Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29.02.2008 r. (data wpływu 03.03.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu ciężarowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.03.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu ciężarowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług drogowego transportu towarowego na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

Jest tzw. małym podatnikiem w rozumieniu przepisów art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opłaca on podatek na zasadach ogólnych. W roku 2007 Wnioskodawca nabył samochód ciężarowy przeznaczony do transportu towarów o wartości nie przekraczającej 50.000 Euro i skorzystał z prawa do jednorazowej amortyzacji na podstawie art. 22k ust 7 w/w ustawy.

W grudniu 2007 r. z interpretacji Urzędu Skarbowego w Zgierzu z dnia 12 lipca 2007r., Nr I-1/415/45/07 opublikowanej na stronie internetowej Ministra Finansów Wnioskodawca dowiedział się, że nie może skorzystać z tej ulgi.

W swojej interpretacji Urząd Skarbowy powołał się na art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym stwierdza się, że pomoc, o której mowa w art. 22 ust. 7 jest pomocą de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. Aktem tym jest rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z 15 grudnia 2006r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. WE L379).

Z treści art. 1 w/w rozporządzenia wynika, że pomoc de minimis nie przysługuje przedsiębiorcom prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego.

W obawie przed ewentualnie grożącymi Wnioskodawcy sankcjami podatkowymi i karnymi w oczekiwaniu na urzędową interpretację przepisów art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyksięgował on z kosztów 2007 roku jednorazową amortyzację samochodu a w zamian chcąc zmniejszyć dotkliwe skutki tej operacji wprowadził amortyzację określoną w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy użytkowania samochodu, jednak różnica między wcześniej dokonanym odpisem jednorazowych a zastosowaną później amortyzacją degresywną jest bardzo duża i znacząco wpłynęła na wysokość zobowiązania podatkowego.

Odpowiedź na wezwanie z dnia 22.04.2008 r. Nr IPPB1/415-277/08-2/JB została złożona w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawczy ad. pyt. 2 obawę wywołuje treść art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i związany z tym ewentualny zarzut naruszenia tych przepisów. Wnioskodawca zrezygnował bowiem niejako dobrowolnie z jednorazowej amortyzacji i dokonał równocześnie wyboru innej metody amortyzacji, którą to metodę, zgodnie z art.22h ust. 2 powinien on stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Uważa on, że interpretacja taka byłaby nieuprawniona, gdyż podyktowana została jedynie ostrożnością i do czasu otrzymania urzędowej interpretacji zmniejsza skutki podatkowe tej decyzji.

Z tych powodów, Wnioskodawca uważa iż w późniejszym czasie korekta zeznania i powrót do jednorazowego odpisu będzie jak najbardziej uzasadniony i nie sprzeczny z przepisami podatkowymi.

Odpowiedź na pytanie drugie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a 22o ww. ustawy.

Uregulowania zawarte w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, określają, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22h ust. 2 określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przepisu tego wynika, iż:

• wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;

• raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;

• przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.
  
  

Stosownie natomiast do art. 22k ust. 7-11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) zwanej dalej updof, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 EURO łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze niż według innych metod zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środków trwałych.

Definicję małego podatnika zawarto natomiast w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000,00 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000,00 zł.

W związku z powyższym mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż Wnioskodawca dokonuje od 2007 r. odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu ciężarowego wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro wprowadzenie środka trwałego do ewidencji już nastąpiło to Wnioskodawca dokonał już wyboru sposobu amortyzacji, w związku z czym zgodnie z przepisem art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wybrany sposób winien stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

Reasumując, pomimo spełniania przez Wnioskodawcę ustawowych kryteriów małego podatnika, nie przysługuje mu prawo zaliczenia jednorazowo w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu ciężarowego.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.