Zdaniem Wnioskodawcy, na wstępie należy wskazać, iż transakcje kupna i sprzedaży kontraktów realizowane pomiędzy A. PL i A. DE są porównywalne, w związku z czym, należna na rzecz spółki A. DE prowizja, jak i prowizja należna A. PL powinna być ustalana w porównywalny sposób.

W analizowanym stanie faktycznym metoda ustalania prowizji należnej A. DE odpowiada sposobowi ustalania prowizji należnej na rzecz spółki A. PL.

Zatem dla wykazania, iż analizowane transakcje są porównywalne należało dokonać analizy porównywalności na podstawie przepisów OECD poprzez którą zostanie wykazane, iż transakcje te są porównywalne a w konsekwencji zastosowana prowizja w wysokość X jest prowizją rynkową.

Warunki porównywalności transakcji zostały szczegółowo określone w Wytycznych OECD, w paragrafach 1.39-1.63, na podstawie których opracowane zostały regulacje poszczególnych krajów członkowski należących do OECD w zakresie cen transferowych.

Paragraf 1.33 OECD stwierdza, iż zastosowana zasada ceny rynkowej stosowana jest w oparciu o porównanie warunków w kontrolowanych transakcji z warunkami transakcji między niezależnymi przedsiębiorstwami. Do takich porównań mogą być przydatne, ekonomicznie istotne cechy transakcji, które są porównywane i które muszą być wystarczająco porównywalne. Być porównywalne oznacza, że żadna z tych różnic (jeśli występują) między sytuacjami, które są porównywane nie mogłaby istotnie wpłynąć na stan badania w metodologii (np. ceny lub marży), lub, że w miarę dokładne korekty mogą być wykonane, aby wyeliminować wpływ tego rodzaju różnic. W celu określenia stopnia porównywalności, w tym jakie zmiany są niezbędne do ustalenia, zrozumienia, należy wziąć pod uwagę, jak niezależne przedsiębiorstwa oceniają potencjalne transakcje. Na przykład, dla jednego przedsiębiorstwa jest mało prawdopodobne, aby zaakceptowało oferowaną cenę za produkt przez niezależne przedsiębiorstwa, jeśli wie ono, że inni potencjalni klienci są skłonni zapłacić więcej w podobnych warunkach. Ten punkt odnosi się do kwestii porównywalności, gdyż niezależne przedsiębiorstwo, generalnie bierze pod uwagę wszelkie ekonomicznie istotne różnice pomiędzy opcjami realnie dostępnymi (np. różnice w poziomie ryzyka i innych czynników porównywalności omówione poniżej). Dlatego też przy dokonywaniu porównań wynikających z zastosowania zasady ceny rynkowej, administracje podatkowe powinny brać te różnice pod uwagę przy ustalaniu, czy istnieje porównywalność między sytuacjami, które są porównywane i jakie zmiany mogą być konieczne do zapewnienia porównywalności.

Zatem aby móc określić, czy transakcje są porównywalne należy posłużyć się pięcioma czynnikami mającymi znaczenie przy określaniu porównywalności.

Wymienione źródło (OECD) wskazuje następujące pięć podstawowych czynników warunkujących porównywalność dwóch zestawianych ze sobą, pod kątem analizy cen transferowych, transakcji:

1. Cechy charakterystyczne dóbr lub usług

Analizowane transakcje sprzedaży kontraktów pomiędzy spółkami A. DL i A. PL są porównywalne ze względu na zakres oraz rodzaj usług. Zakres oraz rodzaj usług jest identyczny, gdyż w obu przypadkach spółki A. DE jaki A. PL są sprzedawcą oraz nabywcą usług (kontraktów), które są w konsekwencji świadczone dla niezależnego podmiotu. Dlatego uzasadnionym jest kalkulowanie ceny za prowizję z tytułu sprzedaży w wysokości X stawki godzinowej wynikającej ze sprzedawanego kontraktu, skoro jest ona świadczona dla niezależnego ostatecznego nabywcy, z którym ustalono wcześniej stawkę godzinową pracy. I co istotne na wysokość ustalonej w ten sposób stawki godzinowej nie ma wpływu, która ze spółek A. wykonuje usługi. Najistotniejszym dla zewnętrznego klienta jest aby usługa była wykonania. Nie ma dla niego znaczenia to, pracownicy której ze spółek A. usługą tę wykonają. I co równie istotne wysokość prowizji ustalonej pomiędzy spółkami A. PL i DE wynosząca X stawki godzinowej realizowanego kontraktu jest uzależnione jedynie od wysokości stawek godzinowych obowiązujących w stosunku do klienta zewnętrznego. Wskazać należy także, iż nie bez przyczyny OECD dała prym charakterystyce dóbr i usług jako podstawowej determinancie przy określeniu cech porównywalności transakcji, co oznacza że spełnienie tej przesłanki jest istotną przesłanką do stwierdzenia, iż transakcje realizowane pomiędzy spółkami A. DE i A. PL są porównywalne.

2. Analiza funkcjonalna

Można stwierdzić, iż w analizowanych transakcjach spółki A. DE i A. PL pełnią identyczne funkcję tzn. z jednej strony sprzedawcy a z drugiej nabywcy. Zatem w przypadku sprzedaży kontraktów przez spółkę A. DL na rzecz spółki A. PL spółce A. DE przysługuje z tego tytułu prowizja w wysokość X stawki godzinowej wynikającej ze sprzedaży tegoż kontraktu. Identyczny mechanizm jest stosowany w przypadku gdy to spółka A. PL sprzedaje na rzecz spółki A. DE kontrakt, W takiej sytuacji spółce A. PL przysługuje z tego tytułu prowizja w wysokości X stawki godzinowej wynikającej ze sprzedaży tegoż kontraktu. Zatem w obu wskazanych wyżej mechanizmach kalkulacyjnych spółka A. DE pełni funkcję zarówno sprzedawcy jaki nabywcy kontraktów identycznie, jak spółka A. PL pełniąca również funkcję sprzedawcy oraz nabywcy. Odnośnie natomiast ponoszonych przez strony transakcji ryzyk wskazać można kilka z nich, które mogą wpłynąć na kształtowanie się czynników cenotwórczych mających bezpośredni lub pośredni wpływ na cenę transakcyjną sprzedawanych kontraktów.

Co istotne zarówno funkcje, ryzyka i angażowane aktywa w przypadku obu spółek A. są identyczne. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że wyznacznikiem wysokości wynagrodzenia prowizyjnego jest wartość stawki godzinowej ustalona z klientami zewnętrznym, wskazać należy, że transakcje pomiędzy A. PL i A. DL są porównywalne. Biorąc pod uwagę powyższe warunki, ustalenie wynagrodzenia na wyższym poziomie w niniejszej transakcji byłoby nie do zaakceptowania.

3. Warunki umów.

W analizowanej transakcji spółki A. DE i A. PL zawarły w dniu 2 lipca 2008r. umowy sprzedaży kontraktów na identycznych warunkach. Kwota prowizji przysługującej spółce A. DE z tytułu sprzedaży kontraktów spółce A. PL wynosi X stawki godzinowej wynikającej ze sprzedawanego kontraktu i jest identyczna z kwotą prowizji przysługującej spółce A. PL w przypadku sprzedaży przez nią kontraktów spółce A. DL.

Podkreślić należy, iż niezależnie od tego, która ze spółek sprzedaje kontrakty, czy jest to spółka A. DL, czy A. PL, to ostatecznym nabywcą usług będących przedmiotem sprzedawanego kontraktu jest podmiot niepowiązany np. V. AG. Zatem warunki zawartych kontraktów są identyczne. Dlatego też uzasadnionym jest zastosowanie identycznej warunków handlowych w tym identycznej marży. Trudno bowiem oczekiwać aby zrealizowana marża w przypadku sprzedaży kontraktów była różna w zależności od tego, który podmiot byłby sprzedawcą (czy byłaby to spółka A. DL czy A. PL), ponieważ takie różnicowanie nie byłoby uzasadnione ekonomicznie skoro nabywcą końcowym usług wynikających ze sprzedanego kontraktu był podmiot niepowiązany, dla którego nie ma znaczenia, która ze spółek A. wykona dla niego określone usługi.

4. Sytuacja ekonomiczna

Dokonując oceny porównywalności transakcji pod względem ekonomicznym dokonywanych pomiędzy spółkami A. DL i A. PL oraz ostatecznym nabywcą usług będących przedmiotem sprzedaży należy w pierwszej kolejności odwołać się do samej struktury ekonomicznej obu spółek (A. DL i A. PL), która ma bezpośrednie przełożenie na sam charakter usługi a w konsekwencji na warunki, w jakich usługa ta zostaje wyświadczona, czyli ostatecznie nabyta np. przez V. AG. Podkreślić należy, że niezwykle istotnym elementem sprzedaży kontraktów pomiędzy spółkami A. DL i A. PL jest późniejsze ich wykonanie na rzecz ostatecznego odbiorcy. Zarówno A. DL jaki i A. PL muszą być podmiotami konkurencyjnymi. Niewątpliwie konkurencyjność odgrywa istotny element mogący wskazywać na rynkowość dokonywanych transakcji. Bowiem trudno oczekiwać ażeby A. DE osiągał wyższą marżę z tytułu sprzedaży kontraktów niż A. PL w przypadku gdy kontrakty te są następnie wykonywane dla V. AG. Gdyby A. DL miał osiągać większą marżę na sprzedaży kontraktów niż A. PL to z ekonomicznego punktu widzenia takie działanie dla A. PL nie byłoby opłacalne a zatem A. PL nie zdecydowałby się sprzedać tych kontraktów skoro osiągnąłby niższą marżę na nich. W takiej sytuacji A. PL tez podniósłby marze aby zarabiać więcej

5. Strategia biznesowa.

W ramach strategii gospodarczej realizowanej przez A. DE oraz A. PL wskazać można:

• budowanie i umacnianie marki,

• dążenie do systematycznego wzrostu udziału w rynku,

• systematyczny wzrost obrotów i rentowności.

Umowa zawarta pomiędzy spółkami jest niewątpliwie korzystna dla obu stron. A. PL uzyskuje prawo do wykonania kontraktu zawartego z zewnętrznym kontrahentem. A. DE natomiast zyskuje pewność, że A. PL będzie realizował kontrakt z podmiotem zewnętrznym w sposób prawidłowy. Jako, że schemat realizowanych transakcji działa w dwie stron) i jest identyczny odnoszone przez obie spółki A. korzyści również są identyczne. Trwała współpraca w warunkach uczciwej konkurencji powoduje oszczędność czasu i pieniędzy, co w krótkim okresie czasu przekłada się na efektywny i stały wzrost natomiast w długim okresie czasu przekłada się na ekonomię skali obu Spółek Wzajemne relacje między A. DE a A. PL ukierunkowane są na stałą i harmonijną współpracę.

W związku z powyższym, uzasadnionym jest zastosowanie prowizji z tytułu sprzedaży kontraktów na rzecz A. DE oraz A. PL w identycznej wysokości bowiem realizowane kontrakty pomiędzy podmiotami zewnętrznymi są porównywalne. Ponadto zaangażowanie ryzyk, funkcji, aktywów a także ponoszonych kosztów obu spółek A. jest porównywalne. Co najistotniejsze punktem wyjścia wysokości zastosowanej w transakcjach pomiędzy spółkami A. prowizji jest stawka godzinowa ustalona pierwotnie pomiędzy spółkami A. a kontrahentami zewnętrznymi. Tym samym zasadnym jest uznanie, że stosowana w ramach rozliczeń pomiędzy spółkami A. metoda ustalania wynagrodzenia prowizyjnego na takim samym procentowym poziomie, jednakże w zależności od stawki godzinowej wcześniej zawartego z podmiotem zewnętrznym kontraktu jest prawidłowa. Tylko wtedy zdaniem Spółki wynagrodzenie prowizyjne zostanie zostało ustalone we właściwy sposób i zgodne jest z regulacjami OECD. Podkreślić należy także, że skoro transakcje zawarto pomiędzy Spółkami A. PL i A. DE są porównywalne to przychody oraz koszty z tytułu sprzedaży kontaktów zostały ustalone prawidłowo.

W analizowanym stanie faktycznym sprzedaż kontraktów nastąpiła w obie strony. Przedstawiona analiza potwierdza porównywalność obu transakcji a tym samym, zdaniem Spółki, uznania stosowna metodę ustalania wynagrodzenia prowizyjnego stosownego w rozliczeniach pomiędzy A. PL i A. DE.

Z uwagi na wskazaną przez Spółkę porównywalność transakcji obie strony pobierają wynagrodzenie prowizyjne określone w taki sam sposób. Jest to X % stawki godzinowej ustalonej wcześniej z Klientem.

Ad. 1

Zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W związku z powyższym zapłacona prowizja, przy założeniu, że ta prowizja została - ze względu na swą wysokość oraz metodę - skalkulowana prawidłowo oraz w sposób uzasadniony rynkowo, stanowi dla Spółki (a tym samym dla Wnioskodawcy) koszt uzyskania przychodu. Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, iż zapłacona prowizja związana jest bezpośrednio z prowadzoną działalności gospodarczą.

Ad.2

Zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów usług.

W związku z powyższym otrzymana prowizja, przy założeniu, że została ona skalkulowana prawidłowo tak jak prowizja, którą należy zapłacić (ta sama metoda kalkulacji), stanowi z podatkowego punktu widzenia przychód do opodatkowania dla Spółki (tym samym dla Wnioskodawcy). Ponadto wskazać również należy, iż otrzymana prowizja związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

Podkreślić należy, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła.

Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Jednocześnie w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka A. Sp. z o.o. Sp. komandytowa (dalej A. PL., Spółka), w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, osiąga przychody z tytułu świadczenia usług wykończeniowych prac blacharskich na powierzonym majątku ruchomym. W tym celu oddelegowuje pracowników do Niemiec, Rosji i Indii. Spółka wystawia faktury VAT bezpośrednio na nabywców usług. Podobny zakres usług wykonuje także A. GmbH § C. (dalej A. DE). Pomiędzy A. PL a A. DE podjęto decyzję o wzajemnym odstąpieniu przez spółki A. kontraktów realizowanych z klientami zewnętrznymi. Od tego momentu A. PL i A. DE otrzymywały przychody z tytułu prowizji od sprzedaży kontraktów tego samego rodzaju. Obie spółki A. z tytułu powyższych transakcji fakturowały nabywcę kontraktów (czyli A. DE lub A. PLN - w zależności od kontraktu) w wysokości określonego % stawki godzinowej (dalej jako wysokość X) wynikającej ze sprzedanego kontraktu. Mechanizm określania wysokości wynagrodzenia prowizyjnego jest stosowany w obie strony.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż:

• zapłacona kwota prowizji stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• a otrzymana prowizja stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1, w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku spółki, w której to Wnioskodawca jest wspólnikiem.

Jednocześnie, mając na uwadze treść zadanych przez Wnioskodawcę pytań oraz własne stanowisko w sprawie, podkreślić należy, że przedmiotem interpretacji indywidualnej, wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Tut. organ podatkowy, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia, czy wysokość prowizji oraz metoda jej skalkulowania ustalona została w sposób prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania kontrolnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 695 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie