Temat interpretacji

W dniu 23 listopada 2005r. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż pracownicy Wnioskującej, w zależności od stopnia zaszeregowania otrzymują od Spółki, do korzystania do celów służbowych telefony komórkowe, komputery przenośne i samochody, będące własnością Jednostki.

W związku z powyższym, Spółka zwróciła się z zapytaniem, czy korzystanie dla celów służbowych przez pracowników z telefonów, komputerów i samochodów, będących własnością Spółki, stanowi dla Nich przychód w rozumieniu art. 12 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Płatnika, w przytoczonym przepisie art. 12 mieszczą się również takie świadczenia w naturze, jakich swoim pracownikom udziela Wnioskująca, czyli możliwość korzystania z telefonu służbowego, samochodu bądź komputera. Natomiast ze względu na fakt, ze wszystkie te przedmioty wykorzystywane są przez pracowników do celów służbowych i na tej podstawie stanowią koszt uzyskania przychodu dla Spółki, nie mogą stanowić przychodu po stronie pracownika. W opinii Wnioskodawcy, pracownik korzystając z udostępnionych przez pracodawcę przedmiotów, nie jest w żaden sposób wzbogacony, gdyż nie korzysta z nich dla celów prywatnych.Gdyby natomiast pracownik wykorzystywał wymienione przedmioty na cele prywatne, to żadne wydatki ponoszone przez Spółkę na te przedmioty w tych okolicznościach, nie stanowiłyby kosztu uzyskania przychodu dla Spółki, a podlegałyby opodatkowaniu jako przychód pracownika, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się, co następuje:

Stosownie do art. 9 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: z 2000r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy, określa, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przytoczona powyżej definicja przychodów ze stosunku pracy określa, iż do przychodów pracownika zaliczyć należy zarówno świadczenia pieniężne jak i niepieniężne. Przychodem pracownika jest więc każde świadczenie otrzymane w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą, bez względu na źródło finansowania tego świadczenia, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w art. 21 ust. 1 wskazanej ustawy podatkowej. Przepis ten zawiera katalog zwolnień przedmiotowych, tj. przypadków, w których określone przychody lub dochody podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem, przychodami ze stosunku pracy będą zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężna świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przywołana regulacja wskazuje, iż przychodem pracownika ze stosunku pracy jest m. in. wartość nieodpłatnych świadczeń (świadczeń częściowo odpłatnych), przy czym świadczenia te pracownik winien otrzymać. Tylko w takiej sytuacji można uznać, iż pracownik otrzymał korzyść majątkową.W przedstawionym stanie faktycznym, telefony komórkowe, komputery przenośne oraz samochody osobowe, będące własnością Wnioskującej, wykorzystywane są przez pracowników do celów służbowych. Jak wskazuje Spółka, pracownik nie korzysta z tych przedmiotów do celów prywatnych. Wobec powyższego uznać należy, iż nie otrzymuje on nieodpłatnych świadczeń (świadczeń częściowo odpłatnych) w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej.

W sytuacji, gdyby pracownicy wykorzystywali telefony komórkowe, komputery przenośne oraz samochody osobowe dla celów prywatnych, zaś koszty takiego korzystania w całości lub w części ponosiłaby Wnioskująca Spółka, wówczas uzyskiwaliby oni nieodpłatne świadczenia (świadczenia częściowo odpłatne), które podlegałoby opodatkowaniu łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej.

Opierając się na przedstawionym stanie faktycznym oraz uwzględniając przywołane regulacje ustawy podatkowej, uznać należy, iż wykorzystywanie przez pracownika telefonu komórkowego, przenośnego komputera oraz samochodu osobowego jedynie w celach służbowych nie powoduje powstania w rozumieniu przepisów art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej. Zatem, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki, o których mowa w przepisach art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotowa interpretacja, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.