania programów komputerowych, w tym w zakresie języków programowania i narzędzi, które są wykorzystywane w procesie wytwarzania programów komputerowych, odpowiadającym indywidualnym potrzebom użytkownika programu. Jednocześnie nie jest wykluczone nabywanie i wykorzystywanie w procesie tworzenia programów nowej, niewykorzystywanej dotychczas przez Wnioskodawcę wiedzy i umiejętności. Powyższe dotyczy również działalności dotyczącej rozwijania programów (tworzenia aktualizacji, nowych modułów dla programów). W tym zakresie należy podkreślić, że działania realizowane przez Wnioskodawcę zmierzają do jednego celu - wytworzenia oprogramowania, które będzie spełniało wymagania stawiane przez kontrahenta. W ocenie Wnioskodawcy, nie powinno mieć znaczenia to, że efekty pracy wykonywanej przez niego mogą nie stanowić pełnego funkcjonalnie oprogramowania dla kontrahenta, tzn. inni programiści również są odpowiedzialni za realizację określonych modułów (funkcjonalności do programu). Podobnie nie powinno mieć znaczenia to, że Wnioskodawca odpowiada również za wytworzenie nowych funkcjonalności do programu. Za każdym razem bowiem rezultatem pracy jest samodzielnie wytworzony przez Wnioskodawcę kod źródłowy programu komputerowego. Jest on rezultatem działań twórczych Wnioskodawcy i wykorzystania posiadanej, a także nabywanej wiedzy w zakresie tworzenia programów. Wnioskodawca zakłada, że prowadzona w przyszłości działalność programistyczna będzie spełniać definicję prac rozwojowych. Kod źródłowy wytwarzany przez Wnioskodawcę ma charakter unikalny, zarówno z punktu widzenia Wnioskodawcy (który jest odpowiedzialny za wytworzenie określonego oprogramowania na rzecz kontrahenta), jak i dla tych kontrahentów, którzy zlecili realizację programu właśnie Wnioskodawcy. Wnioskodawca za każdym razem musi indywidualnie podchodzić do kolejnego zadania (utworzenia lub wprowadzenia modyfikacji do danego programu). Oprogramowanie wytwarzane przez Wnioskodawcę jest dostosowane pod potrzeby danej firmy, spełniając jego wymagania.

Innowacyjny charakter programów jest oczywiście związany z tym, że programy tworzone (i rozwijane) przez Wnioskodawcę muszą spełniać wszystkie wymagania klientów, dotyczące ich kompletności, szybkości działania, bezpieczeństwa użytkowania, możliwości używania na różnych urządzeniach elektronicznych (np. na telefonach komórkowych). W celu spełnienia powyższych kwestii Wnioskodawca musi stworzyć odpowiedni kod źródłowy. Każdy z projektów ma charakter indywidualny i jest dostosowany do konkretnego klienta w oparciu o jego wymagania i cele, które pragnie osiągnąć. Nie są to rozwiązania, które można znaleźć jako gotowe produkty — z uwagi na unikalne potrzeby i konieczność ciągłych zmian. Niejednokrotnie aplikacje wymagają rozwoju związanego ze zmianami oraz przyrostem realizowanych przez odbiorcę scenariuszy biznesowych. Wnioskodawca odpowiada za tworzenie programów komputerowych (lub określonego modułu programu) od podstaw, dlatego też nie można uznać, żeby działalność Wnioskodawcy skupiała się na wykonywaniu rutynowych i okresowych zmian w programach. Wnioskodawca opracowuje i tworzy na rzecz klienta nowe programy komputerowe (lub też odpowiada za wprowadzenie określonego modułu/funkcjonalności do programu). Są to programy unikalne, tworzone na rzecz danego użytkownika programu. Tym samym Wnioskodawca przy tworzeniu programu uwzględnia indywidualne wymagania, potrzeby i specyfikę użytkownika programu. W ocenie Wnioskodawcy, powyższe sprawia, że ciężko by było znaleźć programy, które również kompleksowo spełniałyby wszystkie wymagania przedstawiane przez kontrahentów. Taką zaletę mają tylko programy dedykowane - indywidualnie wytworzone pod danego kontrahenta. Tym samym Wnioskodawca uważa, że programy te mają charakter innowacyjny, zarówno z punktu widzenia Wnioskodawcy (który taki program tworzy na rzecz danego podmiotu), jak i z punktu widzenia użytkowników programów (który zleca wykonanie programu, tworzonego na indywidualne zlecenie, który to program spełnia jego wymagania). Zmiany wprowadzane w programach również mają charakter indywidualny (nie mają one charakteru zmian rutynowych i okresowych). Tym samym można powiedzieć że wprowadzenie zmiany jest kolejnym (nowym) zadaniem dla Wnioskodawcy. Za każdym razem mają one bowiem charakter unikalny, tak jak i wymagania klientów. Zmiany te mają na celu spowodowanie, aby program jak najlepiej działał i spełniał wymagania klienta oraz użytkowników programu. Brak wprowadzania takich zmian do programu spowodowałby, że taki program przestałby być konkurencyjny. Efektem prac Wnioskodawcy za każdym razem jest wytworzenie kodu źródłowego do programu komputerowego, do którego prawa są przenoszone na kontrahenta. Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę ma charakter systematyczny. Jej celem jest opracowanie i wytworzenie programu, który będzie miał kompleksowy charakter i będzie spełniał wszystkie wymagania użytkowników programu (w zakresie użyteczności oraz funkcjonalności programów). Wytworzenie programu komputerowego jest procesem rozłożonym w czasie — tym samym prace nad wytworzeniem programu nie mają charakteru jednorazowego, sporadycznego. Jak zostało już wskazane, działania Wnioskodawcy mają prowadzić do wytworzenia docelowej wersji programu. Co zostało kilkakrotnie potwierdzone, z powyższym wiąże się konieczność dokonywania zmian w programie. Powyższe ma na celu z jednej strony wyeliminowanie znalezionych błędów, a także dodanie przydatnych funkcji (modułów). Dzięki temu może być stworzona wersja programu najpełniej spełniająca wymagania danego kontrahenta. Działania Wnioskodawcy mają więc prowadzić do wytworzenia na rzecz kontrahenta takiego oprogramowania, które będzie odpowiadało jego wymaganiom i specyfice działalności. Systematyczność jest związana również z tym, że w toku realizacji działalności Wnioskodawca na bieżąco tworzy i przenosi na swojego kontrahenta (oczywiście za wynagrodzeniem) prawa do wytwarzanego kodu źródłowego. Specyfika programów komputerowych powoduje, że w ich przypadku występuje stała potrzeba unowocześniania (modyfikacji) programów. W ocenie Wnioskodawcy, rzadko kiedy można mówić o zakończonej (finalnej) wersji programu, którego nie da się unowocześnić. W toku bowiem używania programu może się pojawić potrzeba jego unowocześnia (np. wprowadzenia nowej funkcjonalności, ulepszenia działania lub rozwinięcia działania na danych urządzeniach). Dla zapewnienia konkurencyjności oprogramowanie powinno być sukcesywnie unowocześniane. Wobec tego, że proces dojścia do docelowej wersji programu komputerowego (czyli wersji której finalnie oczekują użytkownicy programu) ma charakter długofalowy, musi on być związany z przenoszeniem praw do wytwarzanego przez Wnioskodawcę kodu źródłowego na bieżąco. Dzięki temu tworzone przez Wnioskodawcę (oraz innych programistów) oprogramowanie jest wdrażane u użytkownika programu i testowane w praktyce. Powyższe daje możliwość sprawdzenia działania programu (w tym również modułów/funkcjonalności, które były tworzone przez Wnioskodawcę) i wprowadzenia niezbędnych zmian i modyfikacji, np. poprzez wprowadzenie nowych funkcjonalności, poprawę ewentualnych błędów. Możliwość wprowadzania zmian (ulepszeń) w programach jest jedną z cech charakterystycznych programów komputerowych, w przypadku których możliwe (a często też konieczne) jest wydawanie kolejnych wersji tego programu. Powyższe ma na celu oczywiście zapewnienie, aby program spełniał wszelkie wymogi stawiane przez użytkowników programu. Można powiedzieć, że dzięki temu dochodzi się do wersji docelowej programu. W wyniku ulepszenia (modyfikacji) oprogramowania, tworzone są nowe kody, algorytmy w językach programowania, które stanowią nowe prawo własności intelektualnej. Podstawowym efektem dokonywania ulepszeń oprogramowania jest bowiem wytworzenie nowej części kodu źródłowego.

Autorskie prawa do tworzonego przez Wnioskodawcę kodu źródłowego podlegają ochronie prawnej na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca przenosi na kontrahenta majątkowe prawa autorskie do wytworzonego kodu źródłowego za wynagrodzeniem ustalonym w umowie. Powyższe oznacza, że podlegają one ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska. Ochrona, o której mowa, dotyczy całości kodu źródłowego tworzonego przez Wnioskodawcę, w tym również kodu wytwarzanego w ramach działań nad unowocześnieniem programu. Kod źródłowy tworzony przez Wnioskodawcę (zarówno w ramach stworzenia pierwotnej wersji programu, jak i prowadzenia prac mających na celu ulepszenie i rozwinięcie pierwotnie wytworzonego oprogramowania), powinien być uznawany za utwór podlegający ochronie prawnej, zgodnie z art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z punktu widzenia Wnioskodawcy jest to utwór kompletny – Wnioskodawca może odpowiadać za wytworzenie określonej części programu. Należy w tym zakresie wskazać, że zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych, utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Natomiast niezależną kwestią jest to, że z punktu widzenia użytkownika danego programu dany program komputerowy wytworzony przez Wnioskodawcę może być częścią większego programu (np. może podlegać łączeniu z programami tworzonymi przez inne osoby). Również z przepisów ustawy o PIT nie wynika, aby powyższa kwestia miała znaczenie dla klasyfikacji uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów, które powinny być uznane za kwalifikowane przychody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, co powinno Wnioskodawcy pozwolić na opodatkowanie tych dochodów 5% stawką podatku.

Zgodnie z ustawą o PIT dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę dotyczący sprzedaży praw do programów komputerowych stanowi dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Wnioskodawca w ramach umów zawartych z kontrahentem przenosi na jego rzecz autorskie prawo majątkowe do kodu źródłowego programów komputerowych. W związku z powyższym kontrahenci stają się właścicielami wytworzonego kodu źródłowego. Powyższe dotyczy również kodu źródłowego wytworzonego w ramach działań nad ulepszeniem danego programu komputerowego. Zgodnie z warunkami współpracy ustalonymi z kontrahentami mają oni prawo do wykonywania zależnych praw autorskich do wytworzonych oprogramowań. Należy więc uznać, że kontrahenci mają prawo do dokonywania takich modyfikacji, a także zlecenia takich modyfikacji podmiotom trzecim. W praktyce jednak o ile to możliwe, wprowadzanie modyfikacji i zmian w danym kodzie źródłowym do programu, oraz jego rozszerzenie jest zlecane pierwotnemu twórcy danego programu. On bowiem ma największą wiedzę na temat funkcjonalności wytworzonego przez siebie programu. Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę, spełnia kryteria samodzielnej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 5b ustawy o PIT.

W zakresie odpowiedzialności Wnioskodawcy za rezultat prowadzonej działalności należy wskazać, że Wnioskodawca podejmuje współpracę z klientami, czyli podmiotami zainteresowanymi wytworzeniem danego programu. To właśnie z klientami są podpisane umowy o współpracy, na podstawie których Wnioskodawca tworzy programy i przenosi autorskie prawo majątkowe do tych programów. Klient może być, choć nie musi, użytkownikiem końcowym tego programu. Użytkownikami programu mogą być również osoby trzecie. Wnioskodawca przenosząc autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego nie ponosi bezpośredniej odpowiedzialności wobec osób trzecich za błędy w działaniu programu, a jest ona najprawdopodobniej ponoszona przez kontrahentów, jako nabywców praw do programu i podmiotów, które udostępniają dany program dla swoich klientów. Wnioskodawca za prawidłowe działanie programu odpowiada wobec swoich kontrahentów (nabywców praw do programu). Nie jest również planowane, aby powyższe zmieniło się w przyszłości. Wnioskodawca w dalszym ciągu planuje tworzyć programy dla kontrahentów, z którymi zawiera stosowne umowy i na których rzecz ponosi odpowiedzialność. Oczywiście powyższe nie wyklucza możliwości otrzymywania przez Wnioskodawcę informacji zwrotnych od użytkowników programu, które będą wykorzystane do tego aby wprowadzić odpowiednie zmiany w programie, tak aby program jak najlepiej spełniał wymagania użytkowników. Tym niemniej Wnioskodawca ponosi bezpośrednią odpowiedzialność wyłącznie wobec swojego kontrahenta, a nie wobec użytkowników programu. Wnioskodawca dysponuje swobodą pod kątem określania miejsca i czasu wykonywania prac nad realizacją poszczególnych programów. Nie podlega w tym zakresie kierownictwu kontrahenta. Nie jest również zakładane, aby powyższe zmieniło się w przewidywalnej przyszłości. Oczywiście powyższe nie wyklucza ustaleniu we współpracy ze zlecającym, uwzględniając wytyczne użytkowników programu, terminów, do których mają zostać zrealizowane poszczególne prace. Jednak Wnioskodawca samodzielnie decyduje o właściwym rozplanowaniu swoich zadań. Wnioskodawca ponosi (i będzie ponosił w przyszłości) ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością. Przede wszystkim jest to ryzyko związane z kontynuowaniem współpracy z klientem, a dzięki temu zabezpieczeniu źródła przychodów. Jednocześnie Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z koniecznością wykonywania dodatkowych działań będących konsekwencją, np. nagłych awarii, wycieku danych, itp.

Powyższe jest związane z koniecznością prawidłowego zorganizowania pracy. Ponadto Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność w zakresie ujawnienia informacji poufnych, takich jak dokumenty, informacje, specyfikacje, know-how, kody źródłowe, skrypty czy plany. Po stronie Wnioskodawcy znajduje się konieczność zapewnienia sobie sprzętu niezbędnego do realizacji zlecenia (przede wszystkim sprzętu komputerowego). Wnioskodawca w tym zakresie ponosi ryzyko związane z ewentualnymi awariami tego sprzętu, które mogłyby spowodować np. utratę rezultatu prac lub opóźnienia w ich terminowej realizacji. Jednocześnie nie jest wykluczone, że w przyszłości Wnioskodawca będzie podejmował działania w zakresie tworzenia kolejnych programów na rzecz tych samych, lub kolejnych kontrahentów. W tym zakresie Wnioskodawca zakłada, że zasady realizacji tych programów nie będą się różniły od opisanych powyżej zasad, które są stosowane obecnie. W ramach dostosowania się do przepisów ustawy o PIT dotyczących IP BOX została zaprowadzona osobna ewidencja, o której mowa w art. 30cb ustawy o PIT, spełniająca wymagania wynikające z treści tego przepisu. Ta ewidencja jest prowadzona na bieżąco od 1 stycznia 2022 r. i jest planowane, że będzie prowadzona w przyszłości.

W związku z powstaniem takiej możliwości Wnioskodawca chciałby, aby przychody uzyskiwane z tytułu przeniesienia kodów źródłowych do programów komputerowych tworzonych i rozwijanych w ramach prowadzonej działalności uzyskiwane od 1 stycznia 2022 r. podlegały opodatkowaniu na zasadach wskazanych w art. 30ca ustawy o PIT (tj. preferencyjną stawką opodatkowania, wynoszącą 5% uzyskanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej). Ponieważ, jak zakłada Wnioskodawca, tożsame dochody będą uzyskiwane w przyszłości z tytułu przenoszenia praw autorskich do kodów źródłowych wytwarzanych w ramach działalności na rzecz tego samego lub innych kontrahentów, jak również z tytułu wytwarzania różnych programów komputerowych, Wnioskodawca będzie chciał stosować tożsame zasady opodatkowania do dochodów, które będzie uzyskiwał z tego tytułu także w kolejnych latach podatkowych. Jednocześnie Wnioskodawca w tym zakresie zakłada, że nie wystąpią zmiany w sposobie tworzenia programów w stosunku do wskazanych w opisie stanu faktycznego.

Uzupełnienie wniosku

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy 2022 r. i lat następnych. Wytwarzany przez Wnioskodawcę kod źródłowy ma charakter unikalny, zarówno z punktu widzenia Wnioskodawcy, jak i jego kontrahentów. Każde zadanie wymaga indywidulanego podejścia. Dostarczane rozwiązania są bowiem zawsze dopasowane do wymagań i indywidulnych potrzeb klienta – począwszy od zebrania informacji dotyczących wymagań funkcjonalnych i niefunkcjonalnych wykonywanego rozwiązania w celu sprostania oczekiwaniom klienta. Oryginalność w zakresie realizowanych przez Wnioskodawcę projektów oznacza unikatowość rozwiązania, które przez swój indywidualny charakter nie może być wykorzystywane u innego klienta. Można więc powiedzieć, że oryginalność oprogramowania polega na dostosowaniu rozwiązań do wymagań i indywidualnych potrzeb klienta oraz konkretnego projektu — począwszy od fazy planowania, po fazę wdrożeniową. Nie są to rozwiązania, które można znaleźć jako gotowe produkty, z uwagi na unikalne potrzeby i konieczność ciągłych zmian. Niejednokrotnie aplikacje wymagają rozwoju związanego ze zmianami oraz przyrostem realizowanych przez odbiorcę scenariuszy biznesowych.

Wytwarzanie oprogramowania odbywało się w okresie obowiązywania umowy z każdym z klientów w okresie objętym wnioskiem. Planowane jest, że zasady te będą obowiązywały także na przyszłość. Cele w zakresie poszczególnych realizowanych projektów zależą od oczekiwań klienta. Mogą polegać na dodaniu nowej funkcjonalności do oprogramowania bądź znaczącej modyfikacji istniejącej jej części. Cele te są realizowane przez tworzenie kodów źródłowych do oprogramowania (części oprogramowania). W wyniku ulepszenia (modyfikacji) oprogramowania, tworzone są nowe kody, algorytmy w językach programowania i powstaje nowe prawo własności intelektualnej.

Podstawowym efektem dokonywania ulepszeń oprogramowania jest bowiem wytworzenie nowej części kodu źródłowego. Każdorazowo oprogramowanie tworzone jest na podstawie założonego harmonogramu zatwierdzonego przez klienta. Przy rozpoczynaniu pracy w ramach każdej z zawartych umów Wnioskodawca dysponuje wyłącznie wiedzą zebraną w wyniku własnego doświadczenia oraz edukacji. W toku tworzenia programów Wnioskodawca wykorzystuje głównie frameworki oparte o języki programowania: Java, JavaScript, Terraform, Groovy oraz Kotlin. W zależności od wymagań klientów w przyszłych zleceniach mogą być wykorzystane inne technologie. Powyższe może być związane np. ze zleceniem opracowania dodatkowych funkcjonalności w wytwarzanych programach. Poszczególne rozwiązania są odpowiedzią na model danych obecny w systemie oraz architekturę przez niego przyjętą. Oznacza to, że nie mogą zostać użyte istniejące już programy komputerowe, a każdy efekt prac jest skrojony na miarę danego projektu oraz oczekiwań klienta. Miejsce, sposób wykorzystania i selekcji wiedzy oraz umiejętności dotyczących każdego projektu pozostaje w zgodzie z opracowywaną funkcjonalnością danego systemu oraz na podstawie zdobytego doświadczenia. Podstawowym przedmiotem prowadzonej działalności jest tworzenie i rozwijanie oprogramowania komputerowego (działalność w zakresie IT, działalność programistyczna). Działalność ta w głównej mierze skupia się na tworzeniu kodu źródłowego do programów komputerowych. Rozwiązania kreowane są w odpowiedzi na oczekiwania zakomunikowane przez klienta i uwzględniają stworzenie oprogramowania wpisującego się swoim działaniem w ogólną wizję projektową oraz istniejące części systemu, jeżeli takowe istnieją. Efektem działań jest program komputerowy odpowiadający swoją funkcją i działaniem oczekiwaniom klienta.

Z uwagi na konieczność dopasowania tworzonego oprogramowania pod wymagania funkcjonalne i niefunkcjonalne klienta określone w formie nietechnicznej, tworzone efekty pracy są zawsze niepowtarzalne, odznaczają się oryginalnością i unikalnością. Są ponadto twórczą realizacją szczegółowych projektów zlecanych przez klientów.

Autorskie prawa do tworzonego przez Wnioskodawcę kodu źródłowego podlegają ochronie prawnej na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z punktu widzenia Wnioskodawcy jest to utwór kompletny – Wnioskodawca może odpowiadać za wytworzenie określonej części programu. Należy w tym zakresie wskazać, że zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych, utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Natomiast niezależną kwestią jest to, że z punktu widzenia użytkownika danego programu dany program komputerowy wytworzony może być częścią większego programu (np. może podlegać łączeniu z programami tworzonymi przez inne osoby). Również z przepisów ustawy o PIT nie wynika, aby powyższa kwestia miała znaczenie dla klasyfikacji uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów, które powinny być uznane za kwalifikowane przychody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, co powinno Wnioskodawcy pozwolić na opodatkowanie tych dochodów 5% stawką podatku. Przyjmując więc, że program komputerowy to zestaw instrukcji przeznaczonych do wykonywania bezpośrednio lub pośrednio w komputerze czynności w celu osiągnięcia określonego rezultatu, efekty pracy (tworzone oprogramowanie) są zawsze odrębnymi programami komputerowymi, które podlegają ochronie.

Wynagrodzenie z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich nie jest wyodrębnione w treści faktury. Z treści umów zawieranych z klientami, Wnioskodawca jako zleceniobiorca jest zobowiązany do przeniesienia na zleceniodawcę wszelkich autorskich praw majątkowych, które to zleceniodawca zobowiązany jest nabyć. Faktura wystawiana zleceniodawcy nie obejmuje odrębnej pozycji, bo przeniesienie praw autorskich stanowi istotę zlecenia.

W zależności od umowy, przeniesienie praw autorskich odbywa się automatycznie dla każdego wytworzonego w ramach umowy programu komputerowego lub na podstawie oświadczenia wydawanego wraz z końcem danego miesiąca.

Wnioskodawca jest odpowiedzialny za konkretną część programu, która w połączeniu z innymi powoduje powstanie systemu. Działania podobne do wykonywanych przez Wnioskodawcę są prowadzone również przez innych programistów i efekty pracy Wnioskodawcy, jak i innych programistów, mogą podlegać ze sobą łączeniu i stanowić funkcjonalną całość z punktu widzenia użytkownika programu. Wnioskodawca osiąga dochody ze sprzedaży praw autorskich do kodu źródłowego, który stworzył.

Za każdym razem działania Wnioskodawcy są wykonywane samodzielnie. Działa on jako niezależny wykonawca. Zgodnie z doktryną prawa autorskiego, również część oprogramowania wytworzona w sposób opisany wyżej jest utworem w rozumieniu art. 74 ustawy. Zgodnie z art. 1 ust. 3 Prawa autorskiego, chronione są również dzieła w postaci nieukończonej. Autorskie prawa majątkowe zostają zawsze przeniesione na stronę klienta bądź pośrednika.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do tego, aby dochody uzyskiwane od 1 stycznia 2022 r. z działalności gospodarczej polegającej na tworzeniu programów komputerowych oraz sprzedaży praw do programów komputerowych (w tym również analogiczne dochody uzyskiwane w przyszłości) podlegały opodatkowaniu 5% stawką podatku, zgodnie z art. 30ca ustawy o PIT, jako kwalifikowane dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawcy przysługuje prawo do tego, aby dochody uzyskiwane w 2022 r. i 2023 r. z działalności gospodarczej polegającej na tworzeniu programów komputerowych oraz sprzedaży praw do programów komputerowych podlegały opodatkowaniu 5% stawką podatku, zgodnie z art. 30ca ustawy o PIT, jako kwalifikowane dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do tego, aby uzyskiwane w przyszłości dochody z działalności gospodarczej polegającej na tworzeniu programów komputerowych oraz sprzedaży praw do programów komputerowych podlegały opodatkowaniu 5% stawką podatku, zgodnie z art. 30ca ustawy o PIT, jako kwalifikowane dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

W ocenie Wnioskodawcy, dochody uzyskiwane od 1 stycznia 2022 r. z działalności gospodarczej, polegającej na tworzeniu programów komputerowych oraz sprzedaży praw do programów komputerowych (w tym również analogiczne dochody uzyskiwane w przyszłości) mogą podlegać opodatkowaniu 5% stawką podatkową, zgodnie z art. 30ca ustawy o PIT. Możliwość stosowania obniżonej stawki podatku w zakresie dochodów uzyskiwanych z kwalifikowanych praw własności intelektualnej reguluje art. 30ca i art. 30cb ustawy o PIT. Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o PIT, podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Definicję kwalifikowanych praw własności intelektualnej zawiera art. 30ca ust. 2 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są: patent, prawo ochronne na wzór użytkowy, prawo z rejestracji wzoru przemysłowego, prawo z rejestracji topografii układu scalonego, dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin, prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu, wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2021 r. poz. 213), autorskie prawo do programu komputerowego – podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Rodzaje dochodów, do których mogą mieć zastosowanie analizowane przepisy zostały wskazane w art. 30ca ust. 7 ustawy o PIT, zgodnie z którym dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty: z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej; ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej; z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi; z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Zgodnie z art. 30ca ust. 4 ustawy o PIT, wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru: ((a+b)*1,3)/(a+b+c+d) w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na: a – prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, b – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3, c – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4, d – nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Jak zostało wskazane, wśród kwalifikowanych praw własności intelektualnej, do których może mieć zastosowanie opodatkowanie dochodów według preferencyjnych reguł zostały wymienione m.in. autorskie prawo do programu komputerowego.

Aby uznać dane prawo za kwalifikowane prawo własności intelektualnej muszą ponadto być spełnione dwie pozostałe cechy, tj. analizowane prawo:

•musi podlegać ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska,

•musi zostać wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wytwarza programy komputerowe. Doktryna prawa autorskiego przyjmuje różne kazuistyczne podejścia do definiowania pojęcia „autorskie prawo do programu komputerowego”, które wskazują, że część chronioną prawem [formę (ekspresji) utworu] jest w szczególności kombinacja komend adresowanych do komputera w formie kodu źródłowego i kodu wynikowego. [E. Ferenc-Szydełko (red.), Art. 74: Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz 2016, C.H. Beck, 2016, pkt 5; Por. J. Barta, R. Markiewicz, A. Matlak, Art. 74: Prawo autorskie, System Prawa Prywatnego, tom 13, C.H. Beck, 2017, pkt 4.] Jak zostało wskazane w objaśnieniach podatkowych z 15 lipca 2019 r. dotyczącej stosowania preferencyjnej 5% stawki podatkowej program komputerowy to w szczególności zestaw instrukcji przeznaczonych do wykonywania bezpośrednio lub pośrednio w komputerze czynności w celu osiągnięcia określonego rezultatu. Kwestia praw autorskich i praw pokrewnych jest uregulowana ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Wśród przykładów utworów zostały wymienione m.in. programy komputerowe. Jako twórcy programu komputerowego Wnioskodawcy przysługują prawa autorskie do programu, które podlegają ochronie prawnej, zgodnie z art. 74 ustawy. W ocenie Wnioskodawcy, tworzone i ulepszane przez Wnioskodawcę oprogramowanie spełnia definicję programów komputerowych, stanowiących utwory podlegające ochronie na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności przede wszystkim tworzy kod źródłowy do programu komputerowego. Powyższe dotyczy zarówno działań, których celem jest powstanie, jak i rozwijanie tworzonych programów komputerowych. W tym zakresie nie powinno mieć znaczenia to, że efekty pracy wytworzone przez Wnioskodawcę nie mają charakteru samodzielnego. Wnioskodawca odpowiada bowiem za wytworzenie określonej funkcjonalności/modułu do oprogramowania i efekt jego pracy, czyli wytworzony przez Wnioskodawcę kod źródłowy do programu komputerowego, jest łączony z efektami pracy innych programistów. Wnioskodawca uważa, że programy komputerowe są tworzone i rozwijane w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej. Prace polegające na tworzeniu nowego oprogramowania mają charakter twórczy. Twórczy charakter działalności badawczo-rozwojowej odznacza się tym, że realizowane prace mają na celu tworzenie nowych i oryginalnych rozwiązań, tj. oprogramowania spełniającego indywidualne wymagania użytkowników programu. Tworzone oprogramowanie nie jest nabywane od innych podmiotów, lecz stanowi oryginalny wytwór, jakiego klient nie mógł znaleźć w ofercie produktów gotowych. Wnioskodawca tworzy na rzecz danego użytkownika programy komputerowe, w pełni odpowiadające zgłaszanym przez użytkowników potrzebom i wymaganiom. Z uwagi na wytworzenie oprogramowania na indywidualne zlecenie należy uznać, że trudno by było znaleźć w tym momencie konkurencyjne oprogramowanie, które w porównywalnym zakresie spełniałoby wymagane przez użytkowników właściwości. Niewątpliwą zaletą oprogramowania wytworzonego przez Wnioskodawcę jest bowiem właśnie fakt, że jest ono wytworzone właśnie dla danego użytkownika programu (uwzględniając tym samym w całości jego specyfikę i wymagania). Powyższe nadaje tworzonym przez Wnioskodawcę programom cech indywidualności i oryginalności. Prace wykonywane w związku z wytwarzaniem oprogramowania stanowią, w ocenie Wnioskodawcy, prace rozwojowe. Zgodnie z definicją wskazaną w ustawie z dnia 20 lipca 2018 r. prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług (art. 4 ust. 3 ww. ustawy). Prace te prowadzą do wytwarzania oprogramowania dostosowanego do potrzeb klienta. Prace związane z wytworzeniem oprogramowania mają charakter systematyczny, tj. prowadzona działalność nie ma charakteru jednorazowego, lecz jest realizowana w sposób zorganizowany, z nastawieniem na jej kontynuowanie w przyszłości. Specyfika programów komputerowych powoduje, że prace nad nimi mają charakter ciągły i systematyczny. W trakcie tworzenia programu komputerowego klient może zgłaszać potrzebę dodania nowych funkcjonalności oraz naprawy ewentualnych błędów. Z powyższym łączy się konieczność ciągłego unowocześniania programu.

Zasadniczym sposobem rozliczenia się Wnioskodawcy jest rozliczenie za okresy miesięczne. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży na rzecz klienta praw autorskich do wytworzonego przez siebie kodu źródłowego do programów komputerowych. Powyższe dotyczy również działań mających na celu ulepszenie programu. Również w tym przypadku efektem pracy Wnioskodawcy jest nowy fragment kodu źródłowego, który oczywiście jest funkcjonalnie powiązany z programem głównym, który podlegał aktualizacji.

Podsumowując, prace nad tworzeniem systemów stanowią zorganizowany proces, realizowany w ramach prowadzonych prac rozwojowych. Wobec tego zasadne jest uznanie że Wnioskodawca w zakresie działalności polegającej na tworzeniu programów prowadzi działalność badawczo-rozwojową. Oprogramowanie wytwarzane w ramach prowadzonej działalności spełnia definicję kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W ocenie Wnioskodawcy, prowadzona przez niego działalność spełnia definicję działalności badawczo-rozwojowej, w ramach której są wytwarzane autorskie prawa do programów komputerowych (tj. kwalifikowane prawa własności intelektualnej). Dochody uzyskane z przeniesienia na kontrahenta praw do kodu źródłowego, wytworzonego przez Wnioskodawcę w ramach działalności programistycznej, stanowią dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 30cb ustawy o PIT. Wobec tego należy uznać, że wszystkie przesłanki, o których mowa w przepisach ustawy o PIT są spełnione, aby dochody z tytułu przeniesienia praw do wytworzonych przez Wnioskodawcę programów mogły być opodatkowane preferencyjną stawką podatkową na zasadach wskazanych w art. 30ca ustawy o PIT. Wnioskodawca zakłada, że również w dalszym okresie prowadzona przez niego działalność będzie spełniała powyżej wskazane cechy, wobec czego będzie mu przysługiwało prawo do opodatkowania kolejnych dochodów na zasadach wynikających z art. 30ca ustawy o PIT. Podsumowując Wnioskodawca uważa, że może w stosunku do uzyskiwanych dochodów z działalności programistycznej zastosować preferencyjną stawkę podatkową wynoszącą 5% dochodów. Powyższe odnosi się również do sytuacji, gdy zadaniem Wnioskodawcy będzie stworzenie modułu lub funkcjonalności do programu komputerowego. Możliwość zastosowania 5% stawki podatku zgodnie z art. 30ca ustawy o PIT będzie się również odnosiła do tożsamych dochodów uzyskiwanych w kolejnych latach podatkowych (o ile oczywiście sposób prowadzenia działalności będzie analogiczny i nie zmienią się przepisy w tym zakresie).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2647 ze zm.) stanowi, że:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ww. ustawy:

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1)odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,

2)są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,

3)wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zgodnie z art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności badawczo-rozwojowej oznacza to działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

W myśl art. 5a pkt 39 ww. ustawy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych oznacza to:

a)badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2022 r. poz. 574, z późn. zm.),

b)badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Z kolei w definicji prac rozwojowych zawartej w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że oznaczają one:

prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 742, ze zm.):

Badania naukowe są działalnością obejmującą:

1)badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

2)badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy:

Prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Z opisu sprawy wynika, że działalność Pana skupia się na działalności programistycznej, mającej na celu tworzenie i rozwijanie programu komputerowego. Swoje zadania w zakresie dostarczania usług programistycznych wykonuje Pan wg metodologii SDLC, zgodnie z metodologią cyklu życia oprogramowania (SDLC - Software Development Life Cycle).

Wytwarzany przez Pana kod źródłowy ma charakter unikalny, zarówno z punktu widzenia Pana, jak i kontrahentów. Każde zadanie wymaga indywidualanego podejścia. Dostarczane rozwiązania są bowiem zawsze dopasowane do wymagań i indywidulanych potrzeb klienta – począwszy od zebrania informacji dotyczących wymagań funkcjonalnych i niefunkcjonalnych wykonywanego rozwiązania w celu sprostania oczekiwaniom klienta. Oryginalność w zakresie realizowanych przez Pana projektów oznacza unikatowość rozwiązania, które przez swój indywidualny charakter nie może być wykorzystywane u innego klienta. Można więc powiedzieć, że oryginalność oprogramowania polega na dostosowaniu rozwiązań do wymagań i indywidualnych potrzeb klienta oraz konkretnego projektu - począwszy od fazy planowania, po fazę wdrożeniową. Nie są to rozwiązania, które można znaleźć jako gotowe produkty - z uwagi na unikalne potrzeby i konieczność ciągłych zmian. Niejednokrotnie aplikacje wymagają rozwoju związanego ze zmianami oraz przyrostem realizowanych przez odbiorcę scenariuszy biznesowych.

Na wstępie trzeba podkreślić, że z pracami badawczo-rozwojowymi mamy do czynienia wówczas, gdy wykorzystuje się dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszenia istniejących produktów/usług. Wobec powyższego ocena czy prowadzone przez Pana prace programistyczne stanowią działalność badawczo-rozwojową dokonana zostanie w kontekście wskazanych przez Pana efektów tych prac.

Z ustawowej definicji zawartej w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że działalność badawczo-rozwojowa musi mieć charakter twórczy. Jak podaje słownik języka polskiego PWN, działalność twórcza to zespół działań podejmowanych w kierunku tworzenia (działalność – zespół działań podejmowanych w jakimś celu), powstania czegoś (twórczy – mający na celu tworzenie, tworzyć – powodować powstanie czegoś). W doktrynie prawa autorskiego podkreśla się natomiast, że cecha twórczości związana jest przede wszystkim z rezultatem działalności człowieka o charakterze kreacyjnym i jest spełniona wówczas, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Działalność twórcza oznacza, że „ustawodawca za przedmiot prawa autorskiego uznaje tylko rezultat (przejaw) takiego działania, który choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem, że posiada cechę nowości, której stopień nie ma znaczenia”. Zatem twórczość działalności badawczo-rozwojowej może przejawiać się opracowywaniem nowych koncepcji, narzędzi, rozwiązań niewystępujących dotychczas w praktyce gospodarczej podatnika lub na tyle innowacyjnych, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących u podatnika.

W opisie sprawy wskazał Pan, że z uwagi na konieczność dopasowania tworzonego oprogramowania pod wymagania funkcjonalne i niefunkcjonalne klienta określone w formie nietechnicznej, tworzone efekty pracy są zawsze niepowtarzalne, odznaczają się oryginalnością i unikalnością. Są ponadto twórczą realizacją szczegółowych projektów zlecanych przez klientów.

Wskazał Pan, że każdy z projektów ma charakter indywidualny i jest dostosowany do konkretnego klienta w oparciu o jego wymagania i cele, które pragnie osiągnąć. Nie są to rozwiązania, które można znaleźć jako gotowe produkty — z uwagi na unikalne potrzeby i konieczność ciągłych zmian. Niejednokrotnie aplikacje wymagają rozwoju związanego ze zmianami oraz przyrostem realizowanych przez odbiorcę scenariuszy biznesowych. Odpowiada Pan za tworzenie programów komputerowych (lub określonego modułu programu) od podstaw, dlatego też nie można uznać, żeby Pana działalność skupiała się na wykonywaniu rutynowych i okresowych zmian w programach. Opracowuje i tworzy Pan na rzecz klienta nowe programy komputerowe (lub też odpowiada za wprowadzenie określonego modułu/funkcjonalności do programu). Są to programy unikalne, tworzone na rzecz danego użytkownika programu.

Zatem prowadzona przez Pana działalność w zakresie tworzenia programów komputerowych ma twórczy charakter.

Kolejnym kryterium działalności badawczo-rozwojowej jest prowadzenie tej działalności w sposób systematyczny. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, słowo systematyczny oznacza (i) robiący coś regularnie i starannie, (ii) o procesach: zachodzący stale od dłuższego czasu, (iii) o działaniach: prowadzony w sposób uporządkowany, według pewnego systemu; też: o efektach takich działań; planowy, metodyczny. W związku z tym, że w definicji działalności badawczo-rozwojowej słowo „systematyczny” występuje w sformułowaniu „podejmowaną (działalność) w sposób systematyczny”, a więc odnosi się do „działalności”, czyli zespołu działań podejmowanych w jakimś celu, najbardziej właściwą definicją systematyczności w omawianym zakresie jest definicja obejmująca prowadzenie działalności w sposób uporządkowany, według pewnego systemu. Zatem słowo systematycznie odnosi się również do działalności prowadzonej w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. To oznacza, że działalność badawczo-rozwojowa jest prowadzona systematycznie niezależnie od tego, czy podatnik stale prowadzi prace badawczo-rozwojowe, czy tylko od czasu do czasu, a nawet incydentalnie, co wynika z charakteru prowadzonej przez niego działalności oraz potrzeb rynku, klientów, sytuacji mikro i makroekonomicznej. Z powyższego wynika, że spełnienie kryterium „systematyczności” danej działalności nie jest uzależnione od ciągłości tej działalności, w tym od określonego czasu przez jaki działalność taka ma być prowadzona ani też od istnienia planu co do prowadzenia przez podatnika podobnej działalności w przyszłości. Wystarczające jest, aby podatnik zaplanował i przeprowadził chociażby jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele do osiągnięcia, harmonogram i zasoby. Taka działalność może być uznana za działalność systematyczną, tj. prowadzoną w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany.

Wyjaśnił Pan, że działalność prowadzona przez niego ma charakter systematyczny. Jej celem jest opracowanie i wytworzenie programu, który będzie miał kompleksowy charakter i będzie spełniał wszystkie wymagania użytkowników programu (w zakresie użyteczności oraz funkcjonalności programów). Wytworzenie programu komputerowego jest procesem rozłożonym w czasie — tym samym prace nad wytworzeniem programu nie mają charakteru jednorazowego, sporadycznego. Systematyczność jest związana również z tym, że w toku realizacji działalności na bieżąco tworzy Pan i przenosi na swojego kontrahenta (oczywiście za wynagrodzeniem) prawa do wytwarzanego kodu źródłowego. Specyfika programów komputerowych powoduje, że w ich przypadku występuje stała potrzeba unowocześniania (modyfikacji) programów.

Zatem kolejne kryterium definicji działalności badawczo-rozwojowej w odniesieniu do wskazanych przez Panią programów komputerowych jest spełnione.

Powyżej omówione dwa kryteria działalności badawczo-rozwojowej dotyczą charakteru i organizacji prowadzenia tej działalności, podczas gdy ostatnie, trzecie kryterium, dotyczy rezultatu prowadzenia tej działalności, tj. zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. W konsekwencji, głównym zadaniem dla zarządzającego projektem badawczo-rozwojowym jest zlokalizowanie i zidentyfikowanie zasobów wiedzy przed rozpoczęciem działań projektowych; zasobów w ujęciu funkcjonalnym i celowościowym, czyli podlegającym zwiększeniu oraz możliwym i właściwym do wykorzystania zwiększonej wiedzy do nowych zastosowań. Lokalizacja i identyfikacja wiedzy obejmuje szereg działań, w tym określenie stanu wiedzy, miejsca, sposobu jej wykorzystania oraz selekcji pod względem przydatności do realizacji celu projektu.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach każdej z zawartych umów dysponuje Pan wyłącznie wiedzą zebraną w wyniku własnego doświadczenia oraz edukacji. W toku tworzenia programów wykorzystuje Pan głównie frameworki oparte o języki programowania: Java, JavaScript, Terraform, Groovy oraz Kotlin. W zależności od wymagań klientów w przyszłych zleceniach mogą być wykorzystane inne technologie. Powyższe może być związane np. ze zleceniem opracowania dodatkowych funkcjonalności w wytwarzanych programach. Poszczególne rozwiązania są odpowiedzią na model danych obecny w systemie oraz architekturę przez niego przyjętą. Oznacza to, że nie mogą zostać użyte istniejące już programy komputerowe, a każdy efekt prac jest skrojony na miarę danego projektu oraz oczekiwań klienta. Miejsce, sposób wykorzystania i selekcji wiedzy oraz umiejętności dotyczących każdego projektu pozostaje w zgodzie z opracowywaną funkcjonalnością danego systemu oraz na podstawie zdobytego doświadczenia.

Wskazuje Pan także, że wykonywane czynności nie obejmują rutynowych i okresowych zmian wprowadzanych w programach.

Zatem powyższe pozwala uznać, że wykorzystuje Pan istniejące zasoby wiedzy w celu tworzenia nowych zastosowań.

Kluczowe jest zawarte w definicji działalności badawczo-rozwojowej rozróżnienie, które wskazuje, że taka działalność obejmuje dwa rodzaje aktywności, tj.:

–badania podstawowe i badania aplikacyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce oraz

–prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 tej ustawy.

Należy zwrócić uwagę na wyłączenie zawarte w art. 4 ust. 3 tej ustawy, mogące odnosić się do wielu przejawów aktywności podatnika. Zastrzeżenie zostało wprowadzone w celu wyeliminowania z zakresu działalności badawczo-rozwojowej tych przejawów aktywności podatnika, które mimo ulepszenia istniejących procesów lub usług, z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość), nie mogą stanowić prac rozwojowych.

Pojęcie działalności badawczo-rozwojowej obejmuje również prace rozwojowe w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce.

Prace rozwojowe polegają na nabywaniu, łączeniu, kształtowaniu i wykorzystywaniu dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności – przy czym użyty przez ustawodawcę spójnik „i” wskazuje, że aby uznać działania za prace rozwojowe konieczne jest zaistnienie wszystkich tych czynności, tj.:

•nabycia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

•łączenia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

•kształtowania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

•wykorzystania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności.

Prace rozwojowe bazują zatem na dostępnej wiedzy – w zależności od celów, jakie przyjęto dla prowadzenia prac, będzie to wiedza z określonej dziedziny lub dziedzin. Prace te obejmują kolejno:

•nabycie wiedzy i umiejętności, czyli pozyskanie wiedzy/umiejętności, zapoznanie się z wiedzą, zrozumienie jej;

•łączenie wiedzy i umiejętności, czyli znalezienie takich zależności pomiędzy wiedzą z różnych zakresów, dziedzin lub wiedzy wynikającej z różnych badań naukowych oraz pomiędzy umiejętnościami, które są istotne z punktu widzenia postawionych celów badan rozwojowych;

•kształtowanie wiedzy i umiejętności, czyli takie „ułożenie” efektów nabywania i łączenia wiedzy i umiejętności lub takie sformułowanie wniosków płynących z tych procesów, aby można je było wykorzystać dla realizacji postawionych celów prac rozwojowych;

•wykorzystanie wiedzy i umiejętności, czyli ich użycie, posłużenie się nimi dla osiągnięcia celów prac rozwojowych.

Co istotne, całość ww. czynności służy:

•planowaniu produkcji oraz

•projektowaniu i tworzeniu zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług.

Chodzi przy tym o konkretne produkty, konkretne procesy lub konkretne usługi albo konkretne rodzaje produktów, procesów lub usług. Podmiot prowadzący prace rozwojowe organizuje je z uwzględnieniem specyfiki konkretnych produktów, procesów lub usług – od niej zależą potrzeby prowadzenia prac rozwojowych i ich zakres.

Jednocześnie ustawodawca wyłączył z definicji prac rozwojowych działalność obejmującą rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do produktów, procesów lub usług, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. O tym, jakie zmiany do produktów, procesów lub usług mają charakter rutynowy (wykonywany często i niemal automatycznie) i okresowy (powtarzający się, występujący co pewien czas) będzie każdorazowo decydował charakter konkretnych produktów, procesów bądź usług.

Jak wynika z analizy wniosku, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, samodzielnie odpowiada Pan za wytworzenie programu (funkcjonalności programu) uwzględniając wytyczne przedstawione przez klientów. Co istotne, programy są opracowywane na podstawie Pana własnej wiedzy i umiejętności.

Prowadzona działalność obejmuje nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług. W ramach prowadzonej działalności wykorzystuje Pan posiadaną wiedzę, i umiejętności w zakresie wytwarzania programów komputerowych, w tym w zakresie języków programowania i narzędzi, które są wykorzystywane w procesie wytwarzania programów komputerowych, odpowiadającym indywidualnym potrzebom użytkownika programu. Jednocześnie nie jest wykluczone nabywanie i wykorzystywanie w procesie tworzenia programów nowej, niewykorzystywanej dotychczas przez Pana wiedzy i umiejętności. Powyższe dotyczy również działalności dotyczącej rozwijania programów (tworzenia aktualizacji, nowych modułów dla programów). W tym zakresie działania realizowane przez Pana zmierzają do jednego celu - wytworzenia oprogramowania, które będzie spełniało wymagania stawiane przez kontrahenta.

Zatem powyższe pozwala uznać, że opisana działalność w zakresie tworzenia programów spełnia warunki do uznania jej za prace rozwojowe.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, działalność polegająca na tworzeniu programów komputerowych spełnia definicję działalności badawczo-rozwojowej w rozumieniu art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym podkreślić, że działalnością badawczo-rozwojową nie jest całość usług świadczonych przez Pana ani też całość prowadzonej przez Pana działalności programistycznej, ale wyłącznie te działania, które ściśle dotyczą tworzenia innowacyjnych rozwiązań służących stworzeniu nowego produktu - takich jak te, które zostały wymienione we wniosku i jego uzupełnieniu i w warunkach działalności wynikające z wniosku i jego uzupełnienia.

Przedsiębiorcy osiągający dochody generowane przez prawa własności intelektualnej od 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z preferencyjnej stawki w podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

W myśl art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1.patent,

2.prawo ochronne na wzór użytkowy,

3.prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,

4.prawo z rejestracji topografii układu scalonego,

5.dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,

6.prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,

7.wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2021 r. poz. 213),

8.autorskie prawo do programu komputerowego

–podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Stosownie do art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym.

Należy przyjąć, że dochody z kwalifikowanego IP mogą być opodatkowane na preferencyjnych zasadach w takim zakresie, w jakim kwalifikowane IP wytwarza dochody w efekcie prac badawczo-rozwojowych prowadzonych przez podatnika. Innymi słowy, skorzystanie z preferencji IP Box jest możliwe w sytuacji występowania związku między dochodem kwalifikującym się do preferencji a kosztami faktycznie poniesionymi w celu jego uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 30ca ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

a)z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

b)ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

c)z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;

d)z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

W myśl art. 30ca ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy korzystający z opodatkowania zgodnie z ust. 1 są obowiązani do wykazania dochodu (straty) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w zeznaniu za rok podatkowy, w którym osiągnięto ten dochód (poniesiono stratę).

Zgodnie bowiem z art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 30ca są obowiązani:

1.wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonych księgach rachunkowych;

2.prowadzić księgi rachunkowe w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;

3.wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;

4.dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;

5.dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.

Stosownie do art. 30cb ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych :

Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji. Zgodnie z art. 30cb ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy na podstawie ksiąg rachunkowych lub ewidencji, o której mowa w ust. 2, nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 27 lub art. 30c.

Zatem, podatnik, który osiągnął w ciągu roku dochód z kwalifikowanego IP i decyduje, że wobec tego dochodu będzie stosował 5% stawkę podatku, jest zobowiązany do wykazania tego dochodu w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym ten dochód został osiągnięty. Podatnik ma prawo stosować 5% stawkę podatkową do dochodu z tego konkretnego kwalifikowanego IP w okresie, w którym kwalifikowane IP posiada ochronę prawną.

Ponadto należy wskazać, że podatnik, który chce skorzystać z ww. preferencji jest zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

Podkreślić należy, że w celu skorzystania z opodatkowania dochodów na podstawie art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik ma obowiązek na bieżąco prowadzić odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencję, czyli od momentu poniesienia pierwszych kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ww. ustawy. Przepisy o IP BOX nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji IP Box.

Jak wcześniej rozstrzygnięto, tworzy Pan programy komputerowe w ramach prowadzonej bezpośrednio działalności badawczo-rozwojowej, spełniającej definicję wskazaną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opisie sprawy wskazał Pan, że efekty pracy (tworzone oprogramowanie) są zawsze odrębnymi programami komputerowymi, które podlegają ochronie prawnej na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Prawa autorskie do tego kodu źródłowego są przenoszone na kontrahenta. Ponadto, w ramach dostosowania się do przepisów ustawy o PIT dotyczących IP BOX została zaprowadzona osobna ewidencja, o której mowa w art. 30cb ustawy o PIT, spełniająca wymagania wynikające z treści tego przepisu. Ta ewidencja jest prowadzona na bieżąco od 1 stycznia 2022 r. i jest planowane, że będzie prowadzona w przyszłości.

Należy także wskazać, że oprogramowanie – definiowane, jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów – podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2059 ze zm. dalej: „ustawa o PAIPP”).

Stąd oprogramowanie może być uznane za kwalifikowane IP, w świetle art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o PAIPP:

Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

Mając powyższe na uwadze, autorskie prawo do programu komputerowego wytwarzanego samodzielnie przez Pana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpłatne przeniesienie prawa autorskiego do programu komputerowego stanowi dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, na podstawie art. 30ca ust. 1 ww. ustawy, może Pana zastosować stawkę opodatkowania 5% do dochodu osiągniętego z kwalifikowanych praw własności intelektualnej za 2022 r.

Należy podkreślić, że wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego IP ustala się jako iloczyn:

–dochodu z kwalifikowanego IP osiągniętego w roku podatkowym oraz

–wskaźnika, którym zostanie przemnożony powyższy dochód.

Powyższe odnosi się również do lat kolejnych, o ile sposób prowadzenia działalności w zakresie kwalifikowanych praw własności intelektualnej nie ulegnie zmianie w stosunku do tego, opisanego we wniosku, a także nie ulegnie zmianie stan prawny, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

•stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

•zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Końcowo wskazujemy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła. Pełna weryfikacja prawidłowości Pani stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

–Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego zastosuje się Pani do interpretacji.

–Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

–w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

–w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).