Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 24.01.2007, sygn. US.PD-I-415/1/39/1/06/07, Urząd Skarbowy w Zgorzelcu

Temat interpretacji

POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 roku nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgorzelcu stwierdza, że stanowisko XXX przedstawione we wniosku z dnia xxx o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 listopada 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgorzelcu wpłynął wniosek z dnia 3 listopada 2006 r. o udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o którym mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Podatnik wystąpił z zapytaniem czy do komornika, w świetle ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów, tzn. czy koszty działalności egzekucyjnej komornika mają być rozliczane na zasadach wyznaczonych przez ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy w oparciu o postanowienia ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że do komornika sądowego nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów. Strona stwierdza, że przepisy tej ustawy mają zastosowanie - zgodnie z postanowieniami ustawy o komornikach sądowych - tylko do opodatkowania dochodu komornika oraz że rozliczenie kosztów działalności egzekucyjnej odbywa się w oparciu i na zasadach przewidzianych przez przepisy ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.
Stosownie do treści art. 28 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji do komornika stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ubezpieczeniach społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, dotyczące osób prowadzących działalność gospodarczą. Zatem ustawodawca nie wniósł ograniczeń, zastrzeżeń czy wykluczeń, tak więc w stosunku do komorników sądowych ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zmian) ma zastosowanie w całości.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszystkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a celem, jakim jest osiągnięcie lub zamiar osiągnięcia przychodów. Wydatki te nie mogą być również wymienione w katalogu wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów w art. 23 ww. ustawy. Ponieważ ustawodawca nie wymienia w art. 23 cytowanej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków komornika sądowego więc koszty, które mają bezpośredni związek z uzyskiwanym przychodem, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże podatnik musi wykazać związek kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jaki jego poniesienie będzie miało wpływ na osiąganie przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.
Mając na uwadze powyższe uregulowania zawarte w cytowanej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych tutejszy Organ podatkowy nie podziela stanowiska przedstawionego przez stronę i uznaje je za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie siedmiu od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.