Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 09.07.2004, sygn. US-PD-I/415-52/04, Urząd Skarbowy w Legnicy

Temat interpretacji

W art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej ustawą, wyszczególnione zostały rodzaje źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wśród nich w pkt 6 wymieniono - najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze (...).
Zasady zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów zostały unormowane przepisem art. 22 ust. 1 ustawy, który stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
O zakwalifikowaniu określonych wydatków do kategorii kosztów uzyskania przychodów decyduje więc spełnienie łącznie dwóch warunków:
- wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów,
- wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków i odpisów, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów".

Zatem aby uznać określony wydatek za koszt uzyskania przychodu musi zachodzić między przychodem a kosztem uzyskania przychodu związek przyczynowo - skutkowy wynikający z potrzeb danego źródła przychodu. Użyty przez ustawodawcę zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż określony wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.
Przyjmując, że poniesiony koszt prowizji w związku z korzystaniem w wynajmie mieszkania z usług biura nieruchomości nie ma charakteru zbędnego wydatku, ale wydatku podporządkowanego osiągnięciu przychodu uznaje się, że stanowi on koszt uzyskania przychodu.