Temat interpretacji
Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wymianę pokrycia dachowego budynku związanego z działalnością gospodarczą
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wymianę pokrycia dachowego budynku związanego z działalnością gospodarczą jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wymianę pokrycia dachowego budynku związanego z działalnością gospodarczą.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Wnioskodawczyni od dnia 15 listopada 1999 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej odzieży i obuwia PKD 46.42.Z, na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej pod numerem, prowadzonej przez Burmistrza Miasta, opodatkowaną podatkiem liniowym, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Poza tym posiada 50% udziałów w spółce cywilnej. Wnioskodawczyni jest zamężna i posiada wspólność majątkową z małżonkiem. Małżonek Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej.
Na skutek wichury, budynek wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, stanowiący środek trwały, uległ zniszczeniu, a mianowicie uszkodzony został dach. Wnioskodawczyni dokonała we wrześniu 2011 r. wymiany pokrycia dachowego (całkowitej wymiany: pokrycia dachowego, blachy, obróbek blacharskich, przemurowania kominów). Wydatki na ww. naprawę stanowiły kwotę 13.580 zł netto, podatek VAT 3.123,40 zł, kwota brutto 16.703,40 zł. Wnioskodawczyni zaliczyła całość wydatków do kosztów uzyskania przychodów we wrześniu 2011 r.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy Wnioskodawczyni miała prawo zaliczyć wydatki na wymianę pokrycia dachowego bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, czy może będzie to zwiększenie wartości budynku i wówczas będzie naliczona amortyzacja...
Zdaniem Wnioskodawczyni, miała prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawę pokrycia dachowego, ponieważ efektem wykonywanych prac nie jest zwiększenie wartości technicznej, użytkowej, a w konsekwencji wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawczyni uważa, iż wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą uszkodzonych podczas wichury części dachu można uznać za remont, a nie ulepszenie.
Zdaniem Wnioskodawczyni, za ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż pierwotne jego przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych. W świetle tych kryteriów poniesione nakłady, Wnioskodawczyni potraktowała jako wydatki na remont, które w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Wnioskodawczyni uznała, iż wydatki na wymianę dachu nie będą pracami rekonstrukcyjnymi, ani ulepszeniowymi, lecz remontowymi z uwzględnieniem zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej i postępu technicznego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3, 9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Z powyższego przepisu wynika, iż ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych.
Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.
Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołać się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.
Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.
Poniesienie wydatków na prace mające charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową środka (remont) - uprawnia do zaliczenia ich w całości do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na wielkość tych wydatków, jako koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej odzieży i obuwia, opodatkowaną podatkiem liniowym, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na skutek wichury, w budynku wykorzystywanym do prowadzenia działalności gospodarczej, stanowiącym środek trwały, uszkodzony został dach. Wnioskodawczyni wykonała we wrześniu 2011 r. wymianę pokrycia dachowego (całkowitą wymianę: pokrycia dachowego, blachy, obróbek blacharskich, przemurowania kominów), a wydatki z tym związane zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów we wrześniu 2011 r.
Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż nakłady poniesione na wymianę pokrycia dachowego budynku stanowiącego środek trwały, wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w wyniku której przywrócony został pierwotny stan techniczny i użytkowy budynku, należy uznać za wydatki remontowe, a nie za wydatki na ulepszenie tego środka trwałego. W związku z tym poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na wymianę pokrycia dachowego ww. budynku, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi