Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21.02.2008 r. (data wpływu 25.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat leasingowych ustalonych w umowie leasingowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.02.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat leasingowych ustalonych w umowie leasingowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny .

Podatnik świadczy usługi transportowe. Zawarł umowę leasingu operacyjnego na 36 rat. Przedmiotem umowy jest samochód osobowy T rok produkcji 2007. Prawo do dokonywania odpisów amortyzacji od wartości sprzętu przysługuje leasingodawcy i właścicielem samochodu jest leasingodawca. Wartość ofertowa netto wynosi: 114 344,26 PLN. Kwota ta jest wyższa w dniu przekazania niż 20 000 EURO. Przepisy ustawy o podatku dochodowym art. 23b ust.1 pkt 1 i 2 mówią, iż opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego są jego kosztem uzyskania przychodów.

Czy dostosować się do art. 23 ust. 1 pkt 4, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów część przewyższającą kwotę 20 000 EURO.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy można wszystkie opłaty związane z tą umową ująć w kosztach uzyskania przychodu bez ograniczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) umowa leasingu to umowa nazwana w kodeksie cywilnym, a także każda inna umowa, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwale lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Na podstawie art. 23 b ust. 1 ww. ustawy, definiującego tzw. leasing operacyjny, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

• została zawarta na czas oznaczony; stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz

• suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
  
  

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest dwukrotnie mowa o samochodach osobowych, których wartość przekracza 20.000 euro:

• w art. 23 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonanych według zasad określonych w art. 22a 22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania w tym przypadku ograniczenie dotyczy przedmiotowo amortyzacji, a więc podmiotowo firmy leasingowej dokonującej odpisów amortyzacyjnych, co wyklucza związek z kwalifikacją kosztów z tytułu rat leasingowych płaconych przez Pana,

• w art. 23 ust. 1 pkt 47, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia w tym przypadku ograniczenie dotyczy wszystkich samochodów osobowych, a więc także będących przedmiotem leasingu i dotyczy każdego podmiotu, który ponosi wydatki z tytułu ubezpieczenia samochodu.
  
  

Innych ograniczeń związanych z kwotą 20.000 euro dotyczących kosztów uzyskania przychodów w szczególności związanych z samochodami użytkowanymi w leasingu, o których mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, przepisy tej ustawy nie przewidują.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i przytoczonych wyżej przepisów do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu, pod warunkiem, że do zawartej przez Wnioskodawcę umowy leasingu operacyjnego mają zastosowanie powołane wyżej przepisy art. 23b ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.