Temat interpretacji

W zakresie obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego z tytułu uczestnictwa pracowników w spotkaniach

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 555/11 z dnia 24.10.2011 r. (data wpływu 16.01.2012 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2010 r. (data wpływu 08.07.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego z tytułu uczestnictwa pracowników w spotkaniach jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.07.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego z tytułu uczestnictwa pracowników w spotkaniach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka ponosi wydatki związane z organizowaniem spotkań pracowników. W spotkaniach biorą udział pracownicy wyznaczeni przez przełożonych, np. członkowie danego zespołu, pracownicy określonego działu, wszyscy pracownicy firmy. Wybór pracowników nigdy nie jest losowy, a podyktowany charakterem spotkania i zakresem zadań przewidzianych dla określonych pracowników. W celu uatrakcyjnienia spotkań zdarza się, że spotkania są organizowane w miejscach atrakcyjnych turystycznie. Organizację spotkania (wyjazdu) Spółka zleca firmie zewnętrznej lub robi to we własnym zakresie. W planie spotkania (wyjazdu) jest przewidziana zarówno część poświęconą obowiązkom pracowniczym, jak i część integracyjno - rozrywkowa.

Przykładowo część związana z obowiązkami pracowniczymi podczas wyjazdu dla przedstawicieli handlowych polega na omówieniu wyników sprzedaży, podsumowaniu i wyciągnięciu wniosków z minionych kampanii promocyjnych, omówieniu przyjętych poprzednio i obecnie strategii, omówieniu wyznaczonych na przyszłość planów i sposobów ich realizacji.

Na spotkaniach przeprowadzane są również wewnętrzne szkolenia mające na celu zwiększenie kompetencji zawodowych osób szkolonych np. z technik sprzedaży, negocjacji itp. Prowadzone są przez wykwalifikowanych pracowników, przekazywane są materiały szkoleniowe. Podobna wiedza przekazywana jest również w trakcie części integracyjno-rozrywkowych, chociaż ma ona mniej sformalizowany charakter. Udział pracowników w spotkaniach / wyjazdach zawierających część szkoleniową lub merytorycznie związaną z obowiązkami pracowniczymi jest obowiązkowy. Poza wyjazdami z elementami szkolenia Spółka organizuje także typowo integracyjne spotkania (pikniki, wyjazdy do atrakcyjnych miejsc, wspólne wyjścia na zajęcia sportowe, kręgle itp.), mające na celu zacieśnienie współpracy między pracownikami, lepsze ich zmotywowanie, przekazanie tzw. miękkich umiejętności w luźnej formie. Spotkania te organizowane są okazyjnie, np. po zakończeniu kampanii, po wdrożeniu ważnych dla spółki projektów, przy rozliczaniu wykonania założonych celów. Podczas tych spotkań niejednokrotnie wręczane są nagrody pracownikom, którzy w sposób wyjątkowy zasłużyli się Spółce. Udział w tych spotkaniach nie jest obowiązkowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu uczestnictwa pracowników w wyżej opisanych wyjazdach / imprezach / spotkaniach / szkoleniach Spółka powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy pdof opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c tej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami, z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty - bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo nieodpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju usługi zakupione od zewnętrznego podmiotu.

Przepis art. 11 ust. 1 stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym art. 11 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy mówi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Określenie wysokości przychodu może być problematyczne w sytuacji, gdy np. impreza ma charakter otwarty, a wysokość kosztów ustalona została w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób biorących udział w imprezie. Wówczas określenie przez pracodawcę wysokości danej usługi przypadającej na poszczególnego pracownika nie jest możliwe.

Nie można nawet ustalić, czy pracownik faktycznie otrzymał określone świadczenie. Jak bowiem podkreślają sądy administracyjne, m.in. wyrok WSA w Warszawie, sygn. III SA/Wa 225/09 Aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast aby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń. Tym samym - organizując taką imprezę - Spółka nie ma obowiązku ustalania przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a tym samym jest zwolniona z obowiązku pobierania zaliczek na podatek. (Analogicznie w stosunku do osób nie będących pracownikami Spółki). Pogląd ten znajduje się także w interpretacji wydanej w dniu 09.06.2008 r. znak IBPB2/415-475/08/BD (KAN 2460/03/08), przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

W przedmiotowej sprawie wskazano, że pracodawca dla swoich pracowników oraz zaproszonych gości zamierza zorganizować imprezę okolicznościową związana z jubileuszem firmy sfinansowaną ze środków obrotowych Spółki. Jak wskazuje wnioskodawca nie ma możliwości określenia, w jakim stopniu poszczególni pracownicy będą korzystać z oferowanych świadczeń, a zatem uznać należy, iż wartość tych świadczeń nie stanowi dla pracowników źródła przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ze względu na brak możliwości zindywidualizowania przedmiotowych świadczeń. Tym samym pracodawca nie ma obowiązku potrącać od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy.

Podobnie zagadnienie rozstrzygane jest przez sądy administracyjne:

• wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2001 r. sygn. I SA/Sz 862/09:

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą wynika, iż zakupuje towary i usługi, jednak nie jest w stanie wskazać, w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych usług towarów korzystali. Zatem, w istocie zakupione towary i usługi są postawione do dyspozycji pracowników. Brak jest ustaleń, czy dana osoba (pracownik) z tego świadczenia skorzystała i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że nie każdy pracownik ze świadczenia skorzysta i z jakich przyczyn.

Zdaniem organów podatkowych, w takiej sytuacji opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń, bez względu na to, czy pracownik ze świadczenia skorzystał.

Zdaniem Sądu, stanowisko to jest nieuprawnione w świetle postanowień art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f. (...).

Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość.

• wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. I SA/Wr 1326/08:

(...) w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość.

Spółka uważa, iż tego typu imprezy, mające charakter otwarty, gdzie udział w poszczególnych częściach programu jest dowolny, a co więcej w każdej chwili można z niego zrezygnować, nie daje podstaw do twierdzenia, iż możliwe jest przypisanie poszczególnym osobom przychodu w określonej wysokości.

Spółka organizuje imprezy integracyjne głównie w tym celu, aby zatrudnieni w niej pracownicy mogli się lepiej zapoznać i stworzyć bardziej zorganizowany i spójny zespół. Zdaniem Spółki spotkania pracowników poza stałym miejscem wykonywania pracy pozwalają jej na lepszą integrację współpracowników, poprawę atmosfery pracy, wprowadzenie wśród pracowników odczucia emocjonalnego związania zarówno ze Spółką jako pracodawca, jak i z pozostałymi pracownikami. Spółka uznaje, iż dzięki temu pracują oni wydajniej i są bardziej zadowoleni z pracy na rzecz Spółki.

Podobnie nie można mówić o przychodzie uzyskanym przez pracownika w sytuacji, kiedy część wyjazdu poświęcona jest realizacji jego obowiązków pracowniczych. Uczestnicząc bowiem w organizowanym podczas wyjazdu szkoleniu związanym z pracą wykonywaną na danym stanowisku, czy też w spotkaniu dotyczącym np. omówienia nowych akcji marketingowych, pracownik nie otrzymuje żadnego przysporzenia w postaci dodatkowych świadczeń. Pozostaje on w tym czasie w dyspozycji pracodawcy. Odbywa się to często kosztem jego prywatnego czasu. Tym samym nie można uznawać, iż osoba, która będąc w dyspozycji pracodawcy realizuje swoje obowiązki, nawet jeśli odbywa się to w miejscu atrakcyjnym turystycznie, osiąga dodatkowy przychód. Celem organizowanego szkolenia lub spotkania jest zwiększenie kompetencji pracowników, które mają się w przyszłości przełożyć na wzrost przychodów pracodawcy.

Jak bowiem podkreślają zarówno sądy administracyjne jak i organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stanowisko takie, dotyczące różnych stanów faktycznych, gdyż chodzi tu głównie o zasadę braku przychodu ze stosunku pracy w sytuacji realizacji obowiązków służbowych, znaleźć można m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2009 r. (Nr IBPBII/1/415-75/08/HK), wyroku WSA w Poznaniu w dniu 12 lutego 2008 r. (sygn. akt I SA/Po 1597/07), czy też interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 marca 2010 r., sygn. IPPB1/415-935/09-7/KS.

Tym samym Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym udział pracowników w spotkaniu integracyjnym o charakterze otwartym, podczas którego nie ma możliwości ustalenia tego, kto w jakim stopniu i czy w ogóle skorzystał z oferowanych świadczeń lub też udział pracowników w wyjeździe połączonym ze szkoleniem (gdzie pracownik realizuje swoje obowiązki pracownicze) nie powoduje powstania u pracowników przychodu ze stosunku pracy, a tym samym Spółka nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przepis art. 31 ustawy pdof mówi bowiem, iż zaliczki na podatek dochodowy pobierane są przez zakład pracy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody m.in. ze stosunku pracy, a skoro jak wyżej wskazano pracownicy nie uzyskują przychodu, tym samym Spółka, jako zakład pracy nie ma podstaw do pobierania zaliczki na podatek.

W dniu 12.10.2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-638/10-4/MG, stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2010 r. (data wpływu 08.07.2010 r.) jest nieprawidłowe.

W ocenie organu podatkowego możliwe jest wyliczenie, jaki koszt został poniesiony w związku ze zorganizowaniem spotkań integracyjnych (zarówno tych organizowanych przez Spółkę we własnym zakresie, jak i tych organizowanych przez firmy zewnętrzne), a także określenie, którzy pracownicy mieli możliwość wzięcia udziału w spotkaniu, bez względu na to, czy dany pracownik brał udział w spotkaniu, czy też nie. Wobec tego Spółka jest w stanie ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu możliwości uczestnictwa w organizowanych przez Spółkę spotkaniach integracyjnych i przyporządkować je poszczególnym pracownikom. Możliwość wzięcia udziału w spotkaniu integracyjnym zorganizowanym przez pracodawcę, tj. w spotkaniu integracyjnym odbywającym się w miejscu atrakcyjnym turystycznie, obejmującym część integracyjno rozrywkową oraz część związaną z obowiązkami pracowniczymi, a także w spotkaniu typowo integracyjnym, prowadzi do powstania po stronie pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, który należy zakwalifikować do przychodu ze stosunku pracy, w konsekwencji czego na Spółce spoczywają obowiązki płatnika w przedmiocie poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od uzyskanych przez pracowników przychodów.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i w dniu 28.10.2010 r. (data nadania 29.10.2010 r., data wpływu 03.11.2010 r.) na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, w dniu 29.11.2010 r. pismem Nr IPPB2/415-638/10-6/MG (doręczenie 06.12.2010 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Strona wniosła pismem z dnia 05.01.2011 r. (data stempla pocztowego 05.01.2011 r., data wpływu 10.01.2011 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o jej uchylenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 24.10.2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 555/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, stwierdzając, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości.

Dnia 16.01.2012 r. do tut. organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12.01.2012 r. sygn. akt III SA/Wa 555/11 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W wydanym orzeczeniu Sąd stwierdził, że przy ustalaniu przychodu ze stosunku pracy związanego z nieodpłatnymi świadczeniami nie można pomijać treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla uznania za przychód określonych wartości pieniężnych wystarczające jest ich przekazanie lub postawienie do dyspozycji podatnika. W odniesieniu do świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń koniczne jest ich otrzymanie przez podatnika.

Sąd podniósł, że ze stanowiska organu podatkowego wynika, iż dla powstania przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia wystarczająca jest sama możliwość skorzystania z udziału w określonej imprezie, samo postawienie do dyspozycji pracownika możliwości wzięcia udziału w poszczególnych spotkaniach integracyjnych. Zdaniem Sądu stanowisko to uznać należy za sprzeczne z treścią art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia od otrzymania tego świadczenia. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Zdaniem Sądu opodatkowaniu w przypadku nieodpłatnych świadczeń nie podlega sama potencjalna możliwość skorzystania ze świadczenia, ale świadczenie faktycznie otrzymane. Zatem, o przychodzie pracownika można mówić, gdy skorzysta z postawionych do dyspozycji świadczeń.

Sąd stwierdził, że kolejną okolicznością warunkującą powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika jest możliwość ustalenia jego wysokości stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ich, z mocy art. 12 ust. 3 ww. ustawy należy ustalić stosownie do treści art. 11 ust. 2 - 2b cytowanej ustawy.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy integracyjnej. Dla opodatkowania istotne jest, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2011 r. sygn. akt II FSK 1531/09).

Zdaniem Sądu, taki statystyczny sposób ustalenia przychodu wynika ze stanowiska Ministra Finansów w ocenie którego, skoro Skarżąca zna liczbę pracowników, którzy biorą udział w imprezie integracyjnej oraz ogólną kwotę kosztów imprezy wynikającą, czy to z faktury wystawionej przez firmę zewnętrzną, czy to z poniesionych przez Skarżącą wydatków (w przypadku organizowania imprezy we własnym zakresie) możliwe jest ustalenie przychodu przypadającego na poszczególnego pracownika oraz że, ten sposób określenia przychodu dotyczy również pracowników, którzy jedynie mieli możliwość wzięcia w nim udziału.

W ocenie Sądu przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do wykonania takiego działania. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób, i to pracownika, który faktycznie otrzymał dane świadczenia, a nie któremu świadczenie to postawione zostało do dyspozycji.

Zdaniem Sądu w z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Ponadto Sąd podniósł, że podziela wyrażany w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że w takiej sytuacji zastosowanie znajdzie zasada impossibilium nulla obligatio est. Brak bowiem możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego (wyrok NSA z 16 września 2010 r., sygn. akt II FSK 1989/08, jak również cytowany wyżej wyrok NSA z 11 stycznia 2011 r. sygn. akt II FSK 1531/09).

Końcowo Sąd wskazał, że w przypadku postępowania w sprawie o wydania interpretacji indywidualnej organ (a następnie sąd rozpoznający ewentualną skargę) związany jest stanem faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę. Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, regulujące wydawanie interpretacji indywidualnych nie dają organowi prawa do domniemywania pewnych elementów stanu faktycznego - tak jak uczynił to Minister Finansów wskazując, że Skarżąca organizując spotkania zapewne zna listę osób, które zgłosiły akces wzięcia w nim udziału.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 555/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 660 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie