Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 14.05.2004, sygn. IS.Si.WD-415-45/04/JS, Izba Skarbowa w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Siedlcach

Temat interpretacji

Na podstawie art. 14 b § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził nieprawidłowości udzielonej informacji, w związku z powyższym wyjaśnia się , co następuje:

Zgodnie z obowiązującymi w roku 1999 przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6, poz. 35 z późn. zm.) podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od zaktualizowanej wartości początkowej środków trwałych stanowiących własność lub współwłasność podatnika (§ 5 ust. 1 pkt 1). Stosownie do przepisów § 7 ust. 1 tego rozporządzenia odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej poszczególnych środków trwałych, o których mowa w § 5 ust. 1 pkt 1-3, w równych ratach co miesiąc, począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek przyjęto do używania, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrówanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedorór. Zgodnie zaś z § 9 ust. 1 rozporządzenia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych - dla samochodów osobowych mieszczących się w poz. 08, grupie 740, 741: pojazdy mechaniczne, szybowce - stawka amortyzacyjna wynosi 17,0 - 20, 0 % (tzw. metoda liniowa). Według tej stawki, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami podatnik winien amortyzować, począwszy od czerwca 1999 r. swój samochód. W myśl § 9 ust. 7 ww. rozporządzeniapodatnicy, mogą podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu (z wyjątkiem samochodów osobowych i innych samochodów o dopuszczalnej ładowności nie przekraczającej 500 kilogramów) przyjętych do używania po dniu 1 stycznia 1991 r. podwyższać przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0 i zgodnie z postanowieniem § 9 ust. 9 stawki amortyzacyjne, o których mowa w ust. 7 i 8 stosuje się do wartości początkowej środków trwałych w pierwszym podatkowym roku ich używania, a w następnych latach do ich wartości początkowej, pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania (tzw. metoda degresywna).

Z dniem 1 stycznia 2001 r. przepisy dotyczące amortyzacji zostały uregulowane w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z póżn. zm.), która podabnie jak ww. rozporządzenie z 17 stycznia 1997 r. wyklucza możliwość stosowania metody degresywnej do samochodów osobowych, o czym stanowi art. 22 k tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i pawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl art. 22h ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu) do końca tego miesiąca, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (m. in. odpisy od powiększonej wartości ulepszonych środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w ww. art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 1104) dla środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2001 r. podatnicy:
1) kontynuują stosowanie metody amortyzacji określonej dla danego środka trwałego w miesiącu rozpoczęcia jego amortyzowania do czasu pełnego zamortyzowania,

2) mogą stosować stwaki amortyzacyjne przyjęte po dniu 31 grudnia 1999 r. albo stawki amortyzacyjne przyjęte po dniu 31 grudnia 1999 r. albo stawki amortyzacyjne z Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy.

W opisanym stanie faktycznym sprawy, należy zauważyć, iż gdyby podatnik przyjął w czerwcu 1999 r. właściwą metodę amortyzacji (tzw. metodę liniową) samochodu osobowego i 20 % stawkę amortyzacyjną - to stosownie do powołanych przepisów obowiązującego wówczas rozporządzenia z dnia 17 stycznia 1997 r., pełne zamortyzowanie tego pojazdu nastąpiłoby w maju 2004 r. (tj. w okresie 60 miesięcy). W związku z błędnie naliczoną amortyzacją samochodu osobowego za okres czerwiec 1999 r. - maj 2004 r., podatnik winien odpowiednio skorygować odpisy amortyzacyjne z tego tytułu, zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku, gdyby korekta z tytułu ww. odpisów amortyzacyjnych miała wpływ na wysokość wykazanego w zeznaniach podatkowych zobowiązania w podatku dochodowym, należałoby złożyć stosowne korekty zeznań (deklaracji) podatkowych za powyższy okres.

Odnośnie innych wydatków ponoszonych w związku z używaniem przez podatnika samochodu osobowego w celach służbowych, takich jak ubezpieczenie czy remont to można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychadów, o ile będą spełniały warunki określone w art. 23 ust. 1 pkt 47 i pkt 48 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.Zgodnie z art. 23 ust. pkt 47 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji , w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczone na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia, w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Natomiast art. 23 ust. 1 pkt 48 stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.