Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 09.12.2005, sygn. IX-005/421/Z/K/05, Urząd Skarbowy Łódź-Widzew

Temat interpretacji

Jak wynika ze złożonego wniosku, w sprawie dot. udokumentowania nieściągalności wierzytelności, (opierając się na stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi zawartym w decyzji z dnia 17.08.2005r.) podatnik uważa, iż wierzytelność wg decyzji za 2002r. zgodnie z pismem Komornika Sądu z dnia 12.04.2005r., w którym komornik potwierdza nieściągalność zadłużenia może zostać zaliczona do kosztów działalności w roku 2005.

Odnosząc się do powyższej kwestii Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) - kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do unormowań zawartych w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Jednocześnie art. 23 ust. 2 ustawy przedstawia sposoby uprawdopodobnienia nieściągalności, zgodnie z którym za wierzytelności j.w. - uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2. postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidacje majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit.a), lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Mając powyższe na uwadze, aby wierzytelności zarachować do kosztów, koniecznym jest spełnienie obu warunków (z art. 23 ust. 1 pkt 20 i któregokolwiek z wymogów z art. 23 ust. 2).Cytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych enumeratywnie wymieniają dowody, mogące stanowić o uznaniu za koszt uzyskania przychodu przedmiotowej wierzytelności. Jednym z nich, jest postanowienie o nieściągalności - uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu - wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego (art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stanowisko takie wyraziło Ministerstwo Finansów w piśmie Nr PO 4/BA-722-930/96 z dnia 25.05.1997r., zgodnie z którym (...) "aby wierzytelność mogła być uznana za stratę w rachunku podatkowym, z treści wydanego w ramach postępowania egzekucyjnego postanowienia organu egzekucyjnego powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie określonej wierzytelności" (...)

Z danych zawartych we wniosku wynika, iż Pana stanowisko opiera się na piśmie Komornika z dnia 12.04.2005r., a zatem nie został spełniony wymóg zawarty w cytowanym przepisie, tym samym przedstawiony dokument nie może stanowić o możliwości zaliczenia na jego podstawie wierzytelności j.w. do kosztów działalności w roku 2005.

Dodać należy, iż pismo opiera się na sprawie Nr sygn. akt: IIKm 792/02 prowadzonej z wniosku M. Banku R. S.A., o czym mowa również w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17.08.2005r. Przytoczony przez Pana fragment z uzasadnienia tej decyzji nie oddaje obrazu jej całości i nie może stanowić przesłanki do zajęcia innego stanowiska w tej sprawie.

W związku z powyższym, Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew stanowisko przedstawione w w/w wniosku uznał za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.