Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 20.01.2006, sygn. II US. PB-I/415/8/06, Drugi Urząd Skarbowy w Rzeszowie
Temat interpretacji
Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 22 ust. 1 i ust. 5, art. 24a ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku strony z dnia 1.12.2005 r. (data wpływu: 2.12.2005 r.), uzupełnionego w dniu 27.12.2005 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej wyjaśnienia: czy zakup nieruchomości przeznaczonej do remontu i adaptacji pomieszczeń na apartamenty mieszkalne, a następnie do sprzedaży będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w momencie zakupu na podstawie aktu notarialnego, tak jak towar handlowy (gdyż nie jest środkiem trwałym), Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie postanawia uznać stanowisko podatnika za nieprawidłowe.
W dniu 2.12.2005 r. do tut. organu podatkowego wpłynął wniosek z dnia 1.12.2005 r. pana Piotra K., uzupełniony w dniu 27.12.2005 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Podatnik jest udziałowcem spółki jawnej "K.". W miesiącu grudniu 2005 r. spółka miała zamiar dokonać zakupu nieruchomości położonej w miejscowości K., przeznaczonej do remontu i adaptacji istniejących pomieszczeń na apartamenty mieszkalne, które następnie będą sprzedawane oddzielnie na postawie odrębnych aktów notarialnych. Podatnik pyta, jak prawidłowo zakwalifikować zakup tej nieruchomości w prowadzonych przez spółkę urządzeniach księgowych. Zdaniem podatnika, w opisanej sytuacji zakup nieruchomości powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie zakupu i sporządzenia aktu notarialnego, gdyż nieruchomość taka stanowi towar handlowy, a nie jest środkiem trwałym.
Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanowiska podatnika, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego w piśmie, wyjaśnia, co następuje:
Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów zawiera przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Warunkiem uznania wydatków za koszty jest jednak ich związek z działalnością gospodarczą, co powinno być odpowiednio udokumentowane, a obowiązek ten spoczywa na podatniku. Odpowiednie udokumentowanie wiąże się z wynikającym z art. 24a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych m.in. obowiązkiem prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Wobec podatników prowadzących księgi rachunkowe dla czasowego wyodrębnienia kosztów danego roku podatkowego przyjęto następującą zasadę: koszty uzyskania przychodów można potrącić tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz koszty uzyskania - określone co do rodzaju i kwoty - które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do danego roku podatkowego. Jeżeli ich zarachowanie nie było możliwe, to są potrącalne w r., w którym zostały poniesione (art. 22 ust. 5 ww. ustawy). Zasada ta nie ma jednak zastosowania do odsetek od zobowiązań, w tym również od kredytów (pożyczek), które potrącane są zawsze w roku zapłaty. Z zasady tej wynika, że moment dokonania wydatku oznaczającego zmniejszenie stanu środków przedsiębiorstwa nie musi być jednocześnie momentem potrącenia kosztu uzyskania przychodu. Koszt uzyskania przychodu jest bowiem potrącany w roku podatkowym, którego ten koszt dotyczy, natomiast wydatek może być poniesiony w latach poprzedzających ten rok lub w latach po nim następujących. Pierwsza z wymienionych w art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sytuacji obejmuje przypadki, w których wydatek następuje w latach poprzedzających rok, w którym nastąpi potrącenie kosztu uzyskania przychodu. Przypisanie kosztów do danego roku podatkowego jest generalnie zgodne z przyjętą w prawie bilansowym zasadą memoriałową. Artykuł 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala jedynie ustalić, czy dany wydatek może być w ogóle kosztem, natomiast art. 22 ust. 5 tej ustawy - kiedy można go odliczyć. A zatem jeżeli dany koszt można przypisać do roku, którego dotyczy, to odpisanie go w roku poniesienia nie jest prawidłowe.
Pan Piotr K. jest udziałowcem spółki jawnej "K." prowadzącej księgi rachunkowe (wg danych bazy POLTAX tut. Urzędu). Według aktualnego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 13.12.2005 r. w Dziale 3 - Przedmiot działalności, pod poz. 17 wymieniono branżę 70 - obsługa nieruchomości, w ramach której mieści się działalność: sprzedaż i kupno nieruchomości mieszkalnych. W przedmiotowej sprawie zakup nieruchomości w miejscowości K. miał mieć miejsce w miesiącu grudniu 2005 r. Dopiero po dokonaniu remontu i adaptacji pomieszczeń, poszczególne lokale tej nieruchomości sprzedawane będą jako apartamenty mieszkalne, na podstawie odrębnych aktów notarialnych. A zatem zgodnie z zakresem przedmiotu działalności spółki jawnej "K.", dokonywane przez spółkę czynności mają charakter działalności handlowej. Z uwagi na fakt prowadzenia ksiąg rachunkowych, w świetle postanowień ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym, tj. zgodnie z zasadą, że koszty uzyskania przychodów można potrącić tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, nie jest możliwe dokonanie zarachowania zakupu nieruchomości dokonanego w miesiącu grudniu 2005 r. w dacie poniesienia wydatku. Wydatek dotyczący zakupu tej nieruchomości, będzie zatem stanowił koszt uzyskania przychodu dopiero w dacie sprzedaży poszczególnych apartamentów mieszkalnych, obliczony w sposób proporcjonalny do kosztu ogółem jej zakupu.