Interpretacja indywidualna z dnia 12.03.2019, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.49.2019.1.MP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2019 r. (data wpływu 23 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od 2012 r. leczy się psychiatrycznie i uczęszcza na psychoterapię. Po pobycie w szpitalu psychiatrycznym w 2016 r. na oddziale leczenia zaburzeń osobowości i nerwic, została Wnioskodawczyni zalecona dalsza psychoterapia. Również według prowadzącej Wnioskodawczynię specjalistki psychiatry, jedynym sposobem powrotu do odzyskania zdrowia psychicznego jest psychoterapia. Oczekiwanie na tego rodzaju usługi w ramach funduszu zdrowia jest długotrwałe. Wnioskodawczyni zalecono, ok. 5 lat leczenia, co w przypadku Narodowego Funduszu Zdrowia jest niemożliwe Wnioskodawczyni postanowiła skorzystać z psychoterapii prywatnej. Psychoterapię można uznać jako rehabilitację leczniczą, pozwalającą przywrócić Jej sprawność fizyczną i psychiczną poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na psychoterapię nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też zwrócone Wnioskodawczyni częściowo lub w całości w jakiejkolwiek innej formie, nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Całość kosztów psychoterapii Wnioskodawczyni poniosła z własnych środków. Wnioskodawczyni orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z symbolem choroby psychicznej posiada od 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r. koszty poniesione na psychoterapię prywatną?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnia Ona wymogi uzyskania ulgi rehabilitacyjnej z zakresu rehabilitacji leczniczej.

W ocenie Wnioskodawczyni, poprzez aktywne uczestnictwo w psychoterapii zmierza Ona do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu funkcjonowania, poprawy jakości życia i integracji społecznej. W związku z tym, że Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności i ponosiła koszty leczenia (rehabilitacji) z własnych środków uważa, że może odliczyć te wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;

Stosownie do treści art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym w 2018 r.), wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od 2012 r. leczy się psychiatrycznie i uczęszcza na psychoterapię. Po pobycie w szpitalu psychiatrycznym w 2016 r. na oddziale leczenia zaburzeń osobowości i nerwic, Wnioskodawczyni została zalecona dalsza psychoterapia. Również według prowadzącej Wnioskodawczynię lekarza psychiatry, jedynym sposobem powrotu do odzyskania zdrowia psychicznego jest psychoterapia. Oczekiwanie na tego rodzaju usługi w ramach funduszu zdrowia jest długotrwałe. Wnioskodawczyni postanowiła skorzystać z psychoterapii prywatnej. Psychoterapię można uznać jako rehabilitację leczniczą, pozwalającą przywrócić sprawność fizyczną i psychiczną poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych. Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na psychoterapię nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też zwrócone Wnioskodawczyni częściowo lub w całości w jakiejkolwiek innej formie, nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Całość kosztów psychoterapii Wnioskodawczyni poniosła z własnych środków. Wnioskodawczyni orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z symbolem choroby psychicznej posiada od 2014 r.

Katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zatem nie wszystkie wydatki, które ponosi osoba niepełnosprawna będą podlegały odliczeniu w ramach przywołanego przepisu, a tylko te, które są w nim wymienione. Odliczenie od dochodu wydatków możliwe będzie tylko wówczas, gdy mieszczą się one w katalogu określonym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na psychoterapię, które nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w jakiejkolwiek formie, są odpowiednio udokumentowane i były zalecone przez lekarza psychiatrę należy wskazać, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia zabieg i rehabilitacja. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w Słowniku wyrazów obcych (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz Encyklopedii PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Z całokształtu sprawy zaprezentowanej przez Wnioskodawczynię oraz przywołanych wyżej przepisów prawa wynika, że odbywane przez Wnioskodawczynię zabiegi psychoterapii indywidualnej wypełniają przesłanki do uznania ich za zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, skoro odbywane świadczenia stanowią zabiegi rehabilitacyjne, stwierdzić należy, że poniesiona przez Wnioskodawczynię jako osobę posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności, odpłatność na ww. zabiegi, stanowi tytuł do odliczenia poniesionych przez Nią wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, przy spełnieniu warunku posiadania przez Wnioskodawczynię dokumentów stwierdzających poniesienie tych wydatków.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni jest uprawniona na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do odliczenia od dochodu za 2018 r. wydatków poniesionych w tym okresie na zabiegi rehabilitacyjne, tj. psychoterapię.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe przepisy należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej