Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 13.04.2004, sygn. PD I 415-30/32/04, Urząd Skarbowy Wrocław-Krzyki

Temat interpretacji

Zgodnie z zapisem art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, między innymi środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Definicja środków trwałych wynikająca z przepisów zawartych w art. 22 a ust. 1 ww. ustawy wymienia - prawo własności lub współwłasności - jako jeden z warunków, którego spełnienie jest niezbędne do zaliczenia składnika do środków trwałych.
W tym przypadku, środki transportu nie stanowią własności ani współwłasności podatnika, zatem do czasu przeniesienia prawa własności przedmiotowe środki transportu (samochody osobowe) nie mogą być zaliczone do środków trwałych. Dopiero po spłaceniu ostatniej raty i uzyskaniu tytułu własności, będzie można ująć nabyte środki transportu w ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a -22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy.
Jednocześnie należy zauważyć, że w przypadku, gdy samochód należący do osoby trzeciej jest nieodpłatnie używany w działalności gospodarczej, to u użytkownika - prowadzącego działalność gospodarczą, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia (z wyjątkiem nieodpłatnych świadczeń otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadku i darowizn). Wartość tego świadczenia się oblicza się zgodnie z art. 11 ust. 2-2b ustawy.
W sytuacji wykorzystywania samochodu osobowego na cele prowadzonej działalności gospodarczej, który nie jest zaliczony do majątku firmy podatnika prowadzącego działalność, wydatki związane z bieżącą eksploatacją takiego pojazdu mogą być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ograniczają możliwość zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych, które nie stanowią składnika majątku firmy.
W tym przypadku w koszty uzyskania przychodów można wpisać wydatki tylko do wysokości kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, o czym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 cyt. ustawy. Do ustalenia faktycznego przebiegu samochodu, podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Brak ewidencji przebiegu pojazdu pozbawia podatnika możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego nie stanowiącego składnika majątku firmy.
Jednocześnie należy zauważyć, że w przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej samochodów osobowych, które nie stanowią składników majątku firmy, niezbędne jest prowadzenie na każdy z tych samochodów, oddzielnej ewidencji przebiegu pojazdu.