Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2008 r. (data wpływu 30 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem spółki cywilnej, rozlicza się na zasadach ogólnych. Prowadzi działalność w zakresie krajowego i zagranicznego transportu śródlądowego barką rzeczną, głównie na terenie Niemiec i Holandii, rzadziej w kraju. Charakter działalności powoduje, że Wnioskodawca często odbywa krajowe i zagraniczne podróże służbowe na barce, wykonując zlecenia spedytora, które zapewniają Wnioskodawcy dochód.

Czas podróży oraz pobyt na statku jest wpisany w dziennik pokładowy statku oraz w indywidualną marynarską książeczkę pracy, potwierdzaną raz w roku w odpowiednim Urzędzie Żeglugi Śródlądowej. Koszty ponoszone w czasie podróży służbowych na wyżywienie i swoje utrzymanie (diety) Wnioskodawca zamierza rozliczać na formularzu delegacji służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo zaliczyć diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, gdyż koszt ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu. Wnioskodawca podaje, że realizacja zasadniczego przedmiotu działalności powinna być wliczona w zakres podróży służbowych, gdyż art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności i nie ogranicza objętych nim podmiotów.

Wnioskodawca, na poparcie swojego stanowiska, przytacza orzeczenia Sądów i Izb Skarbowych zezwalających na wliczanie diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorców w koszty prowadzonej działalności:

• NSA w Warszawie FSK 2175/04 z dnia 15 września 2005 r.,
• WSA w Warszawie III SA/Wa 3827/2006 z dnia 5 marca 2007 r.,
• WSA w Warszawie III SA/Wa 120/2007 z dnia 3 kwietnia 2007 r.,
• WSA w Poznaniu I SA/Po 173/02 z dnia 20 maja 2004 r.,
• WSA w Lublinie I SA/Lu 757/06 z dnia 17 stycznia 2007 r.,
• WSA w Poznaniu I SA/Po 1080/06 z dnia 13 lutego 2007 r.,
• Izba Skarbowa w Opolu PF-II/41171-0009/07/SK z dnia 13 lipca 2007 r.,
• Izba Skarbowa w Łodzi PB I-2/415/IV-01/07/US Sieradz/MB z dnia 15 marca 2007 r.,
• Izba Skarbowa w Katowicach IBPB1/415-12/07/WRz/KAN-67/07/07,
• Izba Skarbowa w Katowicach IBPB1/415-49/07/WRz/KAN-257/08/07,
• Izba Skarbowa w Katowicach IBPB1/415-334/07/RM/KAN-2947/12/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy oraz osób będących jego pracownikami mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Mając powyższe na względzie, jeżeli podróże zagraniczne, jakie odbywa Wnioskodawca są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. w odniesieniu do zagranicznej podróży służbowej przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Należy przy tym podkreślić, że pojęcie podróż służbowa unormowane jest w przepisach prawa pracy - art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Reasumując, wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, jeżeli zostały poniesione w celu uzyskania przychodu, bądź też miały na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.