Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 12.06.2007, sygn. PD/415-4/07, Urząd Skarbowy w Krasnymstawie

Temat interpretacji

W dniu 15 marca 2007r. Podatnik zwrócił się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną w zakresie używania samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do II grupy inwalidztwa, będącą właścicielem samochodu osobowego. W uzasadnieniu przedmiotowego wniosku Wnioskodawca wskazał, iż w 2006r. nie korzystał z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Posiadany samochód osobowy był wykorzystywany dla potrzeb związanych z częstymi dojazdami do szpitala, przychodni, aptek, lekarzy z praktyką prywatną. Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez niego koszty na w/w dojazdy uprawniają do odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne w wysokości 2 280,00 zł.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, własne stanowisko w sprawie zawarte we wniosku, w świetle obowiązujących przepisów prawa Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną, uważa się wydatki poniesione m. in. na:odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,leki w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeżeli lekarz specjalista stwierdził, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo,używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa (...), dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280,00 zł.

Warunkiem odliczenia w/w wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek jednego z niżej wymienionych orzeczeń:
1)orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach,
2)decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową, albo rentę socjalną,
3)orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów,
4)orzeczenia o niepełnosprawności, wydanego przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

W myśl art. 26 ust. 7b cytowanej ustawy odliczeniu nie podlegają te z w/w wydatków, które zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Jeżeli wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, iż po spełnieniu wskazanych powyżej warunków podatnik ma prawo do odliczenia w ramach ulgi określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jedynie tych wydatków, które wymienione zostały w art. 26 ust. 7a cytowanej ustawy, brak jest zatem możliwości odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych na dojazdy do szpitali, przychodni, aptek, lekarzy z praktyką prywatną.

Zatem stanowisko zawarte we wniosku o interpretację stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiotowej sprawie nie jest prawidłowe.

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z art. 14 par. 1 i 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla Wnioskodawcy do czasu jej zmiany lub uchylenia.