Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 14.04.2005, sygn. PBI/P/415-15/05, Drugi Urząd Skarbowy w Katowicach

Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Katowicach stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14.03.2005 r., które wpłynęło w dniu 21.03.2005 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej różnic kursowych przy kredytach denominowanych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.03.2005 r. do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Katowicach wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.
W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego przez Pana stanu faktycznego wynika, że w 2001r. zawarł Pan umowę o kredyt inwestycyjny denominowany w USD. Zawarta umowa stwierdza miedzy innymi, że bank udzielił kredytobiorcy kredytu w USD. Kredyt uruchomiono w walucie kredytu, a wykorzystywany jest w złotych po odsprzedaży bankowi dewiz według kursu kupna dewiz z tabeli kursów banku obowiązującego w banku na dwa dni robocze przed datą wykorzystania kredytu lub jego transzy. Kredytobiorca spłaca kredyt w ratach kapitałowych ustalonych w USD, a spłata kredytu, odsetek i innych należności następuje w złotych według kursu sprzedaży tabeli kursów banku obowiązującego w dniu faktycznej spłaty.

Zdaniem podatnika w związku z wahaniami kursu USD oraz różnicą między ceną zakupu a ceną sprzedaży walut obcych w banku, powstają różnice kursowe między kursem kupna dewiz przez bank w dniu uruchomienia kredytu a kursem sprzedaży dewiz z dnia spłaty kredytu. Te różnice kursowe nie są przychodem podatnika, ani też kosztem uzyskania przychodu.

Odnosząc sie do skutków podatkowych, jakie niesie rozliczenie kredytu denominowanego w oparciu o parytet waluty obcej stwierdza sie co następuje:
Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 oraz 23 ust 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14 poz. 926 ze zm. ) zarówno otrzymanie kredytu, jak i jego spłata nie stanowi odpowiednio przychodu oraz kosztu uzyskania przychodu.
Oznacza to, iż środki pieniężne otrzymane lub wydatkowane na spłatę kredytu (jego część kapitałową) nie mają wpływu na rozliczenia podatkowe podatnika. W umowach o tzw. kredyt denominowany istotny w sprawie jest fakt, że przelicznik walutowy, będący elementem uzgodnień pomiędzy kredytobiorcą a kredytodawcą, ma na celu jedynie aktualizację wartości (części kapitałowej) kredytu w stosunku do waluty obcej i z reguły jest uzależniony od poziomu istniejącej na rynku inflacji. Zastosowanie więc takiego przelicznika nie zmienia faktu, że kredyt pozostaje kredytem złotówkowym. Różnica ta nie może zostać również potraktowana jako koszt uzyskania przychodów.
Stosownie bowiem do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Przyjęcie różnicy jaka powstaje pomiędzy wartością rat kredytu obliczoną według kursu, po jakim przeliczono kredyt w momencie jego zaciągnięcia a wartością rat w momencie ich spłaty i przeliczoną po kursie waluty, która zgodnie z umową waloryzuje kredyt za koszt uzyskania przychodów przeczyłoby wskazanemu juz przepisowi art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę kredytów, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych kredytów.
Analogicznie różnica taka nie może również stanowić przychodu do opodatkowania z uwagi na wskazaną już regulację art. 14 ust.3 pkt 1 ustawy.
Różnica taka nie może być też rozpoznana jako koszt różnic kursowych. Stosownie bowiem do treści art. 22 ust. 1a ustawy realizują sie one jedynie przy spłacie kredytu dewizowego. Kredyt złotówkowy, lecz denominowany walutą obcą jest kredytem, którego kapitał jest określony w złotówkach. Również jego spłata dokonywana jest w walucie polskiej.
Biorąc pod uwagę ww przepis stwierdza sie, że powyższe różnice nie są przychodem podatnika, ani też kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacji a podatkowa, mniejsza interpretacji a dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu j ej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.