Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 30.11.2004, sygn. OG-005/187/PDI/415/29/2005, Drugi Urząd Skarbowy w Kielcach
Temat interpretacji
W nawiązaniu do naszego pisma znak: OG-005/187/PDI/415/29/2004 z dnia 13.08.2004 r. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach informuje, iż w przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach zalecił sprostowanie udzielonej interpretacji.
W związku z powyższym niniejszym pismem Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach zmienia swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia 13.08.2004 r.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 23 powołanej wyżej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 % przychodu, chyba, że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Ponieważ w przepisach podatkowych brak jest odpowiedniej definicji pojęć reklama i reprezentacja, w celu wyjaśnienia ich znaczenia należy, więc sięgnąć do innych źródeł, tj. określeń słownikowych, orzecznictwa NSA, wyjaśnień Ministra Finansów.
Słownik języka polskiego pod red. Mieczysława Szymczaka określa, że reklama jest to rozpowszechnianie informacji o towarach i ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenia kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi.
Ogólnie, zatem ujmując celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach), nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą ilość potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).
Przymiotnik "publiczny" słownik języka polskiego definiuje natomiast jako dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich; związany z jakimś urzędem, jakąś instytucją itp.; ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny. O uznaniu prowadzonej reklamy za publiczną decyduje, więc forma jej dotarcia do adresatów, tzn. kierowanie do nieograniczonego, anonimowego kręgu odbiorców.
Z przedstawionego w piśmie "P" s. c. stanu faktycznego wynika, że wyprodukowane przez Spółkę tablice z nazwami ulic zostały postawione w centrum miasta, a umieszczone na nich informacje obejmują logo firmy, która je wykonała. W opisanej sytuacji mamy do czynienia z reklamą adresowaną do nieokreślonego kręgu anonimowych odbiorców. Tablice będą przekazywały wiedzę o zaletach firmy, a tym samym będą służyły reklamie publicznej. W związku, z czym poniesiony wydatek może zostać zaliczony w całości do kosztów uzyskania przychodów, zakwalifikowany jako koszt reprezentacji i reklamy.
Jednocześnie Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach informuje, że nieodpłatne przekazanie "M" przedmiotowych tablic nie będzie stanowiło darowizny. Podatnik dokonując świadczenia, w zamian, za które może oczekiwać świadczenia wzajemnego (w postaci możliwości reklamowania swoich wyrobów) nie wyczerpuje podjętymi w tym zakresie działaniami znamion darowizny. Cechą charakterystyczną umowy darowizny jest, bowiem brak ekwiwalentności dokonanego świadczenia.