Temat interpretacji
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po rozpatrzeniu wniosku wniesionego w dniu 10.04.2006 r., uzupełnionego w dniu 10.05.2006 r., do Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tyt. podróży związanych ze świadczeniem usług kierowania pojazdem samochodowym, działając na podstawie art. 14a § 1, 2, 3, 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku art. 23. ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), postanawia uznać stanowisko przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.
Pismem z dnia 5.04.2006 r., uzupełnionym w dniu 10.05.2006 r., pan Marek J. zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z prośbą o udzielenie informacji czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługującym pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez ministra pracy i polityki społecznej. Zdaniem podatnika w trakcie świadczenia swoich usług ponosi znaczne koszty związane z częstymi podróżami za granicę i uważa, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługującym pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez ministra pracy i polityki społecznej. Podatnik oświadczył, iż w przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.
Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, stosownie do postanowień art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), stwierdza, że :
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pan Marek J. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług, które polegają na świadczeniu usług kierowania pojazdem samochodowym należącym do firmy transportowej przewożącej towary za granicę. Zgodnie z uzyskanym przez pana Marka J. numerem identyfikacyjnym REGON, PKD 7450B działalność została sklasyfikowana jako: "działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu". W zaświadczeniu o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej jako przedmiot działalności określono jak podaje pan Marek J. między innymi: 60 transport lądowy.
Mając powyższe na uwadze Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, stwierdza, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Problematykę zaliczania w koszty uzyskania przychodu, wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą a także osób z nimi współpracujących, reguluje art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu z tytułu podróży ww. osób - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra. Tymi odrębnymi przepisami, są dwa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 19.12.2002 r.:
- w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
- w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
Zatem jak wynika z powyższego, ustawodawca dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących.
Przepisy prawa podatkowego, w swej treści nie określają zakresu znaczeniowego pojęcia "podróż służbowa". W związku z czym należy odwołać się do definicji "podróży służbowej", zawartej w przepisach kodeksu pracy. Definicja podróży służbowej, została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W przepisie tym pojęcie podróży służbowej, zostało określone jako wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą, przyjąć należy, że podróżą służbową jest wyjazd związany z tą działalnością poza miejsce jej prowadzenia. Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia.
W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, iż wykonywanie zadań poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Wyjazdy krajowe i zagraniczne należą do istoty tej działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi, stanowią czynności będące przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast istotą podróży służbowej jest wykonywanie pojedynczego zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podatnika lub jego stałe miejsce pracy. Uwzględniając powyższe, podróżami służbowymi u osób prowadzących działalność gospodarczą, będą np. podróże odbywane do kontrahentów w celu omówienia warunków świadczenia usług, zawarcia umowy (kontraktu), uczestnictwa w targach itp. Tylko w takich przypadkach będą przysługiwały diety do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji powyższego, przedsiębiorcy świadczącemu usługi transportu samochodowego nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży związanych z istotą prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym bez znaczenia jest fakt, czy samochód przy pomocy którego świadczone są usługi stanowi własność przedsiębiorcy, czy zleceniodawcy wykonywanych usług. Zatem w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków osób prowadzących działalność gospodarczą w omawianym zakresie, poniesionych na ich wyżywienie w czasie podróży odbywanej w związku z prowadzoną działalnością. Wydatki takie, są wydatkami o charakterze osobistym. Kosztem uzyskania przychodów, w pełnej wysokości będą natomiast inne poniesione w podróży i prawidłowo udokumentowane przez przedsiębiorcę wydatki (np. rachunki za pobyt w hotelu, opłaty za przejazd płatną autostradą).
Powołany w piśmie wyrok wydany został w indywidualnej sprawie i nie może stanowić wykładni prawa.