Temat interpretacji
W dniu 6 stycznia 2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Raciborzu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 14 stycznia 2005 r. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w dniu 20 stycznia 2005 r.
Jak stanowi art. 14 a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielać pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych spawach, w których nie toczy się postępowania podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o którym mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 1996 r. na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy kupna, nabyła Pani od Gminy Miasta Racibórz lokal użytkowy. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w miesiącu wrześniu 1996 r. i amortyzowany według przyjętej z wykazu rocznych stawek amortyzacji stawki, w wysokości 2,5% w skali roku. Jednocześnie zaznaczyła Pani, że lokal przed jego nabyciem był używany przez okres wielu lat przez innego właściciela, a w związku z tym, że przyjęta została błędnie metoda i stawka amortyzacji tego lokalu, ponieważ jak Pani pisze "dla używanych środków trwałych dotyczących budynków (lokali), stawka wynosi 10% według art. 22 j ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym".
Tutejszy organ podatkowy wyjaśnia co następuje. W roku 1996 w zakresie amortyzacji środków trwałych obowiązywało rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz. U. Nr 7, poz. 34, Nr 73, poz. 362 i Nr 122, poz. 590). Prawo do ustalania stawek indywidualnych wynikało z § 7 ust 3 pkt 3 tego rozporządzenia. Według tego przepisu podatnicy, z zastrzeżeniem § 6 ust 1, mogli indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji lub wykazu, z tym że okres amortyzacji wynikający w zastosowania stawki amortyzacyjne nie mógł być krótszy niż dla budynków i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w poz. 03 wykazu stawek amortyzacyjnych, dla których okres ten nie mógł być krótszy niż 36 miesięcy. W wymienionym przepisie nie wyszczególniono będących odrębną własnością lokali, które stanowiły stosowanie do § 2 ust 1 tego rozporządzenia odrębną kategorię środków trwałych. Podatnicy nie byli więc uprawnienie do ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla lokali, ponieważ wymienionych przepis odnosił się w tym zakresie tylko do używanych lub ulepszonych budynków i budowli. Prawo do ustalania indywidualnych stawek amortyzacji dla środków trwałych, jakimi są lokale zostało wprowadzone ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1182) i obowiązuje od 2003 r. W art. 1 pkt 20 tej ustawy zmieniono brzmienie art. 22 j ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych według którego, podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - "dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy". Tak więc dopiero od 2003 r. indywidualne stawki amortyzacji mają zastosowanie do lokali używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika od tego roku.
W tym stanie prawnym tut. organ podatkowy stwierdza, że stosuje Pani prawidłową stawkę amortyzacji do lokalu użytkowego zakupionego i wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych w 1996r., a tym samy nie podziela stanowiska co do zmiany przyjętej metody i stawki amortyzacyjnej.
Zgodnie z art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.
Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.