Interpretacja indywidualna z dnia 19.12.2007, sygn. ITPB1/415-399/07/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2007 r. (data wpływu 22 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie nieograniczonego obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wyjechała w dniu 24 lutego 2002 r. do Wielkiej Brytanii z zamiarem zamieszkania tam na stałe. Do czasu wyjazdu zagranicę pracowała jedynie dorywczo i nie ma żadnego majątku, nadto na miesiąc przed wyjazdem (18 stycznia 2002 r.) ukończyła studia wyższe. Przez ostatnie 6 lat Wnioskodawczyni mieszkała w wynajmowanym mieszkaniu, pracowała i studiowała w L. Tam też opłacała podatki i składkę na ubezpieczenie zdrowotne. W tym czasie nie dokonała żadnej inwestycji w Polsce, a jej kontakt z krajem polegał jedynie na corocznych wizytach u rodziców.

Z początkiem października 2007 r. Wnioskodawczyni powróciła do Polski i zamieszkuje ze swoimi rodzicami, a do chwili obecnej jest osobą stanu wolnego. Deklaruje chęć pozostania w kraju na stałe pod warunkiem zrealizowania planu założenia własnej działalności gospodarczej w postaci autorskiej pracowni projektowania wnętrz. W związku z tym wystąpiła o pomoc z Funduszu Pracy; ponadto zamierza wynająć mieszkanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli kryterium przesądzającym o istnieniu nieograniczonego obowiązku podatkowego (również w Polsce) jest miejsce zamieszkania, rozumiane jako centrum interesów życiowych i wszystko, co przez to można rozumieć, to w świetle prawa takiemu obowiązkowi nie powinna ona podlegać, za czym przemawia prawie sześcioletni pobyt w Wielkiej Brytanii. Nadto Wnioskodawczyni podkreśliła całkowity brak jakichkolwiek interesów w Polsce, a jedynym czynnikiem zmieniającym ten stan rzeczy jest polepszająca się sytuacja polityczna i gospodarcza w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasadą polskiego prawa podatkowego, wyrażoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), jest nieograniczony obowiązek podatkowy. Zasada powyższa oznacza, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stosownie do obowiązującego od dnia 1 stycznia 2007 r. ust. 1a tegoż artykułu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ustawodawca, definiując status osoby zamieszkującej na terytorium Polski, sformułował dwa kryteria jego uzyskania: posiadanie w Polsce ośrodka interesów życiowych oraz pobyt w Polsce dłuższy niż 183 dni. Wobec powyższego osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP jest osoba posiadająca w kraju ośrodek interesów życiowych i zarazem przebywająca na jego obszarze dłużej niż 183 dni, bądź spełniająca tylko jeden z ww. warunków.

Natomiast w świetle art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Z powyższego wynika, iż kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy. Jeśli miejsce to będzie znajdować się na terytorium RP wystąpi nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie jednak z treścią art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis art. 3 tejże ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) za osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie uważa się każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

• osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

• jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

• jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

• jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., nie zawierała definicji miejsca zamieszkania, należało zatem stosować definicję z art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Jednakże wprowadzenie do ww. ustawy podatkowej pojęcia miejsca zamieszkania osoby fizycznej dla potrzeb określenia, gdzie osoba ta podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, nie zmienia przyjętego dotychczas w Polsce kryterium rezydencji. Nadal pozostaje nim miejsce zamieszkania.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego przyjąć należy, że w okresie od dnia 24 lutego 2002 r. do października 2007 r. (niesprecyzowano daty powrotu) Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, a ponadto, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączyły Wnioskodawczynię z Wielką Brytanią. W państwie tym przebywała, studiowała, pracowała i uiszczała podatki. Z Polską nie miała żadnych powiązań osobistych.

Przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii oznaczało, iż Wnioskodawczyni w tym czasie podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Z uwagi na fakt, iż nie uzyskiwała wtedy dochodów na terytorium Polski, nie była zobowiązana do rozliczania podatku dochodowego w Polsce.

Biorąc natomiast pod uwagę fakt, iż Wnioskodawczyni przyjechała do Polski z zamiarem wynajęcia mieszkania i prowadzenia działalności gospodarczej (w tym celu stara się o pomoc z Funduszu Pracy), należy rozważyć, czy w myśl przytoczonego na wstępie przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma miejsce zamieszkania w Polsce. W ocenie tutejszego organu przyjazd do Polski, gdzie Wnioskodawczyni ma rodziców i będzie prowadzić działalność gospodarczą, kwalifikuje się w świetle poczynionych ustaleń jako przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Polski. Zatem od dnia powrotu do Polski ma Ona miejsce zamieszkania na terytorium RP. W przedstawionym stanie faktycznym uznać należy, że od daty powrotu do Polski w październiku 2007 r. - Wnioskodawczyni spełnia przesłanki do uznania, że dla celów podatkowych ma miejsce zamieszkania w Polsce. Natomiast w przypadku przyjęcia, iż ma Ona miejsce zamieszkania w obu państwach, państwo Jej rezydencji należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art.4 ust. 2 polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Istotnymi w tym zakresie jest określenie stałego miejsca zamieszkania oraz ośrodka interesów życiowych.

Mając na względzie wypracowaną przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), a ujętą w art. 4 ust. 2 lit. a) Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (która na mocy porozumienia państw-sygnatariuszy stanowi wzorzec dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym umowy polsko-brytyjskiej), koncepcję stałego miejsca zamieszkania, jako każdą formę zamieszkiwania, niezależną od tytułu prawnego do zajmowanego lokalu mieszkalnego czy domu (w rozumieniu prawa własności, najmu, dzierżawy, użyczenia itp.), a uwarunkowaną przede wszystkim zamiarem przebywania na dłuższy czas w sposób ciągły, należy uznać, iż z uwagi na fakt zamieszkiwania przez Wnioskodawczynię na dzień sporządzenia wniosku wspólnie z rodzicami, a w przyszłości wynajęcie samodzielnego mieszkania, została zrealizowana przesłanka miejsca stałego zamieszkiwania w Polsce.

Co więcej, więzi rodzinne oraz plany mieszkaniowe, jak i plany założenia w Polsce działalności gospodarczej (podjęte zostały już w tym kierunku działania wniosek o pomoc z Funduszu Pracy), składają się, w przypadku Wnioskodawczyni, na przeniesienie centrum życiowych i zawodowych interesów na terytorium RP. Przy określeniu ww. centrum należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem.

Konkludując, przeniesienie do Polski ośrodka interesów życiowych skutkowało objęciem Wnioskodawczyni nieograniczonym obowiązkiem podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Informuje się, że w razie złożenia przez Wnioskodawczynię fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.