Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 23.01.2006, sygn. DP.I 415/42/05, Urząd Skarbowy w Kraśniku

Temat interpretacji

Postanowienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kraśniku zgodnie z przepisem art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.) w odpowiedzi na zapytanie, które wpłynęło do tut. Urzędu dnia 16 listopada 2005 r. postanawia: uznać przedstawione przez podatnika stanowisko za prawidłowe.

Uzasadnienie

Stan faktyczny: W dniu 09.12.2003r. spółka cywilna zawarła umowę leasingu operacyjnego na ciągnik siodłowy z Bankowym Funduszem Leasingowym S.A. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy. W wyniku wypadku losowego niezależnego od użytkownika przedmiotu leasingu spółka zamierza po 24 miesiącach trwania umowy zakończyć umowę leasingu oraz wskazać osobę prowadzącą działalność gospodarczą, która wyraża zgodę na kontynuację umowy leasingowej.

Stanowisko pytającego: Spółka stoi na stanowisku, iż w okresie 24 miesięcy, w którym trwała umowa leasingowai w którym spłacane były raty leasingowe raty te powinny być zaliczane w koszty uzyskania przychodu pomimo wcześniejszego rozwiązania umowy leasingowej.

Ocena stanowiska wnioskodawcy: Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kraśniku stwierdza, że zajęte przez spółkę stanowisko w sprawie jest prawidłowei znajduje potwierdzenie w przytoczonych poniżej przepisach prawa podatkowego. Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a (art. 23a - art. 23l) ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176z późn. zm.).

Zgodnie z art. 23b ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki: 1.została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz 2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Przy umowie leasingu należy mieć na uwadze również art. 23b ust. 2 ustawy podatkowej, z którego wynika, że jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługującym na podstawie:1/ art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U.z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm./,2/ przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,3/ art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. z 1997r. Nr 26, poz. 143 z późn.zm. / do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f - 23h.

Ze stanu faktycznego oraz przedstawionej umowy wynika, iż zawarta przez spółkę umowa spełnia warunki zawarte w art. 23b ust. 1 ustawy podatkowej tj.: została zawarta na czas określony obejmujący okres 36 miesięcy tj. ponad 40% normatywnego okresu amortyzacji, suma ustalonych w niej opłat odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu.

W związku z powyższym w przypadku, gdy umowa leasingu spełnia oba warunki zawarte w art. 23b ust. 1 ustawy podatkowej oraz finansujący nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym, o których mowa w art. 23b ust. 2 ustawy, podatnik ma prawo ujęcia w kosztach uzyskania przychodów opłat leasingowych ustalonych w umowie leasingu. Ma tu bowiem zastosowanie generalna zasada kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określona w art. 22 ust. 1 z zastrzeżeniem art. 23 wyżej cytowanej ustawy - stanowiąca, iż kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Unormowanie to oznacza, iż możliwość zaliczenia określonego wydatku, nie wyłączonego z mocy art. 23 do kosztów uzyskania przychodów zależna jest od wykazania przez podatnika istnienia bezpośredniego związku przyczynowego miedzy poniesionymi wydatkami a uzyskanym przychodem jako następstwo tego związku. Ustawodawca w art. 23 ustawy nie wymienia wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów - kosztów odpowiadających wartości już spłaconych rat leasingowych w przypadku gdy korzystający rozwiąże umowę leasingową przed terminem określonym w umowie leasingu.

Przepisy art. 23a - 23l ustawy o podatku dochodowym nie określają skutków podatkowych wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu bądź też cesji umowy, regulują jedynie skutki podatkowe rozporządzania przedmiotem leasingu w trakcie trwania umowy oraz po upływie podstawowego okresu umowy.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez spółkę stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu dokonane wydatki na spłatę rat leasingowych, które spółka poniosła za okres, kiedy korzystała z ciągnika siodłowego będącego przedmiotem tej umowy w prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z powyższym należy uznać stanowisko przedstawione we wniosku za prawidłowe. Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika tut. urzędu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia zgodnie z art. 239 i art. 222 Ordynacji podatkowej.